یک: من از روز دوشنبه در خیابان پاستور قدم خواهم زد. نه یکجای خاص، بل طولِ این خیابان جولانگاهِ من خواهد بود. خواسته ام چیست؟ اموالم. من، نه بیش از حق خویش می خواهم نه کم. اموال مرا پس بدهند تا راهم را در پیش بگیرم و بروم پیِ کارم. این را نه از آن روی می گویم که پیش از این نگفته ام، نه، می گویم تا فردا روزی اگر بلایی به سرم آوردند، نگویند فلانی فردی شورشی بود و مدام به صورت امنیت ملی خراش می انداخت و باید ترتیبش داده می شد. من همه ی مسیرهای قانونی را برای پس گرفتن اموالم طی کرده ام. بارها و بارها. در یک قلم، شخصِ سرپرستِ دادسرای مستقر در زندان اوین – آقای تورک – از پیگیری های مداوم من خبر دارد. من بر این سخنِ پایانی از این روی تأکید می ورزم که فردا اگر حادثه ای رخ داد، مردمان بگویند: برادران سپاهی – که آوازه ی اسلامِ ناب شان کهکشان ها را نیز لایقِ حملِ خود نمی داند – اموال شخصیِ پیرمردی را از خانه اش برداشتند و بردند و پس ندادند و خود وی را نیز زدند و نابودش کردند. می گویم: اگر در حینِ عبور از خیابان پاستور، پیرمردی سپید پوش و پرچم به دوش دیدید، خیال مکنید که وی برای جنجال آفرینی آنجاست. در دل بگویید شاید این پیرمرد، فانوس دریاییِ این تلاطم خاموش است. برای که؟ برای آنانی که هنوز کلمه ی سپاه و کلمه ی پاسدار و واژه ی حق الناس و عبارت جمهوری اسلامی و طمطراقِ آیت اللهی جماعتی، هنوز به اعتبار و ارزش و جانبداری آمیخته است.

دو: حاکمانی که مختصر نسبتی با خرد و خردمندی دارند، با اعتقاد و باور مردم – بقول جوانها: کل کل نمی کنند. علتِ این که بلافاصله بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، ما، هزاران مرد و زنِ ایرانی را صرفاً بخاطرِ باورهای متفاوتشان به حاشیه رانده ایم و در جدول نفرت، و در جدولِ شهروندانِ درجه ی چند جایشان داده ایم و بضرب قوانینِ من در آوردی مان، به زندانشان انداخته ایم و به برکتِ همان قوانین، دار و ندارشان را بالا کشانده ایم و خیلی ها را نیز از هستی ساقط کرده ایم، چه می تواند باشد جز این که بگوییم: ایهاالناس، این ما، بهشتی هستیم و همه ی شما دیگران: جهنمی! پس شما جهنمیانِ این روزگار را چه باک که در تنگنا قرار گیرید و اموالتان روفته و رگِ زندگیِ جهنمی تان بریده شود؟ حاکمیتی که به دیگر باوران از همین منظر می نگرد، چرا باید نگرانِ تنگناهای معیشتی و تحصیلی و زندان و اعدام آنان باشد؟ شما بعد از انقلاب اسلامی یک ایرانیِ یهودی را نشان من بدهید که در یک اداره ی دولتی استخدام شده باشد. یا یک ایرانیِ ارمنی را. حالا استخدام بهاییان و کمونیست ها و دراویش و دیگران و حتی سنیان و شیعیانِ مخالف، بماند.

سه: اعدام یک جوان مسلمانِ شیعه بخاطر نوع نگاهش به هستی – محسن امیر اصلانی – چه دلیلی می تواند داشته باشد جز این که: حاکمیتِ اسلامی، وآیت الله های تکراریِ ما، با هزار هزار تبلیغ و هزینه و تأسیس امامزادگان با ریشه و بی ریشه، در جذب جوانانِ اطرافِ خود نیز در مانده اند، چه برسد به دور دست های ایمانی و جغرافیایی. می پرسم: چرا یک مسلمانِ فهیمِ شیعه اما مخالف تحمل نمی شود؟ و خود پاسخ می دهم: بخاطر لقمه های چربی که حاکمان فرو می بلعند و دوست ندارند نگرانِ پیدا شدنِ رقیب یا شریکی قلچماق باشند. می گویم: روفتنِ حسینیه ی دراویشِ قم، و تاراندن سنیان و کشتن بهاییان و به انزوا بردنِ کمونیست ها، و اعدام محسن امیر اصلانی هایی که جوری دیگر می اندیشند – و همین نگرش متفاوت جذابشان کرده – هیچ دلیلی ندارد الا این که حاکمانِ فرسوده ی اسلامی و آیت الله های تکراری، هیچ سخن تازه و جذابی برای نوع بشر ندارند. وچون سخن تازه ای ندارند، و چون دیگران دارند، پس برای بقای بساط خویش، و برای پرهیز از ریزش و فروپاشی و تنهایی، نو اندیشان را زندانی و اعدام می کنند.

