…پدر سعید، مثالی برای من زد که جگرم آتش گرفت. می گفت که گلدانی داشتم که پشت پنجره گذاشته بودم و برگ هایش طبیعتا متمایل به نور در پس پنجره بود. من آنقدر با این گلدان درد دل کردم، که دیدم برگ های این گلدان برگشت به طرف من و پژمرده شد. به یکی از مسئولین گفتم که این گیاه حال مرا می فهمد ولی شما حال مرا نمی فهمید. یک گیاه می فهمد که من چه می کشم ولی شما نمی فهمید که می گویید آقا ول کن اگر استخوانی هم بوده تمام شده و رفته!…

پرسش: اجازه بدهید از ماجرای هسته ای که شما آن را “نکبت هسته ای” نامیده اید شروع کنیم. همانطور که در جریانید، هفتمین دور مذاکرات جامع هسته ای بین ایران و گروه پنج به علاوه یک بعد از ده روز بدون نتیجه در نیویورک به پایان رسید. این در حالیست که حسن روحانی در نیویورک اعلام کرد “زمان باقیمانده برای مذاکره کوتاه است و پیشرفت هایی که در روزهای گذشته شاهد آن بوده ایم بسیار بسیار کند بوده است. ما باید حرکتی سریع تر را در پیش گرفته و با توجه به واقعیت ها، این توافق را به نتیجه برسانیم. این توافق نه تنها به نفع ایران و پنج بعلاوه یک بلکه به نفع ثبات و امنیت کل منطقه و آغازی برای راه طولانی همکاری و مشارکت خواهد بود”. از سوی دیگر، اوباما عنوان کرده بود که “معتقدم اگر بتوانیم مسئله ی برنامه ی اتمی ایران را حل کنیم قدمی مهم در راه روابطی متفاوت و مبتنی بر احترام متقابل برداشته ایم. ما به دنبال تغییر حکومت ایران نیستیم و حق مردم ایران را در دستیابی به انرژی صلح آمیز هسته ای به رسمیت می شناسیم.” نگاه و ارزیابی شما به این ماجرای هسته ای که در واقع اسم با مسمای “نکبت هسته ای” بر آن نهاده اید و در نامه ی سی ام خود، رهبر را به خاطر رهبری این “نکبت” خلع کرده اید چیست؟

پاسخ: ماجرا اینست که حاکمان ایران و شخص رهبری به دنبال ساخت بمب اتمی بوده اند و ما تردیدی در این نداریم. یعنی بسیار ابلهانه است که شما میلیاردها سرمایه گذاری کنید تا برای مصارف کشاورزی و دارویی اورانیوم را غنی کنید. آنها خودشان هم این را می دانند. شما نمی توانید کار صلح آمیز انجام دهید و شانزده سال کار مخفیانه با تاسیسات بسیار معظم در ده یا بیست متر زیر زمین به راه بیندازید. منتها اینها آدم های کم خردی بودند و بازی خوردند. نقشه هایی داشتند مبنی بر اینکه با توجه به نیاز مالی روسیه بعد از فروپاشی شوروی، پیشنهاد مالی جذابی دادند، تا همانطور که اسرائیل و هند و پاکستان هسته ای شدند، ایران هم ناگهان سرش را بلند کند و دنیا را در مقابل یک عمل انجام شده قرار دهد. البته جاسوسان روس این ایده را در کاسه ی سرداران سپاه گذاشتند و سرداران هم آن را با بیت مطرح کردند.

این آن چیزی است که من فهم می کنم و عقل تاییدش می کند. این بود که میلیاردها پول را در کاسه ی روس ها ریختند و روس های زیرک با این کوته فکران که فکر می کردند به محض اینکه بمب اتم داشته باشند اسرائیل شروع به لرزیدن می کند و اگر لازم باشد اسرائیل را با یک بمب هسته ای محو کرده و به این شعار دیرینه ی انقلاب جامه ی عمل می پوشانند. وارد یک بازی ابلهانه ای شدند که ذخایر پولی و نقد ما را به تاراج دادند و این اواخر که شورای عالی امنیت ملی یک گوشه ی کار را، و دولت ها یک گوشه ی کار را و سپاه یک گوشه ی کار را گرفته اند، خود آقای خامنه ای رسما مدیریت این جریان هسته ای را به دست گرفته و به پیش می برد. حالا مثلا احمدی نژاد با هیاهو ها و شلتاق ها و ورق پاره ها و .. دقیقا در ریلی که پیش پای او گذاشته بودند قدم گذارد.

منظور من از این مقدمه ی در هم پیچیده اینست که کودکانی در ایران بر سر کارند که شکلی از آن، آخوند است که حالا برای خودش شخصیتی شده. شکل دیگری از این کودک، مثلا شده یک سردار پف کرده ی سپاه. شکل دیگری از یک کودک، مثلا شده رئیس جمهور. کودکان اینجا بر سر کارند. یعنی خردمندیِ مبتنی بر باورهای بزرگ و کلان نگری در کار نیست. این کودکان، در یک بازی ای مثل بازی های کامپیوتری فکر کردند که اگر بمب اتمی داشته باشند، دنیا در برابر اینها سکوت می کند، و چون اینها آدم های نامتعادلی هم هستند، یک دفعه دیدید شلیکی کردند و یک ماجرای اتمی در دنیا سامان دادند. ولی به راحتی فریب خوردند. مثل کودکانی که با یک اسلحه ی قلابی ذوق می کنند، اینها هم با تاسیسات زیرزمینی که روس ها برایشان سامان دادند مرتب فریب خوردند. یا مثلا در مورد نیروگاه اتمی بوشهر چقدر پول روس ها از این ابلهان مکیدند و بردند. خلاصه اینکه ماجرای هسته ای، یک نکبت بزرگی است که نسل های برنیامده ی ما را هم بدهکار خودش کرده. کودکان به دنیا نیامده ی ما انگار که دفترچه ای در دستشان است که باید قسط بپردازند، و این نبوده مگر بی خردی آخوندهای حاکم و از آنها بی خردتر، سردارهای سپاه، و نهایتا آلت دست قدرت هایی مثل روسیه و حتی خود آمریکا و حتی خود اسرائیل. ما چقدر الان در زندان اوین، جاسوس اسرائیل داریم، سردار و سرهنگی که جاسوس اسرائیل بوده اند.

الان میلیاردها سرمایه در این تاسیسات هسته ای با درهای پلمپ شده قرار دارد. حالا فرضا ده تا، یا صد تا یا هزار تا سانتریفیوژ بیشتر هم کار کند. ولی نهایتش یک بن بست بزرگ است. و اینها، و رهبر ایران می دانند که باید به تاریخ پاسخ دهند. حالا امروز سر مردم را شیره مالیدند. رفت روی تخت بیمارستان و بقیه هم به دیدنش رفتند. اما اینها فردا باید به تاریخ جواب دهند، که شما با چه تمهیدی، با چه فهمی و با چه خردی وارد جریان هسته ای شدید که انتهایش به بن بست رسید. الان این همه تاسیسات هسته ای کوچکترن کارایی ندارد. نه می توان آنها را فروخت، نه می شود به طور اسقاطی به کسی داد، و نه می شود آب کرد و از فلزش استفاده کرد و اینها سرمایه هایی است که دود شده است.

