آنچه در پی می آید، مشتمل بر دو بخش است:
یک: لینک صوتی و متن پیاده شده ی مصاحبه ی من با دویچه وله در تابستان نود و سه درباره ی مدارای فعلی حاکمیت با من، و دو: مجموعه ای از پرسش هایی در همین زمینه که در این سال ها به مناسبت های مختلف پاسخ گفته ام.

———

دویچه وله: چطور شد که تصمیم به انتشار نامه های خود به آقای خامنه ای گرفتید؟ به هر حال پیش از شما هم افرادی بوده اند که به خاطر اتهامانی که جمهوری اسلامی به آنها وارد کرده بود در زندان بودند اما این رویه ی تند را در پیش نگرفتند. همان زمان هم خاطرم هست که برای بسیاری این سوال مطرح بود که شما چطور دست به انتشار این نامه ها می زنید؟

محمد نوری زاد: خوب یکی نقاشی می کند، یکی می نویسد، یکی خلبان است، یکی کشاورز است. تخصص من نویسندگی و فیلمسازی بوده و هست. منتها فیلم سازی من امروز بنا به یک حکم نانوشته ای که ایام زندان بر من تحمیل کرد به حاشیه رفته است. من نمی توانم فیلم سازی کنم. اما بنده یک قلمی را دارم که از آن استفاده می کنم و یک بینشی و یک فهمی که به قلم من جهت می دهد. اما این پرسش شما را می توان اینگونه گسترانید که دیگران هم این قلم را و این بینش و فهم و درایت را دارند دیگران هم وطنشان را دوست دارند و از ناهنجاری های پدید آمده در رنجند اما چطور می شود که محمد نوری زاد اینچنین گسترده می نویسد و دیگری نمی نوسید؟ این دیگر مربوط به خودشان است من نمی توانم به آنها بگویم که شما چرا نمی نویسید. دیگران ترجیح می دهند که بنا به تجربه هایی که در جامعه هست، اینکه بابت هر نوشته ای زندان کرده اند، گرفته اند، زده اند، کشته اند، بپذیرند که نوشتن و اعتراض کردن مساوی است با کشته شدن، دودمان به باد رفتن، زندان رفتن. پذیرفته اند که سکوت کنند. من این پذیرفتن را به خودم به شکل دیگری به سرانجام رسانده ام. من اغلب با کسانی روبرو می شوم، مثلا فرض کنید یک جوان بیست ساله، که فلانی، من یک خط بنویسم مرا برده اند زندان و ترتیبم را داده اند. شما چطور است که همچنان می نویسید؟ این پرسش همگانی مردمی است که با من گاه مواجه می شوند و چه آشکار و چه در خفا این موضوع را مطرح می کنند. من وقتی با چنین پرسشی مواجه می شوم، هم افسوس می خورم و هم صادقانه پاسخ می دهم.

افسوس من به این بر می گردد که یک ملت کارش به جایی رسیده که پذیرفته که سکوت حق است، حرف نزدن درست است، اعتراض نکردن شایسته است. آن کسی که سکوت می کند کار درستی انجام می دهد. کسی که اعتراض نمی کند و فریاد نمی زند که چرا دزدیدید، چرا حق ما را بردید، و کسانی که ساکتند و نمی نویسند و اعتراض نمی کنند، عاقلند. و اگر کسی در این بین اعتراض کند که آقا! چرا دزدی می کنید، یا دیوانه است، یا جاسوس است یا سوپاپ اطمینان حاکمیت. خوب این افسوس من است. جامعه ای که دارد غارت می شود، آنچنان ترسیده که باورش شده نباید اعتراض کند، باورش شده که چون اعتراض مساوی است با زندان و کشته شدن، دیگر سکوت باید جایگزین اعتراض شود. پذیرفته که سکوت کار درستی است و هر کسی که سکوت نمی کند کارش مشکوک است.

ما وظیفه داریم با هر برایند و عاقبتی که می خواهد داشته باشد. سکوت را بشکنیم. ما باید فریاد بکشیم. منتها توفیقی که حاکمیت بدست آورده در ترساندن مردم است. بله مردم ما ترسیده اند و به همین دلیل است که بلافاصله یک دانشجو، یک جوان، یک مرد، یک زن، خودش را و ترس خودش را شاخص ارزیابی رفتار دیگران قرار می دهد. می گوید من می ترسم و آن که نمی ترسد حتما مشکوک است. خوب من از این زاویه به ترس نگاه می کنم: چه چیزهایی ترس را رقم می زند؟ یکی معیشت است، یکی کار و حرفه و حقوق ماهیانه است. یکی فرزندانتان است، پسری دارید که باید ازدواج کند، دختری که باید جهیزیه اش را تامین کنید، در میان مردم آبرو و آمد و شدی دارید، و یکی هم اینکه جانتان را دوست دارید و نمی واهید به مخاطره بیفتد. این سه چهار عامل باعث می شوند که آدم مدارا کند، اعتراضش به محض اینکه عرصه را ناجور ببیند فروبکشد.

من این سه چهار مسئله را برای خودم حل کرده ام، و این شدنی است. یعنی آدم می تواند از جانش بگذرد، از آبرویش بگذرد. از کار و زندگی و معیشتش بگذرد. اگر شما از اینها گذر کنید، دیگری دلیلی برای ترسیدن ندارید. به همین دلیل است که من نود و چهار روز جلوی اطلاعات قدم زدم تا اموالی که چهار پنج سال پیش برده بودند ازشان گرفتم. روز اول، سوار بر اتومبیل، مستقیم رفتم داخل و به سربازان گفتم با وزیر ملاقات دارم برای پس گرفتن اموالم.

منظور من اینست که دیگر مقوله ای به نام ترس خودی نشان نمی دهد وقتی شما استوانه های ترس را فروبریزید. شما می ترسید برای اینکه کارتان را از دست بدهید. می ترسید برای اینکه خانواده و فرزندانتان آسیب ببینند. من با همه ی اینها کنار آمده ام. همه ی این برج های ترس از بابت خانواده و معیشت و جان و مال و زندگی و آبرو و .. را فروریخته ام.

دویچه وله: سکوتی که شما دست کم از آن یاد می کنید حداقل از نظر ما تایید شده نیست اما به هر حال برخورد حکومت را با کسانی که داخل ایران هستند و در مواردی اعتراض می کنند دیده ایم که چطور بوده. اما بسیاری به این مقوله معتقدند که شاید شما یک حاشیه ی امنی در ایران برای انجام این اعتراضات دارید که با شما کاری ندارند و همانطور که خودتان هم در صحبت هایتان گفتید یک فرد دیگری که مثلا مطلبی را در وبلاگش منتشر کرده زندان و شکنجه کرده اند. درباره ی این حاشیه ی امن که چرا با محمد نوری زاد کاری ندارند و با بقیه دارند، صحبت کنید.

محمد نوری زاد: شما یک نفر و فقط یک نفر را به من نشان دهید که رفته زندان و از زندان با حجم و فشار افزون تر اعتراضات خودش را ادامه داده، اعتصاب کرده، فریادکشیده، درگیر شده، نامه نوشته. نه یکی، من پانزده نامه از داخل زندان با اشکال مختلف نوشتم و بیرون دادم و اصلا یک بیقراری بزرگ را آنجا سامان دادم. مگر من کم در زندان آسیب دیدم؟ مگر من کم زندان رفتم؟ مگر کم به من آزار رسانده اند؟ شما می گویید به محض اینکه یک نفر نامه می نویسد به زندانش می برند، خوب، مگر مرا نبردند؟ شما یک نفر را پیدا کنید که با من مساوی باشد بعد از آن بگوییم حالا چرا نوری زاد را کاری ندارند، ولی با آن یکی دارند.

من در زندان نزد دوستان اصلاح طلب رفتم و به آنها گفتم که تاثیر یک نامه از داخل زندان صد برابر بیش از تاثیر آن در بیرون زندان، و هزار برابر بیش از بیرون مرزها است. شما آدم سیاسی ای هستید، شخصیت شناخته شده ای هستید، بیایید از داخل زندان شروع به نامه نگاری کنیم به مسئولین…این طرف..آن طرف…من خود این کار را نجام می دادم ولی این دوستمان قبول نکرد و گفت که می خواهم این دوره زندان سر آید و تمام شود. تنها فردی که هر از گاهی نامه می نویسند آقای تاجزاده هستند و من توفیق این را داشتم که با ایشان در یک فضای محدود همبند بودم. وگرنه بقیه سکوت اختیار کرده اند، مگر اینکه به طور پراکنده یادداشتی بنویسند. ولی اینکه از داخل زندان نامه بنویسند، اعتراض کنند، فریاد بکشند، اعتصاب کنند، اعتصاب غذا کنند، نخیر،چنین چیزی نیست. بنده یک سال و نیم داخل زندان بودم و در داخل زندان آسیب دیدم. انواع و اقسام فشارها برای شکستن من بوده ولی این اتفاق نیفتاده.

من یک حاشیه ی امن بسیار بسیار بزرگ دارم که دیگران ندارند و آن “نترسیدن” است. من نمی ترسم. به همین دلیل مطالبی که احساس می کنم لازم است، به صورت مودبانه، و در چارچوب هر آن چیزی که از آن به عنوان ادب یاد می کنیم، مطرح می کنم. در همین چارچوب فریاد می کشم، در همین چارچوب اعتراض می کنم. شخصیت های برتر این جامعه را از رهبر گرفته، امام جمعه ها، رئیس جمهور، و دیگران را در نقدهای خودم می گنجانم. این حاشیه ی امنی که شما فرمودید امر بسیار بسیار درستی است و آن هیچ نیست الّا نترسیدن. و من نمی ترسم و به همین دلیل هیچ مشکلی هم نمی بینم. هر روز که از خانه خارج می شوم، جانم را کف دست گرفته ام و می روم و برمی گردم، و هر اتفاقی هم که بیفتد، استقبال می کنم.

