یک: بازوی دکتر ملکی را گرفته بودم. چهار نفر بودیم. البته چهار نفر دیگر نیز ما را همراهی می کردند. همینجور که با قدم های رنجور دکتر ملکی از شیب زندان اوین بالا می رفتیم، برج و باروی زندان را نشان همراهانم دادم و گفتم: ببین این لشگر چهار نفره به مصاف و کامِ چه جماعتی می رود!؟ یکی از سربازان، جلویِ درِ ورودی دادسرا ایستاده بود. از دور اسمش را صدا زدم و به تُرکی گفتمش: راه بگشا که ما آمدیم.

داخل قسمتِ ورودیِ دادسرا شدیم. تلفن های خود را در کیف گوهر بانو گذاردیم و کیف را تحویل سربازی دادیم و پلاکی دریافت کردیم. مردم می آمدند و داخل می شدند. تا ما آمدیم که داخل شویم، یکی از سربازان گفت: باید هماهنگ شود. به وی گفتم: مگر دیروز آن مأمور روشن روی به شما نگفت که ما چهار نفر را با احترام بداخل راه دهید؟ سرباز گفت: فرمانده ی ما کسِ دیگری است نه آن مرد روشن روی. ای عجب. پس هرچه زودتر بالاتری ها را خبر کنید که اینجا جای ایستادن نیست و پاهای دکتر درد می کند.

دو: در اینجا یک درِ چوبیِ یک لنگه کارگذاشته اند برای ورود و بازرسی بدنی، و یک در شیشه ایِ ریلیِ اتوماتیک برای خروج از دادسرا. منتها چشم حساس این درِ شیشه ای از داخل عمل می کند و نه از بیرون که ما ایستاده بودیم. گاه به گاه این درِ شیشه ای کنار می رفت و یکی از داخل می آمد و با نگاهی به ما چهار نفر از دادسرا خارج می شد و می رفت. به سربازی گفتم: ما زیادی در اینجا معطل شدیم. کاری نکنید که این درِ شیشه ای را پایین بیاورم. و به پاهای رنجور دکتر ملکی اشاره کردم: لااقل یک صندلی برای ایشان بیاورید.

سه: سربازان اختیاری از خود نداشتند و اساساً طرفِ ما بالاتری هایی بودند که از طریق دوربین ها ما را می دیدند اما خودی نشان نمی دادند. در یک آن، تا درشیشه ای کنار رفت و یک نفر بیرون آمد، من جلو رفتم و تیز از درِ شیشه ای گذشتم و رفتم به سالن انتظار که پر بود از زن و مرد و یک جای خالی نداشت برای نشستن. مستقیم رفتم بجایی که یکی دو نفر سرباز ایستاده اند و کار مردم را پیگیری می کنند یک به یک. ستوان نیروی انتظامی آنجا بود. به وی گفتم: دوستان من بیرون ایستاده اند خوب نیست. دستور بدهید بیایند داخل. ستوان گفت: باید کسب تکلیف شود. به بالا خبر داده ایم چشم. کمی صبر کنید.

چهار: پیش از ورود، آقای نعمتی شش برگ کاغذ سفید خرید و به دست من داد. نشستم و چهار تا نامه نوشتم برای سرپرست دادسرای اوین آقای تورک. یکی برای ممنوع الخروجی دکتر ملکی یکی برای ممنوع الخروجی خودم. یکی برای اموالی که سپاه سه چهار سال پیش از من برداشته و برده و یکی برای اموال دکتر ملکی که اطلاعات هرباز از خانه اش برداشته و برده. رفتم و نامه های دکتر ملکی را دادم به سرباز دم درِ شیشه ای و دکتر را صدا زدم تا این دو نامه را امضاء کند. به گوهر بانو و آقای نعمتی گفتم: از اینجا تکان نمی خورید بهیچوجه. دکتر نامه ها را امضاء کرد و داد به دست سرباز و سرباز داد به دست من. برگشتم به سالن انتظار و نامه ها را دادم به دست سربازی که کارش همین بود و پشتِ جایی شبیه پیشخوان و دخل مغازه ها ایستاده بود.