از آن طرف روس ها که خودشان این تاسیسات را برای ایران ساخته اند، در جمع کشورهای پنج بعلاوه ی یک، جزو تحریم کنندگان ایران قرار گرفته اند. و اینها آنقدر ابلهند که باز هم شعار می دهند که ما باز هم با روس ها قرارداد می بندیم برای نیروگاه های بیشتر. من احساس می کنم که قضیه خیلی مشکوک است احساس می کنم که هرچه روس ها دیکته می کنند، سرداران سپاه و بیت رهبری دارند اجرا می کنند. با این همه آسیبی که اینها از روس ها دیده اند باز هم می خواهند نیروگاه های بیثشتری برایشان بسازد. و این خیلی مشکوک است. خیلی مشکوک است که روس ها که قدم به قدم ناجوانمردی خود را به ایران نشان داده اند و اینها همچنان حریصند برای چیزهایی که افقشان نامشخص است. همین الان ای بسا روشن باشد که این افق راه به جایی نخواهد برد. درست هنگامی که همه ی دنیا در حال دست کشیدن از جریان هسته ای هستند اینان مانند کودکان، ذوق زده به سمت نیروگاه های هسته ای می روند. من از این روی به این جریان ی گویم “نکبت هسته ای” که پول ما را برد، و چیزی در کاسه ی نیاز ما نگذاشت و جالب که نه، شوربختانه، بدبختی مردم ما اینست که ما توان محاکمه کردن آدم های نابخردی که این جریان هسته ای را سامان داده اند نداریم. یعنی ما الان نمی توانیم رهبر را یا سرداران سپاه را محاکمه کنیم و بگوییم که این داستانی بوده که شما شروع کرده اید. این ماجرای نکبت هسته ای در هر کشوری رخ داده بود، ده تا دولت و رهبر عوض کرده بود. ولی ما گرفتار یک قوم الظالمینی هستیم که گویی این سرزمین را به غنیمت گرفته اند و ما اسیرشان هستیم. اینست که من به این نتیجه رسیده ام که آخوند ها به وطن و به ایران هیچ اشتیاقی ندارند و جز به غنیمت، چشم انداز دیگری از ایران ندارند. “نکبت هسته ای” را اینها سامان دادند، و قطعا در پیشگاه تاریخ و مردم رو سیاه خواهند بود و یک روزی به این مردم پاسخ خواهند داد و مردم ما به شدت طلبکار آنها هستند و این روز قطعا فراخواهد رسید.

پرسش: به عنوان یک شهروند، آیا شما موافق انرژی صلح آمیز هسته ای هستید؟

پاسخ: واقعیت اینست که قبل از انقلاب هم خود دانشگاه تهران یک واحد تحقیقات هسته ای داشته و سوخت آن هم تامین می شده، و این کارها بی سر و صدا هم انجام می شد. و اگر نیت شیطنت آمیز در کار نبود، می شد آن را به چند واحد بیشتر تعمیم داد. ماجرا اینست که دانش هسته ای که به سمت بمب هسته ای می رود باید مبتنی بر یک رشد هسته ای باشد. رشد هسته ای که شما بمب اتم داشته باشید و شلیک نکنید. آمریکایی ها یک بار شلیک کردند، به هیروشیما و ناکازاکی، و الان سال هاست دارند خسارت و شرمندگی آن را به دنبال می کشند. رشد هسته ای یعنی اینکه شما بمب اتمی داشته باشید و دشمن هم داشته باشید، و با آن دشمن درگیر هم باشید، ولی شلیک نکنید. ولی حاکمان ایران از این رشد تهی هستند و به محض اینکه در یک تنگنا قرار بگیرند شلیک می کنند و اگر لازم باشد، یک بخشی از دنیا را به زیر آب می برند. اگر قرار باشد که خودشان زیر آب بروند، دنیا را هم با خود زیر آب می برند.

هر عقل سلیمی از اینکه سرزمینش به دانش هسته ای دست داشته اشد استقبال می کند. اما دانش هسته ای پوششی شد که در پشت آن پوشش دروغین، حرکت های شیطنت آمیز انجام شد. من چون به شخصه باورم بر اینست که این شیطنت حتمی است، اگر از من بپرسند که با این همه تاسیسات هسته ای که میلیاردها پول صرفش شده چه باید کرد می گویم در همه ی آنها را گِل بگیرید. آن بخشی که صلح آمیز هست، که من اتفاقا موافق آنم، مثل استفاده از آن در کشاورزی، داروسازی و …، قبل از انقلاب بوده، حالا هم می تواند باشد، کما اینکه دیگران هم دارند، و سوخت آن را هم می شود تامین کرد. اما سرمایه گذاری های کلان در این زمینه از نابخردی سرچشمه می گیرد و شیطنت های در کمین.

پرسش: همانطور که اشاره کردید، کشورهایی که دانش هسته ای و نیروگاه هسته ای دارند، برنامه ای دارند برای بستن آنها، از جمله آلمان و ژاپن. از سوی دیگر، ایران علاوه بر آنکه روی ذخایر سوخت های فسیلی نفت و گاز قرار دارد از انرژی های پاکی مثل آب و باد و خورشیدی هم بهره مند است. از این لحاظ، ضرورت و نفع این همه هزینه برای انرژی هسته ای برای مردم ایران چیست؟

پاسخ: وقتی شما از انرژی صلح آمیز هسته ای گفتید، نگاه من به وجه آکادمیک آن قبل از انقلاب بود که در جاهایی مثل دانشگاه تهران و شریف، در وجه تحقیقاتی برای کشاورزی و صنایع دارویی و بیمارستانی بود که سوخت آنها هم تامین می شد. اما اینکه برویم به سمت انرژی هسته ای، هم قبل از انقلاب و هم بعد از انقلاب کار عبس و بیهوده ای بود. من اصلا موافق نیستم، چون این مسئله در صمیمانه ترین و درست ترین وجهش هم با خسارت آمیخته است. اینها اهل شیطنت بوده و هستند. اینها از قبل جریانی که بابت نیروگاه بوشهر داشتند، با روس ها وارد یک جریان بزرگتر شدند. در اصفهان، نطنز، فردو، پول های کلانی به کام روس ها فروریختند و روس ها می دانستند که این نیروگاه ها برای ایران بر نخواهد داد، چون قدرت های بزرگ جهانی با هم لقمه ها را تقسیم می کنند، قرار بوده که از بین آمریکا و روسیه و چین و اسرائیل و انگلستان، لقمه های ایران نصیب روس ها شود و بعد آمریکایی ها از یک جا و اسرائیلی ها و چینی ها در عرصه های دیگر، از جمله در عرصه ی تحریم وارد ماجرا شوند. ما در ماجرای تحریم، از آمریکا جنس وارد می کردیم، و خود دولتمردان آمریکا هم این را می دانستند. منتها در دور زدن تحریم، محموله ای که مثلا صد دلار است می شود سیصد دلار، ولی چون شما لجوج هستید و اصرار دارید که تحریم ها مانعی برای واردات شما ندارند، حاضرید آن سیصد دلار را بدهید که دهن کجی ای هم به تحریم کنندگانی که اصلا ماجرای نقل و انتقال کالا در پیش چشم آنها نشان داده باشید.

