یک: بند بازان را دیده اید که با چه مهارتی از طناب ها بالا می خزند و در همان بالا چه کارهای شگفتی به هم می پیوندند؟ در این سالها ما جور به جور شگفتی دیده ایم از بند بازانی که لباس آخوندی بر تن داشته اند و دارند. جماعتی از این ها سالم و سربه زیر و سلامت اند اما جماعتی دیگر سینه خیز پیش می خزند تا خود را برسانند به ریسمان های رنگ به رنگ فرصت و قدرت و موقعیت. به حبل المتینِ فرصت های خاص که چنگ زدند، و از عروة الوثقای حاکمیت که آویختند، بند بازی های محیرالعقول شان شروع می شود. با این تفاوت که بند بازان حتماً به مهارتی و تمرینی و ترو فِرزی ای مزین اند، آخوندهای حاکمیت اما بی آنکه کمترین استحقاقی و ویژگی ای و تخصصی و فراستی داشته باشند، با ولع به پایه های قدرت دخیل می بندند و همان پایه ها را بغل می کنند و با فریبِ مردم، جز برای پُر کردنِ جیب خود قدم بر نمی دارند.

بندهایی که آخوندهای حاکمیت بدان ها دست می برند، رنگ به رنگ اند و هرکدام کارکردی ویژه دارند. یکی فریب است و دیگری نوچه پروری و دیگری مقدس بازی و دیگری جهالت پروری و دیگری نخبه کشی و آدم کشی و حرامخواری و مصادره و زندان شقاوت است. یکی از بندهایی که همه ی این مقدمه را من بخاطرِ آن نوشته ام، دروغ است. بله، آخوندهای حاکمیت با دست بردن به ریسمان دروغ، بیشترین خدمت را برای برقراری و بلعیدن های خود به کار بسته اند، و بیشترین خیانت را به مردم و به همان اسلامی که مدعیِ پاسداری اش هستند.

تازه ترین بند بازی با ریسمان دروغ را از آخوندی به اسم روحانی که تا بلندای ریاست جمهوریِ این سرزمین مُلا زده بالا خزیده، همین چند وقت پیش در سفرش به آمریکا مشاهده کردیم. که وی در آنجا مستقیماً و با وقاحتِ تمام به چشم میلیاردها انسان ایران و جهان زل زد و گفت: در ایران ما کسی را که بخاطر عقیده اش یا بخاطر فعالیت های روزنامه نگاری زندانی شده باشد نداریم. به این بند باز اسلامی می گویم: ای بزرگوار، ریش ات را اگر رنگ می کنی بکن، مردم را اما رنگ مکن. من هرگاه به فردِ دروغگویی بر می خورم که به چشمان من زل زده و درجا به تولید دروغ مشغول است، به یاد تکیه کلام یکی از پیرمردهای روستایمان می افتم. که از دروغ پردازیِ یکی که عصبانی می شد، دو انگشت شست و نشانه اش را به هم می چسباند و می گفت: یه جو غیرت اگر داشتی بد نمی شدها؟!

دو: محسن شجاع آمد که به دادسرا برود. کمی صحبت کردیم از هر در. وی را برای ” ادای پاره ای توضیحات ” به دادسرا خوانده اند. از هر در که صحبت کردیم، ماند درِ دادسرا که وی از آن به داخل رفت.

سه: یک اتومبیل شاسی بلند شیک آمد و درست مقابل دروازه ی زندان ترمز کرد. طلبه ای جوان از آن پیاده شد و به سمت اتاق مراجعین رفت. اتومبیل دور زد و برگشت و من به سمت طلبه ی جوان رفتم و صدا زدم: سلام حاج آقا، آن روز به توصیه ی من عمل نکردی ها! که برگشت و ابراز شرمندی کرد و به داخل اتاق رفت. وی را چندی پیش همینجا دیده بودم. در آن روز هر چه اصرار کردم تا چند قدم پایین برود و با جوانان معترضی که ردیف در کنار هم نشسته بودند و عکس دوستان زندانی شان را در دست داشتند صحبت کند و از دردشان خبر بگیرد، قبول نکرد که نکرد. من به وی حق می دهم که قبول نکند. این طلبه، در گام های نخستِ آرزوهای خویش به سر می برد. شاید فراوان شنیده که چه آیت الله ها و چه روحانیان صاحب نامی تنها بخاطر یک زاویه ی مختصر با حاکمیت، چه به روزشان آمده و چه دودمانی که از آنان به باد داده نشده.

