دیروز به شلوغیِ روز نخست نبود. اما از برکت آکنده بود. روز های آغازینِ هفته همین گونه اند. با این همه چرا نگویم: هر عزیزی که از پله های نمایشگاه بالا می آمد و نفس زنان بدانجا پای می نهاد، با خود از کوچه باغ های همدلی برکت می آورد. یکی با زبانِ نگاه می پرسید: عشق بچند؟ دیگری از آداب عاشقی می پرسید. این که: آیا چیزی به اسم عشق هست و اساساً آیا می شود عاشق شد؟ یکی مشفقانه بر می آشفت که: در این بلبشوی فریب و دزدی و دروغ، عشق آیا فرصتی برای برآمدن دارد؟ آن یکی با تبسمی که بر لب داشت، بر این سخن پای می فشرد که: عشق را می شود مگر فروخت؟

و من چه باید می گفتم جز این که: به هر بهانه باید عاشق شد. عاشق که شدیم، رنگ ها جور دیگر می شوند. عاشق که شویم، با کوه، با پرنده، با درخت، با آسمان، با زمینِ زیرِ پا سخن خواهیم گفت و سخن شان را خواهیم شنفت. عاشق که با شیم، مردم را دوست خواهیم داشت. چه فقیر باشند چه غنی، چه مسلمان با شند چه نامسلمان، چه زیبا روی باشند و چه نا زیبا روی. چه پیر باشند و چه جوان. اکسیر عشق، نه معجونی است که بشود خریدش، و یا فروخت. من تنها ردّی از اسمِ عشق بر بوم نشانده ام. که: اگر به عاشق شدن مشتاق اید، این اسمش. رسمش با شما! راستی پای هر عکس یک چیزهایی نوشته ام عمدتاً به کنایه و طنز.

نمایشگاه تا پایان هفته هر روز ادامه دارد. از ساعت چهار عصر تا هشت شب چشم به راه شما عزیزانم.
نشانی: خیابان کارگر – بالاتر از میدان انقلاب – بالاتر از خیابان نصرت – کوچه عبدی نژاد – پلاک 18 – طبقه دو

محمد نوری زاد
دوم آذر نود و سه – تهران

این دوستان، همگی از شاگردان آقای محمد علی طاهری اند. و همگی نگران استادشان که سخت بی خبرند از وی و از پایان کارش. یکی از عزیزان این جمع – سعید یسایی – چندی پیش توسط اطلاعات یا سپاه بازداشت شد و اکنون در اوین زندانی است. سعید یسایی با دوستانش روزه می گرفتند و در برابر زندان اوین افطار می کردند. استادشان در اعتصاب غذا بود. من بارها گفته ام که: برخورد های چکشی با یک صاحب سخن راه به جایی نمی برد. محمد علی طاهری با هر مرام و مسلکی که دارد، سخنی دارد. سخنش را به مشارکت بگذارید و داوری اش را به مردم وانهید. در یک مناظره ی تلویزیونی بنشینید و وی را مفتضح کنید اما به وی فرصت سخن گفتن بدهید. که من و شما خود می دانیم چرا به صاحب سخنان فرصت سخن گفتن نمی دهند. نیک می دانیم.

دوستان می آمدند و می رفتند و عکس می گرفتند به یادگار. یکی از اینان که در این عکس می بینید از سیرجان آمده بود. اگر گفتید کدامشان؟

من: (احتمالا به جوان اول) مرگِ من بگو چی فهمیدی از این تابلوها؟ جوان اول: ( احتمالا به من) روم نمی شه آقای نوری زاد. شما هرچی نباشه جای پدر مایید. جوان دوم: (احتمالا به من) آقای نوری زاد، من می خوام مثل خودتون صریح و بی پرده حرف بزنم. اگه از من می شنوید می گویم: دست از سر نقاشی بردارید و برید سراغ یه حرفه ی دیگه و نقاشی رو به اهلش واگذارید. نه خودتونو تو دهن ها بندازید و نه آبروی نقاشی و شأن نقاشی رو ببرید. مفهوم؟

من: ( احتمالا در حال توضیح دادن) نگاه کنید، سطل سطل داره عشق بیرون می ریزه از تابلوهام. مدیون من اید اگه یه بطری نیارید و از این آبشار عشق پر نکنید و نبرید من باب تبرک!