چهار: سه شنبه عصر با جناب دکتر محمد ملکی و خانم نرگس محمدی به نمایندگی از اعضای لگام – لغو گام بگام اعدام – رفتیم منزلِ پدری محسن امیر اصلانی. این جوان را بعد از تحمل نه سال زندان، چند روز پیش به جرم بدعت در دین، و به یک جرم بی شرمانه ی ساختگی – تجاوز به عنف – اعدامش کرده بودند. عجبا که سه سال بعد از زندانی بودن محسن، دو بانوی چادری و صورت پوشیده را به دادگاه می برند و این دو بانو در حضور قاضی شهادت می دهند که محسن به آنان تجاوز کرده است. دیوانعالی کشور، در یازده برگ، تمامی جرم های محسن را – و بویژه همین تجاوز به عنف را – غیر مستند و غیرقابل قبول اعلام می کند. این جوان اما به اصرار سپاه و اطلاعات، و لابد به برکتِ فتوای آیت الله های اسلامی، و به حکم قاضیِ جنازه ای به اسم صلواتی اعدام و پرونده اش بسته می شود. این بگویم :/.. بگذرم که: دردِ بدکاری ها و بی لیاقتی ها و فرسودگی ها و واماندگی ها و بی فکری های ما با اعدام این و آن که با لیاقت اند و متفاوت نگرند و تازه اند و نو، مداوا نمی شود.

پنج: عکس های تن پوشم این ها بود: تصویر آقای کروبی و موسوی و بانو رهنورد به عنوان زندانیان بی گناه در پیش، و تصویر قاضی مرتضوی و محمد رضا رحیمی به عنوان داعشی های ایران در پشت. عکس مرتضوی و رحیمی ایهام خاصی با خود دارد. این دو در کنار هم نشسته اند و رو به هم غش غش می خندند. به چه؟ لابد به ریش مردمی که اسیر بیت رهبری اند. بیتِ رهبری مستقیماً و طی یک تماسِ تلفنی، مرتضوی را دادستان استان تهران می کند و دستش را برای مچاله کردن و زندانی کردن و کشتنِ مخالفان وا می گشاید، و آن دیگری را که دزد و بی سواد و متقلب و چاکر مسلک است، در جایگاه معاون اولیِ یک رییس جمهور اجیر و نامتعادل می نشاند.

شش: دو مرد جوان از شاگردان محمد علی طاهری آمدند و با عکس هایی که از استاد خود داشتند، در سایه نشستند. عکس دیگری نیز با خود آورده بودند از محسن امیر اصلانی در یک نیمه، و محمد علی طاهری در نیمه ی دیگر. این دو مرد جوان، که یک ساعتی بودند و سپس رفتند، نگرانِ این بودند مبادا استادشان را به همان دلایلی که محسن را اعدام کرده اند، به چوبه ی دار بسپرند بی سر و صدا. بانوی شصت هفتاد ساله ای نیز از شادگردان محمد علی طاهری آمد اما برای ماندن و نماندن در آنجا پا به پا می شد. فرستادمش که برود. گفتم: هرگاه مثل زن و مردِ دراویش به جایی رسیدید که برای رهاییِ عزیزانتان از همه چیز خود بگذرید، ساک به دست به اینجا بیایید.

هفت: یک پژوی 405 خاکستری با چهار سرنشین از داخل بدر آمد و از کنار من رد و شد و رفت. مأموران اطلاعات یا سپاهِ داخل پژو، از حضور من رنج می بردند. اخم شان این می گفت. در صندلی عقب، یک متهم چشم بسته و سر به زیر فرو برده را در میان گرفته و لابد به دادگاه یا به جایی می بردند.