دویچه وله: شما خط قرمز های نظام را رد کرده اید. در حال حاضر آیا واقعا آزادانه، بدون هیچ محدودیتی فعالیت می کنید، یا نه شما هم به هر حال از طرف سیستم حکومتی هر چند وقت یکبار تهدید می شوید، اما با این حال به خاطر آن چیزی که خودتان مطرح کردید، یعنی نترسیدن، به فعالیت هایتان ادامه می دهید.

محمد نوری زاد: شما فکر می کنید من الان دارم در یک آرامشی شب و روز می گذرانم. به صورت ظاهر بله. من این آرامش را از آسمان هستی بیرون می کشم و برای خودم منتشر می کنم. بله ولی خانواده من در چارچوب بسیاری از این تعارضات قرار گرفته اند. شما فکر می کنید که من راحت دارم اعتراض می کنم. من فشارهای عاطفی و روانی و خانوادگی و اجتماعی بسیار زیادی را تحمل می کنم منتها نمی خواهم اینها را مرتب بنوسیم و مطرح کنم.

مثلا یک نمونه اش را من مطرح می کنم شما ببینید این اتفاقی که برای من افتاده برای کدامیک از افرادی که می توانند جلوی چشم شما آمده باشند افتاده. در یک وضعی که من نوشته ها و اعتراضاتی را منتشر و مطرح کرده و به سفرهای چون کردستان رفتم و ناهنجاری هایی را برکشیدم، یک سایت حکومتی نوشت که فلانی به دخترش تجاوز کرده. من در سفر بودم و با چنین خبری، که پشت بندش خبرهای دیگری هم آمد مواجه شدم. بعد از ده روز، باز هم همین سایت حکومتی خبری را منتشر کرد که فلانی که به دخترش تجاوز کرده، حال دخترش آبستن شده و از این حواشی ها که الان فلانی روانی و در زنجیر بسته شده و همسرش از او شکایت کرده. یک چنین وضعیتی را برای خانواده پدید می آورند تا شما احساس امنیت نکنید. شب و روز تلفن های من و همسر و فرزندانم با فحش های رکیک، با ادبیات سخیف، با افرادی که نیمه شب، دو صبح، سه صبح زنگ می زنند و بد وبیراه می گویند مواجه است. در یک چنین وضعیتی من کار هم ندارم، و عرصه ی کاری را هم بر من بسته اند، من هیچ وقت درباره اینها ننوشته ام و الان که شما پرسش کردید ناگزیر شدم برای نخستین بار به این مقوله اشاره کنم. مثلا من از مدیر همان سایت شکایت کردم نهایتا وقتی کار به تنگنا رسید آمد برای پوزش خواهی و من بخشیدمش. این را من برای اولین بار مطرح می کنم چون بنا ندارم موضوعات اینچنینی را مطرح می کنم.

اما اینکه شما می پرسید من خط قرمزها را با آرامش رد می کنم، خیر اینطور نیست. من هر یک از این خط قرمزها را که رد می کنم یک طوفان را باید سامان دهم و جمع و جور کنم. بینیند یک فردی که عمله و جاسوس و سوپاپ یک نظام باشد لااقل از خط قرمزهای آن نظام عبور نمی کند. شما یک نفر را مثال بزنید از میان کسانی که می توانند به عنوان معترض مدنی جلوی چشم شما بیایند و مثلا بروند منزل بهائی ها و از حقوق تباه شده ی سی و شش ساله ی آنها اسم ببرند و فریاد کنند و به عنوان پوزش خواهی کف پای یک پسربچه ی چهار ساله را به چشم بکشند و ببوسند و بعد به شکل نمادین به همراه جناب آقای دکتر ملکی در برابر آنها بر زمین بنشینند. اینها خط قرمزهایی است که آیت الله ها و شخص رهبر را به چالش می کشد و یک عمله ی نظام نمی تواند وارد این حوزه ها شود. یا مثلا خط قرمزی به اسم جنگ، و اینکه یک نفر به نام محمد نوری زاد بیاید و رسما اعلام کند که این جنگ، جنگی ابلهانه بود که بسیاری از ذخایر مالی و انسانی ما را دود کرد و نتایجی که داشت فقط برای یک جمعیتی از آخوندهای بی خردی بود که مردم را و فرزندان مردم را تحریک و نابود کردند.

اینها خط قرمزهایی است که هر کسی نمی تواند وارد شود. یا مثلا از ماجرای هسته ای با عنوان “نکبت هسته ای” اسم ببرد و رهبر را بخاطر هدایت و مدیریت این نکبت بزرگ از رهبری خلع کند. من در نامه ی سی ام خود، رسما به خاطر این نکبت هسته ای و خسارت های بنیادینی که به ما و نسل های برنیامده ی ما وارد کرده ایشان را از رهبری خلع کردم. اینها چیزهایی نیست که کسی بگوید و مثلا حاشیه ی امن همینجوری ای داشته باشد و یک ماموریتی داشته باشد که بخواهد با گفتن اینها فضاسازی کند.

بله حاکمیت از اینکه من می نویسم بهره برداری خودش را می کند. ممکن است اینها را کپی بگیرند و به احمد شهید و مجامع حقوق بشری بدهند و بگویند که نگاه کنید اینجورهای هم که شما می گویید نیست. ولی من هروقت با این پرسش روبرو می شوم که مثلا حاکمیت نوری زاد را تمثیلی برای آزادی بیان قرار داده، می گویم خوب بعد از نوری زاد چه؟ بعد از نوری زاد هم یک نمونه ی دیگر نشان دهید، که آزادی بیان داشته باشد و به همین شدت بتواند حرف بزند. این دروغ است که نوری زاد نمونه ی آزادی بیان است. او یک ماجرایی است فردی.

اما یک نکته ی دیگر را هم به شما بگویم، و آن اینکه، من یک فرد هستم، و نه یک جریان سیاسی. حاکمیت، یک فرد را گرچه تند بگوید و بنوسد می تواند تحمل کند. منتها آن فرد باید مشهور باشد. اگر گمنام باشد مثل ستار بهشتی چراغش را خاموش می کنند. مثلا همین الان شما فکر می کنید که آیا حاکمیت و بیت رهبری دوست ندارند آقای کروبی را در چرخ گوشت بیندازند، یا آقای میرحسین موسوی را از سر راه بردارند؟ چه چیزی باعث شده که در عین زندانی کردن، از اینها پرستاری کنند؟ مگر خودشان نمی گویند که اگر اینها را دادگاهی کنند باید پنج بار اعدام شوند. چرا نمی توانند آنها را دادگاهی و اعدام کنند؟ چه چیزی حاکمیت را از دادگاهی کردن (دادگاهی قانونی با چارچوب درست) یک معترض سیاسی باز می دارد؟ پاسخ هیچ نیست جز ملاحظاتی که جهان و جهانیان خواه ناخواه بر حاکمیت اعمال می کنند. یعنی حاکمیت تحت فشار نگاه های بین المللی است. یعنی حاکمیت نظام جمهوری اسلامی نمی تواند آقای میرحسین موسوی را اعدام یا دادگاهی کند. چرا؟ چون این اتفاق جلوی چشم مردمان دنیا رخ خواهد داد و او نمی تواند خود را از فشارهای جهانی برهاند.

حالا آقای میرحسین موسوی که چندین میلیون جمعیت را پشت خود دارد، زندانی می شود، ولی محمد نوری زاد یک فرد تنهاست. تمام تلفن های من شنود می شود. من در تمام رفتن های وآمدن هایم با اینها برخورد می کنم و رفت و آمدهایم توسط مامورین اطلاعات و سپاه رصد می شود. اینکه من تشکیلاتی داشته باشم و جمعیتی در اطراف خودم جمع کنم و تماس تلفنی تشکیلاتی داشته باشم، نبوده. و این فرد تنهای تنهاست، و هیچ نقطه ضعفی هم ندارد و هیچ شائبه ای هم بر او نیست، نه دزدی ای کرده، نه از بانکی وام گرفته، نه پولی را بالا کشیده، نه شرکتی دارد، نه دفتری دارد، نه کارخانه ای دارد، نه برادر فلان وزیر است، نه خواهرزاده ی فلان آیت الله است. یک چنین آدمی چیزی برای از دست دادن ندارد اما چیزهای زیادی را از طرف مقابل بیرون خواهد کشید اگر بخواهد در مخاطره قرار بگیرد. من چه بخواهم و چه نخواهم، یک شهرتکی دارم که شاید این حاشیه ی امن را برای من ایجاد کرده است. به هر حال شما فرض کنید آقای شجریان الان هر وقت اراده ی نقد کنند، حاکمیت جمهوری اسلامی دست از پا خطا نمی تواند بکند. من چند نفر را شماره می کنم که حاکمیت با آنها هیچ کاری نمی تواند بکند.

یکی خانم نسرین ستوده به عنوان یک چهره ی بین المللی، که اگر از امروز تصمیم بگیرند هر روز نقدهای طولانی بکنند، حاکمیت هیچ کاری نمی تواند با او بکند. چون ایشان شهرت دارد، سلامت دارد، و تنهاست. یا آقای جعفر پناهی اگر امروز تصمیم بگیرد غلیظ ترین انتقادها را بکند، حاکمیت با او هیچ کاری نمی تواند بکند. چرا؟ چون شهرت دارد، سلامت دارد، تنهاست، و نقطه ضعفی هم ندارد که حاکمیت مثلا بگوید او با اسرائیل ارتباط دارد. یا مادران شهدای کهریزک، پدرها، شهدای جنگ حتی. یک پدر و مادر شهید بیایند جلوی اوین و غلیظ ترین انتقاد را مطرح کنند. اما اینکه چرا خانم نسرین ستوده انتقاد نمی کند، دیگر به خودشان مربوط است. پتانسیلی در آقای جعفر پناهی هست، در آقای شجریان هست، در خانم ستوده هست، در مادر ستار بهشتی هست. گوهر عشقی می تواند یک پارچه آتش شود و برود بیت رهبری. هیچ کار با او که یک چهره ی بین المللی است و چیزی برای از دست دادن ندارد نمی توانند بکنند.

