شلوغی را شما با عشق بیامیزید. هر که آمده بود به نمایشگاه، نسبتی با عشق داشت. حتی مأموران اطلاعات و سپاه که در میان ما بودند و من در میان جمع مفصل با آنان صحبت کردم و گفتم: بدانید که جامعه ی بی روزن، در مجاورتِ پکیدن است. مردم از هر کجا آمده بودند. و ما برای هر که شهرستانی بود و از راهی دور آمده بود، کف می زدیم. برای تهرانی ها نیز البته. یکی از تورنتوی کانادا آمده بود همین دیشب. یکی از آلمان تلفن زد و همانجا با من صحبت کرد و همدلی فرمود.

مادر و پدر و خواهر مصطفی کریم بیگی – از شهدای عاشورای 88 آمدند. مادر سعید زینالی آمد. و خواهر یکی از اعدامی های سال 67. و پدر و مادر محسن امیر اصلانی. و حمزه کرمی و همسرش. و دکتر محمد ملکی. و مهندس عباس امیر انتظام. وای که مردم چه کردند با دیدن آقای امیر انتظام که با ویلیچر آورده بودندش به نمایشگاه. دکتر محمد ملکی و مهندس امیر انتظام همین که همدیگر را دیدند، در آغوش هم فرو شدند و سخت گریستند. هر کدامِ ما صحبت کردیم. حتی مادر سعید زینالی که می گریست و می گفت: من در این پانزده سالی که پسرم را برده اند و بر نگردانده اند، کارم به جایی رسیده که باید ثابت کنم اساساً فرزندی به اسم سعید داشته ام یا این که: بردن و بر نگرداندنِ سعید را از خودم اختراع کرده ام.

نوبت به صحبت کردن آقای امیر انتظام رسید. مردی که سی و شش سال زندانیِ حاکمان جمهوری اسلامی است، برای نخستین بار در میان مردمی حضور یافته بود که برای پایداری اش کف می زدند و استقامتش را می ستودند. امیر انتظام بسیار گریست. برای مردی که خم به ابرو نیاورده در این سی و شش سال، سخن گفتن از فرزندانی که با زندان رفتنِ وی یکی شان یک ساله بوده است و یکی شان چهار ساله و یکی شان هفت ساله، و اکنون همانها سی و هفت ساله و چهل ساله و چهل و سه ساله اند و پدرشان این همه سال است که آنان را ندیده، دشوار می نمود.

عکس ها بسیارند. نشد که همه را منتشر کنم. اما حتما تقدیمتان خواهم کرد تا شما نیز در این شورِ کم نظیر سهیم باشید.

محمد نوری زاد
هشت آذر نود و سه – تهران

این جوان معلول، داوود است. داوود به نمایشگاه نخست هم آمده بود. جالب این که داوود فیلمنامه نویس است. برادرش می گفت: فیلمنامه اش را برداشته و ازش فیلم ساخته اند. چه فیلمی؟ پل چوبی. و گفت: دادگاه رفته ایم و در مرحله ی نخست رأی به نفع داوود داده اند. سپاس داوود گرامی

نشسته ام بر زمین. تا خاکساری ام را به عزیزانی نشان بدهم که از هر کجا به نمایشگاه آمده اند. پیر، جوان، زن، مرد. سپاس دوستان خوب. ای من فدای تبسم های شما.

داوود در آغوش برادر. و مادر از پی. می روند که تابلوها را تماشا کنند. اگر که تماشایی باشند!

بوسه بر پیشانیِ داوود. و سلام بر مادرش. و سپاس از برادرش. این بار دوم است که داوود به نمایشگاه آثار من می آید. سپاس

در این چهره ها هر چه هست، دوستی است. اینها کینه ها را در جایی جا نهاده اند و با دل های روشن و پاک خود به نمایشگاه آمده اند. از مادر مصطفی کریم بیگی که پسرش را در روز عاشورای 88 کشتند، پرسیدم: آیا قاتل پسرت را می توانی ببخشایی؟ گفت: ما که خون را با خون نمی شوییم. می بخشیم. منتها به شرطها و شروطها. که طرف مقابل بپذیرد که قاتل است. همین که پذیرفت، ما می بخشیمش. می گویم: به این چهره ها نیک بنگرید! در همه ی این چهره ها استعداد بخشایش هست. اگر که طرف مقابلشان بخواهد که ببخشایندش.

من اینجا دارم مادر سعید زینالی را معرفی می کنم. این که: پانزده سال پیش فرزند جوان و دانشجوی این مادر را برده اند و تا کنون هیچ دستگاهی مسئولیت آن را نپذیرفته است. پسر جوان این مادر را مأموران سپاه برده اند. می گویم: ظاهرا باید پرونده ی سپاه کامل می شد. آدمکشی و آدم ربایی و بالا کشیدن و غارت اموال مردم و پاسخگو نبودن و البته: همچنان طلبکار و حریص بودن.

سپاس دوستان خوب من. همین که آمدید و با آمدنِ خود مرا با انرژی های خوب تان، سرشار فرمودید، مرا بیمه کرده اید تا هرکجا که جان دارم. و من، با تک تک شما پیمان می بندم بر این دوستی و همدلی. سپاس

در اینجا من دارم از همسر آقای حمزه کرمی تقدیر می کنم. این که: مردان با هر کاری که کرده اند و نکرده اند، به زندان می روند اما بار زندگی و دشواری های آن بر دوش بانوان است. اسم حمزه کرمی در هر کجا می پیچد اما اسمی از همسرش نیست. همه جا از حمزه کرمی سخن می گویند اما کسی سراغی از همسرش نمی گیرد که چه روزها و شب های تلخی را گذرانده. سپاس بانوی خوب. سپاس بانوان خوب. همه ی این ها فدای فردای کشورمان ایران و نسل های چشم به راه.