یک: پیش از این که سخن آغاز کنم، بر خود لازم می بینم از جناب خشایار دیهیمی سپاس گویم بخاطر نگارش نامه ی توفانی اش به رییس پرخاشگر و خام و موم و خفیفِ دستگاه قضا که همگانِ رسانه ها را بازداشته از این که بر مفسده های نظام انگشت نهند. این نامه ی آتشینِ جناب دیهیمی، خروج مبارکِ فرهیختگان ما از دایره ی سکوت است و ورودشان به خط قرمزهای خود نوشته و خونین نظام اسلامی. اطمینان دارم این نامه می تواند بر پوسته ی ترسی که حاکمیت بجان مردم تنیده تَرَک بیندازد.

دو: چهارشنبه سرِ ساعت ده صبح در میدان پاستور بودم سپید پوش. پرچم به دوش راه افتادم به سمت انتهای پاستور. جایی که هر حادثه ای در کمین من بود و من بی اعتنا، سر به شوریدگیِ خود داشتم. آن اوائل که سپید پوشی را آغاز کرده بودم، تلاش می کردم از چشم مردم به خود بنگرم. مردم در نگاه نخست، مرا پیرِ روان پریشی می پنداشتند که لابد از بد حجابی و چیزهایی از این دست به تنگ آمده و با هیاهویِ: هرکه دارد هوس کرب و بلا بسم الله، برای خود مشغله ای بر کشیده است. مثل حاجی بخشیِ مرحوم که با بلند گویِ نشانده بر اتومبیلش نعره ها می زد و آبروها می برد و حیثت ها می روفت و کسی جلودارش نبود و برای خود یال و کوپالی آراسته بود با آن ریش بلند و داعشی اش. در نگاه دیگر بود که کم کم روان پریشیِ این پیرمرد کنار می رفت و بجایش اعتراض می نشست. یکجور هاراگیریِ خودساخته. بماند.

شاید صد قدم نرفته بودم که صدای زنانه ای بر خاست با این شعار: مرگ بر فتنه گر. بانویی بود سی و پنج ساله و پاکیزه روی و پوشیده روی. دستش را مشت کرده بود و شعار می داد و دور می شد. سرنشین اتومبیلی بود. برای یک لحظه نگاهش با نگاه من تلاقی کرد. به صورتش لبخند زدم. احساس مجاهدان راه خدا را داشت. تربیت شده ی یک انقلاب خونین و کوفتی. که رگ و ریشه اش به جهالت و دست های مشت شده و دهن های پرخاشگر و مرگ براین و مرگ برآن و درود به کی و فلان چیز باید گردد و می کشم می کشم و وای اگر فلان کس حکم جهادم دهد، گره خورده است.

سه: از نگهبانیِ نخست رد شدم. اتومبیل 405 ” گشتِ حفاظتِ مجموعه ی شهید مطهری” داشت از مقابل می آمد و با بلند گویش به اتومبیل ها اخطار می داد تا در حاشیه ی خیابان توقف نکنند. راننده اش یک جوان چاق بود با لباس شخصی. پاسداری که با یونیفورم سپاه جلو نشسته بود، با دیدنِ من دست به بی سیمش برد و به راننده چیزی گفت. راننده دست به دنده برد و اتومبیل زوزه کشان عقب رفت و رفت تا رسید به نگهبانیِ دوم. همانجا که حادثه روی داده بود. لابد خبر به دوستانش برد که چه نشسته اید فلانی دارد می آید.

چهار: جنب و جوشی در گرفت و مأمورانِ با لباس و بی لباس به تکاپو در افتادند و مهیای این شدند که من سر برسم. مستقیم رفتم تا کیوسک نگهبانی دوم. سربازی و پاسداری جلو آمدند. سرباز گفت: نمی شود. با تبسم به وی گفتم: نشود. همانجا شروع کردم به قدم زدن. اتومبیلِ گشتی که دنده عقب رفته بود، با سر و صدا شاید ده جور جلوه گری کرد و هیبت سبز خودش را به تماشا گذارد. دور می زد و از کنار من می گذشت و باز می آمد و راه را می بست و باز می رفت و دور می زد و باز می آمد و با بلندگویش اخطار می داد و دنده عقب می رفت یا با شتاب به جلو می جهید یا دور می زد و بر می گشت.