عیبی ندارد، من می پذیرم که ما آنقدر به این مردم جفا کرده ایم و آنقدر به آنها دروغ گفته ایم و آنقدر فریبشان داده ایم و آنقدر نفرت در ضمیرشان قرار داده ایم که تحمل یک چنین نگرشی کمترین عذابی است که ما حالا حالا ها باید متحمل شویم.

فکر می کنید تا چه زمانی می خواهید، یا می توایند اینطور به مسائلی که مورد انتقاد شماست اعتراض کنید، و در نهایت، هدف شما از همه ی این اعتراض ها چیست؟

من می خواهم ترس مردم فرو بریزد و نوری زاد تکثیر شود و اعتراض و انتقاد کردن بدیهی، و به عنوان حق مان تلقی شود، و اینکه بدانیم این طرف مقابل است که به زمین ما آمده و بخش وسیعی از اختیارات ما را منکوب کرده. من اگر روزی احساس کنم که تعداد نوری زادها به اندازه ای هست که می توانند این اعتراضات را اینطور گسترده سامان دهند، قطعا فصلی برای استراحت خودم قائل خواهم شد. من این روزها از 24 ساعت، 48 ساعت کار می کشم و الان پروژه هایی برای سفر دارم که همه مانده اند.

اما آنچه که من به دنبالش هستم اینست که به حاکمیت ثابت کنم که انتقاد کردن و برافروخته شدن در برابر دزدی ها و ناهنجاری های حکومتی، حق بدیهی مردم است که شما آن را بر نمی تابید. شما وارد حوزه های اختیاراتی مردم شده اید و جفا کرده اید و این یک حرکت مجرمانه است که شما یک منتقد را از انتقاد کردن و یک معترض را از اعتراض کردن، و یک دانشجو را از فعالیت کردن باز می دارید. اگر آن روز فرا برسد، من به آرزوی خودم رسیده ام و رفته رفته جامعه اصلاح خواهد شد. جامعه ی اصلاح شده، شایستگان را بر سر کار می آورد. اینها همه خواسته هایی هستند که من پله به پله تعقیب می کنم و من روزی را می بینم که حتما شایستگان بر مصادر امور قرار گرفته اند و من آرزو می کنم که روزی آنقدر در این جامعه رشد و فهم جولان دهند که مردم به یک بهائی متخصص، فهیم، دانشمند هم احترام بگذارند و اگر هم حرف از دین و دیانت هست، درون افراد بماند و برای زندگی مردم، خط و ربطی نباشد. من دوست دارم همه ی مردم فارغ از گرایش های اعتقادی خودشان در ایران فردا زندگی فهیمانه ای داشته باشند. ما مستحق یک زندگی فهیمانه هستیم. و فکر می کنم که آن روزها اگر چه دشوار به نظر می رسند، در دسترس ما هستند.

لینک مصاحبه: ناگفته‌های “محمد ‌نوری‌زاد” از فعالیت‌هایش علیه حکومت ایران http://dw.de/p/1DGqh

————–

پرسش های متداول مرتبط با این موضوع و پاسخ های من:

روشن:
جناب نوری زاد! من شمارا عین آزادی در این نظام میدانم! شما خود قضوت کنید که چه نگفته اید ؟؟چه مانده است که از توهین و حتاکی شما در امان بوده است ؟ اما شما آزادیدید!آزاد آزاد!!پس در نظام اسلامی ودر سایه ولایت امر انقلاب اسلامی وخلف صالح امام(ره)آزادی آن چنان هست که نوری زاد هرچه میگوید هرچه میکند آزاد است!!!
اخیرا در نوشته هایتنان دیدم که حزب الله لبنان را هم نواخته اید و با کالمات تایید آمیز سخن از از پا در آمدن آنان به دست اسراییل سخن گفته اید آیا حزب الله هم کامپیوتر شمارا برده است؟؟؟!!!

محمد نوری زاد:
سلام روشن گرامی. من آزادم به این خاطر که دارم هزینه اش را می پردازم. نه به این خاطر که این آزادی را جناب نظام به من ارزانی داشته است. آسیبش را دیده ام، زندانش را رفته ام، و از حقوق بدیهی خود محرومم( کار – رسانه – خروج از کشور – حضور در جمع – ارتباط با دستگاههای دولتی و…) شما اگر اسم این را آزادی می نهید، یک نفر دیگر را نیز مثال بیاورید که همچو من آزاد است و از مواهب نظام: بهره مند. اسم اعتراضی را که خانم ستوده به نمایش گذارده آیا آزادی می گذارید؟ یافریادهای گوهر عشقی – مادر ستار بهشتی – را نیز؟ یا صریح گویی جناب دکتر ملکی را؟ یا خروش های نرگس محمدی را؟ ما اگر آزادانه اعتراض می کنیم به این خاطر است که سهم آزادی خود را از گلوی دزدانِ آزادی بیرون کشیده ایم. حزب الله لبنان کامپیوترهای مرا نبرده بلکه پول های نقد مردم ما را برده است و می برد.
با احترام

——-

جوان ایرانی:
…چه می شود که همانطور که خود فرمودید یک جوان با نام و نشانی نا آشنا تنها به خاطر بیان چند مطلب انتقادی در یک وبلاگ ساده که شاید تعداد بازکننده هایش در روز کمتر از تعداد انگشتان یک دست باشد با چنان برخوردهای شدید که گاه منجر به اعدام می شود از سوی نظام مواجه می شود و یا شخصی دیگر را تنها به خاطر بیان اشعاری انتقادی دستگیری و زندانی می کنند به گونه ای که شاید هیچ گاه امیدی به زنده بودن آن شخص دیگر نباشد و یا شخصی دیگر را تنها به خاطر چاپ مطلبی انتقادی آن هم به طور غیر مستقیم در یک روزنامه محلی از هستی ساقط می کنند ولی جنابعالی با بیان چنین مطالب انتقادی آن هم از شخص اول مملکت هنوز می توانید خیلی آزادانه به بیان عقاید و نظرات انتقادی خود بپردازید و برای خود وب سایت داشته باشید و …

محمد نوری زاد:
سلام دوست گرامی. یک احتمال این است که من با دستگاه اطلاعات وسپاه ورهبری هماهنگم و دارم نقشی را دریک سناریوی ازپیش مشخص بازی می کنم. بله، این احتمال می تواند مطرح باشد. اما احتمال دیگری نیزهست. احتمالی مثل این که نوری زاد چیزی برای ازدست دادن ندارد. وبا کسی که چیزی برای ازدست دادن ندارد نمی شود با زبان ضرب وزور وزندان سخن گفت وسربه سرش گذارد.

———-

مهرابیان:
سلام آقاي نوري زاد گرامي يا به تعبيري كه اين روزها گفته مي شود حر زمان. سوال من اين است كه با توجه به ساز و كار دستگاه قضا در اين نظام و از مقايسه ي زندانياني كه به جرم هاي بسيار كوچك و عجيب به زندان ها افتاده اند و حتا بعد از پايان دوره ي محكوميت باز هم به آساني آزاد نمي شوند با شخص دردآشنايي چون شما، چگونه است كه اين دستگاه سخت و صلب چنين با گذشت در برابر شما مي ايستد؟ چگونه است كه دوستان خود من با جرم هايي حقيقتا مسخره حكم هاي نه سال و يازده سال گرفته اند اما شما به آساني حرفي مي زنيد كه شناخته شده ترين مبارزان سياسي ما در پستو ها هم نمي توانند بزنند؟ و اساسا با اين شائبه كه شخص نوري زاد به كمك كساني چنين وجهه اي يافته كه رو به روي تيغ قلمش هستند چه مي توان كرد؟ با احترام

محمد نوری زاد:
سلام محرابیان گرامی. یکی ازموانعی که معمولا دست وپای آدمی را برای به راه افتادن می بندد، تعلقات اوست. من هیچ تعلقی که بازم بدارد ندارم. نه کارگاهی نه کارخانه ای نه شرکتی نه دفتری نه سهمی نه سهامی. وطبعا چیزی برای ازدست دادن ندارم. با یک چنین آدمی نمی شود مثل سایرین برخورد کرد. نمی شود سربه سراین آدم گذاشت. این را هم بدان که من درخودم تمام نمی شوم. من بعد ازخودم تازه شروع می شوم. ما فراوانیم. گرچه دوستان من بنا به هردلیل سکوت اختیارکرده اند. ایکاش شما دوست گرامی نیز به من می پیوستید و مرا ازتنهایی بدرمی آوردید. وگرنه، ایراد گرفتن که هزینه ای ندارد. اگربنا به خرده گرفتن باشد، به خود خدا هم می شود خرده گرفت.

———

ایران سبز:
آقای نوریزاد ایت جواب بنده نبود بهر حال فعالیت شما برعلیه و بر ضرر نظام هست یا نه من می گویم با چنین ویژگیهایی که شما از نظام تعریف می کنید نباید تا به امروز شما ازاد باشید همانگونه که خیلی از روزنامه نگاران حتی پایینتر از شما آزاد نیستند و اگر شما دارید روشنگری میکنید که چرا بسوزید و خاکستر شوید و از بین بروید این تعبیر را برای کسی به کار می برند که ناحق باشد و بگویند که کاری با او نداشته باشید تا در آتش خود بسوزد ولی حق هیچوقت نمی سوزدو پایدار است مگر این که زبانم لال شما هم آدم نظام باشید و بودن شما و فعالیت شما بر اساس سیاستهایی باشد مثل آقای مدحی

محمد نوری زاد:
بهرحال دوست عزیز احتمال جاسوسی من برای نظام یکی ازگزینه های اجتناب ناپذیراست. من که تکلیفم با خودم روشن است. این شما هستید که فریب این جاسوس را نخورید و به کسانی مراجعه کنید که جاسوس نیستند یا احتمال جاسوس بودنشان کم است. وحتی مسئولیت دارید نسبت به افشای راز ورمز یک جاسوس چند چهره افشاگری کنید. این دیگر به خود شما مربوط است. من آنچه به ذهنم می رسید به شما گفتم.

