امروز آتنا فرقدانی از زندان به من زنگ زد و از وضعیتِ ناجور زندان قرچک گفت. این که هشتاد و دو نفرند در یک فضای محدود با یک حمام و چهار تا دوش. و آب گرمی که از ساعت نه صبح به بعد تمام می شود و آنان مجبورند با آب سرد حمام کنند. از بیماری های نشسته به جسم و جان زندانیان گفت. از تنها روزنامه ای گفت که به زندان می آورند و اسمش: اطلاعات است و اطلاعات چندانی با او نیست. و از بانویی گفت که از یک سال و نیم پیش در آنجا بلاتکلیف است. او را به صبوری خواندم و گفتم: دخترم، وقتی قاتلِ ستار بهشتی را به سه سال زندان محکوم می کنند، برای منتقدی چون تو نباید بیش از شش سال حکم دهند. وی را از اعتصاب و سر و صدا و شلوغکاری باز داشتم. به وی گفتم: طرفِ تو مأموران ناشکیبای زندان نیستند. طرف تو، حتی جنازه ای به اسم ” قاضی صلواتی ” نیست. تو باید خود را برای شناساندنِ تبهکارانی تجهیز کنی که به نمایندگی از خدا بر سر خدا نیز کلاه می نهند به گمان خود.

محمد نوری زاد
بیست و هفتم دیماه نود و سه – تهران