به هر حال ایران دارای نقدینگی هایی بود، این یک، و بزرگان ابله و نادانی بر آن حاکم بودند، دو، و یک سری خرده ریزهایی را این قدرت های بزرگ ریختند جلوی دست این کودکان بی خرد، و پول های بزرگ را از آنها گرفتند و مردمان ما را دچار آسیب های فراوان کردند. یعنی دچار یک بی تربیتی بزرگ. یعنی وقتی رهبران و بزرگان یک جامعه دزد باشند، دروغگو باشند، نابکار باشند، نمی توانند از مردم تمنای صداقت و درستی و رفتار پاکیزه داشته باشند. به همین دلیل است که آن بی تربیتی حاکمان در مردم اثر کرده و مردم ما تقریبا که نه تحقیقا به یک بی تربیتی بزرگ و ملی دچار شده اند. اینست که حریصند، بد کار می کنند، و مطالعه نمی کنند. اینها چیزهایی است که من از آنها به بی تربیتی یاد می کنم. یعنی ما در آمارهای رشوه، بد کار کردن، دروغگویی و ریاکاری جزو طراز اول ها در دنیا هستیم. این بی تربیتی های اجتماعی بویژه در 36 سال اخیر به شدت رواج پیدا کرده و دلیلش هم هیچ نیست جز اینکه رهبران و اطرافیانشان در دزدی ها، بداخلاقی ها و ریاکاری ها نقش دارند. فضا برای چاپلوسی و ریاکاری را آنها هستند که می پرورانند. ما ارتشمان و اداراتمان از ریخت افتاده اند. آدم های نابخرد بر سر کارند و آدم های خردمند و نخبه از کشور کوچیده اند، یا برخی اعدام یا زندانی شده اند.

طبیعی است که این کشور نباید رشد کند. ما نباید با دیدن چند سبزه و جاده و پل و غیره فکر کنیم که اینها نامشان پیشرفت است. شما به تبلیغات تلویزیون ما نگاه کنید. مثلا چندی پیش مسابقات والیبال بود. گران ترین تبلیغات که در در ده دقیقه ی بین دو ست است، به چیپس و پفک و بانک اختصاص داشت. این سرنوشت قومی است که در بی تربیتی ملی گرفتار است و داستان هسته ای هم یکی از این بی تربیتی ها و بی خردی های بزرگی بود که دامنگیر نسل های ما شد و ما حالا حالاها باید خسارت آن را بپردازیم.

پرسش: در اینجا جمله ای را از شما می خوانم که در یادداشت های روزانه تان هست :”انگار که زیباترین و درستکار ترین انسان های پاک نهاد را از جامعه جمع کرده و به زندان برده اند و شقی ترین آدم های عبوس و بددهن و فحاش را امام جمعه و مدیر و مسئول و نماینده ی ولی فقیه در فلان جا و فلان جا کرده اند”، که در واقع اشاره ای به این بی تربیتی هایی که فرمودید داشت. سوال بعدی درباره فتوای رهبر است. رهبر ایران پیش از تن دادن به این سیاست نرمش قهرمانه فتوایی درباره حرام بودن سلاح هسته ای صادر کرده بود. نظر شما درباره ی این فتوا چیست؟

پاسخ: این حرف، حرف دروغی است. یعنی ایشان دروغ می گوید که از نظر ما سلاح هسته ای حرام است. اینها سال های سال به دنبال سلاح هسته ای بودند و حال که به تنگنای جهانی در افتاده اند، خدعه می کنند، تقیه می کنند که از این ماجراهای فرار در حوزه های دینی فراوان هست، که شما می توانید برای بدر کردن رقیب از میدان دروغ مصلحتی بگویید، تقیه کنید، بهتان بزنید. این فتوا فتوای دروغی است. شما میلیاردها میلیارد هزینه کرده اید تا به بمب هسته ای برسید. خوب اگر رسیدن به بمب هسته ای حرام است، دزدیدن اموال مردم که به طریق اولی باید حرام اشد. برداشتن پول از جیب مردم که به طریق اولی حرام است. من از رهبر سوال می کنم. بمب هسته ای حرام، قبول. شما با چه اجازه ای پول این مردم را از جیبشان درآوردید و در سوریه خرج کردید، در لبنان خرج کردید، به فلسطینی ها دادید، در حالیکه این مردم محتاج بودند و هستند. آقای رهبر، شما که فتوا می دهید ساختن سلاح هسته ای حرام است در حالیکه خودتان دنبال بمب هسته ای بودید، سن فاحشگی در ایران به 12 سال و 13 سال رسیده است. این حرام هست یا نیست؟ سرداران سپاه تمامی مواضع اقتصادی را بلوکه ی خودشان کرده اند و نظام اقتصادی کشور را از ریخت خارج کردند، اینها حرام هست یا نیست؟

اینجا سرزمین دروغگویان، دزدان و نابکارانی است که لباس دین پوشیده اند و به همین دلیل از اینها انتظار زیادی نمی توان داشت که صادقانه سخن بگویند. گرچه همین دین که اینها به آن معتقدند برای فرار از بزنگاه ها، توجیهاتی را برایشان آذین می بندد و می آراید. که شما می توانید برای رهایی، دروغ بگویید، برای رهایی، فریب دهید. برای رهایی از دست رقیب می توانید به او بهتان بزنید و خرابش کنید. بله اینها داستان هایی است و من هرگز باور نمی کنم.