ایران سبز:…
اگر اینگونه باشد که مسئولین نظام اینقدر شنیع و ظالم باشند پس نباید گذاشته باشند شما اکنون آزاد باشید و براحتی دست به انتشار این مطالب و نوشتن بیست و چند نامه برای رهبری و چندین فیلم بر علیه نظام بزنید…

محمد نوری زاد:
سلام دوست گرامی…این بگویم وبگذرم که : برای ترساندن کسی که خودش را به آتش کشیده، کبریت نمی کشند. ما خودمان را پیشاپیش به آتش کشیده ایم. ترسی ازکبریت آقایان نداریم. با کسی که خودش را به آتش کشیده چه می توان کرد؟ جزاین که اجازه بدهند بسوزد وخاکسترشود. یک چنین فرد، بله، یک روشنایی نیز به اطراف می پراکند. وبه همان میزان تاریکی را می تاراند. با احترام

کاوه:
آقای نوری زاد. لطفا فقط برای یک بار به ابن سوال پاسخ دهید که چرا شما را دستگیر، شکنجه و اعدام نمیکنند؟ و چرا کسانی که یک دهم حرف های شما را زده اند تا الان دستگیر و اعدام شده اند؟

محمد نوری زاد:
سلام کاوه ی گرامی. من پیش ازاین بارها به این پرسش پاسخ گفته ام. حکایت من با سایرمنتقدان کمی تفاوت دارد.
1- من تا دیروز پشت سررهبربودم وسخت ازایشان دفاع می کردم. بخاطرحادثه های خونین سال 88 اکنون منتقدایشان شده ام. آنهم درنهایت ادب. و: رعایت جوانب نصیحة الملولکی وامربه معروف ونهی ازمنکر. که وظیفه ی شرعی وقانونی همه ی شهروندان است.

2 – به زیرکشیدن وزندانی کردن وزدن وکشتن یک چنین فردی که همه ی فعالیتش تنها درنوشته هایش خلاصه می شود ونه دردعوت مردمان به آشوب وقیام وانقلاب، خود می تواند آغازگرریزش های بعدی باشد. کما این که امثال من دربدنه ی حاکمیت بسیارند. حتی درمجلس. حتی درقوه قضاییه. حتی درسپاه. من با اغلب اینان درگفتگویم. زدن وکشتن من ریزش های نرم وبی صدا را هم سرعت می دهد وهم آشکارمی کند.

3 – اطلاعات وسپاه یک سال ونیم مرا درتنگنا قراردادند که من به همان راه سابق بازگردم. دراین راه مرا زدند اما من دراولین فرصت ممکن ازهمان داخل زندان نوشتم وبیرون دادم ودرحد خود مفتضحشان کردم. مرا زدند ومن نوشتم. مرا با فحش های ناموسی وبی حرمتی های مکرربه آسیب روحی مبتلا کردند وبازمن نوشتم وبیرون دادم. به مرخصی آمدم بازنوشتم. به زندان بازم گرداندند بازنوشتم.

4 – تاثیریک نوشته ازداخل زندان هزاربرابریک نوشته ازخارج زندان است. آنها این را خوب می دانند. ومی دانند که نوری زاد مگردریک گاوصندوق زندانی شود یا کشته شود تا نتواند بنویسد. پس دراولین فرصت با غلظت بیشتری خواهد نوشت وبیرون خواهد داد.

5 – بله، همه ی زندان سیاسی به محض نوشتن یک مطلب تند انتقادی به زندان رفته اند. قبول. اما این عزیزان به زندان که می روند، بنا به دلایلی که به خودشان مربوط است، دست ازنوشتن برمی دارند وترجیح می دهند دوران زندان خود را بی سروصدا سپری کنند. من درداخل زندان به دوتن ازبرجستگان سیاسی هرچه اصرارکردم که نامه ای بنویسند وبیرون بدهند قبول نکردند. اما نوری زاد بی نوا اینگونه نیست. مگراورا بکشند تا ننویسد. مگراو را درحصاری تنگ بگذارند تا ننویسد. این سخن مادربی سواد وروستایی ام را هرگزفراموش نمی کنم که یک روز به من گفت: اگرتورا دریک بطری گذاشتند وسرش را بستند، با بخاردهانت، بدنه ی بطری را تابلوکن وبا انگشتت، اعتقادات خود را برآن بنویس!

6 – با این نکات متوجه شدید که حساب من مثلا با جناب کروبی وجناب موسوی هم تفاوت دارد. بزعم حاکمیت، موسوی مردم را به شورش وانقلاب فرامی خواند ومردم را تحریک می کرد وعده ای هم دراین راه کشته شدند، اما من چه؟ من فقط می نویسم.

7 – اما چرا مرا نمی کشند؟ مثل مرحوم سعیدی سیرجانی یا مرحومان فروهرها ومختاری ها وهزارمنتقددیگری که بی سروصدا سرشان را زیرآب کردند. پاسخ این پرسش در: فضای آزاد رسانه ای است که ما “اکنون” دراختیارداریم و درآن زمان ها دراختیار نبود. اکنون یک عطسه ی نابجای رییس قوه ی قضاییه درهزارهزار شبکه ی مجازی منتشرمی شودوبه چالش کشیده می شود. این امکان مطلقا دریک دهه ی پیش نبود.

8 – صمیمانه می گویم اگرپنج سال پیش بود من هرگز شهامت ورود به این عرصه را نداشتم. پنج سال پیش ، حادثه ی خونین سال 88 رخ نداده بود، وفضای مجازی به این گستردگی نبود. هرحرکت منتقدانه دراین اندازه، به شدت سرکوب می شد وفرد خاطی ازمیان برداشته می شد. بدون این که صدایش بجایی برسد.

9 – می ماند حصرخانگی. اگرمرا محصورکنند، هم باید پاسخگوی تبعات این حصردراین بلبشوی گرفتاری های همه جانبه باشند، وهم بالاخره بعداز شش ماه ویک سال وهفت سال مجبورند یک فضای تنفسی به من بدهند. من درهمین فضای کوتاه تنفسی فریاد می زنم. واین فریاد کوتاه یک خطی، آنهم بعدازآنهمه تنگنا، می تواند مثل یک صاعقه روشنگری کندو رعب دردل حاکمان بیندازد.

10 – حاکمیت ازآزاد گذاشتن یک منتقدی مثل من که بهرحال چارچوب های ادب را رعایت می کند، بهره های مربوط به خودش را می برد. شنیدم که درگزارش به احمد شهید همه ی نامه های مرا ضمیمه کرده بودند وبه آنها اشاره که: ببینید درایران فردی چون نوری زاد وزندانیانی چون تاج زاده ازداخل زندان اینگونه شخص اول مملکت را درمی نوردند اما کسی با آنها کاری ندارد. واین فایده ی کمی برای اینها نیست.

11 – می ماند بی آبرو کردن. پروژه ی بی آبرو کردن مرا سازمان اطلاعات سپاه دراختیارگرفت. فیلمهایی علیه من ساختند ومنتشرکردند. شکایت من ازطائب رییس سازمان اطلاعات سپاه که این فیلمها درحوزه ی او ساخته شده بود و ازضرغامی که درسایت خبرنگاران جوان منتشرشده بود بجایی که نرسید موجب خنده ی قاضیان نیز شد. که مگرمی شود با طائب وضرغامی که مستقیما ازرهبردستخط دارد درافتاد. پس بی آبروکردن نیز باعث این نشد که آشوبی درخانواده ی من درافتد ومن پس بکشم.

12 – می ماند همان کشتن. که من مشتاقانه چشم به راه آنم. تا فرارسیدن آن زمان، می نویسم. درچارچوب ادب. همان گوهری که غبارش نیز به سروصورت سیستم اطلاعاتی وامنیتی ما ننشسته است. یک بار دردیداری که با آقای ناطق نوری داشتم، وی به همین ادب نوشتاری من اشاره کرد وگفت: من بسهم خودم ازاین رویه ی شما تشکرمی کنم. که حرمت قلم را نگه داشتید وآلوده اش نکردید. کاری که دیگران( شاید منظورش شریعتمداری ها بوده) شگردشان است.
با احترام: محمد نوری زاد.

———-

نسیـم:
جناب آقاي نوري زاد خيلي ها مي گويند كه چطور است كه شما باتندترين مطالب شخص رهبر رامخاطب قرار مي دهيد ولي كاري به كارتان ندارند ولي يك نفر كه يك غزل 10-12 سطري مي سرايد به 5-6 سال زندان محكوم ميشود؟؟؟؟ لطفا پاسخ مرادر همين قسمت بدهيد

محمد نوری زاد:
سلام نسیم گرامی. من هم اولش اینگونه بودم. نوشتم وناگهان مرا به زندان بردند. یک سال ونیم درزندان بودم. با شکنجه وضرب وشتم وفحش های ناموسی. اما ازپای ننشستم. اززندان نیز نوشتم. به شرط این که دیگرننویسم به من مرخصی دادند. اما درمرخصی نامه ی ششم را نوشتم ومجددا مرا به زندان برگرداندند. در زندان دوسال دیگر به سالهای زندان من اضافه کردند. من اما باز نوشتم وبه اعتصابی خشک فرو شدم. مطلقا دست ازافشای پستوهای پنهان نکشیدم. وهرگز از نوشتن باز نایستادم. نوشتم ونوشتم. با این آدم دیگر نمی شود کاری کرد. تنها راه حذف فیزیکی اوست. که من نیز چشم به راه اویم. با احترام.

