یکی می گفت: مردم ایران بکنار، بدبخت سانترفیوژهایی که اسمشان افتاده به دهان آخوندهای حاکم بر ایران. آخر آخوند کجا و سانتریفیوژ کجا؟ اساساً آخوند کجا و مملکت داری کجا؟ من اما باورم بر این است: هر آخوندی که بختک گون بر سر دستگاهی خیمه خوابانده و کمترین نسبتی و لیاقتی با آن دستگاه ندارد، حتماً به بشریت و به خرد و به ایران خیانت کرده است و خیانت می کند. منتها برای آخوندهای حاکم بر ایران، برقراری دکانی به اسم ” نظام ” مطرح است. نظام هم یعنی خود آن ها و نفعی که به جیب درازشان سرازیر است.

این روزها تلویزیون یک فیلم از سخنان رهبر پخش می کند که وی در آن، واحد شمارشِ سانتریفیوژ را ” دانه ” و ” عدد ” می گوید. می گویم: بدبخت سانتریفیوژها.

درسالهای پیش از انقلاب، مرحوم شریعتی سخنی داشت که ما کلی بابتش ذوق می کردیم . این که: پای هیچ سند استعماری در ایران، امضای یک آخوند پیدا نمی شود. این جمله ی کوتاه آنچنان ما را مست می کرد که هرگز از خود نمی پرسیدیم: آخوندها کجا بر سر دستگاهی و مسئولیتی بوده اند که امضایشان پای سندهای استعماری پیدا شود؟ اکنون جناب شریعتی برخیزد و به چشم خود ببیند: هیچ سند استعماری در ایران اسلامی نیست که امضای آخوندها پایش نباشد. شما بگو: آیا این آخوندهای بختکی و نا آشنا به ابتدایی ترین اصول فنی و مختصات جهانی، جاده صاف کن زیرکترها نمی شوند؟ باز هم می گویم: مراد من از آخوندهای بختکی، همه ی آخوندهایی هستند که با ولع بجان فرصت های این مملکت غارت شده افتاده اند. وگرنه، احترام من برای معدود آخوندهای انسان و فهیم سر جای خود باقی است. از اینها که بگذریم، بدبخت سانتریفیوژی که اسمش افتاده به دهان آخوندها. بقول جوانها: این ” دانه ” گفتنت تو حلقم!

محمد نوری زاد
شانزده فروردین نود و چهار – تهران