پنج: نامه ای دیگر نوشتم با امضای هر چهار نفر که: ما چهار نفر در دادسرا بست می نشینیم تا آزادی نرگس محمدی. کمی که گذشت و از بالایی ها خبری نشد، بلند شدم و رفتم پیش ستوان و به وی گفتم: ظاهراً اینجوری نمی شود بالایی را ملاقات کرد. با اجازه من برای این مردم سخنرانی می کنم همینجا. گفت: سخنرانی بکنید، من که جلوی شما را نگرفته ام. رفتم رو به مردم که سالن انتظار را پر کرده بودند ایستادم و دستهایم را بالا بردم و گفتم: من از جناب سروان اجازه گرفتم برای شما سخنرانی کنم ایشان هم اجازه دادند. ناگهان صدای ستوان بلند شد که من کی اجازه دادم؟ اما سخنرانی من شروع شده بود و زن و مرد حاضر مشتاقِ این شدند که برای نخستین بار در طول تاریخ دستگاه قضا به سخنان مردی دل بسپرند که از همه چیزش دست شسته است.

شش: با صدایی بلند که دکترملکی و گوهر بانو و آقای نعمتی نیز بشنوند، شروع کردم به سخنرانی. نه تریبونی وجود داشت و نه نیازی به بلند گو بود. قدم می زدم و برای خود فضا می پرداختم. ابتدا از شِمای کلیِ کشور شروع کردم. که: این ریختی که ما بدان دچار شده ایم از کجا ناشی است؟ چرا ما بدهکار و بیکار و معتاد و درمانده ایم؟ علت ها را از بیت رهبری و شخص رهبر شروع کردم و از طریق آقا مجتبی خامنه ای رفتم به دم و دستگاه سرداران سپاه و از مسیر جهل گستری آخوندهای حاکم سری زدم به آبروی نداشته ی کشورمان در دنیا و نقشه هایی که برای غارت و فرو کوفتن ما دست به دست می شود.

هفت: اوضاع سالن کاملاً در اختیار من بود. کار به پرسش و پاسخ کشید و سرو صدای سربازان که بر سر مردم فریاد می زدند: صحبت نکن. یعنی چیزی نپرس. بانویی چادری که با کمی فاصله از من نشسته بود گفت: شما که اینجور از دزدیِ آخوندها می گویید، من خودم آخوندم و دزد نیستم. گفتم: مرادِ من از فضاحتِ آخوندها، آن جماعت از آخوندهایی هستند که بی عرضه و بی لیاقت و بی سواد و بی خردند اما بر سرِ مسئولیت ها خیمه بسته اند و صاحب امضایند. وگرنه من کجا متعرض آخوندی شدم که سر به زندگی خودش و اهل محل دارد و یک مسیر تاریخی را در پیش گرفته مثل سایر روحانیان در ادیان دیگر؟

هشت: بانوی دیگری که او نیز چادری بود گفت: در شرافتِ رهبر همین بس که شما اینجا در داخل دادسرا ایستاده اید و هر چه به دهانتان می آید می گویید و کسی با شما کاری ندارد. این یعنی آزادی بیان. رفتم جلو و در برابر آن بانو ایستادم و با همان صدای بلند گفتم: بانوی محترم، اگر سخنان صریح مرا به شرافتِ رهبر بند می کنید، یک نفرِ دیگر در این کشور نشان من بدهید که از این آزادی برخوردار است. و گفتم: در داخل همین زندان اوین وقتی یکی را برای اعدام می برند، به پای چوبه ی دار که می رسد هر چه به دهانش می آید می گوید. من یک اعدامی ام که دار خودم را به دوش می برم. شما یک نفر از این مردمی را که اینجا در کنار شما نشسته اند نشان من بدهید که بر خیزد و همین حرفهای مرا که حرف تک تک شماهاست بر زبان بیاورد.

نه: جوانی که با همسرش در انتهای سالن ایستاده بودند، پرسید: حالا با این وضعیتی که شما توصیف کردید، ماها چه باید بکنیم؟ گفتم: حرفه ی آخوندهای حاکمیت در این است که جهل بگسترند و نان خود را در قاتقِ جهالت مردم بزنند، ما باید به عکس عمل کنیم. و این، کارِ دشواری است البته. و این که: نترسیم و بر سرِ اصولِ حیثیتیِ خود بایستیم و با ترسیدن های تمام نشدنی مان بر سرِ آن اصولِ اساسی خاک میفشانیم.