———-

سامان:
سلام بر مرد آزاده ایران. جناب نوری زاد. از خواندن این نوشته با اینکه طولانی بود حظ کردم. عالی بود جناب نوری زاد عالی. به بهترین نحو از نظر دینی نیز رفتار آیت الله خامنه ای را نقد کرده اید. فقط سوالی در ذهن من است که چندین بار هم پرسیدم ولی جوابی نشنیدم. جناب آقای نوری زاد عزیز چطور شما با چنین نوشته های تندی به شخص رهبر هنوز روی دوپای خود راه می روید!!؟؟ کسانی می شناسم که با یک دهم این حرفها بالای دار رفته اند. خواهشمند است اگر پیام من را پخش نمی کند حداقل به صورت خصوصی جواب دهید این سوال مدت زیادی از که هم در ذهن من و هم ذهن دوستان من است خواهشا جواب ما را بدهید. اراتمند

محمد نوری زاد:
سلام سامان گرامی. به این فکرکنید که من وردی ودعایی واجی مجی ای می گویم وبه خودم فوت می کنم وکسی نمی تواند متعرض من بشود. بعدش: به محتوای یک نوشته ویک سخن توجه کنید. به صاحبش کاری نداشته باشید. شاید جاسوس باشد. بالاترازاین؟ ازجاسوسها هم می شود سخن درست شنید. با احترام

———-

علـی رضـا:
آقای نوریزاد برای من سوال است که امثال شما و اقای تاجزاده چگونه به طور مرتب از داخل زندان نامه نگاری میکردید و مطلب مینوشتید. کمی عجیب نیست ؟ چگونه حاکمیت توانسته است که موسوی و کروبی را ایزوله کند ولی برخی دیگر مثل شما و آقای تاجزاده تا این حد در زندان آزاد بوده و هستند؟ البته به آزادگی هر دوی شما ایمان دارم ولی قبول کنید این مورد خیلی عجیب است. اگر توضیحی بدهید ممنون میشوم.

محمد نوری زاد:
سلام علی رضای گرامی. باورمی کنی من ازتعجب شما دوست خوبم درتعجبم. شما بجای این که به دیگرانی که ساکت اند اعتراض کنی که: آهای مردان بزرگ عالم سیاست، چرا ساکت اید وکنج امن وگوشه ی راحت اختیارکرده اید، ازمن وآقای تاجزاده می خواهید برای رفع تعجب شما ننویسیم؟ کاش یک چند نفری می شدید واین تعجب ها را کنارمی گذاشتید وبه دوستانی که صاحب نامند اعتراض می کردید که: امثال نوری زاد وتاجزاده، هم خودشان وهم خانواده هایشان درتنگنا وهراس ونا امنی اند، چرا بکمکشان نیم روید؟ با احترام.

———-

احـد:
سلام. برای من هم همچنان جای سوال است که شما چگونه این نامه ها را از زندان انتشار دادید؟ آنها اگر میخواستند می توانستند هر دم و بازدم شما را تحت نظر داشته باشند ؟ آقای نوریزاد قبول کنید که باورش سخت است

محمد نوری زاد:
سلام دوست من. وقتی به زندانهای ما کیلوکیلو انواع مواد مخدر داخل می شود ودرهمانجانیزمصرف می شود، بیرون دادن یک نامه کارچندان دشواری نیست. با احترام.

———-

ساسان:
جناب آقای نوریزاد. بیش از یک سال است که به طور مداوم حرفها، نوشته ها و تولیدات بصری و صوتی شما را رصد ویا به قول شما و دوستانتان “ت-میم”!. می کنم. رصد حرکت شما در این مدت من را به این نتیجه رسانده که کار شما، سخن شما، “خودسوزی ایدئولژیک شما” جزئی از یک برنامه اطلاعتی است! برنامه ای که یحتمل حاصل اتاق فکری در معاونت امنیت-اداره کل امنیت واجا است. راستی این روزها معاونت امنیت را چه مینامید؟ معاونت ۰۳؟ ۰۴؟ ۱۳؟ نمیدانم. اتاق فکری تشکیل شده و به این نتیجه رسیده اند که جریانی بسازیم که در آن جوانان را مجاب کنیم که “آقا! چرا خشونت؟ چرا اقدام مسلحانه علیه نظام؟ این همان است که مجموعه نظام میخواهد” و به مغزهای خالی از ایدئولوژی ما جوانان، شعار “گسترش آگاهی ” را تزریق کنید! در این راه از ایجاد ابهام، تزریق اطلاعات سوخته و انحرافی و ایجاد تضاد به غایت بهره برده اید. تضادی که جوهر دیالکتیک است. و شما از همین منطق برای نهادینه کردن شعار “گسترش آگاهی” به جای “اقدام عملی و نا فرمانی مدنی”، هنرمندانه استفاده میکنید. در روزگاری که وبسایت تابناک به راحتی توسط تیم سایبری سپاه هک میشود، برای من عجیب است که سایت شما بی عیب و کاست در راه خدمت به آرمان اتاق فکر کذایی عمل میکند! وب سایتی با طراحی حرفه ای که بی شک حاصل دسترنج جمعی است! شما گفتید مصونیت شما به دلیل چهره مشهور جنابتان است. اما آیا تیم گرداننده سایت طبق همین قاعده، آزاد و دست نیافتنی هستند؟ شما به وعده خود عمل کردید و خود را آتش زدید! یک خود سوزی به موقع و ایدئولوژیک برای ذوب حداکثری!! من را ببخشید اگر حرفهایم طعم تئوری توطئه میدهد! سالها در فضایی تنفس کرده ام که همه چیزش عملا توطئه بوده است!!!!

محمد نوری زاد:
سلام دوست گرامی. شما وقتی می فرمایید: چرا همه را می گیرند وشما را نه، دراصل ، اصالت داده اید به سکوت دیگران. یعنی وقتی دیگران ساکت اند شما چرا ساکت نیستید؟ یعنی شما بجای این که ازدیگران بخواهید : نوری زاد تنهاست شما چرا کمکش نمی کنید، ازمن می خواهید سکوت کنم تا انگ جاسوسی به من نچسبد. خوب دوست من، من یک سال ونیم درزندان بوده ام اما لحظه ای ازاعتراض بازنایستاده ام. همه ی کسانی که به زندان می روند عمدتا سکوت می کنند. اما من چه درزندان وچه دربیرون نوشته ام واعتراض کرده ام. من درزندان مورد ضرب وشتم قرارگرفته ام وبه من فحاشی شده اما باز نوشته ام. مرخصی آمده ام که ننویسم تا مرخصی ام تمدید شود اما درهمان مرخصی نوشته ام وباز مرا به زندان بازگردانده اند. با این آدم چه می توان کرد جزاین که او را یا کشت یا بازبه زندان انداخت. کشتن که فعلا مقدورنیست. اما زندان هم خسارتش برای حاکمیت قطعا بیشترازآزادی من است. چرا که نوری زاد زندانی یک بارجدید به دوش حاکمیت می اندازد وحالا حالا ها باید خسارتش را بپردازد. حاکمیت شاید ازآزادگذاشتن من بهره هم ببرد. ودراعتراض به مجامع جهانی بگوید : ببینید فلانی دارد می نویسد وما کاری بااو نداریم. من نمی دانم الان حاکمیت به چه فکرمی کند اما ازاین فرصت پدید آمده من دارم نهایت استفاده را می برم. تنها چیزی که دراین میان برای من محرز است این است که: به نمایندگی ازطرف کسانی که زبان اعتراض ندارند – بهردلیل – اعتراض کنم وپای مخاطراتش هم بایستم. پس دوست من بجای این که ازمن بپرسید چرا تو را نمی گیرند بروید سراغ گنده های اصلاح طلب وازآنان بخواهید که نوری زاد را تنها نگذارند وازترس به خانه های خود فرونشوند. با احترام

———

ساسان:
جناب دکتر نوری زاد، سلام. اولا ممنونم بخاطر جواب مبسوط شما، با این مشغله ای که شما دارید، برایم جالب بود. اما به نظرم بخشی از شبهات من که البته بخش مهم حرف من بود بی جواب باقی ماند. آن هم این است که چطور میشود باور کرد که شما هم جزئی از این سیستم به قول شما مخوف اطلاعاتی نباشید؟ قصد جسارت ندارم، به هر حال شکی دارم که باید برطرف شود. این هم که میفرمایید زندانی شده اید، شکنجه شده اید حرف شماست، الله اعلم! اما آن طرف موضوع، اگر واقعا همانگوته باشید که میگویید، کارتان به شدت قابل تقدیر است. نه از نظر مخالفت آشکار با شخص رهبری و سیاست های ایشان، بلکه از حیث سنت شکنی شما و تغییر جبهه. به هر حال شما سالها جزئی از سیستم بوده ایدو همه ما میدانیم که اعتراض جزئی از یک سیستم به کل آن یا نشدنی است ویا هزینه ی بسیار دارد. اتفاقا چیزی که شک بر انگیز است همین حقیقت است. معمولا در سیستم های مافیا گونه ،پیشرفت افراد و ماندن آنها بستگی مستقیم به میزان وفاداری آنها به مجموعه دارد. این وفاداری به اثبات نمیرسد مگر با آلوده شدن به منویات آن سیستم. آنچه از شما میدانم این است که در گذشته نه چندان دور شما به راس این هرم نزدیک بوده اید. قلم میزدید. مدح میگفتید. این نزدیکی به راس، حاصل نمیشود مگر با اثبات وفاداری. و در سیستم های مافیا گونه چگونه وفاداری به اثبات می رسد؟ من نمیدانم، شما بگویید! با قبول فرضیات ذکر شده، باز هم این شک باقی میماند که چطور میشود شخصی مثل شما در این سیستم، پاک مانده باشد؟ و اگر قبول کنیم که شما هم آلوده بوده اید، چطور است که دوستان قدیم و دشمنان فعلی شما در مورد آن کارها سکوت کرده اند؟ آیا نمیشد با افشای قسمتی از گذشته شما، بلایی که احمدی نژاد بر سر شیخ کروبی آورد (مسئله 200 میلیون تومان سهم امام که در مناظرات سال 88 افشا شد و کروبی آن را پذیرفت)، برای شما هم تکرار شود. انتظار پاسخ ندارم، چون میدانم ممکن است گرفتار باشیداما خوشحال میشوم پاسخی ببینم. کاش فضا جوری بود که میشد بدون واهمه رودر رو بحث کنیم. موفق باشید

محمد نوری زاد:
سلام دوست من. اساسا شک ، یکی از شایسته ترین ونازنین ترین خصلت های بشری است. کسی که شک نکند، بخشی ازخاصیت انسان بودنش می لنگد. ومن، صمیمانه می گویم: برای امثال شما که نسبت به من مشکوکید، کاری نمی توانم بکنم. چرا که زیرساخت این شک، بر”خود” شما استواراست. یعنی شما پذیرفته اید که دراین اوضاع نمی شود حرفی زد. چرا که شواهد می گویند هرکه حرفی زده سراززندان درآورده. ویعنی قاعده ای برساخته اید که اصالت با سکوت وترسیدن وبرکناربودن است. من برای ترمیم این زیرساخت کاری نمی توانم بکنم. مثلاً من درزندان با اعتصابی خشک، شب عاشورا، تاپای مرگ پیش رفتم. اما نمی توانم نیت خود را ازآن اعتصاب شش روزه به شما ثابت کنم. مگراین که مثلاً شخص آقای تاج زاده بیرون بیاید وبه شمابقبولاند که این همبندی من، دراین خصوص درست می گوید. وبگوید: من دیدم که نیمه شب او را درحال اغما ودست وپا بسته به بیمارستان بردند.

