“مریم شفیع پور” اکنون در زندان است. و قرار است سالها نیز باشد. در درستی و پاکی و سلامت و شجاعت این دختر همین بس که هیچ نقطه ضعفی در پرونده ی او نیست الّا نشاط سیاسی. همان نشاطی که ضروریِ دوره ی جوانی است و یک حکومتِ شایسته، برای فورانِ آن راه می گشاید. نه این که هم راه ببندد و هم درهای زندان را برای پاکانی چون مریم وا کند.

سرِ شب رفتم منزل مریم. پدرش بود و مادرش و خواهرانش. و دوستانی چون فیض الله عرب سرخی و همسرش، همسرِ عبدالفتاح سلطانی، همسرِ ابوالفضل قدیانی، مادرِ سعید زینالی، نرگس محمدی، امین احمدیان، مجید درّی، پدر و مادر و خواهر شهید مصطفی کریم بیگی، و جمعی دیگر.

می گویم: خدا وکیلی به چه بختکی گرفتار شده ایم در این سالها. که این بختک، همزمان از یک سوی برای رهانیدن یک شیخِ بحرینی از زندان هوار می کشد و گریبان چاک می زند و سر و موی آشفته می سازد، و از دیگر سوی زندان های خود را از معترضانی چون مریم پُر کرده است و پُر تر می کند.

می گویم: دخترم مریم، تو امروز پای به بیست و هشت سالگی ات نهادی. و قرار است همچنان تا سالها در زندان بمانی. بمان و از هیچ مهراس که هراس، خوراکِ شب و روز ملایانی است که از چون تویی در هراس اند و خواب ندارند. این ملایانِ اسلام گستر، زن و فرزندان خود را در لابلای آسایش و آسودگی جا داده اند و برای کسانی چون تو به تجویزِ زندان دست برده اند. روزی را تجسم کن که تک به تکِ ثانیه های زندانت، آجری شوند برای بنایی آباد و آزاد به اسم ایران. ایرانی بی مزاحمتِ ملایانِ بی سواد و نالایق. که هرکدامشان جایی را اشغال کرده اند و حریصِ بلعیدن ایران اند و جز از بر کشیدنِ خسارت شگردی ندارند.

محمد نوری زاد
نوزده دیماه نود و سه – تهران

شاید روزی در همین نزدیکی ها مریم از زندان بدر آید و این عکس را ببیند. جایتان خالی.

امشب برای مریم کف زدیم. برای او و برای دیگرانی چون وی که بی دلیل و بی گناه در زندان اند.

کیک تولدی به یاد مریم که اکنون در زندان است. ناگزیر براین تصویر زیبا چاقو زدیم