یک: چندی پیش جمعی از هموطنانمان در اروپا از من خواستند پیامی تصویری برایشان ارسال کنم. آنان در باب چند و چون حقوق بشر در ایران فعالیت می کنند. نشستم و مختصری با آنان سخن گفتم. شاید این فیلم را دیدید و بخود فرمودید: به دیدنش می ارزید.

دو: دیروز جمعه، نزدیکی های ظهر بود که رفتم به دیدن ” آرتین” کوچولو. پدر و مادر آرتین هردو همین اکنون در زندان اند. به جرم بهایی بودن. آرتین کوچولو را مادر بزرگش نگهداری می کند. مادر بزرگی که همین دیروز – چهارده فروردین – سالروز اعدام شوهرش بود.

سه: ساعت پنج بعد از ظهر، رفتم و دل سپردم به سخنان مردی که “شجاعت” پیش پایش به زانو نشسته. مردی که هرگز در برابر زخمی ترین آسیب های زندانِ لاجوردی، و در برابر خواسته های ناجوانمردانه ی آخوندهای عبوس و عصبی سرخم نکرد. مردی که زخم را بر پیکرش پسندید تا روحِ ایستادگی زنده بماند. مردی که با جسم بیمارش، همه روزه به هزار توی ناب ترین خصلت های انسانی سر می زند و از همان هزار توی انسانی، برای وطنش و برای هموطنانش، گل های داد و دانش و مهر بر می چیند.

مهندس عباس امیر انتظام این روزها رسماً بر صندلی چرخدار جلوس فرموده است. پاهایش از کار افتاده و سرانگشتانش می لرزد. شب قبلش نشسته بود و داستان هسته ای را پی گرفته بود. می گفت: ما از همان روزهای نخست، یک چنین سرنوشتی را برای کشورمان بچشم می دیدیم. آخوندها به همین دلیل ما را از سر راهشان روبیدند. تا راحت تر بکشند و بدزدند و بفریبند. آخوندهای حاکم بر ایران هیچ رقیبی را تحمل نکرده اند و نمی کنند. بهمین خاطر است که از خرد گریزانند و به جهل گستری متمایل.

چهار: از آنجا رفتم به خانه ی جناب عبدالفتاح سلطانی. وکیل زبده ای که این روزها زندانی است اما بخاطر فهم فراوانش. زندانی است اما بخاطر بزرگواری اش. زندانی است اما نه بخاطر این که دزد و کلاش و فریبکار و مفتخوار بوده است. کاش صدای ما به وی و به همه ی زندانیان بی دلیل این روزهای سرزمین مان می رسید و به آنان می گفتیم: زندان ما و شما تفاوتش در اندازه ی دیوارهای چار اطرافش است. وگرنه ما نیز چون شما گرفتاریم. شما به جوری، و ما در چارچوب هایی از هیولای درون خویش.

پنج: کور باشم اگر که شادمانیِ مردم را نبینم و با دلخوشی های آنان همراهی نکنم. از سی و شش سال پیش، آخوندهای حاکم بر ایران، پیش پای مردم ایران دره ای حفر کرده اند و هر روزه نیز بر عمق و خوفناکیِ این دره افزوده اند. در این سی و شش سال، اغلب کشورهای جهان به راهِ بایسته ی خود در افتاده اند و ما در کف دره، به قیل و قالی از ظرائفِ پوک و عربده هایی از مرگ براین و زنده باد آن مشغول بوده ایم. دیروز، در ته این دره ی خوفناک، نوید داده اند که می توانیم به جای نخست و بر سرِ دره بازگردیم. کور باشم اگر که شادمانی مردم را نبینم و با دلخوشی های آنان همراهی نکنم.

محمد نوری زاد
پانزدهم فروردین نود و چهار – تهران

در منزل جناب امیر انتظام با وی ملاقات کردم. پاهایش از کار افتاده اند و دستانش می لرزند. سی و پنج سال زندان گرچه جسم وی را سخت فرسوده اما سخنان شیوا و استوار و سرِ نترسِ وی مرا به احترام نشاند در برابر این مرد سترگ و بزرگ.

با دوستان به منزل جناب عبدالفتاح سلطانی رفتیم. همسر و فرزندان این مرد شریف، پذیرایمان شدند. عبدالفتاح سلطانی وکیلی آگاه و مسلط و بلند آوازه است. گناه وی جز خردمندی و خیرخواهی و صراحت نیست. آخوندها ظاهراٌ با تملق الفت بیشتر و موکدی دارند.

مادر بزرگ آرتین – که آرتین را نگهداری می کند – در خانه نبود. چهاردهم فروردین سالروز اعدام شوهرش بود بجرم بهایی بودند. مادر بزرگ رفته بود به مراسم سالگرد شوهرش. ما بودیم و آرتین و خویشان آرتین. کاش خبرهای خوبی در راه باشد برای این کودک و برای همه

در کنار آرتین که هم مادرش و هم پدرش همزمان در زندان اند بجرم بهایی بودن. اینهم از میزان شعور کسانی که یک زمانی اراده ی صدور انقلاب شان را داشتند و می خواستند مردمان جهان را مدیریت کنند.

در کنار بستگان آرتین