دیروز دوشنبه – هجده اسفند نود و سه – با خانم نرگس محمدی و بانویی دیگر رفتیم گوهر دشت کرج تا اموال و مدارک مان را از برادران اطلاعات پس بگیریم. گفتند: همکارانِ ما رفته اند مأموریت و کسی نیست که پاسخ بگوید. شماره ی منزل مرا گرفتند و گفتند: شما بازگردید ما خودمان زنگ می زنیم. به تهران که باز گشتیم، متوجه شدم برادران به همان شماره زنگ زده اند و به من پیغام داده اند: خودت تنها بیا و آن دو بانو را نیاور. کجا؟ به همان خیابانی که تلفن ها و مدارکت را ازت گرفته اند. و باز تأکید کرده اند: ساعت دوازده در همان خیابان منتظرت هستیم. حتماً بیا و تنها بیا. این را با چند نفر که در میان گذاردم گفتند: تنها مرو! چرا که شما نمی دانی با کی طرفی. و این که: چرا خیابان؟ مگر اینها اداره ی مشخصی ندارند؟ من اما امروز سه شنبه می روم به همانجایی که برادران خواسته اند. من به گوهر دشت می روم، به سوریه که نمی روم. می گویم: اینها وقتی می توانند سهم قابلی در شخم زدن سوریه داشته باشند، با همچو منی هر چه بخواهند خواهند کرد. پس: فیاسیوف، خذینی!

محمد نوری زاد
نوزده اسفند نود و سه – تهران