اشاره: من در این مصاحبه به انقلاب سال پنجاه و هفت و خروج سراسیمه ی روحانیان از حجره های گرسنگی و دست بردن به ناموس وطن اشاره کرده ام.

متن پیـاده شـده ی مصاحبه:

نظر شما درباره اینکه انقلاب 57 مصداق بارز انقلاب هایی است که فرزندان خود را می خورند و اینکه قدرت از پدر به پسر منتقل نشد چیست؟

سلام می کنم به شما دوست خوب و میهمانانتان و مردم گرامی. انقلاب پنجاه و هفت با زحمت و مجاهدت و همکاری و همدلی بسیاری از مبارزین و منتقدین و آحاد مردم به ثمر نشست و روحانیان نیز در این بین البته سهمی داشتند اما نه به قدری که سهمشان افزون تر از سایرین باشد. این را هم بگویم که مردم ما در یک وسعت تاریخی جوری تربیت شده اند که حتما باید کسی باشد تا مدیریت و رهبری شان کند. این مردم هرگز به صورت خودجوش در تاریخ راه به جایی نبرده اند. همیشه در درازنای تاریخ یک حاکمی و ملک جمشید و امیرارسلانی بوده که از جایی برخاسته و جمعیتی را با خود همراه کرده. در انقلاب پنجاه و هفت آقای خمینی که نسبت به سایر مراجع سیاسی تر و معترض تر و مبارزتر بود این فرصت را به دست آورد که رهبری نهضت را بدست بگیرد. تا اینجای کار شاید هیچ ایرادی نداشت و هیچ کج روی صورت نپذیرفته بود، شاه باید می رفت و مردم به جایش می نشستند. اما آخوندها با این مهم مواجه شدند که آیا به حاشیه بروند و صرفا نظارت کنند یا نه، بیایند به میدان و اداره و اراده کشور را در اختیار بگیرند. آخوندهای ما از یک گرسنگی تاریخی بدر آمده بودند . منظورم از گرسنگی، تمایل به نفسانیاتی است که به قدر عمر برآمدنشان از آن دوری کرده بودند و مثلا با عبادت و تهجد و مراقبه هم خودشان را و هم مردم را به دوری از دنیا ترغیب می کردند. آخوندهای پنجاه و هفت اما به نظر من ترجیح داند که پشت پا بزنند به همه ی اطوار تاریخی شان و یکصدا فریاد بزنند گور پدر تهجد و مراقبه و تزکیه ی نفس و دوری از دنیا و پرهیز از فروشدن به ریز و درشت دنیا.

این شد که آخوندهای گرسنه از حوزه های گرسنگی بیرون آمدند و افتادند به جان فرصت هایی که تا آن موقع در اختیارشان نبود و بلایی بر سر این کشور آوردند که مغول ها با این کشور نکردند. بلامنازع بودن آقای خمینی باعث شد هیچکس و هیچ جریانی جرأت پرسیدن یک پرسش چرا از ایشان نداشته باشد. آقای خمینی برید و دوخت بی آنکه به احدی پاسخگو باشد. به نظر من آقای خمینی بزرگترین فرصت تاریخی را که می توانست به برآمدن فردی چون گاندی بیانجامد و به جهانیان نشان داده شود را از خود راند. ایشان با نفوذ و محبوبیتی که داشت می توانست مثل فتح مکه پیامبر به سمت یک بخشایش خیز بردارد اما با برکشیدن آدم هایی چون خلخالی و لاجوردی، هم این بخت و اقبال گاندی شدن را از خود دریغ کرد و هم به صف حاکمانی پیوست که به محض پیروزی دست به قتل و غارت و کشتار می زنند. اینکه شما می پرسید آیا انقلاب پنجاه و هفت فرزندان خود را خورده احتمالا یک نگاهی انداخته اید به بلوکه شدن قدرت در آخوندهای سنتی که هیچ مفّری برای غیر خودشان قائل نبودند و نیستند از مرحوم بازرگان گرفته تا بنی صدر و هاشمی و خاتمی تا میرحسین موسوی تا کروبی همه و همه واداده و مطرود و وابسته و منافقند غیر از آخوندهایی مثل جنتی و علم الهدی و احمد خاتمی. من در پاسخ به این پرسش شما می گویم که نه تنها این انقلاب فرزندان خود را خورده بلکه حتی پوست از سر نسل های برنیامده کنده و بچه های ما که هیچ، بچه های به دنیا نیامده ما را هم بدهکار و ورشکسته ی بی خردی های خود کرده. بزرگترین اشتباه تاریخی آقای خمینی پیوند زدن مذهب تشیع با مسائل سیاسی و فرهنگی و اجتماعی بود. این به هم تافتن مذهب و سیاست و امور جاری کشور باعث شد نفرت به جای دوستی و مدارا به جان جامعه بدود و نعره کشان در زیرو بالای مواضع کشور جولان دهد. نفرتی که یک جا به جهل و بی خردی آمیخته و در جای دیگر خود را کلیددار بهشت می داند و سایر مردم را جهنمی. راز فرزندخواری انقلاب ها در همین ویژه نگری به جای فراخ نگری است. آخوندها مثل بختک تکیه زدند و چون کارنابلد بوده و هستند، و چون ویژه خوار بوده و هستند کل کشور را به تباهی کشاندند، فرزندخواری که چیزی نیست.