دوست من، برای دریافت درستی حادثه های تاریخی که ازدسترس ما دورشده اند ومثلا واقعه ی کربلا یا هرحادثه ی تاریخی – ازآنجا که نمی توان به درون این حادثه نفوذکرد- می توان با همین شک وبا پرسش ” ازکجا معلوم” همه ی مناسبات آنها را فرو ریخت. برای رهایی ازاین معظل پیشنهاد می کنم به اصل وعصاره ی یک حادثه یا یک سخن یا نوع فهم یک فرد توجه کنیم وازپرداختن به حواشی آن پرهیزکنیم. من اگرنقطه ضعفی داشتم، مأموران امام زمانی اطلاعات وبرادران سپاه که مدتی درزندان با آنان محشوربودم، همان نقطه ضعف را هزارجورفیلمش می کردند. همانطورکه بی حیاهای وزارت اطلاعات وسپاه برای بی آبرو کردن من وازهم پاشیدن زندگی من فیلمهایی ساختند وپخش کردند. ما روزهای تلخی را گذرانده ایم ومی گذرانیم. خودم وخانواده ام را می گویم. اما شما می توانید بگویید: ازکجا معلوم؟ با این همه، به همان اصل اصالت یک سخن فروشویم. که: حرف حق وحرف درست را اگرچه ازدشمنانمان بپذیریم. وحتی ازجاسوس ها وآدم های آب زیرکاه. موفق باشید

———

سارا:
آقای نوری زاد دقیقا بفرمایید چقدرازاین بخور بخورها به شما نرسیده که اینطوری عصیان کردی.مطمئن باش اگه دوباره شریکت کنن میری پابوسشون.این حناها دیگه برا ما رنگی نداره.فکرکنم میخای خودتوبرای بخوربخور انقلاب بعدی آماده کنی.تلاشتو بکن شماها خوب بلدین دروغ بگین.میخام ببینم این بارچطوری میخای رو موج انقلاب سوارشی.

محمد نوری زاد:
سلام بانوی خوب. آدمها هریک نقاط ضعفی دارند. شاید نقطه ضعف من هم همینها باشد که شما می فرمایید. ازدوحال بیرون نیست. یک وقت دیدید اوضاع به گونه ای دیگررقم خورد. واین بی نوا سخنش همین بوده که هست. وشاید هم بنا به فرمایش شما ماری است درآستین مردم. این وظیفه ی شماست که مراقب امثال من باشید. اما ازشما هم انتظارادب داشتن انتظاربیهوده ای نیست. به گمان من دراین وانفسا آنچه که مهم است، محتوای سخن یک نفراست ونه جایگاهی که دارد. یک نفرمی توانددروغی را زیبا بسراید. یکی هم می تواند زیبا را نا زیبا مطرح کند. این شمایید که فریب آدمهای اطراف خود را نخورید. که این امری مبارک است. اما این احتمال را هم بدهید که این نوری زاد، ای بسا که درست می گوید. فارغ ازنقشه های شومی که درسردارد. به همان سخن درست او نمره بدهید. مثل یک تابلوی زیبا که آدم جلادی نقاشی اش کرده. جلاد بودن او بکنار، اما الحق نمی شود زیبایی کارهنری او را نادیده گرفت. با احترام.

———-

نسترن:
اسلام به شما.آقای نوری زادخیلی دلم می خوادبدانم که چراشماآزادانه حرف می زنیدوشدت زندان وشکنجه تون درمقابل آنهایی که بهشان تجاوزمی شه وخیلی راحت حکم مرگ بدسشان داده می شه درچیست؟؟مثل گنجی که آمداینطرف آبها وتمام دسته هارابهم زدوشدجاده صاف کن آقایان.نمی خواهم شجاعت شمارازیرسوال ببرم.اماهمین حالااصانلو این انسان شجاع و آزادی خواه کجاست؟؟به هرحال خوشحالم که بعدازمدتها که تمام کارهایتان رادرغربت دنبال کردم این چندخط رابرایتان می نوسم.خواستید حذفش هم کنید اصلا ناراحت نمی شم ویقین بدانید قصدم اصلا آزار شمانیست که می دانم امروز به اندازه سی سال منحوس دارید درد می کشید.سی سالی که تمام این کشتارها درنهان صورت می گرفت وصداها درحلقومها حناق می گرفت وشبها درزندانهای سراسر ایران عزیزم جوانان دربند بخاطرفکرکردن واعتراض کشته می شدند.عجیب است مگه نه؟؟انسانی واسه فکرکردن کشته شود.وای به این همه ظلم!!!

محمد نوری زاد:
سلام بانوی خوب. من این پاسخ را به دوستی دادم که همین پرسش شما را مطرح کرده بود. آن را برای شما تکرار می کنم. او مرا شیراطمینان آبگرمکن می داندبرای رژیم فعلی. برای او نوشتم: سلام دوست گرامی، حالا شما می فرمایید ما چه بکنیم؟ دستورجنابعالی چیست؟ چه صلاح می دانید؟ برگردم به همان وضع سابق؟ یا بهمین شیرگونگیِ خود – البته ازنوع آبگرمکنی اش – ادامه بدهم؟ دوست عزیز، باورکنید شما هم اگرپابپای من داخل صحنه می شدید حتما به همین راه ورود می کردید. اگریک سال ونیم شما را به زندان می انداختند ودرهمان یک سال ونیم زندان شما را با ضرب وشتم وتوهین وفحش های ناموسی می نواختند وشما درهمان زندان علاوه براین که سکوت نمی کردی بل شتاب نوشتن ها واعتراض های خود را بیشترنیز می کردید، ووقتی بیرون می آمدید بیشتروبیشترمی گرفتید ودراین راه ازآسیب فراوان خانواده ی خویش نیز نمی هراسیدید وبا هرزنگ در تن فرزندانتان می لرزید وباز می نوشتید، حالا به یک پارچه آتش بدل می شدید. که اگررهایتان کنند می سوزانید واگر زندانی تان کنند بیشترمی سوزانید. واگر بکشندتان که هم بیشتر. دوست من بیایید وسط. باورکنید طمع زیستن درمتن اضطراب ونگرانی طعمی است بی نظیر. مزه اش کنید. والبته همان احتمال شما به این که من حکم شیراطمینان آبگرمکن را برای اینان دارم – احتمالی است درست. منتها این شمایید که فریب همچومنی را نخورید. سخنان درست مرا برگزینید وسخنان آلوده ی مرا دوراندازید. با احترام

———-

Sir, are you a kind of a retard or an opportunist? First of all this wasn’t a revolution. it was a controlled chaos imposed by British and Americans, people were just extras in this film. Secondly a very large number of people never trusted these mobs from the beginning and stayed away from them, it took you 30 years to come to this point, was it the bag of money stopped coming in or was it the fact that after 30 years of service they put you aside? I think you are a retard and opportunist at the same time and are trying to fool people, shame on you. This regime right from the beginning was formed by common criminals and you were part of, that makes you guilty of all charges, you can’t quit now, you have to stay right to the end, it is like a wrecked ship that is going down and rats are jumping off it. You are that rat.

سلام دوست گرامی
شما حق دارید به افرادی چون من مظنون باشید. این حق شماست. آنچنانکه حق من نیز هست که بشما بگویم: من نیز هستم. گرچه فرصت طلب وجاسوس وورشکسته. اما هستم. شما نوشته اید: shame on you. باورکنید نیازی به تأکید شما نبود ونیست. من این شرم را هماره می نیوشم. منتها شرمی ازسرسالها غفلت خواری. ونه پلیدی وزشتکاری وروبیدن حق مردم وبالارفتن ازدیوارمردم. مطمئن باشید من شرمگینم. بسیار. بسیار. بسیار. ومدیونم. بسیار. بسیار. بسیار.

———-

علـی:
سلام جناب نوری زاد درود بر شما برادر نازنین و شجاع من یه سوال دارم و اون هم اینه که چرا ما نمی توانیم در وبلاگمون و در سایتمون حتی گوشه ای از این ادبیات شما را بکار ببریم ولی شما داغ ترین حرف ها می زنید و کماکان آزادید ما هم عین شما فکر می کنیم و دقیقاً نظر شما را داریم ولی می ترسیم کاش یه توضیح می دادید

محمد نوری زاد:
علی آقای گل
من کاری برای ترس شما نمی توانم بکنم دوست عزیز.

