یک: این که سخنگوی وزارت ارشاد، راه ” توبه ” را پیش پای استاد شجریان واگشوده، و فعالیت هنری این استاد گرانقدر را به بازگشت وی از راهی که در آن است، موکول فرموده، نشان از این دارد که: هیمنه ی نظام از مواجهه با این استاد به ارتعاش افتاده. و این که: آینده ی هنریِ جناب شجریان، نه به اراده ی وزارت ارشاد، که به ترنمِ تمنّای وزارت اطلاعات بند است. و یعنی: اندازه ی قامتِ استاد از اندازه ی قامتِ هزار آیت الله حکومتی برتر است و این قامت بلند، از فراسوی مرزها پیدا ترست.

می گویم: استادِ ما را آنچنان اعتباری است که همه ی هیمنه ی غضبناکِ نظام را به سایه برده است. و این همان کنایه ی نمکینِ ” بلند قامتی” است. نظام اگر می توانست، هزار باره استاد را به چرخ گوشتِ تخصصی اش می سپرد. اما این که مدام در این حسرتِ بزرگ می گدازد، نه از این روی است که نمی تواند، نخیر، بل به این دلیل است که: جسم استاد اگر در ایران است، بلند آوازگیِ هنری اش تا هرکجای جهان خزیده و با جان آدمیان آمیخته. استاد را نیازی به غمزه ی این و کرنشِ آن نیست. چرا که در این میان، توپ و تشرهای امنیتی، بیش از آن که برای استاد ترساننده باشند، خنده آورند. راه بستن بر استاد، تنها راهی است که واماندگان بدان دست می برند. نیز این بگویم که نظام مقدس، اگر به هیچ تخصصی مزین نیست، در پژمردنِ نخبگان استاد است. بی آن که بداند: نخبگان، آنسوتر از اراده ی او، حیات می ورزند. خورشید را مگر می شود ندیده گرفت؟

دو: این داستان دزدی های محمد رضا رحیمی را آنقدر به مرور زمان سپردند تا مگر بوی ناجورش محو شود و سراسیمگیِ اشتهایِ وی از خاطره ها زدوده آید. دزدی های این ” آدمِ نظام ” به هزارتوی مفسده راه می برد. یعنی اگر قرار باشد که وی را به زیر بکشند، عمده ی نمایندگان یک دوره ی مجلس را باید به چهار میخ بکشند و اصل نمایندگیِ آنان را به مدار بی اعتباری در اندازند. حالا شما نمایندگانی را تجسم کنید که اصل حضورشان در مجلس بی اعتبار بوده و در عین بی اعتباری مرتب قانون وضع کرده اند و آدمِ نامتعادلی چون احمدی نژاد را پرورانیده اند و در دزدی های وی سهیم بوده اند و مرتب نیز سخن از بصیرت رانده اند و در هر نطق ده دقیقه ای چهل بار گفته اند: منویات مقام معظم رهبری. این پرونده به گمان من بجایی نمی رسد. چرا که دست آدمهای بیت رهبری نیز به دزدی های این فردِ آلوده، آلوده است.

سه: راستی این علم شنگه ی بورسیه های غیرقانونی به کجا انجامید؟ دولت تدبیر و امید کلی برای افشای این بورسیه ها هزینه داد و هیاهوها به راه انداخت. پرسش این که: عاقبتِ این هیاهوها بکجا انجامید؟ می گویم: به جایی نیز نخواهد انجامید. چرا؟ نظام مقدس، فرزندان و بستگانش را از سرِ راه که برنداشته که! مثلاً در یک قلم مگر دولت تدبیر و امید می تواند با رکنِ رکینِ نظام: جناب حضرت مستطاب حجة الاسلام والمسلمین حاج آقا شیخ حسین آقای طائب، رییس سازمان اطلاعات سپاه – که کل مملکت را به زیر بغل برده – در بیفتد و به وی بگوید: اسم خواهر زاده ی شما هم در فهرست بورسیه های غیر قانونی است؟ روی دیگرِ آن چفیه ای که در مجلس به گردن آقای فرهادی انداختند تا به برکتِ همان چفیه به وی رأی اعتماد بدهند، این بود که: بی خیالِ بورسیه های غیر قانونی!

چهار: محسن پهلوان را می شناسید؟ وی یک نظامی است. سپاهی است. مالک پدیده ی شاندیز. استاد زد و بند و رانت خواری. حالا اختلاس نود و چهار هزار میلیاردیِ وی را علم کرده اند و بر زمین گرمش کوفته اند. سپاه، هیچ رقیب قلچماقی را تحمل نمی کند. آقا، سپاهی بوده ای که بوده ای. مهم این است که الآن باید موم دست ما باشی. وگرنه مثل امیر منصور آریا، هم می دوشیمت و هم می فرستیمت پای چوبه ی دار. سپاه و اطلاعات مگر به اسم امیر منصور آریا کم وام کلان از بانکها گرفتند؟ این محسن پهلوان ، گنده بود زیادی داشت گنده تر می شد. و یک جاهایی حتی در برابرِ برادران سرخم نمی کرد. حالا این نوری زاد بی نوا را بگو که برای باز پس گرفتنِ چند قلم اموالش – که سپاه برده و پس نمی دهد – خود را به آب و آتش می زند و صدایش به گوش برادران نمی رسد.

پنج: این که یکی چاق باشد یا لاغر، نه عیب است و نه در خورِ شماتت. اما این که ” همینجوری” یکی از این چاق های فراتر از فربه را از هزارتوی رفاقت بیرونش بکشی و ببری و بگذاری بر سرِ یک مصدرِ نظامی و تخصصی، کمی کج سلیقگی که هیچ، حتماً بی بصیرتی است. اسمش این است که: آقا ما به ارتشیان اعتماد نداریم. چرا که ممکن است یک وقتی سری بجنبانند و یک کارهایی بکنند و خیالاتی در سر بپرورانند و هیمنه ی ما را بر نتابند. خب، یکی را انتخاب کن که این کاره باشد. بتواند یک تکانی بخورد لااقل. اصل و اساس ارتش به جنب و جوش و ورزیدگی و تخصص های نظامی است. در ارتش، هیبتِ فراتر از فربهیِ یک فرد که کارساز نیست. بل این ورزیدگی و ذکاوت و کارآزمودگیِ نظامیِ اوست که وی را از دیگران متمایز می کند. حالا این بابا را ببر توی تلویزیون تا مرتب از امام زمان و اینجور چیزها صحبت بکند یا با همان لباس نظامی اما با شب کلاه ( کج کلاه) قهوه ای در مراسم تشییع جنازه ی مهدوی کنی شرکت کند. بصیرت که می گویند لابد یعنی همین دیگر! لباس سر لشگری و شب کلاه قهوه ای؟!

نشانی من در اینستاگرام: instagram.com/mohammadnourizad

محمد نوری زاد
چهاردهم دیماه نود و سه – تهران