یک عکس دستجمعی با دختران و پسران بهایی. آقای خندان نیز در این عکس دیده می شود. همو که در ردیف پشت، تابلویی از خواسته های همسرش را به دست دارد. اما مردی که درکنار من ایستاده، مهندس عمران است. اهل کرمانشاه است و یارسانی است. یارسانی ها در مجموع چهار پنج میلیون نفرند. مشخصه شان همین سبیلی است که همگی به داشتنش موظف اند. اینان را اگر که سبیل شان را نتراشند و در برگه های استخدامی ننویسند: مذهب، شیعه، در هیچ کجا استخدام نمی کنند. نه دانشگاه نه استخدام و نه امکان تبلیغ و اجتماع. بقول جوونها: مملکته داریم!؟

این جوان کاپشن پوش است که از قدمگاه لانه ی جاسوسیِ سپاه با من است. امروز اما کاپشن سیاهش را نپوشیده. آمده است که هم به خودش و هم به ما بفهماند که: نمی ترسد. آن بانوی پشت سری از شاگردان محمدعلی طاهری است. روزه بود. شاگردان طاهری این روزها بخاطر اعتصاب غذای استادشان روزه می گیرند و جلوی زندان اوین افطار می کنند.

این پشت پرچم من است. اسمش را گذاشته ام: ستار در محاصره. به سکنات محاصره کنندگان بنگرید. باورم بر این است که خون ستار از سرانگشت تک تک اینان و دیگرانی از این دست فرو می چکد.

بانویی برای همه روبان سفید آورد. برای چه؟ به یاد بانوانی که به صورتشان اسید پاشیده شد. این فاجعه، بی سرانجام رها مانده و به جایی نیز نخواهد رسید. مگر می شود امام جمعه های سفارش دهنده را پای میز محاکمه کشاند؟

کمپینِ روبان سفید. به یاد فاجعه ی اسید پاشیِ اصفهان. ما نباید اجازه بدهیم این فاجعه به فراموشی سپرده شود.

پسران و دختران بهایی در قدمگاه. راستی ما چه اهل شقاوتیم با اینان.

مرد و زنی از آذربایجان – شهر سلماس – به دیدن ما آمده بودند. هر دو فعال و مهربان و خنده روی و خواستنی. مرد بخاطر نوشته ها و تحقیقاتش به زندان رفته و حکم تبعید نیز گرفته بود که بعدها برطرف می شود. مرد، معلم بازنشسته است. در سلماس همه او را به نیکی می شناسند. تابلویی به رسم یاد بود برای خانم ستوده آورده بودند.

این دختر، بهایی است. چندی پیش بخاطر بیماری فوت می کند. مسئولان اسلامی اجازه ی دفن وی را صادر نمی کنند. حتی در گورستان بهاییان تبریز. به خانواده اش می گویند: اگر می خواهید دفنش کنید، باید طبق مراسم اسلامی بخاکش بسپرید. بدون تابوت، و با نماز. جنازه ی این دختر هنوز در سردخانه است.

آقایان مفتی زاده و علیرضا جباری از اعضای لگام نیز آمدند و به ما پیوستند. این عکس را پیش از ترکِ قدمگاه برداشتیم. تفاوتش با عکس دیگر در پشت و روی پرچم است.

آن بانوی تابلو به دست، همان شیربانویِ همیشه همراه خانم ستوده است. همو که محکم به مأمور امنیتی گفته بود: کجا بروم؟ من ” موکل” خانم ستوده ام. و مأمور امنیتی فکر کرده بود این واژه ی موکل چه هست که این بانو با این استحکام بر آن تأکید می ورزد. راهش را کشیده بود و رفته بود تا بیش از این صدای موکل در نیاید.

این بانو که تابلوی خانم ستوده را به دست گرفته، یک بانوی فعال مدنی است و چه با حرارت و با انرژی. به او گفتم: شما همت صد مرد را در درون دارید. گفت: مرا با مردان مقایسه نکنید. دوست قدیمی ام این شعر جناب شفیعی کدکنی را برای وی خواند: اگر مردی بیا ایران و زن باش! به او حق دادم. جامعه ی مرد سالار ما به همت بانوان که می رسد، باز سخن از مردیِ مردان می راند. از وی پوزش خواستم بخاطر این خطای کلامی.

برای خانم ستوده دسته گلی آورده اند. این صندلی همیشه جلوی کانون وکلا نهاده می شود. محل جلوس نگهبان است.

یک سمت پرچمِ من به زندانیانِ بی گناه و بی دلیل تعلق دارد. در اینجا من از: ریحانه طباطبایی ( روزنامه نگار)، از ساجده عرب سرخی ( فعال مدنی)، مریم شفیع پور ( فعال مدنی) و گوهر عشقی یاد کرده ام.

نعمتی از روز نخست در کنار ماست. مردی زخمی از جفای یک وکیل. وکیلی که بر او جفا باریده و به خارج کوچیده و عجبا که در آنجا مصاحبه می کند و سخن از حق مردم می راند.

نعمتی و جوان کاپشن پوش که این بار بدون کاپشن به قدمگاه آمده بود. نعمتی یک پاکباخته است. می گوید: من نیز چیزی برای از دست دادن ندارم.

دختران و پسرانِ محروم از تحصیل بهایی، ساعتی با ما ماندند. نعمتی را در آن میان ببینید که پرچم مرا به دوش برده و علمداری می کند از حق همین عزیزان

دختران و پسران بهایی، خانم ستوده را دوره کرده بودند. احساس می کردم بچه های بی پناه بهایی، به عزیزی پناه آورده اند که ” حق دگر اندیشان ” را بیرق کرده و بجای آنان فریاد بر می آورد که: آهای آیت الله ها و مسئولان نظام اسلامی، در کجای قاموس انسانی، یک جوان را بخاطر باورش از تحصیل باز می دارند و خانواده اش را به تنگنای عصبیت های جاهلانه در می اندازند.