برادران، برادران را خبر کردند. پاسدارانِ یونیفورم به تن با آرم سپاه و عده ای بی سیم به دست می آمدند و تماشایی می کردند و می رفتند. چهار نفرشان البته همانجا ماندند. چند مأمور لباس شخصی در همان حوالی سخت مراقب رهگذران بودند. یکی از این لباس شخصی ها، مرد جوانِ به شدت لاغری بود که هر حرکت مشکوکی را زیر نظر داشت و از مردم کارت شناسایی می خواست و تلفن همراهشان را وارسی می کرد که مبادا عکسی از من گرفته باشند در راستایِ تأمینِ خوراک برای رسانه های اجانب.

پنج: اتومبیلی دور زد و برگشت و از کنار من رد شد. همان بانوی پوشیده روی جلو نشسته بود. این بار اما شعار نداد. بل گفت: آنقدر اینجا بایست که علف زیر پایت سبز شود. به خود گفتم: همین بانو اگر به کشوری برود که او را به بی حجابی تحکم کنند، چه نگرشی نسبت به آن کشور خواهد داشت؟ عجبا که ما درشت گویانِ انقلابی، از زیر و بالای مواهب مدنیِ کشورهای دیگر سود می بریم اما به کشور خود که پای می نهیم، درها را می بندیم و مردم را به رعایت اطوار شخصی و اسلامِ من در آوردیِ خود مجبور می کنیم. کاش این بانو بجای سرکوفت زدن به من، از درد و درخواست من می پرسید. من خود خبر دارم که با نوشته ها و سخنان خود، جماعتی را که به این نظام دلبستگی دارند یا از آن ارتزاق می کنند، می آزارم. اما چه جای درد که هر خشت خامی خواهد پُکید. و خشت خام این نظام نیز در حال پُکیدن است. چه دوستدارانش بخواهند و چه نخواهند.

شش: مأموران به هیچ اتومبیلی و رهگذری اجازه نمی دادند در اطراف من توقف کنند. همه را عجولانه می تاراندند. یک اتومبیل، بی خبر از هیاهوی برادران آمد و پیچید جلوی من و دو نفر که هم سن من بودند از آن پیاده شدند. یکی شان کت و شلواری بود و دیگری پیراهنی روشن پوشیده بود و پایش می لنگید. مرد کت و شلواری آغوش گشود و مثل این که هزار بار همدیگر را دیده باشیم بوسه داد و بوسه گرفت و دوست دکترش را به من معرفی کرد. مرتب می گفت: محمد جان بهترین ها را برایت آرزو می کنم. و البته این نیز گفت که: ما نمی دانستیم داعش یعنی چی؟ حالا که ظهور کرده می بینیم ای دل غافل ما سی و پنج سال بوده که زیر سایه ی داعشی ها زندگی می کرده ایم و خودمان خبر نداشته ایم.

هفت: یک اتومبیل 206 آمد با راننده ای که لباس شخصی به تن داشت. در کنار من ترمز کرد. راننده دست به صندلی کناری اش کشید و به من اشاره کرد که بیا بنشین با هم صحبت کنیم. گفتم: من شما را نمی شناسم. برای چه سوار شوم؟ گفت: من محمدی هستم از همین مجموعه. پرسیدم: پاسدارید؟ گفت: نه پاسدار نیستم. در روابط عمومی نهاد کار می کنم. گفتم: من باید شما را بشناسم تا سوار شوم. و از او خواستم کارت شناسایی اش را نشانم دهد. دست به جیب پیراهنش برد و چند تا کارت بیرون کشید و بلافاصله کارت ها را در جیب نهاد.