این که با من دست می دهد، پدر است. و آنکه در سمت راست من ایستاده، پسراست. پسر دیروز که روز نخست نمایشگاه بود، آمده بود و یکی از تابلوها را خریده بود. امروز پدرش را نیز آورده بود. این پدر، عمده ی عمرش را در سالهای پیش از انقلاب در مجله ی زن روز گذرانده بود و خاطره ها داشت از آن زمان.

من: ( احتمالا به آقای کریم بیگی) حالا این تابلو رو چند می خرید بعدِ این همه توضیحی که دادم؟ آقای کریم بیگی: ( احتمالا به من) دارم به این فکر می کنم که اساساً آیا یه چیزی بدیم یا یه چیزی بگیریم بابت بردنِ این تابلو؟

این جوان سمتِ راستی از کرمانشاه آمده بود. با همین جوانی، ارشد الکترونیکش را گرفته و حالا باید برود سربازی. احتمالا به تابلوی من نگاه می کند و با خود می گوید: این بابا راستی راستی چی خیال کرده در باره ی خودش با این تابلوهایی که اسمشونو گذاشته نقاشی؟!

من: ( احتمالا با خودم) همچین رنگ ها و حرف ها را به هم تنیده ام که از تک تک کارها عشق زده بیرون چه جور. آقای کریم بیگی: ( احتمالا با خودش) بذار تحویلش بگیریم دلش نشکنه بنده ی خدا…. ( و احتمالا به من) بله، چی کردی آقای نوری زاد با این عشق هات. داره شُر و شُر عشق می ریزه بیرون از تابلوهات. یکی یه سطل بذار زیر تابلوها….

حمزه کرمی آمد و گفت که خیال داشته روز افتتاحیه خود را به نمایشگاه برساند اما بشدت بیمار شده و به بیمارستان برده اندش و از یک خطر حتمی مغزی بدر جسته. امروز نفس زنان از پله ها بالا آمد. یک راست بردمش به اتاق ریکاوری تا نفسش جا بیاید. این حمزه کرمی، هموست که بازجوهایش تا می توانسته اند زده اندش و تا می توانسته اند فحش های لجنی به وی داده اند و تا توانسته اند کله اش را در کاسه ی مستراح فرو کرده اند تا بدانچه که آنان می خواهند اعتراف کند. یکی از اتهام های خود من – نوری زاد – این بود که چرا در نامه ای که از زندان نوشته و بیرون داده ام به همین آزار بازجوها با حمزه کرمی اشاره کرده ام. قاضی مقیسه در یک دادگاه مسخره ی سه دقیقه ای به من گفت: باید ثابت کنی که بازجوها با حمزه کرمی این کارها را کرده اند و گرنه می دانم با تو چه بکنم؟ به صورتش خندیدم و گفتم: تو خودت مأمور اطلاعات و سپاهی قاضی نیستی که. سرضرب دوسال مجدد به من حکم داد. شلم شوربایی است در این مملکت به ابوالفضل.

اینجا را من اسمش را گذارده ام: اتاق ریکاوری. هر که از پله ها بالا می آید و نفس نفس می زند می برمش به این اتاق که در مجاورت سالن نمایشگاه است. جوانی گفت: یک بساط قلیان هم اگر بود بد نمی شد کلی بازدید کننده داشت این تابلوهای شما. بد هم نمی گفت این جوان. اما ظاهرا گفته اند دود قلیان خیلی خسارت بار تر از دود سیگار است. پس فعلا بی خیال قلیان…..