چهار: مردی که هم جوان بود و هم قسمت های جلویی موهای سرش ریخته بود، آمد و با نگاه به اطراف به من نزدیک شد. کمی که به عکس های تن پوشم – آتنا فرقدانی و حجة الاسلام والمسلمین حاج آقا حسین طائب – نگاه کرد و نوشته های تن پوشم را که خواند، آنقدر با تلفن همراهش ور رفت تا سرانجام توانست یک عکس از من بگیرد. خیالش که از اطراف و سربازان کمی آسود، به سمت من آمد و در پنج تکه از سخن کوتاهش پنج بار گفت: ببین آقای نوری زاد. وی بی مقدمه در آمد که: ببین آقای نوری زاد، من بخاطر رشته ی تحصیلی ام، نوشته ای از شما نبوده که نخوانده باشم. اما اجازه بده به یک نکته ی تاریخی اشاره کنم و بروم.

وگفت: ببین آقای نوری زاد، ناصرالدین شاه یک مادری داشت به اسم ملک جهان خانم که به مهد علیا هم معروف بود. این مهد علیا، هم بر ناصرالدین شاه تسلطِ نسبی داشت و هم بر امور دربار و اندرونی. خلاصه یک زن صاحب نفوذی بود برای خودش. ببین آقای نوری زاد، امیرکبیر هنوز شش ماه از صدارتش نمی گذشت که با این زن چپ افتاد و نتوانست دخالت های این زن را در امور دربار و اندرونی تحمل کند. یک سال بعد، همه چیز سرِ جایش بود الا امیر کبیر که رفته بود زیرخاک. و گفت: ببین آقای نوری زاد، از خیرِ اموالت بگذر و بمان. و سخن پایانی اش این بود: ببین آقای نوری زاد، امیرکبیر اگر شلتاق های اندرونیِ مهد علیا را تحمل می کرد، زنده می ماند و خدمت می کرد. زنده بمان و خدمت کن و مهد علیاها را نبین!

مردِ ببینی، دانشجوی دکترای علوم سیاسی بود. حُسن نیت داشت. او که رفت، من هرچه تلاش کردم مهد علیای امروزی را که تنها در اندرونیِ خود صاحب نفوذ است پیدا کنم، پیدا نکردم که نکردم. در این سی و شش سال اسلامی، ما هزار هزار مهد علیا داشته ایم که ولع شان نه به اندرونیِ خود، که به اندرونیِ کل مردم ایران نفوذ داشته و دارد. مثلاً مگر ولع سپاه را در مملکت خواری، می شود به حرص و ولع مهد علیا مثل زد؟ یا حتی ولعِ همین جناب علم الهدای خودمان که خود و اطرافیانِ ولایتمدارش را بهشتی می داند و همه ی بنی بشرِ تاریخ را جهنمی؟ حالا کاری به نفوذ حوزه های علمیه و نفوذ آیت الله ها وآقا زاده ها و مثلاً جناب علامه مصباح یزدی نداریم که خرج دم و دستگاه اسلامی اش آنقدر بالا گرفته که دولت هزینه های آن را در ردیف بودجه ی سالیانه ی خود جا داده است.

خلاصه بعد از کلی گشتن و پیدا نکردن، من به تنها مهد علیایی که برخوردم، مجموعه ی کسانی است که به اسم نماینده ی مردم در بهارستان خانه کرده اند و نخستین کارشان در همان روز ثبت نام و در همان ابتدای ورود به مجلس، خیانت است به مردم. بله، اینهایند مهد علیاهای حریص و البته خمیرِ این روزهای ما. که مادرِ ناصرالدین شاه با همه ی هیاهوها و لجاجت ها، بند دلش به یک جاهایی متصل بود. که کافی بود یکی همان بندِ دل را به دست بگیرد. مردِ ببینی، کاش می دانست که من وقتی به پس گرفتنِ اموالم اصرار می ورزم، شاید قیچی برداشته ام و دارم این بند دل ها را می بُرم.

پنج: یک جوان پیشانی بلند و خنده روی که با هر خنده اش، ردیف دندان های قشنگ و سالم و سپیدش نمایان می شد، آمد و مرا در آغوش گرفت و ابراز محبت کرد. با هم به سایه ی دیوار پل رفتیم. در آنجا جمعی از خانواده ها نشسته بودند. این جوان خنده رو، از شاگردان آقای محمد علی طاهری بود. که می گفت: ما همیشه برای امام حسین سینه زده ایم و رسمش را حفظ کرده ایم. و از قول استادش گفت: ایکاش بجای رسم، درس می گرفتیم از امام حسین.