ده: مردی که از اعماق چاکری بدر آمده بود و پیراهنی بی یقه به تن داشت و دکمه ی این پیراهن را از بیخ بسته بود، سعی کرد خودی به چاکری نشان بدهد. گفت: این قضایا هیچ ربطی به رهبر ندارد. کار رهبر یک چیز دیگر است. پای رهبر را وسط نکشید. و همو کمی بعد آمد و در کنار من نشست و گفت: این راهی که می روی هیچ فایده ای درش نیست. جوابش را با سکوت دادم.

یازده: بله، سخنرانی کارش را کرد و دوستان بالایی سرانجام آمدند پایین. مرد روشن روی آمد و در برابر من قرار گرفت. به وی گفتم: شما هم مثل مدیران اسلامی دو تا خودکار آبی و قرمز دارید. با یکی موافقت می کنید برای کاری و با دیگری زیراب همان کار را می زنید. مرد روشن روی پرپر زد که راه ندادن ما توسط سربازان را به ترفند خود بند نکند، نپذیرفتم. گفتم: دوستان من باید بیایند داخل. و گفتم: من پنج دقیقه به شما مهلت می دهم که دوستانم را بیاورید داخل. وگرنه من یکی از این لنگه درهای شیشه ای را پایین می آورم. در سالن انتظار چهار لنگه در شیشه ای کار گذاشته اند که بصورت کشویی باز و بسته می شوند. مرد روشن روی کمی صحبت کرد اما من چند بار به وی گفتم: من با شما صحبتی ندارم. و گفتم: در ضمن از آن پنج دقیقه سه دقیقه و نیم باقی مانده.

دوازده: برای گذران آن سه دقیقه و نیم حوصله نداشتم. از روی نیمکت ها خیز برداشتم طرف درهای شیشه ای و به زنها و مردهایی که آنجا در اطراف پیشخوان ایستاده بودند گفتم: آقایون و خانوما لطفاً برید کنار. و از دور خیز برداشتم برای درِ شیشه ای و با لگد بر آن کوفتم. شیشه نشکن بود و نشکست. لگد دیگر نیز شیشه را پایین نیاورد. صدای ستوان بلند شد که: نزن. مرد روشن روی دوید طرف من و مرا نشاند و گفت: الآن برمی گردم.

سیزده: لگدها کار خودش را کرد. مرد روشن روی رفته بود پیش آقای تورک و موافقت او را گرفته بود. قرار شد از امروز – دوشنبه – هر چهار نفر ما در داخل دادسرا بست بنشینیم برای آزادی نرگس محمدی. تا ببینیم ترفند امروزشان چه است و با چه نقشه ای به سراغ ما می آیند. در نامه ای که از طرف چهارنفرمان به سرپرست دادسرای اوین نوشته و تحویل داده بودم، آورده ام: آقای تورک، اگر ذره ای غیرت و مسلمانی و قانون در خود سراغ دارید به ما پاسخ بدهید که: چرا بانویی را که طبق نظریه ی پزشک قانونی خودتان توانِ حضور در زندان را ندارد و مرتب دارو مصرف می کند و دو بچه ی بی سرپرست در خانه دارد، زندانی کرده اید؟ گرچه خود پیشاپیش پاسخ پرسشِ خود را می دانستم. تورک ها در این گردونه اختیاری از خود ندارند. همه ی ریسمان ها در خانه ای تاب می خورد که….. بماند!

عکس بالا ظاهراً ربطی به مطلب ندارد. به سفر دو سال پیش من به خوزستان مربوط است. نسلی را تجسم کنیم که ما همه اش برایشان سخنرانی کرده ایم و پیشاپیش بدهکار بی کیاستی های خود کرده ایمشان.

محمد نوری زاد
بیست و یکم اردیبهشت نود و چهار – تهران

فیس بوک: https://www.facebook.com/m.nourizad
اینستاگرام: https://instagram.com/mohammadnourizad/