شب شاید ساعت یازده بود که درِ اتاق به صدا در آمد. دو مـآمور ارشد انتظامی بودند. گفتند: بیرون بیا. رفتیم و در لابی هتل دالاهو – که یک هتل معمولی است – نشستیم به صحبت. سخن مآموران این بود که: خودت راهت را بگیر و از استان خارج شو. بعدها دانستم این مآموران تحت فشار نمایندگان مجلس و دستگاههای امنیتی از من می خواستند که: از استان خارج شوم. به آنان گفتم: من فردا می خواهم به تماشای لاله های واژگون ایلام بروم. گفتند: از ما اینجور خواسته اند که شما باید از استان خارج شوید. گفتم: من با پای خودم نمی روم. مگر این که به زور متوسل شوید. و گفتم: من هستم شما نیز به کار قانونی خود عمل کنید. آنها رفتند و من مشغول کار خود شدم تا ساعت پنج صبح. شاید نیم ساعت نخوابیده بودم که ضربه ای بر در نشست. بلند شدم و در را گشودم. پنج نفر از برادران بودند. یکی شان با تحکم گفت: لباست را بپوش و وسایلت را جمع کن.

از این که برادران خودشان پای پیش نهاده بودند، شادمان شدم. من هماره از پرداختن به حاشیه ها پرهیز کرده ام. و مثلاً هرگز با مآموران رده ی چند سپاه و اطلاعات به بحث و مجادله نمی پردازم. آنها مآمورند و معذور. اگر سخنی هست باید با اصل کاری هایشان گفت. لباس پوشیدم و وسایلم را برداشتم و با هم سوار آسانسور شدیم و پایین رفتیم. هزینه ی هتل را پرداختم و کارت شناسایی ام را در آن تاریکیِ صبح تحویل گرفتم و همگی از هتل بیرون زدیم. مرا سوار یک اتومبیل سمند کردند و دو نفر در چپ و راست من نشستند. اتومبیل به راه افتاد و از شهر بیرون زد. از خود پرسیدم: به کجا می برندت؟ به خود پاسخ دادم: کجایش مگر مهم است؟ بگذار به هر کجا که دلشان می خواهد ببرندت. انتهای این مسیر زیر خاک است. و تو، مدتهاست که جنازه ات را به دوش می بری.

هوا کم کم روشن می شد که دیدم پیچیدند به سمت جاده ی فرودگاه. رفتار شیرازشان داشت تکرار می شد. برایم بلیط گرفتند و کوله ام را تحویل بار دادند و رفتند. و من، به تهران باز آمدم. بی آنکه لاله های واژگون ایلام را دیده باشم. راستی در ایلام، لاله ای واژگون تر از انسانیتی که به تاراج رفته است؟ خواهم نوشت. سی سال است که تابلوهای “کربلا” را در این استان به انگلیسی با دو تا ” اِل ” نوشته اند و همه هم پذیرفته اند که این درست است حتماً. دیروزش رفته بودم به دره ی ارغوان ایلام. و برنامه داشتم امروز به سمت مهران و دهلران و مناطق جنگی بروم که نشد.

محمد نوری زاد
دوم اردیبهشت نود و چهار – تهران