———

حسیــن:
…سئوالات من به شرح زیر است:
1- چرا و چگونه از چنین آزادی مطلقی برخوردار شده اید در حالیکه باقی آحاد ملت حتی در خلوتگاه های خود نیز جرات دیدن و حس کردن آن را در خواب خود ندارند؟
2- شما از چه ویژگی شخصیتی و روحی و امتیازات ذاتی برخوردار هستید که توانسته اید به این آزادی دست یابید؟
3- حتی در کشور سوئد و یا فرانسه، اگر کسی دیگری را قبل از محاکمه به قتل متهم کند، با او برخورد قضایی صورت می گیرد. شما وزیر دادگستری رژیم را به قتل متهم می کنید و کسی با شما کاری ندارد. چرا؟
4- آیا میدانید که اگر کسی فقط چند بار در دوربین های امنیتی جلوی ساختمان وزارت اطلاعات ظاهر شود، آن شخص دستگیر می شود و چه بسا بعد از تعذیر و یا همان شکنجه به عنوان جاسوس صهیونیسم معرفی و محاکمه می شود. اما شما آزادانه در جلوی این ساختمان قدم رنجه می فرمایید و سپس بازجو با شما گپ و گفت می کند. چرا همان موقع دستگیر نشدید؟
5- رژیم ثابت کرده است که ظرفیت بالایی در تحمل تندروی های شگرف شما دارد، در حالیکه حتی تحمل شنیدن نصیحت های لطیف مقامات عالی رتبه دوران طلایی و غیر طلایی را نیز ندارد.. فکر می کنید چرا چنین است؟
6- بیت رهبر،سپاه و وزارت اطلاعات از پشتوانه عظیمی در تبهکاری های خود برخوردار هستند. اگر کسی به آنها بگوید در بالای چشمان شهلای شما دو عدد ابروی کمانی وجود دارد، زندگی اش تباه می شود. اما با اینکه شما آنها را ///////// کرده اید، حداکثر ممکن است از شما شکایت شود. در مقابل شما، چرا رژیم همچون دموکراسی های اروپای شمالی رفتار می کند؟
7- آیا علت تحمل سخاوتمندانه رژیم این است که شما برخی مدارک بسیار حساس را در مورد تبهکاری آنها در اختیار دارید و با اعطای آزادی مطلق، به شما حق السکوت می دهد( البته با این فرض که می داند با از بین بردن شما ، این مدارک توسط اشخاص ثالث منتشر خواهد شد و در نتیجه کشتن شما سودی ندارد)؟
8- آیا تا بحال به این فکر کرده اید که این سئوالات برای بسیاری از دوستداران شما مطرح است، اما بدلیل اینکه در این خفقان، شما را روزنه ایی برای بیان مطالبات خود می دانند سکوت اختیار کرده اند تا مبادا شما دلسرد و آزرده شوید؟

محمد نوری زاد:
سلام حسین آقای گرامی. من بارها به این پرسش پاسخ گفته ام. فراوان. هم نوشته ام و هم درمصاحبه با بی بی سی وهرکجا بدان جواب داده ام. رازاصلی اش دراین است که:

یک: فصل ظهور فردی چون نوری زاد با فصل ظهور مثلاً پاکمرد شریفی چون امیرانتظام که هزاربرابر من می فهمید و می فهمد و صد هزاربرابر من پایداری کرده است ومی کند، در دو قطب متفاوت قرار دارد. جناب امیرانتظام جانانه پای همه چیزش ایستاد اما شوربختانه صدایش ازچاردیواری تنگ سلولهای بازجویی فراتر نرفت. هیچکس خبردار نشد به وی درآن دخمه ها چه گذشت. من اما این شانس را داشته ام که درفصلی برآیم که رسانه های مجازی و شبکه های خارجی صدای مرا و نوشته های مرا تکثیرمی کردند و می کنند و از مرزها بدر می برند.

دو: من سهم رویارویی با جریان حاکم را آنقدر بالا کشانده ام که آنان را چاره ای جز زندان و حذف فیزیکی نباشد. که برای این هردو هزینه های بسیاری باید بپردازند.

سه: آزادی من از زندان بفرمان شخص رهبر بوده است. پس حذف وزندانی کردن من باید – آری باید – بفرمان شخص ایشان باشد.

چهار: من در نوشته هایم مستقیم شخص رهبر را مخاطب نقدهای همه جانبه ی خود قرار داده ام. نامه های بیست ونه گانه ی من به رهبر، محمد نوری زاد را به تنها منتقد پای کار و خستگی ناپذیر شخص رهبر بدل کرده اند. گرفتار کردن من، این غوغا را در می اندازد که: رهبر، منتقد نام آشنای خود را که تنها جرمش انتقاد بود شخصا دستور داده که یا حذفش بکنند یا به زندانش بیندازند. حذف یا زندانی کردن من به یک دقیقه کارحرفه ای برادران بند است اما بعد از این حادثه، شخص رهبر مستقیما درکانون پرسش های داخی و خارجی قرار می گیرد که: وی شخصا به امضای حذف یا زندانی کردن فلانی وارد عمل شده است.

پنج: من با تمام دارایی ام که ” جان” من باشد به این عرصه پای نهاده ام. دیگران، که من خاک پایشان نیز نیستم، به مختصری کفایت کرده اند من اما کار را کشانده ام به تنگنای تقدیم جان. هراس انداختن به جان آدمی که زده به سیم آخر و جانش را کف دستش گرفته و مدام داد می زند بیایید مرا بکشید و مرا به زندان و شکنجه در اندازید، فرق می کند با کسانی که دوست دارند زندگی کنند و درآینده حضور داشته باشند. من این آینده را همین اکنون برکف دست نشانده ام.

شش: شاید بهترین راه این باشد که فلانی را آزاد بگذاریم تا هرچه می خواهد بگوید و همزمان جوری تبلیغ کنیم که فلانی از خود ماست. من دیدم در یک سخنرانی جناب ضرغامی به این اشاره کرده بود. که فلانی را آنقدر آزاد گذاشته ایم که همه فکر می کنند از خود ماست. تا هم مدارای جمهوری اسلامی را به جهان معترض و احمد شهید نشان بدهیم وهم او را ازخاصیت بیندازیم. البته عده ای از سربازان و سرداران سایبری نیز دراین خصوص به ایفای نقش مشغولند و به هربهانه از این پرسش ها مطرح می کنند که حتما حق شان است.

سخن پایانی من این است دوست من:
صبور باشید برای آینده ای که برای بلعیدن هریک ازما شعبده ها در کلاه خود دارد. با احترام و ادب. محمد نوری زاد

———

احمد:
سلام مرد نازنین. من نامردم. منظورت همین است؟ چون ساکت هستم چون بی پناهم چون شب را نمی توانم بدون نان به خانه بروم چون کسی را در این دنیا ندارم که بگوید که بودی ؟ چه کرده ای؟ وچرا دستگیر شده ای ؟ شما را بسیار کسان طرفداری می کنند از جمله رهبر معظم وگرنه شما که می دانید من چه می گویم وآن که نکته دان است می داند که من چه می گویم از شما خواستم یکنفر را که یک هزارم شما رهبری را به چالش بسیار ملایمتر از شما کشیده باشد وآزاد باشد معرفی کنید وشما به جای پاسخ خود را یل دوران معرفی کرده ومن را ترسو. خوب چه میشود کرد قدیم ترها به این می گفتند نعل وارونه زدن به این می گفتند ایز به گربه گم کردن. بیا از آن جوانمردی که حرفش را میزنی ومی دانم که نداری مدد بجو از حصه مردانگی دیگران استفاده کن وبگو سر وسرت با بیت چیست وچگونه ترکتازی می کنی و آزاد می گردی. من در سایت شما گشتم وشاید بتوانم بگویم بیشتر مطالب را خواندم اما چیز دندانگیری پیدا نکردم که از شما پرسشی کرده باشند وشما در همین مقوله جوابی داده باشید. شما گندم نمای جو فروش هستید مثل آقای سروش که از زیر بار گفتگوی بااین حقیر فرار کرد من اگر از واژه حقیر برای خودم استفاده می کنم نه از حقارت من است که از حقارت بشریت وبخصوص از حقارت شما روشنفکران است که در طول تاریخ مبارزاتی مردم ایران چیزی برای گفتن نداشته وندارید. شما تمامی روشنفکران را می گویم همگی در عرصه قلم شعبون بی مخ هائی هستید که با گرز وچماق قلمتان مردم را کوبیده اید در عصر روشنگری به دنبال اشاعه خرافات هستید ودر دنیای علم در وادی جادو وجنبل بسر میبرید. شما کی فهمیدید که نادم شده اید ؟ شما چه زمانی آگاه شدید که باید از صف عمله ظلم بیرون بیائید؟ از بچگی تا جوونی از جوونی تاپیری از پیری تا بمیری؟ شما به اندازه کافی خیانت کرده ای وامروز کفه ترازوی بی آبروئیت را سنگین تر می کنی. فکر می کنی در شهر ما از هر که بپرسند خر کیست چه جوابی خواهد داد. مطمئن باش می گوید خر خودتی. من ترسو هستم من معنی جوانمردی را نمی فهمم. اما توواقعا معنی این واژه ها را می فهمی وآنوقت دست به فریبکاری میزنی. ما مردم در شهر مثالی شما آزموده ایم بخت خویش وقبول کن از این ورطه رخت خویش بیرون خواهیم کشید. شاید از این که من دکتر واستاد وپروفسور نیستم راحت نباشی که همکلامم باشی اما بیا از تخت روشنفکری قدم پائین گذار وبه ساحت ساده وکم بضاعت مردم که جرئت نفس کشیدن را هم به راحتی ندارندپا بگذار. حسین بازجو تکلیفش معلوم است ولی تو زیر بار بد مسئولیتی رفتی تو خیاط باشی این رژیم هستی من از این رژیم گلایه ای ندارم چون این وآنی وجود ندارد حاکم میخواهد حاکمیت کند وهر حاکمی ترفندی دارد تو چرا آلت شدی ؟ حکایت حکومت ها چیز تازه ای نیست وجای خاصی هم ندارد حاکم حاکم است در تمام نقاط جهان چه دیروز وچه امروز وحماقت است اگر هلاهل را در جوف یک ورقه شیرین شیرینی بخوانیم. ولی تو وامثال تو این دنیا وآن دنیا را باخته اید. ریشه را به تیشه مردم زدن تنها زمانی مجاز است که کسی خود را از مردم نداند وبه عبارت دیگر حاکم باشد که آن وقت می خواهد سر به تن مردم نباشد اگر واقعا پاکی دست از این شعبده بردار که سامری های قهار تر از تو با مردم به دغل رفتار کرده اند شاید نانی به دست آوردند ولی نامشان همیشه ننگین مانده. حرف هایم را با اباذرت در میان بگذار از او در مورد گفته هایم داوری بخواه واز دیگر فرزندانت واگر اندکی صداقت در کلامم دیدند وبرایت گفتند دست از این روش نا بجا بردار وآسوده زندگی کن واز این مدت کوتاه نامه نویسی استغفار کن نه برای این که حر فهایت نا راست بوده بلکه برای ناراست بودن نیت وهدفت که مردم فریبی بوده البته اگر اباذرت به سم تزویر تومسموم نشده باشد. آقای نوری زاد من ترسو هستم چکنم از مردم ایران هستم. ما همه شیریم شیران علم
وتو چه بد با باد دمبدم حمله می کنی و راست بگو با رهبری دیدار هم داری؟

