من مثل سابق، روزهای زوج از ساعت ده تا دوازده و در اعتراض به سپاه پاسداران – که اموالم را سه سال و نیم پیش برداشته و برده و پس نمی دهد – جلوی کانون وکلا خواهم ایستاد. خیال داشتم بعد از نمایشگاه به سفر بروم. و در سفر، به دزدی های ملی و مملکتیِ جماعتی از سرداران سپاه و جماعتی از امام جمعه ها و آدم های این ها بپردازم. یا خیال داشتم بجای قدم زدن جلوی کانون وکلا – که نیمی از وقت مرا اشغال می کند – دست به ساخت آثار صوتی و تصویری برم و دیدنی ها و گفتنی ها را برای شما و برای ثبت در تاریخ به ارمغان آورم.

یادم هست جناب سرگردی از من می پرسید: کانون وکلا چه ربطی به سپاه دارد که اموالت را به رخِ کانون می کشی؟ به وی گفتم: معمولاً نظامیان وقتی کودتا می کنند، جاهای حساس کشور را به اشغال خود در می آورند. مثل مجلس و دولت و صدا و سیما و … و گفتم: در کشور ما سالهاست که کودتای نظامی صورت پذیرفته و سرداران سپاه همه ی منصب ها و موقعیت ها و گلوگاههای سیاسی و اقتصادی و رسانه ای را به زیر بغل برده اند. جوری که شما اگر انگشت بر هر کجای این مملکتِ بختک زده بگذارید، سرِ یک سردار یا یک آخوند حکومتی از آنجا بیرون می زند. حتی اگر انگشت بر بیت رهبری بگذارید. که آنجا نیز در اشغال سپاه است بلا تردید.

با این حال ای بسا به سفر رفتم. از شهری به شهری. و از استانی به استانی. و با کوله باری از حرف های در گلومانده ی هموطنانمان باز آمدم. و یا شاید به فیلمسازی روی بردم. و برای شما هدیه ها تدارک دیدم چه صوتی و چه تصویری. یا به همین قدم زدن مقابل کانون ادامه دادم. گرچه یک زمانی خیال داشتم بروم جلوی مجلس. و در آنجا قدم بزنم. نیز طرحِ دیگرم این بود که پرچم به دوش و با پای پیاده از میدان تجریش راه بیفتم و تا میدان راه آهن بروم. اما اکنون به قدم زدن جلوی کانون وکلا بسنده می کنم. پس، دو شنبه و چهارشنه ی این هفته جلوی کانون وکلا چشم به راه شمایم. نگران چیزی نباشید. داریم بر پوسته ی ترسِ ملی تَرَک می اندازیم.

راستی شما را بخدا نماینده ی مجلسِ ما را باش! خودش “قسم جلاله” می خورد که قاتل است. خب این قاتل مگر رضایت به پوزشخواهی می دهد؟ هرگز. و اگر لازم باشد، مثل گرگ به میان مردم معترض می افتد و می درد همه را. شما وقتی جهل و جنون را به هم بیامیزید می شود: روح الله حسینیان و علم الهدای مشهد و احمد خاتمی خودمان. که اینها هیچ نسبتی با پوزشخواهی از مردم ندارند. و به مردم جوری می نگرند که یک ارباب به رعیتِ بی پناهش. وگرنه اگر اینان را مختصری با تعقل همراهی بود، اموال مرا از سپاه می گرفتند و به من بر می گرداندند تا من بجای قدم زدن جلوی کانون وکلا، هم به سفر بروم و هم آثار صوتی و تصویری تولید کنم.

محمد نوری زاد
ده آذر نود و سه – تهران