یک: با دکتر ملکی رفتیم جلوی کانون وکلا. جایی که قدمگاه خانم نسرین ستوده است. یاد آتنا فرقدانی و آتنا دائمی و رویین عطوفت و سایر عزیزانمان که اکنون در زندانِ بی خردیِ حاکمیت اند، با ما بود. بر تعداد جمعیت دقیقه به دقیقه افزوده می شد. دو جوان از شهرستان آمده بودند. حضور چهره های جدید چشمگیر بود. این پایداری، کمترین فایده اش سرفرازی است. یکجور نافرمانیِ مدنی از جنس این که: آقا من تورو قبول ندارم اما باهات دست به یقه هم نمی شم. تو تا می تونی بخور و ببر. و من، تا می تونم با همین حضور معترضانه مفتضحت می کنم. آینده ثابت خواهد کرد که دزدان پیروزند یا معترضان. بچرخ تا بچرخیم.

پدر و مادر سعید زینالی نیز آمدند. این پدر و مادر پانزده سال است که چشم به در دارند تا مگر سرداران سپاه یک تکانی به شرف و حیثیتِ داشته یا نداشته شان در بیندازند و خبری از فرزند برده شده ی اینان بدهند.

دو: حضرت آقا با اشاره به مذاکرات هسته ای فرموده اند: توافق نکردن بهتر از توافقِ بد است. که البته این سخن، ته مانده ی هیبتِ پژمرده ای است که برفِ هیاهویش به سرعت در حال آب شدن است. می گویم: بی خردانِ اسلامی سنگی در چاهِ تحقیرِ این مردم انداخته اند و بابت این سنگ اندازی نیز کلی آدم کشته اند و کلی پول مردم را بالا کشیده و به باد داده اند و حالا که ریسمانِ تعادل شان ریش ریش شده، انگشت بر “جنس” و کیفیت توافق می نهند! می گویم: آن وقتی که شماها بر ضربا ضربوا متّه می زدید، طرفِ زیرکِ مذاکره اهلِ زدن و بردن بود و بی آن که هفت پشتتان خبر دار شود، تا بیخِ تک تک تان مته می زد و سر تا به پایتان را رنده می فرمود، حالا که جسمِ محتضرِ شما را به پای میز مذاکره کشانده، برایش خط و نشان می کشید و زرنگی اش را نادیده می گیرید؟

سه: در این دهه ی صد در صد مبارک فجر اسلامی، اهوازی ها برای هزارمین بار خاک بر سر شده اند. این خاکِ غلیظ، نه از بهم ریختگیِ اوضاع زیست محیطی و ناهنجاری های اکولوژیکی، بل از نکبتِ مؤکدِ ندانم کاریِ آخوندهای حاکمیت بر آمده و بر سرِ اهوازی ها و بر سرِ کل کشور افشانده شده و افشانده می شود. حدود هشتصد تالاب کشور یا مرده اند یا در حال مرگ اند. زنده شدن تالاب های کشور و زنده شدنِ کشور رو به موتِ ما، تنها و تنها با کوچ آخوندهای بی لیاقتِ حاکمیت به درون حوزه ها و خانه هایشان و سپردنِ ریسمانِ اراده و اداره ی کشور به دست نخبگان و شایستگان و کاربلدان ممکن است و لاغیر! از ما گفتن.

محمد نوری زاد
بیست بهمن نود و سه – تهران

به چهره ی دردمندش نگاه کنید. پانزده سال چشم انتظاری. براستی با سعیدش چه کرده اند؟ امروز جلوی کانون وکلا.

به یاد آتنا فرقدانی و آتنا دایمی و رویین عطوفت. سه زندانی بی گناه. امروز جلوی کانون وکلا.

این سخن همه ی ماست که: سعید ما کجاست؟

پیرمرد موی سفید، پدر سعید زینالی است. به هر کجا که شما بگویید سر زده تا مگر ردی از پسر برده شده اش بگیرد. برادران سپاه پسرش را برده اند. 15 سال پیش!

به یاد رویین عطوفت که برایش ده سال زندان بریده اند. امروز جلوی کانون وکلا.