هم اسمش محمدی نبود و هم پاسدار بود. شکست خورده حرفش را اصلاح کرد و گفت: من پاسدارم. می خواستم با هم صحبت کنیم. جایی نمی رویم. همین صد متر جلو تر. گفتم: صحبتی اگر هست همینجا بهتر از هر کجاست. در ضمن صحبتی نداریم ما. اموال مرا پس بدهید تا من بروم سر وقتِ زندگی ام. گفت: تو داری خوراک برای فیسبوکت و برای رسانه های دشمن تدارک می بینی. گفتم: چه ایرادی دارد؟ این همه شما رسانه دارید و شب و روز هر چه می خواهید می گویید. من مگر می پرسم و یا می توانم اعتراض کنم که چرا از این رسانه های دولتی و ملی دروغ می پراکنید و مردم را به جهالت ترغیب می کنید؟ اصرار محمدیِ دروغین برای سوار شدن بجایی نرسید. با این سخن که: من کار دارم، رفتم سروقتِ قدم زدنِ خودم و محمدی رفت جلوتر و پنج بار دور زد و برگشت و ترمز کرد و راه افتاد و رفت.

هشت: یک مرد شصت ساله ی سپید موی و لاغر آمد و گفت: من روز شنبه همینجا شاهد ضرب و شتم شما بودم. دیدم که به دستهای شما دستبند زدند و شما را زدند و بردند. گفت: در کامنت ها هم نوشتم که من شاهد بودم. مرد مأمورِ به شدت لاغر، آمد به طرف ما. مرد شاهد راهش را کشید و رفت.

نه: یکی از پاسداران که لباس شخصی به تن داشت، دوربینش در آورد تا عکس بگیرد. وی روز شنبه نیز از من فیلم و عکس می گرفت. به او گفتم: دست نگه دار. سر و وضع خود را مرتب کردم و پرچم و دستِ دیگرم را بالا بردم و به دوربینش تبسم کردم و گفتم: حالا بگیر! عکس که گرفت، جلو رفتم و گفتم: شما به برادران بالا دستیِ سپاه خبر ندادی که فلانی اموالش را اگر بگیرد راهش را می کشد و می رود؟ گفت: ما که سپاه نیستیم. گفتم: اینهمه سپاهی فقط در همینجا ایستاده. حرفش را اصلاح کرد و گفت: ما به بالاتری ها دسترسی نداریم. خودش می دانست که راست نمی گوید. شاید باید به او حق می دادم.

ده: پرچم قرمزِ من تا روز شنبه، نوشته ای بر خود نداشت. اما اکنون بر آن نوشته بودم: جانم فدای ایران. دیدم جماعتی می روند و می آیند و جانم فدای رهبر را به رخ می کشند، لازم دیدم من نیز تکلیفِ جانِ خویش را روشن کنم. این که قرار است فدای چه و که شود.

یازده: اوضاع شلوغ شد. مأموران سپاه و لباس شخصی های سپاه همه در هم می شدند و می رفتند و می آمدند. قشقرقی در میانشان در گرفته بود آنجا. گروهی از تصویر برداران و خبرنگاران تلویزیون به داخل می رفتند. یکی شان که مرا شناخته بود دست بالا برد و دور از چشم مأموران لبخندی به من هدیه داد.

دوازده: مرد جوانی آمد و خود را معرفی کرد: من سروان فلانی هستم فرمانده ی اطلاعات قرارگاه نبی اکرم که مقرّ ما همین اطراف است. مردی خوش روی و با ادب بود. داستان اموال و وضعیت مرا پرسید. پراکنده برایش شرح دادم. سر آخر از وی پرسیدم: شما می توانید آیا نامه ای به سران سپاه بنویسید و داستان مرا با آنها در میان بگذارید و اموال مرا واخواهی کنید؟ دست هایش را به علامت تسلیم بالا برد و با لبخند گفت: نه. این مرد نیک روی تا پایان در همان حوالی ماند. خودش می گفت: هستم تا اتفاقی برای شما نیفتد.

