به ولی امر مسلمین جهانِ خودمان می گویم: این داستانک های ” کشف فساد” جذابیت خود را از دست داده اند. سابقاً اگر کشفی صورت می پذیرفت، رگه هایی از یک جور غیرتِ هردمبیل با جان جامعه در می آمیخت. اکنون اما، اصلاً نه انگار. از آن سوی، سر بریدن های داعش نیز حیرت برانگیز نیست دیگر. و یا حتی بُردنِ زن و بچه ی مردم به بازارهای اسلامی و فروختن شان به اسم برده. این ها ما را بهت زده نمی کنند آقا جان. یک فکر دیگری باید کرد.

باور کنید بفرض محال، آیت اللهی اگر از فهمِ بی کسیِ مردم به عذاب وجدان دچار شود، و دست به خودکشی بزند، و با یک پیت بنزین خودش را به آتش بکشد – با این که خودِ وی در رساله اش خودکشی را حرام دانسته – رخنه ای در حساسیت های خمیرگونِ مردم رخ نمی دهد. علتش را بگویم؟ علتش در زنده بگوریِ مردم ایران است. برای زنده بگوران، کشف دزدی های جور بجور، تأثیری در میزان اکسیژنی که جناب شما به قعر گورشان تزریق می فرماید، ندارد. شما وقتی خود را ” همینجوری” برای همیشه رهبر تام الاختیار مردم دانسته اید، و یا وقتی فرزند شما همینجوری و بی واهمه می دزدد، سپاه می دزدد، بسیج می دزدد، اطلاعات می دزدد، نیروی انتظامی می دزدد، اکثریت آیت الله ها می دزدند، وزرا می دزدند، مجلسیان می دزدند، دستگاه قضا می دزدد، مردم می دزدند، چرا باید کشف دزدیِ دوازده هزار میلیاردی اعجاب انگیز باشد؟

این دزدی ها از روزی پا گرفت و از روزی به سمت ارقام نجومی خیز برداشت که بیت رهبری، اعتماد مردم را دزدید و همزمان برای اعتراضِ بحق مردم، گور پرداخت. خوش باشید آقا جان. خودمانیم، مگر کسی و دستگاهی تا کنون از جناب شما پرسیده چرا در قمار مخوف هسته ای، ما که هیچ، نسل های برنیامده ی ما را نیز بدهکار رؤیاهای پوکِ خود فرموده اید؟

محمد نوری زاد
هجده آذر نود و سه – تهران