یک: نوروز را از آن روی دوست می دارم که سرشار از امید و باروری و نو به نو شدن است. هرچه عرصه های سیاسی و اجتماعی بر ارتفاع دیوارهای نفوذ ناپذیر، و تو به توییِ کوچه های بن بست اصرار ورزند، و ما را به تناولِ افسردگی ترغیب کنند، نوروز و دارایی های گلبانگی اش، دست ما را می گیرند و از انزوای درونی بدرمان می آورند و غبار بی کسی از سر و رویمان می روبند که: هرکه هستی – با هراندوه و بی نواییِ چند بچند – بر سر پا بایست و نو باش و نو آوری کن!

دیدار پدر و مادر و خویشان، در متنِ شادنوشی های نوروزی، از آن برکت های بی پایانی است که انرژی های فرو مرده ی ما را ترمیم می کند و شوق زندگی را از گلوی دلمردگی ها بیرون می کشد.

دو: به دیدار خانواده ی رسول بداقی رفتم در ضیاء آباد اسلامشهر. در خانه ای ساده و محقر. محصول سی سال زحمتِ معلمی اش. رسول بداقی هم اکنون بیش از پنج سال است که بدون یک روز مرخصی در زندان است. زندان چرا؟ وی تلاش می کرده کانون صنفی معلمان را برای ترمیم معیشت معلمان به راه اندازد.

در خانه ی کوچک رسول بداقی، سه دخترش، و همسر چشم به راهش، از من سراغی از جوانمردی گرفتند در این نظام. و من در پاسخ شان جز تعلیقی از سرگشتگی نداشتم. این سرگشتگیِ معلق گون، برآمده از یک جور نامردیِ مشمئز کننده ای است که از جوهر قلم قاضیانی وابسته چون صلواتی جاری است. که یک معلم نمونه را با سی سال سابقه ی کار، به صرفِ خفه کردنِ هر تشکلی در نطفه، اخراجش کنند و پول بازنشستگی اش را جلوی چشم بیت رهبری بالا بکشند.

من در آن خانه ی محقر معلمی، به ریشِ فتاوای همه ی آیت الله های شیعه دست بردم و بر سرشان فریاد کشیدم: پس شماها چه به این مأموران اسلامیِ خود آموخته اید؟ دزدیدن اگر حرام باشد، بالا کشیدنِ پول سالها زحمت یک معلم، نجس تر از گوشت مرداری است که نجاستش را بر اریکه ی ذهن خود قاب بسته اید. می گویم: اگر در تهران بودید و در توان تان بود، حتماً سری به این خانه بزنید و نوروز را به همسر و سه دختر این معلم زندانی تبریک بگویید و از حال شان خبر بگیرید.

سه: با دکتر محمد ملکی به دیدن یکی از اساتید ادب پارسی و شاعری قصیده سرا – جناب دکتر مظاهر مصفا – رفتیم که این روزها با کمی کسالت در خانه آرام گرفته است. فرزندان این استاد بازنشسته ی ادبیات دانشگاه تهران – و همسرش بانو دکتر امیری فیروزکوهی به گرمی پذیرایمان شدند. هم جناب مصفا و هم بانو امیری فیروزکوهی، هر دو از نقش آفرینان عرصه ی ادبی کشور بوده اند تا همین چند سال پیش. گرچه بانو دکتر امیری فیروزکوهی هم اکنون نیز به مختصری تدریس اشتغال دارد. دکتر مصفا از دارالفنونی هایی است که به وادی شعورِ ادبی پای نهاد و ده ها کتاب و نوشته ی ناب ادبی در همین حوزه قلمی و تألیف کرده و منتشر ساخته است.

در خانه ی این زوج ادبی، من شخصاً مستِ بزرگی و بزرگواری یک خانواده ی اصیل ایرانی شدم. خانه ای که بقول دکتر امیراسماعیل مصفا – یکی از پسران – بشکل قبیله ای برکشیده شده است. پدر و مادر در طبقه ی هم کف، و پسران و دختران در طبقات بالا. همه با هم و در کنار هم. در این خانه، من یک ایران ادب یافتم. یک ایران بزرگی. یک ایران اصالت. یک ایران نجابت. یک ایران پاکی و نیک اندیشی. یک ایران صفا و صمیمیت. این خانه گویا گمشده ی ما ایرانیان است. گمش نکنید. جناب علی مصفا و بانو لیلا حاتمی – از هنرمندان فهیم کشورمان – از اهالی همین خانه اند.

محمد نوری زاد
سوم فروردین نود و چهار

شما پاسخ بدهید: لبخند پدرو مادر چند می ارزد؟

برای رسول بداقی نوشته ای دارم که پیشنهاد می کنم در بخش “گلها و سیم خاردارها” ی همین سایت بیابید و بخوانیدش. عنوان نوشته این است: رسول بداقی، شیری در قفس!

سه دختر نازنین رسول.

این دوتا دوقلویند.

درخانه ی استاد دکتر مصفا

ما پیروزیم

بوسه ی استاد بر گونه ی استاد

از خانواده ی دکترمظاهرمصفا و بانو دکتر امیری فیروزکوهی، تنها علی بود و امیراسماعیل.