اشاره: نمایشگاه تابلو ها و تی شرت هایی که من نقاشی کرده ام، سی ام آبان ماه در تهران افتتاح می شود. قدمتان بر چشم. مباد یک هفته ای از نمایشگاه بگذرد و در آن یک هفته، چشم من با جمال مبارک شما روشنایی نگیرد؟

یک: خانم ستوده را یکی دو بانوی جوان دوره کرده بودند. من و آقای خندان – همسر خانم ستوده – با هم از خبرهای داخلِ کانون وکلا صحبت می کردیم که یک جوان قد بلند و خوش چهره با پالتویی مشکی بر تن و ریشی بر صورت به میان آمد با این پرسش: از همچو منی چه بر می آید در جهتِ همدلی و همراهی؟ پرسیدم: شما وکیل اید؟ گفت: بله. گفتم: خبر کردنِ همدیگر. یعنی همین که همدیگر را خبر کنیم و اجازه ندهیم در بی خبری به سر بریم تا ناگهان با خبر شویم که چه کلاهی بر سرمان گذارده اند، خودش کاری است بزرگ. گفت: من البته از این کارها زیاد کرده ام. کارِ دیگر چه؟ آقای خندان گفت: اگر مشتاق کاری عملی هستید، دست به قلم ببرید و نامه ای بنویسید برای کانون وکلا و نسبت به رأیی که برای خانم ستوده صادر کرده اعتراض کنید.

جوان پالتو پوش سر فرو برد و سر بر آورد و گفت: من نگرانِ آشفتنِ زندگی ام هستم. که مبادا همه چیزم به هم بریزد. گفتم: این نامه ای که آقای خندان بدان اشاره کرد، می تواند یک نامه ی نرم و بی هیاهو و داخلی محسوب شود. با ادبیاتی حقوقی، که به مستندات حقوقی اشاره کرده باشد. و گفتم: دوست جوان، این لغو پروانه، امروز برای خانم ستوده است و فردا برای تک تک شما. اگر که جلوی جریانش را نگیرید. آقای خندان به دامنه ی لغو پروانه از تاریخ تشکیل کانون وکلا – در زمان مرحوم دکتر مصدق – اشاره کرد که: در این همه سال، تنها سه چهار مورد بوده که پروانه ی وکالتِ وکیلی را لغو کرده اند. و مثال زد: حتی خانم شیرین عبادی، هنوز که هنوز است، پروانه ی وکالتش لغو نشده. و گفت: در این کشور نه که قانونی در کار نیست، آدم ها خیلی زود جابجا می شوند. قاضی مرتضوی یک روز با چه هیبتی در آن سوی میز بود و امروز به این سوی کوچانده اندش. وکیل جوان به شوق آمد و پرسید: این نامه ی معترضانه، فردی باشد خوب است یا جمعی؟ من گفتم: هردوانه.

دو: از روزی که خانم ستوده آمده و بر درِ ورودیِ کانون وکلا به اعتراض ایستاده و علمِ حق خواهی بلند کرده، یک شیر بانوی شصت و چند ساله سایه به سایه با اوست. مثل بادی گارد و محافظی ورزیده. بانویی خوش روی که همانجا هست و سخت مراقب خانم ستوده است. روز نخست، روزی حساس بود. مأموران لباس شخصی از همه سو آشکارا فیلم می گرفتند تا به دلِ حاضرین ترس بیندازند. سرآخر جلو آمدند و برای متفرق کردنِ مردم هیاهویی به پا کردند با: می گیریم و می بریم و از این جور حرف ها. در آن میان مأموری با توپِ پُر رفت سراغ شیربانوی ما. که برو اینجا نایست وگرنه…. که شیربانو آنچنان با اطمینان بر سرش فریاد کشید: کجا بروم؟ من “موکّلِ” خانم ستوده ام، که مأمور بی نوا تصور کرد این “موکّل” حتماً شخصیتی است فراتر از همه ی کسانی که به عمرش دیده و شناخته. دست و پایش را جمع کرد و پس رفت و شیربانوی موکل را با خانم ستوده تنها گذارد. خلاصه هر وقت اگر به جمع ما بپیوندید، این شیربانوی موکل را شانه به شانه ی خانم ستوده می بینید.