پرسش: هفته ی گذشته، اعتراض مدنی و ستودنی دراویش گنابادی با شقاوت تمام سرکوب و صدها تن از آنان دستگیر شدند. علت این همه شقاوت علیه دراویش بی آزار چیست؟ آیا نشانه ی قدرقدرتی این نظام است یا از سر زبونی و ضعف آن؟

پاسخ: جواب، دومی است. یعنی ضعف و زبونی آن. شما بعد از انقلاب، مطلقا هیچ حرکتی که نشانه ی استقلال صنفی باشد را در ایران مشاهده نکرده اید. مثلا اینکه کارگران فلان معدن، یا معلمین بتوانند حرکتی انجام دهند. ما الان معلمانی در زندان به خاطر حرکت های صنفی داریم. مثلا رسول بداغی، یک مرد شریف پاک نهاد درستکار با بیست سال سابقه ی معلمی بخاطر حرکت صنفی معیشتی که انجام داده بود در زندان است و پنج سال است که به او مرخصی نداده اند. حرکت های تشکیلاتی، صنفی و سندیکایی می توانند حرکت های اعتراضی را سامان دهند و بعد هم می توانند استخوان بندی حاکمیت را از ریخت بیندازند. مثلا اگر کارگران دارای سندیکایی باشند، می توانند راه آهن را یا شبکه ی حمل و نقل کشوری را تعطیل کنند. این است که حاکمیت از هر حرکتی که جنبه ی تشکیلاتی داشته باشد، می هراسد. حال در چنین حاکمیتی، این همه شعار و عربده از مختصات دینی و ایمانی و لزوم همدلی با مردم و نامه ی امام علی به مالک اشتر سر می دهد، که همه پوششی برای فریب بوده اند تا در مسند بنشینند و همه ی درها را به روی مردم ببندند. دلیل این همه به قول شما شقاوتی که حاکمان بر دراویش و سنیان و بهائیان وارد می آمورند، هیچ نیست جز تهی بودن خودشان. وگرنه اگر اینها به لحاظ معرفتی و شعوری مقتدر بودند، اجازه می دادند دراویش در خانقاه ها و حسینیه های خودشان مراسم اجرا می کردند. مگر در آلمان، مگر در اسپانیا، اقوام دیگر مراسم خود را اجرا نمی کنند؟ حتی در نیویورک، دسته های عزاداری و زنجیرزنی و علم و کتل شیعیان بر پا است، آیا به تزلزل حاکمیت آمریکا منجر شده؟

حاکمان ایران آدم های بسیار بسیار نابکاری هستند. شما ببینید در ایام حج، مراسمی به نام برائت از مشرکین به راه می انداختند و صدهزار و دویست هزار نفر حاجی را در کشور خود طرف به راه انداخته و شعارهای مرگ بر آل سعود و مرگ بر آمریکا سر می دانند. خوب خود حاکمیت آیا اجازه می دهد که مثلا سنّیان ایران در مشهد، به حکومت ایران نه، به آمریکا یا مثلا به هند بد و بیراه بگویند؟ یا مثلا ارمنی ها بیایند به ترک ها بد و بیراه بگویند؟ طبیعی است که اجازه نمی دهند. بعد خود، در کشور عربستان آن الم شنگه را به راه انداختند که منجر به آن جمعه ی سیاه شد.

آنچه که شما فرمودید ریشه اش در این است که یک حاکمیتی که ریشه اش به لحاظ شعوری و معرفتی متزلزل و پوک باشد، طبیعتا درها را به روی روشنگری و هر منفذی که تنفسی برای دیگران ایجاد کند می بندد. دراویش، سنی ها، بهائیان، کلیمیان و… نگرش های متفاوتی از آنچه که حاکمیت داشته، دارند. مثلا سال هاست سنّیان درخواست داشتن مسجد در تهران داشته اند. حاکمیت جرأت نمی کند به آنها اجازه ی داشتن مسجد مستقل بدهد چون سنیان نمازهای باشکوهی دارند، اما آقای سید احمد خاتمی، آقای صدیقی، آقای جنتی در تهرانِ 12 میلیونی، چهار پنج هزار مخاطب دارند و این در مقابل چندصدهزار نمارگزار سنّیان، موجب سرشکستگی برای ام القرای جهان اسلام است. یا مثلا در سمت کرمانشاه و صحنه، دراویش یارسانی را می بینید که شاید چهارمیلیون جمعیت دارند. آنها هم با محدودیت هایی مواجهند. آنها هم در استخدام به مشکل برمی خورند.

هر تشکلی که بخواهد جلوه کند و خودی نشان دهد و مخاطبانی به سوی خود فرابخواند، برای حاکمیت بسیار آزاردهنده است. بخاطر اینکه بر شمار مردمانی که از حاکمیت نفرت دارند افزوده می شود، طبیعی است که بخواهند نه تنها از دراویش، بلکه حتی از شیعیان زهر چشم بگیرند و رفتار نامناسبی با آنها داشته باشند. مگر سید محمد خاتمی شیعه نیست؟ الان طرفداران ایشان از طرفداران رهبر بیشتر است اما رهبر چشم دیدن ایشان را ندارد. دلیل، فقط و فقط پوک و سست بودن بنیان های استقرار حاکمیت است که می خواهد با ضرب و زور، استوانه هایش را پای برجا نگاه دارد.

پرسش: آیا به همین دلیل پوک و پوشالی بودن است که جمهوری اسلامی، محسن امیراصلانی را که هشت سال در زندان محبوس و دوبار حکم اعدامش لغو شده بود را سحرگاه چهارشنبه، دوم مهر به بهانه ی واهی توهین به حضرت یونس اعدام کرد؟

پاسخ: اگر بنا بر توهین باشد، اینها به خود خدا توهین می کنند. اصلا تشکیلات جمهوری اسلامی و ولایت فقیه، خود توهین به شعور و توهین به خداوند است. بگذریم. من درباره ی مرحوم اصلانی اطلاعات زیادی ندارم. مثلا در داخل، اتهام تجاوز به عنف هم تبلیغ شده اما اصلی که درباره سیستم قضائی ما صدق می کند اینست که هیچ وقت در پی شفافیت و صداقت و آراستگی نبوده . ما هیچگاه دادگاهی نداشتیم که در آن سلامت و درستی و شفافیت و آرامش باشد و متهم بتواند در آن وکیل دلخواه خود را داشته و پیش چشم مردم از خود دفاع کند. مثالی بزنم. مردی که یک روزی می خواست رئیس جمهور ایران شود، یک روز تفنگ شکاری اش را برداشت و به طالقان رفت و به سینه ی یک مرد روستایی زد و او را کشت. سیستم قضائی، بنا به دستور شخص رهبر، این قاتل را رهانید و اصلا به این فکر نکرد که سیستم قضائی ای که بتواند یک قاتل را تبرئه کند، از ریخت می افتد و دیگر قابل اعتماد نیست. اینها اصلا نگران چنین چیزی نیستند. البته قاضیانِ درستکار هم هستند، ولی اختیارداران عملا زبون و ذلیل بالاتری ها هستند.

