یک: می گویم: ما اگر عُرضه ی ساختن و شکوفاندن نداریم، در ویران کردن و پژمراندن اما استادیم. یادم هست در یکی از نوشته های اخیر خود به رهبر- آن روزها که داعشیان بی رقیب پیش می تاختند – از ورود ناگزیر سرداران سپاه به جنگِ با داعش سخن گفتم. درهمان نوشته رهبر را از پای نهادن بر تخته ی شناوری که خندقِ پرآبش را زیرک ترها حفر کرده اند، پرهیز دادم. این روزها می بینیم اشتهای بیت رهبری برای شیعه گستری، از سوریه به بحرین و از بحرین به یمن دهان گشوده است. بی آنکه مردمان ایران، و پول بی زبانشان را در این سراسیمگیِ نابخردانه نصیبی و اراده ای و سهمی و انتخابی باشد.

ورودِ آشکارِ این روزهای سرداران سپاه به جنگ داخلی یمن، دقیقاً پای نهادن به خندقی است که اعماقش را سعودی ها و اسراییلی ها و آمریکایی ها متر کرده اند. یاد این سخنِ ملک عبدالله – پادشاه سابق عربستان – می افتم که به آمریکایی ها گفته بود: شما ترتیب نظام شیعیِ ایران را بدهید هزینه اش با من. گاه از خود می پرسم: اگر در ایران، بی عرضه ترین و پخمه ترین و ناجوانمردترین آدمها را می کردیم مسئول، و کشور ثروتمند و پهناور ایران را می سپردیم به آنان، بیش از اینی که این روزها گرفتار آسیب و بلاییم، مبتلایمان می کردند آیا؟

دو: صبح جمعه رفتم منزلِ مادر شهید مصطفی کریم بیگی. مصطفی در روز عاشورای سال هشتاد و هشت به ضرب گلوله ی برادران از پا در آمد. حالا از برادران بگو که تا هفته ها جنازه اش را مخفی نگاهداشتند و سر آخر خودشان جنازه را نه در تهران که در یکی از روستاهای شهریار دفن کردند. مادر مصطفی، یک چند سالی است که کارش شده سرزدن به خانواده هایی که به هر علت از این نظام اسلامی خراش خورده اند. صبح جمعه، جمعی از دانشجویان دختر و پسر نیز در خانه ی کریم بیگی حضور داشتند. وقتی خواستیم عکس بگیریم، من و مادر مصطفی ترجیح دادیم جوان ها در کنار ما نایستند. دو نفری را که در این عکس می بینید، دست از جان شسته اند. چرا جوان های خود را درگیر قوم ظالمین کنیم بیهوده و بخاطر یک عکس؟

سه: از همانجا رفتم منزل مادر و پدر سعید زینالی. دانشجویی که برادران سپاه شانزده سال پیش، از خانه بیرونش کشیده اند و با خود برده اند و تا کنون هیچ نشانی از وی ارائه نداده اند و به هیچ احدی نیز پاسخگو نیستند. می گویم: در تعیینِ میزان شقاوتِ نظام اسلامی و سردارانش، اگر همین یک مورد را سند کنند، همه ی علما که هیچ، همه ی آیت الله ها که هیچ، همه ی پیامبران و امامانِ مورد اعتنای این نظامِ مخصوصاً اسلامی در گور خود خواهند لرزید.

چهار: جمعه عصر رفتم خانه ی دکتر محمد ملکی. خیلی ها آمده بودند. از دکتر ملکی همین را بگویم که وی حتماً از محدوده ی ترس بدر رفته و به وادیِ امنِ ایمان پای نهاده است. ایمان به چه؟ حتماً به مردم. و به انسان و انسانیت. ای من فدای این مرد نترس و انسان. با ورود من به حاضرین رو کرد و گفت: من و این نوری زاد، یک زوج چی چی هستیم؟ یکی مثل من در جواب گفت: طلحه و زبیر!

پنج: شنبه عصر رفتم به دیدن مهندس لطف الله میثمی. این مرد بزرگ، که به گمان من یکی از سرمایه های علمی و انسانیِ سرزمین ماست، با دست ها و چشمان ” رفته ” اش، مرا در آغوش گرفت و به سینه اش فشرد. این به سینه فشردن، یکی از عاداتِ شیرین و پر مهر جناب میثمی است. که: برخی از دوستانش را ( البته دوستان مذکرش را – بشوخی) سخت در آغوش می گیرد و به سینه می فشرد. مادر مصطفی کریم بیگی و مادر سعید زینالی و همسر عبدالفتاح سلطانی و دوستان دیگری نیز به دیدار وی آمده بودند.

مهندس میثمی، به جرأت می گویم: این مرد نابینا که دو دستش از مچ قطع شده، بقدر یکصد دانشجو، می نویسد و تحقیق می کند و سخن می گوید و اخبار داخلی و خارجی را پی می گیرد. مهندس میثمی، درونی خیرخواه و برونی عالمانه دارد. در همه ی نوشته ها و سخنان وی، سویه ی علمی و وطن پرستانه ی وی شاخص است. حالا شما مملکتی اسلامی را تصور کنید که یک چنین شخصیتی را به زندان می برد و در زندان بر وی سخت می گیرد و انتشارات و نشریه اش را می بندد. اگر ندیده اید وی را، حتماً ببینیدش. مهندس میثمی، مجله ی علمی تحقیقی سیاسیِ ” چشم انداز” را در می آورد. دم گوشش گفتم: من خیلی نگرانِ این روزهای حضور نظامی ایران در یمن و بحرین و عراق هستم. لبنان و فلسطین و افغانستان حالا بکنار.

شش: امروز – یکشنبه – خیال دارم با دکتر ملکی بروم به خانه ی مهدی خدایی. جوان دانشجویی که پنج سال تمام در زندان اوین است و جرمش از این جور خزعبلات است: اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام و توهین به فلان. این جوان تا کنون به مرخصی نیامده. پدرش به من می گفت: آقای نوری زاد، من این بچه را با ذره ذره پول کارگری فرستادم دانشگاه و مهندس شد. می گویم: می بینید مسئولین بی کفایت ما جوانان مان را چگونه و با چه سماجتی به وادی نفرت در انداخته اند و در می اندازند؟

محمد نوری زاد
هشتم فروردین نود و چهار – تهران