یک: روز چهارشنبه ی هفته ی گذشته، مرا در گوهر دشت کرج تا جایی که مقدورتان بود کتک زدید. گوارای وجودتان. و به من و بانوانِ همراه من لجنی ترین فحش های ممکن را باریدید. کامتان شیرین. و تلفن ها و مدارک همراه ما و حتی کارت های بانکی و حتی کلید خانه ی ما را برداشتید و بردید. مفت چنگتان. ما را که شکست خورده برجای نهادید و رفتید، یکی تان در جوابِ این که: اموال ما چه می شود، پراند: شنبه بیایید ستاد خبری.

دو: من – محمد نوری زاد – دیروز شنبه رفتم کرج. اما کسی مکانی به اسم ستاد خبری نمی شناخت. نه تاکسی ها و نه بنگاهی ها و نه حتی پلیس ها. که البته این به تخصص شما باز می گردد که نباید محل اختفای خود را به کسی نشان بدهید. تابلوی بزرگی از شما اما در جایی نصب بود. با شماره ی 113. به این شماره زنگ زدم و همکارتان را از چند و چون ماجرا مطلع کردم. گفت: پیگیری می کنیم و به شما زنگ می زنیم. هرچه به این برادر می گفتم: من اکنون در کرج هستم و در خیابان ها آواره ام، به یک ان شاءالله از سر می گذراند. و این ان شاء الله یعنی مواجهه با تشکیلاتی که به هیچ بنی بشری پاسخگو نیست. انتظار من برای زنگِ برادران به جایی نرسید. بی نتیجه باز آمدم.

سه: من تا این هفته صبر می کنم که ریز به ریز اموال و مدارک و کلید های خانه ام را به من برگردانید. وگرنه قبول می فرمایید مرا چاره ای جز این نیست که از شنبه ی آینده – پرچم بدوش – در مقابلِ درِ شمالی وزارت اطلاعات، قدم زدن های فرساینده ی خود را از سر بگیرم. من سال گذشته شب عید آنجا بودم. همین آتنا فرقدانی که اکنون در زندان سپاه است، آمد و برای من در همانجا سفره ای از هفت سین آراست و من مدتها از او با ” دختر هفت سینیِ من” اسم می بردم. گویا نوروز امسالِ من نیز با برادران اطلاعات می آمیزد. گوارای وجودم. می گویم: کاش این برادران – چه اطلاعاتی و چه سپاهی – بقدری که برای بردن اموال مردم سراسیمه اند و اشتها دارند، به برگرداندنِ اموال مردم نیز مشتاق و متعهد بودند. و باز می گویم: شماها که آنسوتر از اراده ی مردم، بقدر کافی دست در اموال بی صاحب و ملی و مردمی دارید، چرا به این ریزه پیزه ها دست می برید آخر؟ اگر به سوز سخنِ من بها نمی دهید، لااقل به اشک های زلال جناب صدیقی در مصیبت های جانگداز عنایت فرمایید. بقول جوونا: مملکته داریما !؟

محمد نوری زاد
هفده اسفند نود و سه – تهران