سه: وکیلِ ” تک جمله ” ای که چند روز پیش آمده بود و مدام می گفت: سپاه به اموال شما احتیاج ندارد، با دوستش آمد و سلامی گفت و دوستش را در کنار من جا گذارد و خود به داخل کانون رفت. با این دوستِ بجای مانده که صحبت کردم، دانستم کارمند بخش اداری دستگاه قضایی است. و عجبا که وی، صاحبِ صدای نامه ی صوتیِ من بود. در همان چند روزِ پیش، مرد تک جمله ای گوشی اش را به گوش من چسباند که بشنو. شنیدم. یک نفر داشت یکی از نامه های من به رهبر را با صدایی آرام و با احساس می خواند. حالا صاحبِ صدا در برابرم ایستاده بود. گفت: این فایلِ صوتی را شاید برای دویست پاسدار و سردار فرستادیم. و گفت: حتی خودم این نامه را در یک نشستِ کاری برای جمع خواندم. با این کنایه که: یک نفر برای رهبر نامه ای نوشته می خوانم برایتان شما دروغ هایش را مشخص کنید تا به وی گوشزد کنیم.

چهار: آقای نعمتی – که در این روزها پای ثابت جمع ما شده – آمد و بی اعتنا به موضوع بحث من و مرد صاحب صدا در آمد که: من معتقدم آخوندها باید از این لباسی که به تن کرده اند خروج کنند. خروجِ روحانیان از لباسی که به تن کرده اند، موضوع صحبت ما نبود، اما نعمتی از آنجا که احتمال می داده هر بحث و سخنی اگر در میان باشد، یک جوری به آخوندها مربوط است، خروج از لباس را پیش کشیده بود. به نعمتی گفتم: خروج از فکر باطل مهم است وگرنه یکی می تواند لباسی نیکو به تن داشته باشد اما فکرش نادرست و پلید باشد. نعمتی برآشفت: یعنی چه که هر کدام از این آیت الله ها تابلو زده اند و از مردم پول می گیرند به اسم وجوهات؟ گفتم: آخوندهای ما از حجره های گرسنگی بیرون زده اند و با ولعی سیری ناپذیر به بلعیدنِ هست و نیست ما مشغول اند و به این سادگی ها نیز بنای کنار کشیدن ندارند. گفتم: آن پولی که از مردم می گیرند، یک جور فداکاری است از جانب آنها. با این ترفند که آن ها با گرفتن مقداری پول، مال مردم را ” پاک ” می کنند. یعنی قضیه را جوری در این قرن ها جا انداخته اند که پول مردم کلاً نجس است مگر این که بخشی از آن به آخوندها داده شود.

پنج: خانم ستوده آمد و به جمع ما پیوست و وقتی کار و حرفه ی مرد صاحب صدا را دانست به وی آفرین گفت و گفت: گیرم من و شما در یک فعالیت سیاسی بازداشت شده ایم. این ها چرا به معاش ما دست می برند و رشته ی معاش ما را قطع می کنند؟ و گفت: معمولاً افرادی چون ما به محض این که رشته ی معاشمان را قطع می کنند، دچار شرم و حیا می شویم و حق حتمی مان را پیگیری نمی کنیم. به جمع گفتم: این ها چه دودمان هایی را که به باد نداده اند و چه ها که از مال مردم بالا نکشیده اند. و گفتم: با همین بهاییان چه ها که نکردند. در سمنان و همدان و تهران و هرکجا، تا توانسته اند مغازه های بهاییان را پلمب کرده اند و کارگاهها و کارخانه هایشان را بسته اند. یک محاصره ی اقتصادیِ ناجوانمردانه بی هیچ اعتنا به این اصل مسلم که: مال مردم، مال مردم است. و گفتم: من در کرمانشاه، به یک بانوی بهایی برخوردم که بلافاصله بعد از انقلاب از کار برکنار شده بود و قاضی حکم داده بود بیست سال حقوقی را که در رژیم سابق گرفته برگرداند. و گرفته بودند ازش.

شش: صاحب صدا گفت: در اداره ی ما داشتند برای پروستات آقا زیارت عاشورا می خواندند. یکی مرا صدا زد که بیا زیارت عاشورا. گفتم: من نیستم. گفت: ما هم نیستیم. ما بجای دعا نفرین می کنیم. و گفت: در حوزه ی کاری ما، هر که را که به میرحسین رأی داده بود شناسایی کردند و عذرش را خواستند. حتی جمعی از روحانیان را که طرفدار میرحسین بودند خلع لباس کردند و با حیثیت شان بازی کردند. تک جمله از کانون بدر آمد و دستی بر شانه ی صاحب صدا نهاد که: برویم. با من نیز خداحافظی کرد و تیز رفت سراغ اتومبیلش که در آنسوی خیابان پارک بود.

