یک: صبح با همسر سهیل عربی تماس گرفتم و به وی گفتم از هیچ مهراس که اندکی غفلت می تواند فاجعه به بار بیاورد. من و دوستانم در لگام حتماً به حکم طنزِ اعدام این جوان خواهیم پرداخت و اجازه نخواهیم داد با این اعدام های کور، آب خوش از گلوی آیت الله های اسلامی پایین برود. می گویم: اگر نوشته های این جوان، فحش به پیامبر است و باید اعدام شود، عملکرد سپاه و رهبر و مجلس و دستگاه قضایی سر تا پا خیانت به راه و رسم پیامبر است و بنا بر قوانین هردمبیل همین نظام، همگی مستحق اعدام اند نه یک بار که صد بار.

دو: چهارشنبه، بانویی از اصفهان به نمایشگاه آمد. دختری بهایی نیز از اصفهان. جوانی از کرمانشاه . مردی از مازندران. جوانی از زنجان، و مردی از نجف آباد. دکتری از بوشهر. جوانی ترد و شکننده از سبزوار. مردی قد بلند از اراک. دانشجویی از شیراز. جوانی از شهرستانِ دهدشتِ کهکیلویه و بویر احمد. مردی که در راه آهن کار می کند از اندیمشک آمده بود. و مردی که ده سال تمام در زندان بوده، از راهی دور. این ها را اضافه کنید به عزیزانی که از تهران و کرج و شهرهای اطراف آمده بودند. و خانواده ای بهایی از تهران.

سه: روز جمعه، روزِ پایانی نمایشگاه است. و به اصطلاح: روزِ اختتامیه. از هر کجا که می توانید به جمع ما بپیوندید. همین که ساعتی در کنار همیم، خود برکتی است بزرگ برای این که فراموشمان نشود که: با هم بودن، شرط نخست دوستی و پیروزی است. بعد از تصادف، سر دردی آزارم می دهد که بصورت ظاهر باید چهره در هم بکشم و در خود مچاله شوم. باور کنید تماشای جمال مبارک هر یک از شما، داروی شفا بخش من خواهد بود. همانطور که روز چهارشنبه بعد از تصادف، سر دردم را با بوییدن گلِ روی عزیزانی که به نمایشگاه آمده بودند، فراموش کردم.

محمد نوری زاد
هفتم آذر نود و سه – تهران

من از همه ی آنانی که چه به نمایشگاه آمده اند و می آیند و چه آنانی که از راه های دور و نزدیک اظهار همدلی می کنند، سپاس مندم.

باور کنید من نگفتم خانمها یک طرف آقایان یک طرف. خودشان طبق عادت همیجوری ایستادند.

شما را بخدا ببینید یک نفر هست که به تابلوهای من بنگرد؟ گاه به گاه داد می زدم: به تابلوهای من هم نگاه کنید.

این همه سال تلاش کردند تا ما را از هم دور کنند. ما به هر بهانه باید نشان بدهیم که با همیم.

خب بذارید بنویسم که شما از کرمانشاه آمده اید و شما….

بیایید به این تابلوها یک نگاهی بیندازیم.

دو بانوی چادری. یکی از اصفهان – که خواهر شهید است – و دیگری از تهران که می گفت: ما چه اشتباهی کردیم با این انقلاب.

خدا را شکر که یکی پیدا شد و از تابلوهای من عکس گرفت.

مرد کلاهی: تابلوها که هیچ، بما بگو آینده چه خواهد شد؟ ما چه باید بکنیم؟ تا کی باید صبر کنیم؟
من: مغولان دویست سال بر این کشور آوار بودند. صبور باشید که سپاه و ملاها به این زودی دست از لقمه های چربی که نصیب شان شده نخواهند کشید.

من: در این تابلوهایی که شما نیم نگاهی هم بدانها نمی اندازید، دنیایی از حرف نهفته است. عشق مگر کم دنیایی است؟

این دختر بهایی من از اصفهان آمده بود. با دسته گلی و قاب عکسی. وقتی سخن می گفت، می گریست. می گریست. می گریست.

نه، انگار یک چند نفری به تابلوها نگاه می کنند. خدا بدهد برکت.