به عنوان مثالی، یکی از قضات بسیار برجسته به صورت خصوصی به من می گفت که در زمان آقای هاشمی شاهرودی، ما نشسته بودیم و داشتیم درباره ی دادستان تهران رایزنی کرده و لیستی از قاضیان کارکشته و سالم را آورده بودیم برای مشورت و تصمیم گیری. در همین حین، آقای حجازی از بیت زنگ زد و با آقای هاشمی شاهروی صحبت کرد. آقای شاهرودی به جمع ما آمد و گفت که آقایان زحمت نکشید، بیت دستور داده که آقای مرتضوی دادستان تهران می شود. به همین سادگی، جوانی که خاص می نگرد، به سفارش بیت رهبری می شود دادستان و آن فاجعه ها را رقم می زند، و همین آدم بعدها، وقتی که روند محاکماتش را ترمیم می کنند، به بیمه می رود، آنجا چه مفاسدی را رقم می زند، و الان دارند یک به یک اوراق مفاسد ایشان را آشکار می کنند ولی سیستم قضائی شهامت محاکمه کردن او را ندارد. چرا؟ چون یک سر این رشته به بیت رهبری بند است. و اگر بخواهند مرتضوی را محاکمه کنند، کافیست او سر رشته را رسوا کند. یا مثلا یک جایی نوشته باشد که من به دستور رهبری این کار را کردم، به دستور رهبری روزنامه ها را بستم، آنجا آدم کشتم، اینجا فلان کردم، آن پول را آنجا جابجا کردم… بله اینجا اینجوری است. شما فکر می کنید محمدرضا رحیمی، چهارسال معاون اول یک کشور بود درحالیکه همه می دانستند او دزد است. همه. همه از بیت رهبری تا دستگاه قضائی و نمایندگان مجلس و اطلاعات و سپاه. یک دزد را چهار سال تمام در جایگاه معاون اولی حفظ کردند. چرا؟ چون رئیس جمهورش هم دزد بود. و رئیس جمهور، عمله ی بیت رهبری بود و فرامین بیت رهبری و آقا مجتبی را اجرا می کرد. به همین دلیل وقتی این دزدها دست به دست هم دادند طبیعی است که همدیگر را سامان می دهند و همدیگر را درک و حمایت می کنند.

در مورد آن بنده ی خدایی که هشت سال زندان بود، خوب اگر او اعدامی بود، همان اول اعدامش می کردید. این سیستم قضائی این همه تفاوت در قضاوت دارد که فردی که دو بار تبرئه شده را به دلایل واهی اعدام می کند. حال اگر دلایلی هم دارید، شما بیایید و جامعه را اقناع کنید. اقناع جامعه هم به این معنا نیست که رئیس فلان زندان بیاید و بگوید که خیر، جرم ایشان تجاوز به عنف بوده. چرا اجازه نمی دهید دادگاه ها علنی و با حضور مردم و رسانه ها برگزار و افکار عمومی در این باره اقناع شود؟ این همه دادگاه پشت درهای بسته نشان دهنده ی پوک بودن بنیان های نظامی است که به زور اسلحه سرپاست.

پرسش: همینجا خاطر نشان می کنم که خانواده ی مرحوم امیراصلانی، به شدت مسئله ی تجاوز به عنف را رد کرده اند. جا دارد به یکی از زندانی ها اشاره کنیم و به یک دانشمند جوان که گویا شما هم با ایشان مدتی همبند بودید و از نزدیک از ایشان شناخت دارید. امید کوکبی، که اخیرا 18 تن از برندگان نوبل برای آزادی او به رهبری نامه نوشته اند. شما در یکی از نوشته های خود عنوان کرده اید که “من می گویم رهبر ما یک نمونه مثال بیاورد که با یک خبرنگار نشسته و به این پرسش پاسخ داده که شما این همه زندانی سیاسی را می خواهید چه کنید؟” پرسش اینست که زندانی کردن یک دانشمند جوان، امید کوکبی، که هیچ کار سیاسی هم نمی کرده به چه دلیل است و چه می توان درباره ی درایت یک رهبر به قول خودشان با بصیرت گفت؟

پاسخ: آنچه که باعث زندانی شدن امید کوکبی شده، حسادت آقایان است، که از بیت رهبری شروع می شود و به سیستم دولت و قضائی و اطلاعات و سپاه هم می رسد، که عمده ی آن را از جانب بیت رهبری می دانم که تمام حرکت ها از آنجا سامان داده می شود. از اهل سنّت نباید دانشمند بر می خاست، و امید می رفت تا این جایگاه را برای خودش به ثبت برساند. شما بیینید، اهل سنّت در ایران، وزیر و وکیل که هیچ، هنوز نتوانسته اند استاندار شوند، یا خودشان را به عنوان یک شهروند درجه ی یک به دولت اثبات کنند. اینها بیست میلیون نفر جمعیتند و هنوز شهروند درجه ی دو و سه. در سفرم به کردستان، جوانی به من می گفت ما از همان دوران کودکی، دو داغ بر پیشانی مان ثبت می شود، یکی سنّی بودن، و یکی کُرد بودن. و این ما را شهروند درجه ی چندم می کند. در مورد امید کوکبی، من به منزل آنها در گنبد کاووس رفتم. پدرش معلم بازنشسته است. مادرش یک کلمه فارسی نمی دانست و حرف هایش را برای من، و حرف های مرا برای او ترجمه می کردند. این خانواده، هفت هشت فرزند دارد و همه نابغه و همه نفرات 20، 25، و 100 کنکور. برادر دوم او الان پزشک است و اینها در نوع خودشان نابغه اند.

یک پدری در یک نقطه ی دوردستی از ایران، جامعه فهیم و دانشجو و دانشمندی ایجاد کرده. شما به عنوان یک رهبر باید دور این خانواده بگردید و این خانواده را به عنوان یک خانواده ی نمونه به دنیا نشان دهید و بگویید که در میان ترکمان های ما، یک خانواده ی نابغه پرور اینچنین هست. من در منزل امید کوکبی بودم که ساعت یک نیمه شب، یکی از شبکه های تلویزیونی به من زنگ زد و من سوال آن را به امید کوکبی ربط دادم و گفتم من از رهبر خواهش می کنم در میان خویشاوندان خود، نردبانی بگذارد و از این نردبان بالا رود و به دوردست های خویشاوندان خود در یک شعاع وسیعی نگاه کند و ببینید آیا یک نابغه مثل امید کوکبی، یک جوان نابغه مثل عماد بهاور در آنها پیدا می شود؟ نیست. ندارند، و چون ندارند، حسادت می ورزند و رنج می برند از اینکه این جمعیت، باسوادند، فهیمند، پاکند، نقطه ضعفی ندارند.

امید کوکبی، بزرگترین مشکلش اینست که نقطه ضعفی ندارد. بزرگترین گناهش اینست که پاک است. و شاید مثلا از نظر حاکمیت چون سنّی است، باید اینچنین در معرض آسیب قرار بگیرد. آنچه که می توان شنید اینست که از امید کوکبی برای همکاری با حاکمیت دعوت کرده اند و قبول نکرده و بعد برایش جاسوسی بریده اند و آنهم به بدترین و ناجوانمردانه ترین شکل ممکن. یعنی بازجو از امید کوکبی خواسته که به پرسش های او پاسخ دهد. منتها به او گفته که شما جای سوال را برای من خالی بگذار و حالا جواب بده که مثلا دفعه ی اول چطور پاسپورت گرفتی. مثلا امید هم نوشته که من به دوبی رفتم و آنجا با سفیر صحبت کردم و سفیر به من ویزا داد و …مثلا اینگونه نوشته. بعد بازجوی نامرد و ناجوانمرد به جای سوال اینطور نوشته که آقای امید کوکبی شما که پذیرفتید برای آمریکا جاسوسی می کنید، حالا برای گرفتن ویزا به کجا رفتید و با چه کسانی ملاقات کردید. یعنی به این شکل برای این جوان سند سازی کرده اند و ده سالی برایش بریده اند.