یکی از خطاهایی که آیت الله خمینی مرتکب شد شعارخوار کردن مردم بود که این رویه همچنان دارد و از طرف آقای خامنه ای دنبال می شود. آقای خامنه ای مردم را شعارخوار بار آورد. ایشان در میان مردم بسیار نفوذ داشت. ما خودمان، میلیون ها مرد و و زن و پیر و جوان بودیم که برای ایشان می مردیم بی آنکه بدانیم برای چه. یعنی اگر یکی دست می برد و یکی از ما میلیون ها نفر را بیرون می کشید و از ما می پرسید تو برای چه دیوانه ی آیت الله خمینی هستی در جواب می گفتیم برای اینکه خمینی فرزند پیغمبر است، سید است، اُسوه ای از تجلی شیعه است، پاک است، نترس است، برای خودش چیزی نمی خواهد، نورانی است، اهل ایمان و عمل است، مردمی است، و از این حرف ها و هیچ کدام از ما در پاسخ به این سوال که چرا تو دیوانه ی آقای خمینی هستی نمی گفتیم برای اینکه مدیر است، مدبّر است، درس کشورداری و سیاست خوانده، جامعه را بهتر از همه می شناسد، اهل نظم و برنامه ریزی است، اهل بها دادن به قانون است و از نگاه قانون بین خود او و یک فرد روستایی فرقی نیست، یا نمی گفتیم آقای خمینی آنقدر آگاه و خردمند است که هرگز اداره ی کشور را به دست غیرمتخصصان و تحصیل نکردگان نمی سپرد. رازش در این است که آخوندها با قیف احکام و از سوراخ تنگ آن به مسائل نگاه می کنند، از سوراخ کوچک حلال است و حرام است و جایز است و جایز نیست به دنیا نگاه می کنند. آقای خمینی و کلا آخوندها به جای دعوت مردم به خردمندی و شایسته گرایی و قانون، مردم را به خرافه و نگاه تند مذهبی و شعارخواری دعوت کردند. این بی تربیتی بزرگ یکی از مشخصه هایش نفرت از سلطنت فرزند به جای پدر بود. آقای خمینی بنا به همان تربیت شعارخواری مردم که مرتب از سلطنت بد گفته بود نمی توانست و خیال نداشت به هر قیمتی مثلا فرزندش احمد را به جای خود بنشاند. مردم هم نمی پذیرفتند چرا که بین مردم شکاف می افتاد. اصلا احمد خمینی در اندازه ای نبود که بخواهد جای پدر بنشیند. آقای خمینی چندباری با حسرت از پسر مرحومش آقا مصطفی سخن گفت که مصطفی امید اسلام بود. یعنی اگر مصطفی بود می توانست جای پدر بنشیند و راه پدر را ادامه دهد و اما مرحوم احمد خمینی که به دست فلاحیان، وزیر اطلاعات وقت به قتل رسید در حد آخوند مبتدی هم نبود. او به لحاظ درس آخوندی یک جامانده در لباس بود یعنی فقط لباس آخوندی به تن داشت. خود آیت الله خمینی بهتر می دانست که پسرش احمد به ابتدائیات آخوندی هم متشخص نیست پس اصلا خیال جایگزین کرد پسرش احمد را نداشت. درباره اقدام به قتل ایشان باید گفت ایشان مجموعه ای از اخبار بود. نقاط ضعف آقای خامنه ای را می دانست. از نقاط ضعف مثلا وزارت اطلاعات در گفتگوهایی که با آقای خمینی انجام می شد خبر داشت. ایشان یک منبع اطلاعات بود یک گنجینه ی از اطلاعات و اسرار بود چون همانطور که دوستان و خود شما در اینجا گفتید احمد خمینی در آن دوره ای که مسئول دفتر و پیگیر کارهای پدر بود کشور را اداره می کرد پس تمام سرانی که امروز چه سر فروبردند و چه سر براوردند و نزد آیت الله خمینی می رفتند و تندترین مسائل و اسرار نظامی و بین المللی را با او مطرح می کردند به تعبیری ذات خود را عریان می کردند این مسئله برای آنها خیلی خطرناک بود و می توانست مسئله آفرین باشد.