حاضرین: ما که چیزی نمی فهمیم از این تابلوها. خودتان شرح دهید.
من: باور کنید خودم هم نفهمیده ام چه کشیده ام.

عکسی به یادگار. دختر بهایی من در کنار من است. محروم از تحصیل.

من: اگه به تابلوهای من نگاه نکنید، من اسم یکی یکی شما را می نویسم و به نسل های آینده شکایت می کنم. که: اینها آمدند به نمایشگاه و هیچ از تابلوهای من سراغ نگرفتند.

در پاسخ به پرسشِ جوانی که پرسیده بود: چه شد که ناگهان تغییر کردی؟
من: هیچی، داشتم همینجوری توی خیابون می رفتم یهویی یه سنگ از بالا آمد و آمد و محکم خورد تو کله ام. وقتی به هوش آمدم دیدم تغییر کردم.

بی نوا تابلوهای من

همه از هر کجا صحبت می کنند الا از تابلوهای من. مال بد بیخ ریش صاحبش

یک خانواده ی بهایی به دیدن من آمدند. به دیدن من. به دیدن من. نه به دیدن تابلوهای من. ای امان.

من به بانوی بهایی: ما شرمنده ی شمایانیم. ما همسایگان ایمانیِ خوبی برای شما نبودیم. ما شما را آزردیم و کشتیم و زندانی کردیم و اموالتان را مصادره کردیم و فرزندانتان رااز استخدام و تحصیل باز داشتیم. ما را ببخشایید.

من به دختر بهایی ام: دخترم، الآن پشت سر تو یه چن تا تابلو هست که مشتاق نگاه تو اند.
دختر بهایی من: تابلو همه جا هست…. اما…

من: مدیون من اید اگه به تابلوهای من یه نگاه نندازید.

جوانی که از شهرستان آمده بود، برایم شعری خواند. شعری که به تازگی خودش سروده بود. شعرش اصلاً به تابلوهای من ربطی نداشت.

من: اگه گفتید اون چیه که اول اسمش با ت شروع می شه؟
حاضرین: تو
من: نخیر، تابلو

من: چکار کنم؟ من که نقاش نبودم. اگه تابلوهای من جذب تون نکرده تقصیر من نیست.

این آقا صدای خوبی دارد. در سینما گریمور است. آمده بود به من بگوید: من نه برای تماشای تابلوهای شما، که برای دیدن خودتان آمده ام. خوندنی، گریمی اگر بخواید در خدمتیم.

نه مثل این که، خدا وکیلی یه چند نفر دارند نگاه می کنند و عکس می گیرند.

من با خودم: هیچی، روز ششم هم تموم شد و رفت. باید کامیون بیارم بار کنم ببرم. حالا کجا ببرم این همه تابلو را؟

این جوان یکی از تی شرت های نقاشی شده ی مرا خریده و پوشیده. خودم که خیلی خوشم آمد.

این بانوی سپید پوش قامت کوتاه، هم به نمایشگاه و هم به قدمگاه یک چند باری آمده است. قامتی کوتاه و فهمی بلند. این بانو برایم یک ظرف عسل آورده است. سپاس بانو. مردان جوان، از شما نیز سپاس مندم.

این نقاشی را یک کودک هشت ساله برای من کشیده است. خرچنگ. شاید خواسته با این نقاشی روی مرا کم کند. که فکر می کنم موفق هم بوده

آوا آقا حسنی برایم نقاشی کشیده به سبک اکسپرسیونیسم. من که کم آوردم پیشش. سپاس دخترکم.

یکی در آن گوشه دارد به تی شرت های من می نگرد. جای امیدواری است.

من: این تابلوی سه گانه، سرشار از رنگ است. رنگ هایی که هر یک در قابی گرفتارند. اما وقتی این همه رنگ مستقل در کنار هم قرار می گیرند، یک زیباییِ کلی را سامان می دهند.

زن و شوهری که با من مهر داشتند و از سر همین مهر به نمایشگاه آمده بودند. پشت همه ی ما به تابلوهاست.

به دختر بهایی من نگاه کنید. دارد گریه می کند. کمی پیش او را به جمع معرفی کرده ام و برایش کف زده ایم. برای کسانی که از راهی دور به نمایشگاه می آیند، کف می زنیم.