سیزده: ستوان با ادب کلانتری با دو مأمور کلانتری آمدند و دست دادند و هر چه از من خواستند تن پوشم را در آورم قبول نکردم. اینان نیز تا پایان در همان حوالی ماندند. ستوان با ادب سر آخر توانست پانزده دقیقه از من تخفیف بگیرد. به درخواستش احترام گذاردم و بجای ساعت دوازده، کمی زودتر قدمگاه را ترک کردم. ستوان با ادب می گفت: در این پانزده دقیقه ما خود را به کلانتری می رسانیم برای نماز.

چهارده: مردی پنجاه ساله آمد و با فرمانده ی اطلاعات قرارگاه نبی اکرم خوش و بش کرد. فرمانده ی خوش روی، این مرد پنجاه ساله را به من معرفی کرد: آقای دکتر خلیل نژاد. با دکتر دست دادم و از وی پرسیدم کارش چیست. ریز ریز رفت جلو تا معلوم شد مسئول دفتر ارتباطات مردمی نهاد ریاست جمهوری است. دکتر خلیل نژاد گفت: در این دفتر ما به نامه ها و خواسته های مردم رسیدگی می کنیم. دست بر سینه نهادم و گفتم: من نیز یکی از مردم. به خواسته ی من هم رسیدگی می کنید؟ و مثلاً در توان و شهامت شما آنقدر اقتدار هست که نامه ای به سپاه بنویسید و از سپاه بخواهید اموال مرا پس بدهد؟ سرش را بالا برد که نه. و گفت: ما کجا سپاه کجا؟ به خود گفتم: ببین سپاه چه رگ هایی از غیرت دولت و دستگاه قضایی و مجلس بیرون کشیده است!

پانزده: یکی از شاگردان محمد علی طاهری را دیدم که در آن شلوغی و قیل و قال مأموران، آمد و چون اوضاع را نامناسب دید، چرخی زد و رفت. مأمور به شدت لاغر که ریشی مشکی به صورت داشت از پی اش رفت و جلویش را گرفت و گوشی اش را وارسی کرد و از چراییِ حضورش در آنجا پرسید. شاگرد محمد علی طاهری به من اشاره کرد و گفت: دیدم این آقا سفید پوشیده پرچم بالا برده گفتم شاید یک حرکت بسیجی قرار است صورت بگیرد. مأمورِ به شدت لاغر با صدایی آرام به وی گفت: نه بابا، این بابا دارد برای آمریکا خوراک تبلیغاتی درست می کند.

شانزده: یک مرد معتاد که نای پلک گشودن نداشت، سلانه سلانه از کنار من گذشت و کارشناسانه اما کشدار و فروخورده نالید: اقلاً برو دمِ خونه ی رهبر قدم بزن. اینجا فایده نداره.

هفده: اغلب اتومبیل هایی که به داخل می روند یا از داخل بدر می آیند، شیشه هایشان دودی است. به دشواری می شود فهمید کسی داخل اتومبیل هست یا نیست. مگر این که شیشه ای پایین باشد. یک اتومبیل از داخل بیرون آمد با شیشه های دودی. سرنشینش یک مرد شصت ساله ی سپید موی بود که شیشه ی سمت خود را پایین داده بود. این سپید موی از دور که مرا دید، نگاهش را به صورت من قفل کرد. به من که رسید، یک غش غش مصنوعی تحویلم داد و رفت. می گویم: آدم ها وقتی مصنوعی می خندند، چه مخوف می شوند گاهی.

هجده: پیرمردی لاغر و کت و شلواری آمد و ایستاد و از آن سوی جوی بی آب از من پرسید: خبریه بابا؟ گفتم: نخیر. و اصلاح کردم: بله البته، به اعتراض اینجا هستم. و گفتم: این سپاهی ها اموال مرا دزدیده اند آمده ام پس بگیرم. صورتِ پیرمرد را بهت پر کرد. به راه افتاد. مأمور به شدت لاغر نمی دانم چه به او گفت که پیرمرد کف دستش را بر دهانش کوفت و به اعتراض داد زد: بگو خفه شیم دیگه!