هشت: بانویی آمد کوتاه قامت و ریز نقش و مانتویی و اشک در چشم. از دوستانِ ریحانه طباطبایی بود. به دادسرا می رفت. برای چه؟ نپرسیدم. خودش نیز چیزی نگفت. از دروغِ آقای روحانی سخت توفانی بود. که یک رییس جمهور، آنهم در لباس روحانیت، دروغ بگوید و زندانی بودن ریحانه ها را انکار کند. ریحانه طباطبایی یک روزنامه نگار جوان و پر کار و با انگیزه و پاک و نازنین است. او اکنون تنها و تنها بخاطر حرفه ی روزنامه نگاری اش در زندان است. و البته بخاطرِ استقلالِ فکری اش نیز. بانوی کوتاه قامت از این می سوخت که دوستان اصلاح طلبش هم در قبالِ زندانی شدن ریحانه سکوت اختیار کرده اند هم هیچ اعتراضی به سخنان آمیخته به دروغ رییس جمهور نمی کنند. می گفت: هرچه به دوستان اصلاح طلب می گویم نسبت به این :.7< روغ آشکار رییس جمهور موضع بگیرید و به آقای روحانی بفهمانید که پایه های مسئولیتش نمی تواند بر دروغ استوار بماند و دوام داشته باشد، قبول نمی کنند که نمی کنند. می گفت: نظر دوستان اصلاح طلب این است که آقای روحانی با صراحت دروغ نگفته بل پرسش خبرنگاران را با ظرافتی دیپلماتیک پاسخ گفته. و این که: در توان آقای روحانی نیست که بخاطر یک زندانی – اگر چه بی گناه - همه ی فرصت های خدمت به مردم را تباه کند و همین منفذهای واگشوده را ببندد. می گفت: دوستان اصلاح طلب می گویند: بگذاریم ریحانه های بی گناه در زندان ها بمانند اما نخواهیم که بی گناهان بسیاری را به زندان بیندازند. نه: مادرِ امید علی شناس آمد و به جمع ما پیوست. به دادسرا رفته بود و بی نتیجه باز آمده بود. می گفت: به من گفتند برو وثیقه جور کن. وثیقه را که جور کرده ام و آوردم اینجا، حالا می گویند، نه وثیقه، نه تلفن، نه ملاقات. کلافه بود این مادر. چشمانش خسته بود و خبر از گریه های بی کسی می داد. ده: دو جوان پرهیاهو آمدند که: ما هم می خواهیم در کنار شما بایستیم و با شما باشیم. هر چه اصرار کردم نیازی به حضور شما نیست، قبول نکردند که نکردند. به قول جوانها: دوزِ احساس شان بالا بود. در این هنگام دو مأمور گارد ویژه با بی سیم و اسلحه آمدند و به اجتماع ما اعتراض کردند. مادرِ امید علی شناس خداحافظی کرد و رفت. من بودم و آن دو جوان احساسی. یکی از مأموران جلو آمد و به من گفت: شما نباید اینجا باشید. گفتم: من هستم. محکم گفت: نباید باشید. گفتم: اما هستم. و با آرامش دلیل بودنم را برای وی شرح دادم. که: سپاه اموالم را برده و نمی دهد. مـأمور جوان، بیسیمش را بالا برد و با جایی تماس گرفت و گفت: یک ون بفرستید بیاید. این دو مأمور از ما دور شدند و کمی فاصله گرفتند. یکی از دو جوان احساسی به دیگری گفت: شنیدی گفت ون بفرستند؟ بله، شنیدم. فردا پنجشنبه است و پس فردا جمعه. اگر ما را ببرند کمِ کم دو سه روز بازداشتیم تا شنبه. یکی شان که سنّ بالا تری داشت به طرف من آمد و دستش را جلو آورد و گفت: کاری نداری آقای نوری زاد؟ یازده: یک جوان که لهجه ی مشهدی اش غلبه داشت، آمد و تنهاییِ مرا تاراند. پدرش در زندان بود. بقول خودش: بی هیچ گناه. خلاصه ی داستانش این بود که: زمین نود و پنج میلیاردی شان را شهرداری هپلو کرده. زمین شان کجاست؟ میدان ونک. که ساختمانی پنجاه ساله در آن بوده و صد در صد و قانونی به پدرش تعلق داشته. این جوانِ خنده روی مشهدی می گفت: سپاه یزید نه در شب که در ظهر عاشورا به سپاه امام حسین حمله کرد. اما این شهرداری چی ها دوی نیمه شب بی هیچ اخطار قبلی، ریختند و با لودر ساختمان وسط زمین را فرو ریختند و ماشین ها و وسایلِ ما را ضبط کردند و بردند. شکایت کردیم. آنقدر کارشان غیرقانونی بود و آنقدر ظلمشان آشکار که قاضی برای شهردارِ منطقه ی سه یک سال زندان برید. اما ما کجا و شهرداری و شخصِ قالیباف کجا؟ به هر کجا که می رویم با در بسته روبرو می شویم. به جای شهردار منطقه ی سه، برای پدر من حکم زدند به زندانش انداختند. گفت: موقعیت و وسعتِ زمینِ ما چشم برادران شهرداری را گرفته است. دوازده: جوان مشهدی سخن می گفت و در وادیِ درد پیش می رفت. یک مرد سرخ موی و چشم زرد و سپید رویِ کت و شلواری به میان ما خزید. به صحبت های جوان گوش کرد و گفت: به عقیده ی من هر کسی که گذرش به اینجا می افتد حتماً یک کاری کرده است. نمی شود یکی بی گناه و بی تقصیر باشد و بی دلیل به اینجا بیاورندش. مرد سرخ موی، لهجه داشت. شبیه کُردها اما بریده بریده سخن می گفت. پرسیدم: شما اینجا زندانی دارید؟ گفت: من خودم زندانی ام. کارتان چیست؟ من مترجم ام. چهل روز در اینجا زندان بودم. وثیقه جور کردم فعلاً آزادم. پرسیدم: مترجم زبان روسی نیستید؟ کمی تعجب کرد. چرا، مترجم زبان روسی ام. چهره اش شبیه مردانِ روس بود. گفت: من سیزده ماه نیز در ارومیه زندان بودم. گفتم: به جرم جاسوسی؟ جا خورد اما گفت: بله. پرسیدم: شما که می گویید هر که راهش به اینجور جاها می افتد حتماً یک کاری کرده، خودِ شما آیا جاسوس نبوده اید؟ گفت: من از اسراییل خوشم نمی آید اما اگر به اسراییل بروم، به آن کشور خیانت نمی کنم. مرا بفرستید به ناجور ترین کشورها. من تا زمانی که مهمان یک کشورم، به آن کشور خیانت نمی کنم. و ادامه داد: من قبول می کنم که به جاهایی رفته ام که نباید می رفتم. و با کسانی دوست شدم که نباید. و این، شک برانگیز بوده برای اینها. اما جاسوس نیستم. مردِ روس به سمت دادسرا رفت. به این فکر کردم روسها را چه نیاز که جاسوسِ روسی به این کشور گسیل کنند؟ وقتی همه ی ریز و درشتِ ما در منظر و دمِ دستِ روس هاست، و وقتی همه ی سپاه و همه ی بیت رهبری، دربست در راستای منویات روسیه حرکت می کنند، روسها مگر مغز سنجاقک خورده اند که جاسوسِ تابلو دارِ روسی به این سوی بفرستند؟ البته کار از محکم کاری عیب نمی کند. شاید در معامله ای به کار آمد این جاسوسِ سرخ موی! سیزده: در پارکینگِ زیرِ پل، داشتم تن پوشم را از تن در می آوردم که یک مرد جوان بیست و هفت هشت ساله آمد و با علاقه به صورتم نگاه کرد و پرسید: مرا می شناسید؟ نیک نگریستمش. نه، پوزش. شاید من به عارضه های کهنسالی دچارم. گفت: من یکی از کارکنان این زندانم. من وقتی شما اینجا زندانی بودید، یک چند باری به دیدن شما آمده ام. من طرفدار شمایم. طرفدار کسانی مثل شما. من معتقدم این نظام از درون پوسیده و نفس های آخرش را می کشد. گفت: من وقتی شما اعتصاب غذا کرده بودید و نیمه بیهوش بودید، بالای سرتان بودم. دیدم که مأموران سپاه شما را به تخت بستند و داخل آمبولانس گذاشتند و بردندتان. گفت: من اینجا به خیلی ها کمک می کنم. تنها من نیستم. ما زیادیم. به قدری که مقدورمان باشد به زندانیان سیاسی کمک می کنیم. صرفاً به این خاطر که می دانیم اینها بی گناهند و سیستم ظالم است. صورتش را بوسیدم و با سرانگشتم عرق پیشانی اش را ستردم. او برای گفتنِ این سخنانِ در گلو مانده، نفس زنان تا آنجا دویده بود. چهارده: با اتومبیل از پارکینگ بیرون زدم. درست مقابلِ ورودیِ پارکینگ، یک اتومبیل پلیس توقف کرده بود و یک افسر جوان به آن تکیه داده بود و به من می نگریست. از کنارش که رد شدم، دستش را بالا برد و داد زد: سلام آقای نوری زاد. می دونی خیلی ها دوستت دارند؟ پاسخش گفتم: من هم شماها را دوست دارم. محمد نوری زاد دهم مهرماه نود و سه - تهران