امید کوکبی یک داغ ننگی است بر پیشانی حاکمان ما. یک جوان پاک و سالم که می توانست برای ایران افتخار بیافریند. من بر این باورم که شاید یکی از دلایل زندانی بودن امید کوکبی، این جوان نابغه، اینست که سیگنالی برای دیگر جوانان نابغه ی ما بفرستند که هر چه سریع تر از این مملکت بیرون بروید. ما افتخار شما را نخواستیم. ما نبوغ شما را نخواستیم. بروید. و این سرزمین را برای ما و برای دوستان ما خالی بگذارید. خوب سرزمین وقتی که از نخبه خالی شد، طبیعی است که سال به سال عقب می رود و این فلاکت بزرگی که الان گرفتارش شدیم ناشی از اینست که نخبگان ما رفته اند. مثلا آیا چند سال دیگر فردی مثل محسن رضائی باید برای این مملکت حرف داشته باشد؟ چند سال دیگر فردی مثل هاشمی رفسنجانی باید برای این مملکت حرف داشته باشد؟ آقای اسدالله بادامچیان باید برای این مملکت حرف داشته باشد؟ اینها فرسوده شده اند. اینها باید بازنشسته شوند. خوب وقتی شما فضا را برای نخبگی مهیا نکردید طبیعی است که برجسته ترین افراد، خود شماها می شوید. آقای هاشمی چرا باید همچنان فرد برجسته ی این سرزمین باشد؟ علت هیچ نیست جز اینکه در این سرزمین، نخبگی رشد نکرده. وگرنه ایشان سالها پیش باید بازنشسته می شد و می رفت سراغ استراحت خودش. چرا اینها باید همچنان سر کار باشند؟ شما یک نگاهی به سر و وضع این آقایان بکنید که تعیین کننده و بر مصدر امورند و خط می دهند، ولی پیر و فرتوت و فرسوده اند. علت هیچ نیست جز اینکه آنقدر فضا را برای نخبگی تنگ کرده اند که نیمچه سواد خودشان نخبگی جلوه می کند. نیمچه اطلاعاتی که دارند، جذاب جلوه می کند. بله این سرزمین، سرزمینی است که با نخبگی هیچ نسبتی ندارد و همه را یا زندانی کرده اند، یا اعدام کرده اند، یا تارانده اند و لقمه ای برای خودشان و دوستان خودشان است و می بینیم که این سرزمین به چه ریخت درآمده.

پرسش: جنابعالی در قدمگاه های مختلف خود در مقاطع مختلف، جلوی وزارت اطلاعات، جلوی لانه ی جاسوسی و جلوی زندان اوین، در اقدامی ستایش انگیز تن پوشی به تن کرده اید که در جلوی آن عکس زندانیان سیاسی و در پشت آن عکس داعشی های وطنی درج شده. نگاه مردم به این حرکت چه بوده است؟

پاسخ: من در ابتدا بدون تن پوش شروع کردم، و روز اول، با اتومبیلم از در شمالی وزارت اطلاعات در بزرگراه همت نرسیده به صیاد شیرازی وارد شدم. یعنی دیگر تصمیم گرفته بودم. چرا؟ چون پیگیری های قبلی من از مجاری قانونی به نتیجه نرسیده بود. اطلاعات چهار سال و نیم، و سپاه هم سه سال بود که اموال مرا برده بودند و نمی دادند و من باید از یکی از اینها شروع می کردم. اواخر پاییز بود و تصمیم گرفتم که از اطلاعات شروع کنم. اینها گفتند که قانونا حضور شما اینجا ناممکن است و من گفتم شما آن برگه ی قانون را که یک نفر نمی تواند اینجا بایستد را نشان من دهید. گفتند که اینجا حریم وزارت اطلاعات است و شما نمی توانید اینجا بایستید، و من گفتم من هستم، و شما هر آنچه که فکر می کنید قانونی است انجام دهید. یا همانطور که قبلا هم از این کارها می کردید، گونی بیاورید بر سر من بکشید و مرا ببرید. شما که استاد این کارها هستید. از صبح می رفتم تا شب در آنجا قدم می زدم. اینها مرا به کلانتری و از آنجا به دادگاه می بردند و دادگاه مرا تبرئه می کرد. من باز فردا می رفتم و باز هم کلانتری و دادگاه و تبرئه، و باز من فردایش می رفتم. تا بالاخره کلانتری با این نظر که موضوعی داخلی بین من و اطلاعات است، و شاید از نگرانی از مسئله ی ستار بهشتی، دیگر مرا نپذیرفت.

اینها پلی به اوین زدند و از یک قاضی وابسته به خودشان، حکم های جلبی را گرفتند و مرا به اوین می بردند. اینجا بود که من فکر کردم می توانم تن پوش سپیدی روی لباسم بیندازم و روی آن خواسته هایم را بنویسم، و یک پرچمی هم به دست گرفتم، با یک کوله پشتی که چند پرچم هم روی آن بود، و یک زیرانداز کوچک فسفری به اندازه نیم متر در نیم متر. مردم با هزار ترس و لرز به دیدن من می آمدند. بسیار باشکوه بود آن روزها، مردم از هر کجای تهران، حتی از شهرستانها، حتی از ونکوور کانادا، از لندن، از آمریکا، از کشورهای اسکاندیناوی می آمدند جلوی اطلاعات، و اطلاعاتی ها می دانستند که اینها برای ملاقات با من می آیند. من یادداشت های هر روز را می نوشتم. نهایتا اینها مرا هر روز به اوین می بردند و شب رها می کردند. یک روز من متوجه شدم که تاریخ حکم جلب اینها سپری شده و مجاز نیستند که با یک حکم ، یک متهم را چند بار ببرند. این بود که یکبار تمرد کردم، و هر چه اصرار کردند که سوار شو، سوار نشدم. با تن پوشی سپید و پرچمی به دست، به سمت بزرگراه رفتم و آنها به سمت من در حاشیه ی بزرگراه آمدند و روی زمین خواباندند و خونین و مالین کرده و سوار بر ماشین به اوین بردند. در اوین با لگد به در اتاق قاضی ای که حکم جلب داده بود زدم و به او گفتم که شما ذلیل ماموران اطلاعات هستید. بزرگترین مفسده ای که در دستگاه قضائی است، از شما زبونان ناشی می شود. شما اگر استقلال خودتان را حفظ می کردید، این دستگاه ریخت و قیافه ی درستی پیدا می کرد. شما بر چه اساسی با یک حکم تاریخ گذشته اجازه می دهید اینها مرا به اینجا بیاورند. که قاضی گفت آقای نوری زاد، شما اگر قاضی مستقل دیدید، سلام ما را به او برسانید.