شش: در همانجا مردی با قامت کوتاه و موهایی جو گندمی خود را به من معرفی کرد: من پدرِ آرش صادقی هستم. رویش را بوسیدم و دلداری اش دادم. آرش را با همسرش به اینجا آوردند. به زندان اوین. همسرش را مدتی بعد آزاد کردند اما آرش همچنان در اوین زندانی است. بخاطر چه؟ بخاطر نوشته هایش در فیسبوک. و بخاطر سرزدن به خانواده های زندانیان سیاسی. درست مثل همین آتنا فرقدانی که من عکسش را به تن پوشم نشانده ام. و مثل امید علی شناس و جوانهایی که جز از پاکی و سلامت و درستی و انسانیت از آنها ندیده ایم.

هفت: یک جوان از شیب راه بالا آمد و دست داد و گفت: پدر و مادرم هم دوست داشتند شما را ببینند. سر برگرداندم و دیدم یک زن و مرد شصت سال به بالا نرم نرم از شیب راه بالا می آیند. به استقبالشان رفتم. نفسی که تازه کردند، مرد گفت: هزار و دویست کیلومتر را به شوق دیدن شما پشت سر گذاشته ایم. از کجا می آیید مگر؟ از کرمان. و به همسرش اشاره کرد و گفت: مخصوصاً این خانم من یکی از آرزوهایش دیدنِ شما بود. زن، قامتی کوتاه و چهره ای رنج کشیده داشت. به آنها گفتم: سالها پیش من در یکی از فیلم هایم خیلی شعار داده بودم راجع به ایران. که ایران عزیز است و باید جانمان را فدایش بکنیم و در برابر دشمنش بایستیم و دستش را بگیریم و بلندش کنیم و از اینجور حرف ها. که گرچه درست می نمودند اما گنده گویی های بی هزینه بودند. مهم این است که این سخنان را در کشاکش رنج و آسیب و درد بگوییم نه در آرامش و خوشی و زیر کولر و پای بخاری.

وگفتم: زمان گذشت و کوتای سال 88 رخ داد و من به خاطر سه نامه ای که به رهبر و یک نامه ای که به رییس بی خاصیت قوه ی قضاییه نوشتم، به زندان رفتم و یک سال و نیم بعد از زندان بیرون آمدم و مرتب نوشتم و حاکمان و بویژه سرداران حرامخوار سپاه و رهبری را نقد کردم. با این نقدهای آتشین، سازمان اطلاعات سپاه به دست و پا افتاد و چند تا فیلم علیه من ساخت و منتشر کرد و در چندین سایت به بد گویی از من پرداخت و حتی به خانه ام یورش آوردند و اموال حرفه ای ام را بار کردند و بردند. با این کارها فضای تنفس برای خانواده ام دشوار شد. یکی از عزیزانم آمد و از من خواست ننویسم. یا شیب نقدها را کم کنم. هم نپذیرفتم و هم افزودم: اگر همه ی فرزندانم را جلوی چشم من ریز ریز کنند تا مرا به زانو در آورند و ریسمانی به گردنم بیندازند و مرا از ایران و ایرانی رو بگردانند، هرگز تن به زبونی نخواهم سپرد.

هشت: ابوالفضل عابدینی زنگ زده بود که می خواهد به قدمگاه اوین بیاید. آمد. با مردی حدوداً چهل ساله که موهای بالای پیشانی اش ریخته و پس کشیده بود. ابوالفضل یک پارچه ادب و درستی و پاکی است. بخاطر دفاع از حقوق کارگران نیشکر هفت تپه – که ماهها بلکه سالها دستمزد نگرفته بودند – به زندان رفته بود و به جرم همکاری با دول متخاصمه به یازده سال زندان محکومش کرده بودند. حالا این همکاری با دول متخاصمه چه بوده؟ مصاحبه با رادیو فردا در باره ی فلاکت کارگران هفت تپه . ابوالفضل در همان زندان فعالیت می کند و با تماس های فراوان با این و آن موفق می شود دو مرد اعدامی را از پای چوبه ی دار برهاند.

این دو مرد یا باید دیه می پرداختند و آزاد می شدند یا باید اعدام می شدند. ابوالفضل از همان داخل زندان و با تماس های پی در پی با این و آن پول دیه را جور می کند و این دو مرد را نجات می دهد. حالا نیز این مرد چهل ساله را که اسمش افشین آزادی بود آورده بود نشان من بدهد تا مگر برای دیه ی هفتاد و پنج میلیونیِ افشین چاره ای کنیم. افشین بعد از هفده سال زندانی بودن در اهواز، به مرخصی آمده بود. مردی بسیار مطمئن و کتاب خوانده و مدیر و دقیق که بقول خودش بجز برجک های دیده بانی و بیرونِ زندان، همه جایِ زندان اهواز را درمی نوردد و بقدر هفت کارمند برای امور زندان و زندانیان فعالیت می کند و همه دوستش دارند و به سرش سوگند می خورند.

محمد نوری زاد
هشتم مهرماه نود و سه – تهران