درباره میزان محبوبیت خانواده آقای خمینی شما که در ایران هستید و رفت و آمدی هم به نقاطی از کشور دارید چطور می بینید؟

خانواده ی آیت الله خمینی چه بخواهند و چه نخواهد، ماجراهایی مثل تسخیر ابلهانه ی سفارت آمریکا در تهران، جنگ ویرانگر و نابخردانه ی هشت ساله با عراق، و کشتار سراسیمه ی سال شصت و هفت با امضای آقای خمینی و تایید همه جانبه و مستقیم ایشان گره خورده و شکل گرفته. در زمان آقای خمینی همه ی مبارزین سال های پیش از انقلاب به شدت سرکوب و زندانی و فراری و منزوی شدند تا حکومت در بست در اختیار آخوندها بلوکه شود. محدودیت هایی مثل حجاب اجباری، اخراج و خانه نشین کردن کارکنان غیرشیعه از دستگاه های دولتی و استخدام نکردن آنها، فراری شدن نخبه ها و به باد رفتن ذخایر پولی و اعتباری کشور مستقیما در عصر آقای خمینی نهادینه شده و بعدها مجوزی شد برای تداوم. از میان خانواده ی آقای خمینی، تنها و تنها آقای حسن خمینی است که چهره ی مطرحی داشته و احتمالا برای آینده نقشه هایی در سر دارد. آقای خامنه ای هم این حس حسن آقای خمینی را خوب رصد کرده و به همین دلیل او را محصور و محدود کرده جوری که دست از پا خطا نمی کند. من بعد از وقایع سال هشتاد و هشت یک بار که با حسن آقای خمینی دیدار داشتم به ایشان گفتم که شما چرا به ملاقات ناصر حجازی در بیمارستان می روید و چرا به دیدن آقای عزت الله سحابی که در بیمارستان به حال اغماست نمی روید؟ ایشان صادقانه جواب داد شاید به خاطر طمع از یک طرف و خوف از طرف دیگر. بله ایشان به دیدن ناصر حجازی می رود چون حداقل بیست میلیون رای جوانها پشت اوست و به دیدن آقای عزت الله سحابی نمی رود چون می ترسد. محبوبیت خانواده ی آقای خمینی الان در شخص حسن آقای خمینی محدود شده. ایشان هم کاملا خود را کنار کشیده و اجازه داده که دم دست رهبر باشد تا رهبر هر طوری که خواست او را مدیریت کند. این محبوبیت، یک جور در نمک خواباندن خود است. آقای حسن خمینی خود را در نمک خوابانده به طمع آینده. هیچ صدایی از وی در جهت رنج مردم شنیده نشده و اینطور آدم ها هیچ نقشی در ساخت قدرت ندارند. در تاریکی می نشینند تا دیگران چراغی روشن کنند تا اینها بیایند و رشته های کار را در دست بگیرند.

درباره حمایت خانواده ی آقای خمینی از آقایان موسوی و کروبی تحلیلتان چیست؟

شاید اصلا بپرسید خود آیت الله خمینی به جریان راست تمایل داشت یا چپ؟ من به این رسیده ام که داستان روحانیت راست یا روحانیان چپ اصلا به این معنی نیست که روحانیان چپ نوگرا هستند و روحانیان راست، کهنه گرا. این چپ و راست در میان روحانیان بیشتر به میزان گرسنگی تاریخی شان بر می گردد وگرنه اساسا روحانیان با همان لباسی که به تن می کنند صحبت از محدودیت دارند. شما هیچ آخوندی را پیدا نمی کنید که به حقوق مدنی یک فرد شیعه همانطور نگاه کند که به حقوق مدنی یک مسیحی، یک زرتشتی یا بهایی. یک آخوند هرگز نمی تواند خود را بهشتی نداند و دیگران را گمراه و جهنمی نداند. آقای خمینی یک آخوند به شدت راستگرا بودن و همگرایی و آمیختن جامعه با جهش های هرگز مد نظرش نبود. او شاید بیش از هر آخوند دیگری در عصر پیامبر زندگی می کرد. هر سخن آیت الله خمینی، حتی اگر از دانشگاه و دانشگاهییان بود، خیز به سوی اسلام مد نظر خودش بوده، اسلامی که نمود بیرونی مردمی بوده که حتی در مستراح رفتنشان هم چشم به آخوندها داشته باشند. آنچه که ذهن آیت الله خمینی را انباشته بود، اسلام و تشیع بود و اسلام و تشیع را هم نه در عقل، نه در خردمندی، نه در به روز بودن، نه در با دنیا تعامل داشتن، و نه در با دنیا آمیختن، بلکه در تشیعی می دیدند که با آخوندهای حوزوی این تشیع دست به دست شده. در این وسط نه از ایران خبری بود و نه از ایرانی. شاید به همین دلیل بود که آخوندها هشت سال بر طبل جنگی کوبیدند که به قدر چهل سال ما را عقب انداخت. آنها به اسلام فکر می کردند و اسلام را هم در خودشان می دیدند و وقتی می گفتند اسلام در خطر است، یعنی منِ آخوند در خطرم. حال این وسط شما از آقای کروبی اسم می برید یا مثلا از جناح چپ. شما ببینید در بعد از همین درگیری های سال هشتاد و هشت در یک روز باشکوه سه میلیون مردم می آیند و در بین خود چند آخوند می بینند. بعد در یک ماجرای دیگری یک میلیون جمعیت می آیند هیج آخوندی در بین مردم نیست. مردم دارند کشته می شوند هیچ روحانی در میانشان نیست. و بعد می شوند سیصد هزار نفر باز هم مردم دارند کشته می شوند یک روحانی در بین شان نیست. در ماجرای بعد از وقایع سال هشتاد و هشت یک آخوند چپ یا راست به من نشان دهید که دستگیر شده باشد وهمین الان در زندان بوده باشد.