من بعد از نود و چهار روز قدم زدن در مقابل اطلاعات، اموالم را از آنها گرفتم. در این مدت، باد بود، باران بود، برف بود، خیس می شدم، ولی بودم. مثلا عید که می شد، به ماموران اطلاعات که به داخل می رفتند، گل می دادم. به هر حال آنها دیدند که یک پایداری بزرگ هست که نمی توانند نادیده اش بگیرند. این بود که شاید برای اولین بار صلاح را در این دیدند که ماجرا را جمع کنند و اموال مرا پس دادند. حالا اموال دیگری از من نزد سپاه هم هست که از حدود سه سال و نیم پیش برده اند. اینها اموال حرفه ای و گرانقیمت من هستند، شامل کامپیوتر اَپل و ادوات فیلمبرداری. این روسفیدی برای من هست که قبلا از مجاری قانونی پس گرفتن اموالم را دنبال کرده ام و برای همین هم فردا اگر اتفاقی برایم بیفتد، اسناد و مدارک موجود است که این بنده ی خدا پیگیری ها را انجام داده و این شما هستید که به طور غیرقانونی ابزار و امکانات او را نگه داشته اید.

مداومت من باعث شده که الان دیگر اینطور نیست که قدم زدن هایم مختص پس گرفتن اموال باشد. بلکه برای خود داستانی شده و دیگران از هر کجا به دیدنم می آیند، همدلی می کنند، برخی اعتراض می کنند، بعضی ها بد و بیراه می گویند، بعضی ها محبت خودشان را ابراز می کنند. خانمی از ونکوور کانادا به دیدن من آمده بود، و برخی از شهرستان ها می آمدند. توفیقی که داشتم این بود که علیرغم دشواری های بسیار، وقت گذاشته و تمام جزئیات را نوشته یا به حافظه می سپردم و ماجرای روز مثلا شصت و سوم را از دیدارهایم می نوشتم که به شکل یک گزارش داستان گونه ی مستند بود و در عین حال که فضا را می پرداخت، باعث می شد مردمی که می آمدند، خودشان را در آیینه ی نوشته هایم ببینند و در عین حال هم دیگران ترغیب به حضور پیدا کردن در این مجاهده می شدند.

قصد من از چنین حرکتی حتما و حتما اینست که یک امری را به خودم و به جامعه و به حاکمان گوشزد کنم و آن اینکه اعتراض و انتقاد به شکل مدنی حق طبیعی ماست و اگر مثلا حاکمیت به کارگران حق اعتراض نمی دهد، جفاکارانه وارد حوزه ی اختیارات آنها شده. اگر حاکمیت، اطلاعات، سپاه، نیروی انتظامی و … به دانشجویان اجازه ی اعتراض نمی دهند، وارد حوزه ی اختیارات آنها شده اند. من خواستم نشان دهم که به صورت فردی، یک حقی دارم، و یک بهانه ای دارم به اسم پس گرفتن اموالم، و از همین حق استفاده می کنم برای اعتراضات مدنی خودم. اما پس گرفتن اموال، یکی از ماجراهایی است که ممکن است در گوشه ای از هر ده گزارشم به آن اشاره کنم. عمدتا مسائل جامعه را متناسب با آدمهایی که روبرو می شوم طراحی و مطرح می کنم. یعنی در نوشته های من، عملا جامعه ترسیم می شود، و نه صرفا اموال و پس گرفتن آنها. اینست که الان نوبت سپاه است. من این روزها مقابل اوین قدم می زنم و تا جمعه برای پس دادن اموالم وقت داده ام. اگرنه، به خیابان پاستور و کوچه ی اختر می روم، و یا طول خیابان پاستور را با همان تن پوش و با همان پرچم می روم و برمی گردم تا اموالم را آنجا واخواهی کنم. به هر حال این هم نقطه ی عطف جدیدی است در حرکت اعتراضی بنده.

نگاه مردم، آنهایی که می شناسند، نگاه بسیار درستی است. حتی آنهایی که انتقاد دارند، ولی منصفند، انتقادشان را بسیار مودبانه در میان می گذارند . آنها که همراه و همدلند، ترغیب می کنند و احساس می کنند که یک حرکتی است که آموزه های خوبی برای آنها داشته که بدانند با پایداری می توان به نتیجه رسید. اما آنها که نمی شناسند، با تردید به من نگاه می کنند و مثلا گاهی احساس می کنند پیرمردی است که به سرش زده یا مثلا مشاعرش به هم ریخته. وگرنه عمدتا، نگاه ها خوب و پسندیده است. بویژه جوانان خیلی خوب و شایسته به این حرکت نگاه می کنند.

پرسش: به قول یکی از بزرگان، شور و جنون دلاوران هست خِرَد حیات. جا دارد اینجا اشاره کنم که فردای روزی که شما را به ضرب و زور به اوین بردند، من با شما گفتگو کردم و ماجرا را بیان کردید. درود به این پایداری تان بعد از نود و چهار روز در جلوی وزارت اطلاعات و اکنون اقدام جسورانه تان برای بازپس گرفتن اموال از سپاه. یکی از همدلانی که می آید و به شما سر می زند، مادر سعید زینالی، خانم اکرم نقابی است که پانزده سال تمام چشم به راه فرزندی است که در سال 1378 در جریان اعتراضات دانشجویی، وزارت اطلاعات او را برای ده دقیقه جلوی در خواندند و از همان زمان گم شده است. از داغ دل خانم نقابی برای ما بگویید. در این پانزده سال چه کرده و چه پاسخی گرفته؟