صاحب صدا در باره ی تک جمله گفت: این مرد، یک سردار سپاه است. تازگی ها بعد از کلی درس و دوندگی وکیل شده. هیچ از خود ندارد. نگاه به هیاهویش نکن. و قسم خورد که تک جمله با این سن و سالی که دارد، هنوز مستأجر است. گفتم: من خود به سلامتِ جمع فراوانی از پاسداران معترفم. دوستانی در سپاه دارم پاک. که هرزگی ها و دزدی های بالادستی ها را تحمل نکرده و از سپاه بیرون زده اند و یا خود را باز نشسته کرده اند. و همچنین در بین روحانیان، دوستانی دارم پاک و انسان و شایسته که هرگز به مفتخوری روی نبرده و در مفاسد حاکمیت مشارکت نکرده اند و آسیب نیز دیده اند. نمونه اش جناب احمد رضا احمد پور که بعد از کلی زندان و شکنجه و ضرب و شتم و در بدری، به شهرستان ایذه تبعید شده و اکنون چند سالی است که دوران محکومیتش را در ایذه می گذراند.

هفت: مردی آمد بلند بالا و پت و پهن و خوش روی و خوش تیپ و خوش لباس. شصت ساله به نظر می رسید. به خود گفتم: ببین این مرد، جوان که بوده چه برازنده و خوش بر و روی بوده. پرسید: داستان این عکس ها چیست که به این پارچه چسبانده اید؟ گفتم: می آید که شما وکیل باشید. گفت: مگر وکالتی هم مانده؟ در باره ی عکس ها توضیح دادم. که: این عکس های جلویی، به یک زن و شوهر تعلق دارد که هر دو اکنون در زندان اند و کودک شان بیرون است. جرمشان؟ تدریس فیزیک و شیمی و روانشناسی در خانه برای جوانان بهایی. عکس پشتی چه؟ ایشان در دوره ی احمدی نژاد وزیر اطلاعات بوده. جناب حید مصلحی. ایشان چه کرده؟ بپرسید چه که نکرده. وی یک آدمکش رسمیِ حکومتی است و یک دزد رسمیِ حکومتی. کسی که به امر آقا مجتبی خامنه ای، بابک زنجانی را برکشید و دروازه های چپاول را برای وی واگشود. با این سخنان، فضا برای وکیل خوش تیپ سنگین شد. باید می رفت. و رفت.

هشت: یک بانوی خوش لباس پنجاه و پنج ساله را دیدم که آمد و بر پله های کانون نشست و شروع کرد به نوشتن لایحه برای بانویی که در مقابلش ایستاده بود. با خوش رویی سلام گفت و حال مرا پرسید. سپاسش گفتم و پرسیدم: شما وکیل هستید؟ گفت: بله. گفتم: چرا روی پله ها؟ چرا به داخل نمی روید و از میزهای داخل استفاده نمی کنید؟ گفت: در اعتراض به حکم همکارمان خانم ستوده اینجا نشسته ام. و چه لذتی می برد از این که بر پله های کانون به اعتراض نشسته. می گویم: آدمها وقتی به جایگاه بایسته ی خود صعود می کنند، چه خواستنی و چه زیبا می شوند. موافق نیستید با این؟

نه: مردی جوان و مو فِری آمد به اعتراض که: آقای نوری زاد، دموکراسی در ایران به یک زایمان محتاج است. و شما مرتب چوب نقد خود را بر سر حاکمان می کوبید. و حال آنکه این مردم اند که باید تکانشان داد و بیدارشان کرد. و گفت: این مردم جوری تربیت شده اند که خواهان بیشترین درآمد و فایده، با کمترین تحرک و هزینه اند. با این مردم هرگز به دروازه های دموکراسی نیز نمی شود نزدیک شد. و گفت: برآیند کارهای شما با توجه به این همه هزینه و آسیب، هیچ است و بیهوده. چرا که شما بجای مردم، مسئولین را نشانه رفته اید. و گفت: مردم را دریابید آقای نوری زاد.