ماجرای آقای کروبی را جدا بکنیم ایشان به هر حال به عنوان یک جریان در پیشانی یک ماجرا قرار گرفت و رفت جلو و انصافا هم به نظر من روسپید شد. اما شما یک آخوند دیگر را همین الان مثال بزنید که مانند تاجزاده در زندان باشد. مثل تاجزاده بیندیشد ولی در زندان باشد و در تنگنا و عسرت و ناداری و هر آنچه که پیش می آید باشد. همه ی آخوندها الان زندگی خودشان را دارند و این نشان می دهد که می دانند زبان هم را و در این میان این مردم هستند که کلاه بزرگی به سرشان می رود.

آیا ساخت قدرت در شرایط فعلی ایران به گونه ای هست که خانواده ی آقای خامنه ای هم به سرنوشت خانواده ی آقای خمینی دچار شوند؟

آقای خامنه ای همین امروز هم در محاصره ی سپاه هست. ایشان تحلیل ها و باید و نبایدهای سپاه را به زبان می آورد و همین حالا آقای خامنه ای جرأت ندارد به سپاه بگوید آقایان، سرداران، در کارهای اقتصادی و سیاسی دخالت نکنید و مثلا بگوید آقایان سردارها میلیارد میلیارد پولی را که از زیر و بالای کشور بیرون کشیدید بریزید به خزانه ی دولت تا ما بتوانیم از این وضعیت بحرانی تحریم ها با آرامش عبور کنیم. مطلقا ایشان شهامت مواجهه با سپاه را ندارد. سپاه مستقل از آقای خامنه ای می زند و می کشد و زندانی می کند و مصادره می کند و مناقصه ها را به نام خود بلوکه می ند و نماینده ها را می ترساند و نمک گیر می کند و قطعا برای بعد از آقای خامنه ای نقشه ها دارد برای این مملکت. البته فکر نکنید که این سرداران سپاه که در روز روشن اموال مردم را و حق و حقوق مردم را بالا می کشند مثلا از هوش سرشاری برخوردارند. اینها از هر نعره ای که می کشند و از هر تهدیدی که می کنند من یقین دارم که جاسوسان آمریکایی و اسرائیلی بینشان هستند و من خودم شاهد بودم ده ها جاسوس اسرائیلی سپاه در زندان اوین هستند و حتما صدها جاسوس اسرائیل در رده های بالای سپاه دارند به رهبر و نماینده های دولت و نماینده های مجلس تحلیل می دهند و حرف در دهانشان می گذارند. سپاه اگر بداند پسران آقای خامنه ای منافع آتی اش را بهتر تامین می کنند، مثل احمدی نژاد، می کشندشان بالا. وگرنه به سمت شورای رهبری که ذلیل سپاه باشند خیز بر می دارد. روحانیت و آیت الله ها بعد از آقای خامنه ای به سرعت از دامان سپاه می آویزند چرا که سپاه کافی است یک آیت الله را رها کند یا طرد کند. مگر کسی یا جریانی می تواند از او محافظت کند؟

من همینجا صمیمانه دوست دارم از مرحوم جناب منتظری، از آقای صانعی، از آقای بیات زنجانی، از آقای دستغیب شیرازی، از آقای بروجردی، از آقای معصومی تهرانی از آقای نکوئی که اخیرا به زندان رفتند صمیمانه تشکر کنم و یادکنم که برای روحانیت آبرویی ایجاد کردند. ما وقتی حرف از روحانیان می زنیم سخن ما به روحانیان حاکم است و مفسده هایی که آنها در پیچانده اند و به جان جامعه در انداخته اند. وگرنه ما می دانیم که صنف روحانیت خواهد ماند مهم اینست که در امور زندگی مردم دخالت نکنند.

فایل صوتی برنامه: https://www.dropbox.com/s/fveaav1bc2m7ar2/ofogh021215.m4a…