پاسخ: گم شدن سعید زینالی، داغ ننگی است بر پیشانی جمهوری اسلامی ایران. یک داغ ننگی است بر پیشانی بیت رهبری. یک داغ ننگی است بر پیشانی سپاه و اطلاعات سپاه. و بر پیشانی همه ی آخوندها و نمایندگان مجلس . من الان چند ساعتی است که از منزل سعید زینالی برگشته ام. مفصّل با پدرش و مفصّل با مادرش صحبت کردم چون ما از دور چیزی می شنویم اما وقتی از نزدیک با اینها می آمیزیم، ناگفته های فراوانی دارند که انگار برای خودشان نگه داشته اند. مثلا پدر او را صرفا به این دلیل که پدر سعید زینالی بود، ده سال بعد از گم شدن سعید، از کار اخراج می کنند. ایشان 28 سال کارمند وزارت صنایع بوده، با همین آقای نعمت زاده کار می کرده. او را وادار می کنند که بازخرید شود. چرا؟ چون اسم سعید زینالی در پس و پشت این ماجرا بوده. یک مرد بیست و هشت سال کار کرده را با شش میلیون تومان از کار اخراج می کنند بدون اینکه دیگر یک ریال مستمری داشته باشد. و دختر این مرد را، یعنی خواهر سعید زینالی، که دکتر است و در آزمایشگاه کار می کرده از کار اخراج می کنند. این پدر ناراحتی قلبی پیدا می کند و هشت میلیون تومان هزینه ی بیمارستانش می شود و اینها ناگزیر می شوند برای تهیه ی هزینه ی بیمارستان، منزلشان را بفروشند. فروش مسکن همزمان می شود با دگرگونی قیمت های مسکن در ایران . یعنی اینها بعد از پنج شش ماه متوجه می شوند که خانه ی قبلی را دیگر نمی توانند بخرند. حتی من امشب متوجه شدم که افراد مختلفی در این مدت می آمدند و از اینها اخاذی می کردند، که مثلا ما می توانیم برای شما ملاقات جور کنیم، می توانیم برای سعید عفو بگیریم و از او خبر بیاوریم، و به شیوه های مختلف پول رامی گرفتند و می رفتند.

مثلا مادر سعید می گفت در یک زمستان و زیر برف شدید، به ما گفتند که اینجا بایستید، سعید کمی حواسش پرت است، از این راه می آورندش. می گفت من در برف، از پنج بعداز ظهر تا هفت صبح فردا ایستادم، از این چهارراه به آن چهارراه، به هوای اینکه سعید را بیاورند. اینها چیزهایی نیست که ما در اخبار شنیده باشیم. این مادر پانزده سال است که چشم به راه است و عجیب است که وقتی می رود و اعتراض می کند و می پرسد بچه ی من کجاست، می برندش زندان اوین و قریب چهل روز در سخت ترین شرایط در انفرادی نگهش می دارند، و حدود صد روز بعد آزادش می کنند. یعنی این مادر وقتی می گوید پسر من کجاست هم باید به زندان برود و در انفرادی آسیب بییند. من الان به دیدن اینها در خانه ای رفتم که مستاجر بودند. خانه ای که یک ماه است به آن آمده اند چون صاحبخانه ی قبلی گفته بود که منزلش را می خواهد. یک خانواده ی مستاجر، پول رفته، سرمایه رفته، فرزند رفته، همسر اخراج شده، هیچ درامدی نیست. اینها آنچه که داشته اند به عنوان ودیعه ی رهن گذاشته اند. شما به چهره ی اینها نگاه می کنید، مستضعف به معنی واقعی. بعد یک جمهوری اسلامی با همه ی عربده ها و آیت الله هایش آمده و با این خانواده شاخ به شاخ شده، و به اینها جواب نمی دهد که با فرزندشان چه کرده. بازجو در انفرادی به همین مادر گفته بود آمده ای دنبال استخوان؟ دنبال چند تکه استخوان؟ ول کن دیگه حرف از سعید نزن! و او گفته بود که من مادرم و مگر می توانم این حرف را نزنم.واقعیت اینست که ما گرفتار حکومتی شده ایم، که پشتش به آیت الله هایی گرم است که چیزی به اسم خرد در دستگاهشان دست به دست نمی شود. وگرنه اجازه نمی دادند این همه بی خردی جولان دهد، و شقاوت و ظلم آشکار شود.

من واقعا می خواهم بگویم که اگر بخواهم مستضعف مثال بزنم، یکی گوهر عشقی است با آن چهره ی پوست و استخوانی، که زدند و پسرش را کشتند، و یکی هم همین خانواده ی سعید زینالی. خانواده سعید زینالی داغش هولناک تر است. برای اینکه گوهر عشقی تکلیفش روشن است، بچه اش را زده اند و کشته اند. مادر سهراب اعرابی تکلیفش روشن است، پدر و مادر محمد کامرانی که بچه شان را در کهریزک کشتند، تکلیفشان روشن است، روح الامینی را زدند و کشتند. اما این خانواده پانزده سال است که بی خبر است. اینها پیش نمایندگان مجلس رفته اند، پیش انواع و اقسام قاضی و دادستانی و اطلاعات رفته اند، این طرف، آنطرف، به آقای روحانی، به احمدی نژاد به آقای خاتمی، به آقای کروبی در زمان ریاستش بر مجلس نامه نوشته اند و نامه ها گرفته اند و برده اند. اینها بخش وسیعی از سرمایه ی پولی شان را در این راه هایی که رفته اند و آمده اند از دست داده اند. حالا شما مجسّم کنید که این مادر، دو روز تمام بلند شد آمد در اوین، جایی که کسی جرأت نمی کند بیاید، با عکسی از پسرش نشست. من اطمینان داشتم که اینها حرف های ناگفته فراوان دارند. امروز به منزلشان رفتم.

پدر سعید، مثالی برای من زد که جگرم آتش گرفت. می گفت که گلدانی داشتم که پشت پنجره گذاشته بودم و برگ هایش طبیعتا متمایل به نور در پس پنجره بود. من آنقدر با این گلدان درد دل کردم، که دیدم برگ هایش برگشت به طرف من و پژمرده شد. همسر من التماس کرد که تو را به خدا با این گلدان درد دل نکن ببین چقدر پژمرده شده. این پدر می گفت به یکی از مسئولین گفتم که این گیاه حال مرا می فهمد ولی شما نمی فهمید. یک گیاه می فهمد که من چه می کشم ولی شما نمی فهمید که می گویید آقا ول کن اگر استخوانی هم بوده تمام شده و رفته! مگر می شود کسی پدر باشد و فرزندش را فراموش کند. مادر باشد و فرزندش را فراموش کند؟

من امروز از خانه ی سعید زینالی که بیرون آمدم، دورنمایی که دیدم این بود که یک حاکمیت قلدر که نعره می کشد و امریکا و اسرائیل و همه را به هماوردی می خواند با یک خانواده ی مستضعف شاخ به شاخ شده و برای این خانواده یقه می دراند و خط و نشان می کشد. اینها هیچ چیز برای از دست دادن ندارند. پدر را اخراج کردند، دختر را اخراج کردند، خانه و زندگی را فروختند. به همین دلیل این بچه، یک داغ ننگ، و یک لکه ی ننگی است بر پیشانی بیت رهبری، بر پیشانی دستگاه قضائی، بر پیشانی اصطبلی که آن همه مثلا نماینده در آن هستند، داغ ننگی است بر پیشانی همه ی اینها، و اینها به سخت ترین شکل و تلخ ترین شکل جواب خواهند داد.

لینک صوتی بخش نخست:
http://radio-neda.blogspot.com/2014/09/blog-post_29.html
لینک صوتی بخش دوم:
http://radio-neda.blogspot.com/2014/09/blog-post_30.html
لینک صوتی بخش پایانی:
http://radio-neda.blogspot.com/2014/10/blog-post.html