نوزده: روز قبل می خواستم تن پوش دیگری آماده کنم اما سرآخر صلاح را در این دیدم که پارگی های تن پوش خونین را ترمیم کنم و همان را بپوشم. در قدمگاه پاستور، پیراهن سفیدی که به تن داشتم، چرکی و خون آلودگی تن پوش را بیشتر نمایان می کرد.

بیست: ساعت یک ربع به دوازده بود که از همه ی مأموران تشکر کردم و با همان تن پوش و پرچم به سمت میدان پاستور به راه افتادم. مأمور به شدت لاغر و مأموری که عکس و فیلم می گرفت، سایه به سایه ی من می آمدند. در میدان پاستور بودم که مردی شصت و پنج ساله آمد و با ته لهجه ی شمالی سلام گفت. گفت: که سرهنگ بی آزار سارو کلایی است. فرمانده ی پنجاه فروند هواپیمای شکاری اف 14 در سالهای جنگ. گفت: من که اینجا ایستاده بودم تا شما بیایید، یکی آمد و به من هشدار داد با نوری زاد صحبت نکن چرا که می آیند و می گیرندت. به او گفتم: بیایند و بگیرند. این جناب سرهنگ، وجود پرخیری داشت.

طرحی نوشته بود در راستای اصلاحِ قانون مدیریت کشوری. این طرح را آورده بود بدهد به همشهری اش آقای نوبخت سخنگوی دولت آقای روحانی که به او گفته اند نوبخت در سفر است. و با ذوق و شوق می گفت: با یک قاضی رشوه خوار در افتادم و با پیگیری های مستمر و فرساینده توانستم این قاضی را بر کنار و حتی اخراجش کنم. عکس قاضی مرتضوی را نشانش دادم و گفتم: این بابا نه که پشتش به بیت رهبری است، توپ هم تکانش نمی دهد. ذوق و شوق جناب سرهنگ مختصری فرو کشید. جناب سرهنگ پی در پی از انتسابش به شهدا می گفت و انگشتانش را یک به یک می خواباند: برادر شهید هستم. برادر زاده ی شهید هستم. خواهر زاده ی شهید هستم. پسر برادرم شهید شده. پسر عمویم شهید شده. خلاصه جناب سرهنگ از شهدا برای خود افتخار می آراست اما من به خون های ریخته شده و زنان و مردان و جوانانی می اندیشیدم که اگر مختصرکی عقل در کله ی حاکمان ما بود، همه ی شان امروز زنده بودند.

بیست و یک: در همان میدان پاستور دو پیرمرد بسیجی آمدند سخت ورشکسته. هر دو ترک بودند. یکی شان سی ماه و دیگری بیست و چهار ماه سابقه ی حضور در جنگ داشت. یکی از این دو مرتب می گفت: ماها یک بار مصرف بودیم. مصرفمان کردند انداختن مان بیرون. یکی شان دیده بان بود و اکنون دستفروشی می کرد. آن دیگری را ندانستم چه می کند.

بیست و دو: همان مرد سپید مویی که شاهد ضرب و شتم و بردنِ من بود، آمد و مفصل از خودش گفت. کلی حرف داشت و من بخاطر قراری که داشتم نتوانستم همه ی سخنان تمام نشدنی اش را بشنوم. در آمریکا درس خوانده بود. با پیروزی انقلاب به ایران باز آمده و تا توانسته بود خدمت کرده بود اما در همان سه ماه نخست، به ذات این انقلاب پی برده و کنار کشیده بود. همسرش را در کودتای سال 88 زیر اتومبیل له کرده بودند. افشاگری ها می کرد از داماد آیت الله مقتدایی رییس سابق حوزه ی علمیه ی قم که در منطقه ی ورد آورد مجتمع سازی کرده و پول مردم را بالا کشیده کلی.

