چند روز پیش دانشجویان موافق و مخالف، سخنرانی آقای حسین شریعتمداری را در دانشکده ی حقوق دانشگاه تهران بر آشفتند. من وقتی عکس ها را دیدم به خود گفتم: ما حالا حالاها تا رسیدن به پله ی نخستِ مدارا و تحمل مخالف فاصله داریم. ایکاش دانشجویان معترض – از هر دو سوی – اجازه می دادند آقای شریعتمداری سخنش را با آرامش بر زبان بیاورد. ما باید نشان بدهیم که: با ادبیم. یقه دراندن و هوار کشیدن و اختلال در سخنرانی یک فرد – اگر چه مخالف – هرگز در شأن انسان خردمند نیست.

شاید دانشجویانی بگویند: وقتی برای ما فضا و فرصت نمی پردازند، ما نیز این فرصت را از طرف مقابل وا می ستانیم. که می گویم: پس چه فرقی میان ما و آنان؟ می گویم: ما در همه حال باید جوری رفتار کنیم که دوست داریم با ما رفتار کنند. به هم زدن مجلس حریف، کار ما نیست. اینجور کارها در تخصص دیگرانی است که نسبتی با خردمندی ندارند. ایکاش دوستان دانشجوی ما آرام و متین می نشستند و اجازه می دادند سخنران مجلس، هر آنچه در چنته دارد رو کند. ادبِ تحمل در همین صبوری های تلخ و جانکاه است. دوستان دانشجوی ما باید به طرف مقابل نشان می دادند که مدارا یعنی چه. نیز این بگویم که هیچ جامعه ای با رفتار هردمبیل به جایی نرسیده و نمی رسد. ما باید هماره به اصل نیک مان مراجعه کنیم. نه این که طرف مقابل به تنظیمِ رفتار ما توفیق یابد.

محمد نوری زاد
بیست و ششم آذر نود و سه – تهران