روز نخستِ نمایشگاه، با شکوه بود. مثل ابر، مثل باران، مثل اشک، و مثل عشق. من از همه ی آنانی که از زاهدان، از خرم آباد، از دزفول، از سیرجان، از طالش، از کرج، از آلمان، و از تهران به دیدنِ آثار من آمده بودند تشکر می کنم. نیز از آنانی که با دسته های گل، با گلدان، با جعبه های شیرینی، با هدیه های کوچک و بزرگ به دیدنِ من آمدند، سپاس می گویم.

از دکتر محمد ملکی و همسرشان، از مادر و پدرِ سعید زینالی، از مادرِ ستار بهشتی، از نرگس محمدی، از همسر عبدالفتاح سلطانی، از همسر ابوالفضل قدیانی، از رضا خندان و همسرش نسرین ستوده، از مادر شهید عاشورایی سال 88 : مصطفی کریم بیگی، از دکتر پورنجاتی و همسرش، از مهدی محمودیان و دخترش، از مجید دری و مادرش، از مادر شهید اشکان سهرابی، تشکر می کنم.

از دوستان خوبم، از آشنا و نا آشنا، از بهاییانِ تهران و کرج و سمنان، از شاگردان محمد علی طاهری، از استادان هنر، از دانشجویان، از دختران و پسرانی که با صفحه ام در فیسبوک مرتبط اند، از عزیزانی که در سایت شخصی ام فعال اند، از همه سپاس می گویم.

این نیز بگویم که: نمایشگاه تا آخر هفته ادامه خواهد داشت. از ساعت چهار بعد از ظهر تا هشت شب. روز نخست که بسیار با شکوه بود. روزهای دیگر نیز با شکوه خواهند بود. راستی یادم رفت بگویم، از آنانی که تابلو خریدند، تی شرت خریدند، بله از اینان نیز تشکر می کنم. و البته از ” برادران” که با ما مدارا کردند و کاری به کار ما نداشتند. عکس های روز نخست را چند ساعت دیگر منتشر می کنم.

محمد نوری زاد
یکم آذر نود و سه – تهران

مثل شیر می غرد این بانو! او زخمی است. زخم دل، نه زخمی است که التیام پذیرد به این زودی.

این عکس پرس شده ی ستار همیشه با اوست. انگار از ستارش همان مانده برای او.

برای هر نام آشنایی که وارد می شد، کف می زدیم. و برای آنانی که از شهرهای دیگر به تهران و به نمایشگاه آمده بودند.

این پیرمرد موی سپید جلویی، پدر سعید زینالی است. جوانی که پانزده سال پیش برادران سپاه برده اندش که برده اند.

یک عکس دستجمعی

از این عکس های دستجمعی چندین بار گرفتیم.