به مرد خوش سخنِ موفری گفتم: دوست من، چشم مردم به مسئولان است. که اگر دزد باشند، آنان نیز به دزدی روی می برند. و اگر پاک باشند، به پاکی. و گفتم: ما گرفتار مسئولانی هستیم که هم دزدند و هم بی خرد و هم اصلاً چیزی به اسم ایران برایشان مهم نیست. شما تا بیایید برای مردم کلاس بگذارید که: آداب دموکراسی این است و حق و حقوق شما این، می بینید آقایانِ مسئولین دار و ندار شما را بلعیده اند و شما را در زمینی سوخته جا نهاده اند. بانوی وکیلی را که بر پله ها نشسته بود و لایحه می نوشت، نشانش دادم و گفتم: در درون هر یک از ما استعدادی پنهان است که برای آشکار شدن، به فرصتی حساس محتاج است. و گفتم: اعتراض در وجود این بانو بوده، اما یکی مثل خانم ستوده باید بر می خاست تا وی به استعداد پنهانش دست ببرد و در راستای همدلی با خانم ستوده به اینجا بیاید و بر پله بنشیند و اعتراض کند و از عواقبش نیز نهراسد. این کار آیا بیهوده است؟

ده: مردی را در جمع دیدم بلند بالا و هفتاد و هفت هشت ساله که کت و شلواری بهاره به تن داشت و صورتی تراشیده و خاص و فتوژن با کلاهی بر سر. جلو آمد و برایم شعری خواند از ملک الشعرای بهار که بقول خودش انگِ این روزهای ماست: شِکوِه پیشِ که توان بُرد که در کشورِما / دزدی و بی شرفی همچو نظام اجباری است. که البته منظور ملک الشعرا از نظام در این بیت، دوره ی سربازی بوده که اجباری شده بود و بعدها حتی به دوره ی سربازی می گفتند: اجباری. مرد فتوژن اصرار داشت به این که می شود شعر ملک الشعرا را این گونه خواند: دزدی و بی شرفی در این نظام اجباری است. وی گفت: مخصوص آمده ام برای دیدن شما. حقوق خوانده بود و سال های سال بود که بازنشست شده بود. مرد فتوژن تنها بود. مرد فتوژن سالها بود که تنها بود. زن و بچه اش به خارج رفته بودند. و او حالا راه کارش این است: می افتد و سوار اتوبوس و مترو می شود و بحث سیاسی و اجتماعی راه می اندازد برای روشن شدن مردم. می گفت: من عمرم را کرده ام و واهمه ای از هیچ پیشامدی ندارم. معتقد بود: با همین شیوه ها می شود بذر اعتراض های درست را در دل مردم کاشت و علف های هرزه ی اعتراض های خاله زنکی را واچید.

یازده: یک پیرزن که سرتاپا سیاه پوشیده بود و به زنان عرب اهوازی می مانست، با لهجه ای که طعمی از ترکی با آن قاطی بود به سخن در آمد و به عکس های تن پوشم اشاره کرد و پرسید: چرا این را به تن کرده ای؟ گفتم: سپاه اموال مرا برده پس نمی دهد. گفت: یعنی ما هم اگر این کار را بکنیم حق مان را پس می دهند؟ گفتم: بستگی دارد به میزان پایداری و استقامت و خسته نشدنِ شما. عکس پشتی را نیز پرسید و کل گفته های مرا باور نکرد و همه را به شوخی گرفت و رفت بالای پله ها و بساط ناهارش را همانجا پهن کرد و اصرار به من که: بیا یک نان و پنیری با من بخور. پسرش در زندان بود بخاطر پانزده میلیون تومان. آمده بود برای وکیل مجانی. اهل زنجان بود. پرسید: این زن و مرد را چرا زندانی کرده اند؟ گفتم: بخاطر فیزیک و شیمی و روانشناسی ای که درس می داده اند به جوان هایشان. تعجب کرد. گفت: اِ، مگر خودشان نمی گویند باید ریشه کن کنند بی سوادی را؟ گفتم: این را شما می فهمید، آنها که نمی فهمند. گفت: نمی خواهند شاید بفهمند.

