یک: سفینه ی هسته ای شدنِ این نظام آخوندی، و سرداران فربه ی آنان، در یک چنین سرانجامی به گِل تپید. که این خسارت عظما همچنان ادامه دارد و مردمان ما حالا حالاها باید گرداگردِ سفره ی این نکبتِ فراگیر جلوس فرمایند و از مأکولات نکبتی اش تناول کنند. البته من نیز همپای مردمان بی نوایمان خوشحالم و شادمان. که قدیمی های خردمند ما گفته اند: جلوی ضرر را از هرکجا که بگیری منفعت است. در این سال های بی خردی، نفس مان به شماره افتاده بود. و ما برای نفس کشیدن، به یک چنین روزنه ای محتاج بودیم. اگر چه این روزنه، پیش از ما، به خود آخوندهای حکومت و سردارانشان اکسیژن می رساند. تا همچنان بر سرِ ما آوار باشند و دست به جیب ما ببرند و بی اراده و انتخاب ما به هر تمایل خود حریص شوند.

افسوسِ من فراتر از اضمحلالِ سرمایه های حیثیتی و پولی کشور، به الم شنگه های اسلامی آقایان نیز مربوط است. آقایان، برای بدر بردنِ جانشان از این فرود دهشتناک، جماعتی به اسم دانشمند هسته ای را زدند و کشتند و خودشان نیز با هیاهو به خانه های این کشته شدگان رفتند و در نمایشی شنیع، به زن ها و بچه های اینان تبریک و تسلیت گفتند.

دو: اگر ذره ای خردِ ذره بینی در برج و باروی آخوندهای حاکمیت و سرداران شان وجود داشت، با پولی که در همین داستان هسته ای دود کردند و به هوا فرستادند، می شد ده هزار هکتار از زمین های بوشهر یا هرکجای استان های جنوبی را از صفحات خورشیدی پوشاند و به تولید حداقل پنج هزار مگا وات برق سالم و بی مخاطره دست یافت. با این تفاوت که از صفحات خورشیدی برق تولید می شود اما بمب هسته ای نه. که آخوندها، به بمب هسته ایِ صلح آمیز محتاج بودند نه برق بی خطر. یا می شد با دوهزار و پانصد میلیارد دلاری که در داستان هسته ای دود کردند و به هوا فرستادند، مشکل آب و فقر و فساد و اعتیاد و بی کاری را در این کشور ریشه کن کرد. بدا بحال مردمی که بیرقِ بی اراده ی این جماعت اند. تا هرکجا که آخوندهای مضطر احتیاج شان بود، به صحنه آورده شوند و حنجره بدردند که: انرژی هسته ای حق مسلم ماست!

سه: می گویم: یک وقت فکر نکنید این آقای ظریف و تیم همراهش بود که در ماراتن مذاکرات هسته ای به یک چنین توافقی دست یافتند. با اطمینان می گویم: اگر بجای آقای ظریف، همین آقای جلیلیِ رهبری نیز بود، فرایند این مذاکرات، به همین جا ختم می شد بلاتردید. چرا؟ چون طرفِ مذاکره چاقویش را گذاشته بود بر شقیقه ی حضرات. راه دیگری جز همین راه در میان نبود.

چهار: آدم های پیر نیز می توانند از بلوغ بی بهره باشند. می توانند به لج بازی و کینه توزی کودکانه اصرار ورزند. روزنامه های امروز، متن پیام رهبر را به مناسبت فوت مادرِ آقای سید محمد خاتمی منتشر کردند. یک نگاهی به سرتاپای این متن دو سه خطی بیندازید و ببینید چه کینه و نفرت و حسادتی از آن فوران می کند! در روستای ما دو دستگی غلیظی بود تا همین اواخر. دو طایفه، با هر بهانه چوب و چماق خود را بر سر هم می کوفتند و نفرت های تلنبار خود را بر می کشیدند. منتها درهمین دو دستگیِ جاهلانه، به محض این که یکی از یک طایفه می مرد، روستا بقدر یک هفته نفس به همدلی می کشید. مردان عبوس یک طایفه را می دیدی که به زیر تابوت طایفه ی دیگر می رفتند و به صف عزادارانِ طایفه ی دیگر می پیوستند. فوت مادر آقای خاتمی، فرصتی بود برای همدلی. که رهبر، برای هزارمین بار از آن رو برگرداند و به هزار توی نفرت و کینه و حسادت فرو شد. بله، آدم های پیر نیز می توانند از بلوغ بی بهره باشند.

پنج: صبح دو شنبه با آقای دکتر محمد ملکی رفتیم جلوی کانون وکلا در حمایت از بانو نسرین ستوده. این مکان، شاید یکی از بی خطر ترین نقاط ایران اسلامی است. دلیلش نیز محوریت حضورِ استوار و شکوهمند خانم ستوده و همسر همراه ایشان آقای رضا خندان است. پیشنهاد می کنم برای آزمون خودتان هم که شده، سری به بانو ستوده بزنید. آنجا گذرگاهی عمومی است. باور کنید هیچ خطری شما را تهدید نمی کند. آنکه باید بهراسد شما نیستید. ای خاک بر دهان حاکمیتی که از همدلیِ مردمان بهراسد.

شش: این تابلوی تازه ای است که دیروز به سرانجام رسید. با تماشای این اثر شاید بپرسید: یعنی چه؟ در کار هنر، این “یعنی چه” چندان مورد اعتنا نیست. اما بخاطر گل روی شما می گویم: تجسم کنید یک هیبت انسانی، به روی همه ی هستی آغوش گشوده و از هستی طلب خیر می کند.

محمد نوری زاد
هفده فروردین نود و چهار – تهران