بیست و سه: پسر جوانی آمد زیبا روی اما دلمرده. گفت: من فارغ التحصیل بیکارم. رشته ام حسابداری است. متأهلم. هرکجا می روم می گویند اگر سابقه ی کار داری بیا. منِ از دانشگاه آمده کجا سابقه ی کار دارم؟ و پرسید: آقای نوری زاد، چرا برای این مردم بُزدل خودتان را به زحمت می اندازید؟ پاسخ دادم: برای این که نمی خواهم باور کنم این جامعه یک جامعه ی مرده است و من هم یکی از مرده هایش. و گفتم: پسرم، ما باید از این دوره ی بی خاصیتی عبور کنیم. با هر هزینه ای که دارد.

بیست و چهار: اتومبیل های شیک عروس و داماد، می آمدند و خود را با گلهای گلفروشی بزرگ میدان پاستور می آراستند و می رفتند. یکی از این داماد ها جلو آمد و دست داد و گفت: جلوی اطلاعات که قدم می زدید آمده بودم به دیدنتان. با آرزوهای نیک روانه اش کردم. او به دلِ یک زندگی گنگ و پر ماجرا می رفت. اکنون با زرورقش دلخوش بود. ما انقلابِ اسلامی کرده ها سه نسل از ناب ترین مقطع عمر جوانان مان را فرسودیم و پیرشان کردیم.

بیست و پنج: حالا در گیرو دار این مُلازدگیِ اثیری، شما بیا به سخنان دُرَر بار جناب رهبر توجه کن که در دیدار با رمضان عبدالله فلسطینی چه افاضاتی که نفرموده. ایشان درهمین پنجشنبه ی گذشته احتمالاً به دبیر کل جهاد اسلامی فلسطین دسته چکی میلیاردی هدیه داده اند و پشت بندش فرموده اند: جنگ با اسراییل یک جنگ سرنوشت ساز است و باید تکلیف آن را نهایی کرد. و فرموده اند: جریان مقاومت، باید روز به روز بر آمادگی های خود بیفزاید و ذخایر قدرت را در داخل غزه افزایش دهد. و این که: باید کاری کرد که دشمن همان نگرانی هایی را که از ناحیه ی غزه دارد، از طرف ساحل غربی – کرانه ی باختری رود اردن – نیز احساس کند. این رهبر فرزانه روز اول مرداد نیز افاضه فرموده بودند که: پیش از نابودی دشمن غاصب باید به مقاومت قاطع و مسلحانه روی برد و فلسطینی ها باید کرانه ی باختری را مثل غزه مسلح کنند.

و من – محمد نوری زاد – رهبری را می بینم که با لجاجت از متن فرصت های روسپیدی و لبخند و مدارا و رویه های ناب انسانی بیرون افتاده است و با شتاب و البته با پول مردم به سمت محو شدن پیش می دود. کاش این جناب رهبر با همین ظرافت های مدبرانه و متخصصانه یک نیم توجهی نیز به داخل می فرمودند که با منویات مدبرانه ی ایشان چه کشوری بر آمده که از هر دو سه ازدواج، یکی به طلاق منجر می شود. بله این است چشم اندازی که ملاهای اسلامیِ حاکم بر ما بر سرِ ما و نسل های ما آوار کرده اند. پول مردم را بالا کشیده اند و در عوض اعتیاد و بیکاری و تن فروشی و رانت خواری و ریاکاری و بدکاری و چاپلوسی و پارتی بازی را وانهاده اند تا در همگی سرآمد جهانیان باشیم بلا رقیب.

روزهای زوج از ساعت ده تا دوازده در انتهای خیابان پاستور خواهم بود.
نشانی من در اینستاگرام: instagram.com/mohammadnourizad

محمد نوری زاد
بیست و پنج مهر نود و سه – تهران