دوازده: یک مرد لاغر و ترکه ای با خوش اخلاقی آمد و اعتراض کرد به لفظ سپاهِ تن پوشم. که نباید سپاه را مضحکه کرد و آلود. با این پرسش که: شما چرا درشت بر تن پوشتان نوشته اید: سپاه؟ گفتم: چه باید می نوشتم؟ می نوشتم: وزارت نیرو؟ خب سپاه بوده که اموال مرا برده است. اگر آموزش و پرورش برداشته بود می نوشتم: آموزش و پرورش. مرد لاغر پاسدار بود. دلش برای سپاه می سوخت. به وی حق می دادم. عمرش را برای سپاه صرف کرده بود و به این سادگی ها نمی خواست باور کند که همه ی آن گذشته های آنچنانی دود شده رفته هوا. به وی گفتم: این روزها سپاه در دزدی و آدمکشی مهارت بین المللی پیدا کرده. و گفتم: فراموش کن آن زمانی را که سپاه خاکی بود و خاک می شد پیش پای مردم.

سیزده: کمال حسینی آمد. مرد جوانی که اهل بوکان است و فعال حقوق بشر در کردستان. مردی راستگو و راست کردار که در همه ی سال های فعالیتش، یک مورد خبرِ نادرست منتشر نکرده است. از کودکان روستای نشکاش گفت. که این کودکان هفت نفرند: گشین، بهنوش، ذانا، خبات، سینا، آلا، متین. این هفت کودک سال پیش مشغول بازی بوده اند که به یک مینِ جا مانده از زمان جنگ پای می کوبند و هر هفت نفرشان زخمی می شوند. گشین یک پایش را از دست می دهد و بقیه با ترکش هایی در بدن یک سال است که آواره اند و کسی مسئولیت درمان این هفت کودک را نمی پذیرد. به کمال گفتم: من سال پیش که به کردستان سفر کرده بودم، در بیمارستان مریوان به دیدن گشین رفتم. که یک پایش را از دست داده بود. کمال گفت: این بچه ها بخاطر تعلل در معالجه، بدنشان عفونت کرده و کارشان بالا گرفته.

کمال می گفت: یک فرد تصادفی را می برند به یک بیمارستان و مجانی معالجه اش می کنند اما از والدین این بچه ها پول می خواهند. برای این بچه ها باید درصدِ جانبازی مشخص شود تا معالجه شوند. از میان این هفت کودک، تنها برای گشین – که یک پایش را از دست داده – پنج درصد از کار افتادگی تعیین کرده اند. گفت: در این یک سال، یک فرد خیّر تهرانی هزینه های این کودکان را پرداخته وگرنه هیچ مسئولی از این ها سراغ نگرفته. و گفت: بعدِ یک سال، تازه در بیمارستان نور افشار تهران ترکش بدنِ این بچه ها را یکی یکی دارند بیرون می آورند.

چهارده: یک مرد شصت ساله آمد با کیسه ای پلاستیکی که در آن مدارکی بود. آمده بود برای گفتنِ این که: مملکت ما را این ” خدا اجرت بدهد ” به این روز انداخته. تا کاری می کنی یا تو را به بهشت خدا وعده می دهند یا از جهنمش می ترسانند. به کیسه ی پلاستیکی اش اشاره کردم و گفتم: احتمالاً با کانون کار دارید. گفت: اینها مدارک دخترم است. باید بدهم ترجمه کنند. می گفت: می ترسم به صورت دخترم اسید بپاشند. می گفت: من که بالای سرش می روم این دختر از وحشت از جا می جهد. دخترش نفر نخست کنکور کشور بود. مرد می خواست دخترش را بفرستد خارج. مرد فتوژن به میان سخن در آمد که: از من می شنوی نفرست. دخترت که برود بعدش زنت می رود و بعدش خودت هم باید بروی. مثل من که اول بچه هایم رفتند و بعدش زنم و من اکنون بیست سالی هست که تنها مانده ام و نمی توانم از این مملکت دل بکنم. و با نگاه به نقطه ای دور گفت: زن و بچه ام دلشان برای وطن لک زده و من اینجا دلم برای آنها.

پانزده: یک وکیل جوان و ریش دار به اعتراض در آمد که: اموال شما چه ربطی دارد به عکس این بهایی ها و چه ربطی دارد به حیدر مصلحی؟ گفتم: نیک اگر بنگرید می بینید یک امر مشترک همه ی اینها را به هم پیوند می دهد. چه؟ بی قانونی، و هرج و مرج در اجرای قانون. مرد فتوژن رو کرد به وکیل جوان و گفت: افلاطون می گوید: فساد مثل آبشار است که از بالا می آید و در جامعه سرازیر می شود و نرم نرم همه جا را تسخیر می کند. و گفت: من هرگز آدم مذهبی نبوده ام و نیستم اما زور زده ام انسان باشم.

