یک: قدم زدن در خیابان پاستور، مثل قدم زدن بر مرز مویین بهشت و دوزخ است. دوزخش برای من، و بهشتش از آنِ مردمی که حاکمان اسلامیِ ما، جهنمی از تحقیر و غارت و دروغ و ترس و ریا و عقب ماندگی و بی اعتباری و بدکاری و بی تربیتی را بر آنان آوار کرده اند.

من قرار بود از روز دوشنبه در پاستور قدم بزنم. اما باری از زندگی بر دوش دارم که حملِ آن به جابجاییِ برنامه ام انجامیده است. اکنون می گویم: من نه از فردا دوشنبه، که از روز شنبه ی آینده و روزهای زوج از ساعت ده تا دوازده در خیابان پاستور قدم خواهم زد. در اعتراض به اموالی که سپاه معززِ پاسداران انقلاب اسلامی از من برداشته است و برده است و پس نمی دهد. به شرط بقا البته.

دو: نقش زدن چه بر بوم و چه بر کوزه و چوب و تی شرت، به شوریدگی درونیِ هنرمند اشاره دارد. این روزها بر تعدادی تی شرت نقش می زنم. بی آنکه شاید از نابِ هنر بهره ای بارم باشد. نیز در این چند تابلو، از هنر خاتم سود برده ام.

محمد نوری زاد
سیزدهم مهر نود و سه – تهران