شانزده: مرد پت و پهن و خوش رویِ بلژیکی آمد. مردی که در بلژیک کار می کند و هر از چندی به ایران می آید و حتماً به من سر می زند. همان که داستان فیل و مورچه ها را برای من گفت. آمده بود برای خداحافظی. و این که: دوستانم برای من نوشته اند که پارلمان اروپا از شما برای حضور و سخنرانی دعوت کرده. چه کنیم؟ گفتم: این دعوت نامه پیش دوستان شما چه می کند؟ و این که: من ممنوع الروجم و فعلاً هستم دراینجا. مگر این که از طریق پیام تصویری صحبتی شود. مرد فتوژن آمد و دست بر شانه ی مرد بلژیکی نهاد و گفت: من یک پیشنهاد دارم برای بسیج اگر که مقبول افتد. و گفت: در ارتش و بسیج، رده های نظامی از سپاه و لشکر و تیپ و هنگ شروع می شود تا برسد به گروهان و گروه و رسته و دسته. و پیشنهاد داد: چه می شد اگر در بسیج یک رسته درست می کردند به اسم رسته ی اسید پاشان!؟

هفده: یک بانوی عینکیِ سبزپوش که روسری سیاهی به سر داشت آمد و گفت: من برای آمدن به اینجا دل دل می کردم مدتها. نهایتاً امروز وصیتم را کردم و راه افتادم طرف شما. و سخت خوشحال بود که قضایا آنچنان که خود فکر می کرده نیست و آرامشی هست در آنجا. این بانو دکتر بود. می گفت: صلاحیت مرا برای دوره های تخصصی رد کردند و اجازه ندادند من به خارج بروم برای همین دوره ها. ماندم و کار کردم صادقانه. بازنشسته بود. سالها مدرس دانشگاه بوده و به شدت از اوضاع جامعه منقلب. شعر یک نوحه خوان که فیلمش از تلویزیون پخش می شده، به دلش نشسته بود که وی – نوحه خوان – با توصیف اوضاع کوفیان، گویا به توصیف مردم امروز ایران اشاره می کرده است: ای کوفیان بی وفا امروز ماییم و شما، بیزارم از دین شما نفرین به آیین شما.

هجده: یک دانشجوی جوان آمد و با شوق تمام مرا در بغل گرفت. این جوان چه چهره ی خواستنی و ریز نقش و چه چشمانی نافذ داشت. کرد بود. در تهران درس می خواند در مقطع کارشناسی ارشد. به صورت روزمزد کار می کرد تا هزینه ی تحصیلش را در آورد. در سفر به کردستان و در شهر مریوان او را در جمع جوانانی که به دیدنم آمده بودند دیده بودم. چند ساعت مرخصی گرفته بود برای آمدن به آنجا. نوشته ای از من نبود که نخوانده باشد.

نوزده: بانویی ریز نقش که آستین سبز پیراهنش از آستین مانتوش بیرون زده بود با دو بسته بادام زمینی آمد. یکی را به خانم ستوده داد و یکی به من. فرهنگی بود. اصالتاً آستانه ای بود. آستانه ی اشرفیه. سرشار از ادب بود این بانو. و سرشار از گفتنی های ناب انسانی. فرهنگی بود. و بسیار رنج دیده و پایدار ایستاده.

بیست: امروز سیزده آبان و روز دانش آموز است. روزی که یک روز قرار بود به دانش آموزان بیاموزد که چگونه باید باشند. روزی که در کنار روزهای دیگر مصادره گردید و تباه شد و رفت. و اکنون با روز عاشورا مصادف شده. هیچ آیا در این غوغای علم و کتل، کسی از دانش آموز و دانش و خرد و خردمندی سراغ می گیرد؟ بیا و به گنگره ی جهانی و بین المللی شیرخوارگان علی اصغر بنگر. یکی که دبیر این گنگره بوده مصاحبه کرده و گفته: همزمان با ایران، در 230 نقطه ی جهان این همایش برگزار می شود. و حتماً هم با کمک مالیِ ایران که مردمش هیچ اراده ای و اختیاری در اموال شان ندارند. آخوندها بجایشان تصمیم می گیرند و همانها از پول شان بر می دارند. مگر نه این که قرار است فردا سر پل صراط مردم را شفاعت کنند؟

محمد نوری زاد
سیزده آبان نود و سه – تهران