محمد نوری زاد:
سلام دوست خوبم. چه خوب که هرچه دردل دارید به زبان قلم جاری می کنید. وازاین بابت مدیون درون خود نیستید. کسی که خود را تخلیه می کند خودش را آرام می کند. وهمو چکاربه این دارد که هزینه ی تخلیه ی او به چه ارزیده؟ ازاین بابت خوشحالم. اگرنقاب من وسوپاپ بودن من وجاسوس بودن من همین خاصیت را داشته باشد که دوستی چون شما خودش را تخلیه کند چه باک. حاضرم تمام عمردرهمین محدوده به ناسزا خواری مشغول باشم.

دوست گرامی
می خواهی بدانی راز گردنکشی من درچیست؟ بعید می دانم بتوانی با تمرکز همه ی حواست بدان راه یابی. البته نا امید نیز نیستم. می توانید با کمی تجسم به جایی برسید که من اکنون درآنم. لااقل تخیلش هم می تواند مفید باشد.

دوست گرامی
شما وقتی جانت را دردستت گرفتی وازچیزی هراس نداشتی وهرروز مرگ را درمشت فشردی، دلیلی وجود نخواهد داشت که ازچیزی وکسی وداغ ودرفشی نگران باشی. من، صمیمانه می گویم: انیگونه ام. هرروز مرگ درمشت ازخانه بیرون می زنم. اینجاست که ماموران اطلاعات وسپاه اند که باید ازاین آدم مرگ درمشت بهراسند. برای این که من وخانواده ام را دراین مدت به انواع آسیب ها آزموده اند. یکسال ونیم درزندان مرا درتنگنا فشرده اند که یک بله ازمن بشنوند. مرا درهمان سلولهای انفردادی زده اند ومن ازهمان سلولهای انفرادی نامه نوشته وبیرون داده ام. درهمان سلولها به تلخ ترین شکل مرا تهدید کرده اند وفحش های ناموسی برمن باریده اند ومن ازهمانجا نامه نوشته وبه لطایفی بیرون داده ومنتشرکرده اند. هرچه تلاش کردند مرا به زانودربیاورند نتیجه عکس گرفتند. درهمان زندان به مردان بزرگ سیاست که با من همسلول بودند التماس می کردم که شما مردان صاحب نامید بیایید ومثل من نامه بینویسید واینها را مفتضح کنید. پاسخ می شنیدم که نه، ما می خواهیم درسکوت دوران محکومیتمان سپری شود. با تاجزاده چهارماه هم سلول بودم. تنها کسی که نمی هراسد تاجزاده است. منتها فرق من با او دراین است که او به یک تشکیلات ویک حزب متعلق است ومن یک نفرتنهایم. بی پشتوانه وبی تشکیلات . من آدم گمنامی نیستم که بتوانند مثل ستاربهشتی سرم را زیرآب کنند. من سالها با شهید آوینی بوده ام. به اصطلاح بچه ی جنگم. خیلی ها درسپاه واطلاعات وبدنه ی نظام مرا می شناسند. زدن وکشتن من هزینه ی سنگینی برای اینها خواهد داشت. فرق من با میرحسین که اکنون زندانی است دراین است که میرحسین وکروبی ومیردامادی وتاجزاده وبهزاد نبوی پشت سرشان جمعیت وحزب وتشکیلات است. پشت سرمن کسی نیست. هیچ. پس تحمل یک فرد تنها برای نظامی که درمحاصره ی آسیب هاست ممکن تراز کشتن اوست. اینها چیزهایی است که به عقل من می رسد. کما این که دراین مدت بارها توسط ماموران سپاه واطلاعات دستگیروشبانه با چشمانی بسته رهایم کرده اند. اموالم را برده اند. با هردنگ صدای در زن وبچه ام تن شان لرزیده است. چرا که چهاربار هشت نفر وده نفر بخانه ی ما ریخته اند وجلوی زن وبچه ام هرچه خواسته اند برداشته اند وبرده اند. زن ودختر وپسرم رابه اوین برده اند وهرکدامشان را جداجدا تهدید کرده اند. تلخ ترین حرفها را با دخترجوانم زده اند. واسرار خصوصی مرا فیلم کرده اند ودرفضای سایبری منتشرکرده اند تا میان من وهمسرم جدایی بیندازند. مدتها به همسرم اس ام اس های ناموسی می زدند وتلاش می کردند بین ما جدایی بیندازند. اما خانواده ی من مثل شیرپشت سرمن ایستادند و قدمی به عقب نرفتند. اکنون برای اطلاعات وسپاه تنها وتنها یک گزینه درباره ی من وجود دارد. این را به من پیغام نیز داده اند. وآن : کشتن من است. منتها باید هزینه اش را بپردازند. من که آماده ام مشکلی ندارم. مشکلی اگرهست متوجه ی آنهاست.

اگرهنوز مرا نقاب به صورت می دانید باورکنید ازمن کاری دیگرساخته نیست. این درون دیرباورشماست که نمی تواند مرا باورکند. ومن برای آن درون دیرباورکاری نمی توانم بکنم. درضمن من شاید ده یازده سال است که آقای خامنه ای را ندیده ام. آخرین باری که دیدمش با جمعی ازهنرمندان بودکه با ایشان دیدارداشتیم.

اینها نکاتی بود که من توانستم دراین ضیق وقت برای دل ناآرام شما شماره کنم. بازهم اگرآرام نمی گیرید بنویسید شاید یک چیزهایی به نظرم رسید ونوشتم.

البته یک کاردیگرنیز می شود کرد. این که شما ازجایگاه تماشاگر به جایگاه یک کنشگرسیاسی نقل مکان کنید وقدم به قدم با من همراه شوید تا بدانید اگرمرگ را درمشت تان بگیرید وهوشمندانه قدم بردارید ای بسا با همه ی گمنامی شما بشود دوام آورد. البته حداقل این است که یک سال ونیم بروید زندان ودرزندان کتک بخورید وناموستان را جلوی چشمتان بیاورند واموالتان را ببرند وممنوع الخروجتان بکنند تا با هم مساوی شویم وازآن به بعد شما بپرسی چرا شما آزادی ومرا همچنان دربند نگه داشته اند. شما یک نمونه بیاور ازاین همه زندانی سیاسی که بجز آقای تاجزاده از دل زندان نامه بنویسند وخود آقای خامنه ای را به چالش بکشند. کاری که من کردم وپای مخاطراتش ایستادم.
برقرارباشید دوست من

———

شهـروز:
چرا شما می توانید هرچیز دلتان بخواهد در سایتتان می نویسد و هیچ کس چیزی به شما نمیگوید؟؟

محمد نوری زاد:
سلام دوست من.
رازش درنترسیدن وچیزی نداشتن برای ازدست دادن است.
من شخصا اینگونه ام.
شخصی منفرد وبه سیم آخر زده.
این فرد را نمی شود ترساند. تنها راه کشتن اوست. که باید هزینه اش را پرداخت.
با احترام

——–

حسیــن:
با وجود اینهمه نقد و سرو صدا نوعی وابستگی شما به حکومت ایران وجود دارد. شما به زیر کشیدن حکومت های دیگر مانند حکومت سلطنتی پیشین یا اسراییل(من خود هیچ دلبستگی به هیچ دستگاهی و حکومتی ندارم) حیلی راحتتر زبان رکتری دارید تا این حکومت یا سردمداران…برجستگی شما از دو نظر قابل اهمیت شده است یکی به این دلیل اینکه طرفدار حسابی حکومتیان ایران بوده اید و الان نیستید و دوم اینکه با اینهمه حرف ونامه انها با شما چندان کاری ندارند و این در حالیست که من اگر یک چند جمله ای از خارج برای اقایان پست کنم و به ایران بیایم از همان فرودگاه به مسلخگاهشان میبرندم … دستکاه امنیتی ایران یک دستگاه ضد منطق و بی برنامه نیست که از چشم و ابروی شما یکی خوشش امده و دستور داده با شما کاری نداشته باشند تا ببیند چه می شود. این پرسش همچنان چه خود شما با صدای بلند تکرارش کنید پاسخی ندارد…

محمد نوری زاد:
سلام حسین گرامی. من موافق شما هستم که آزاد بودن من حتما فوایدی برای سیستم دارد. بقول شما آنها عاشق چشم وابروی من نیستند. اما درنهایت می فرمایید چه کنیم. ما چه بد چه خوب تااینجا پیش آمده ایم. خودم ومردم ایران را می گویم. چه درداخل کشور وچه دربیرون. نمی شود که نشست وبه تماشا پرداخت. بله، دستگاههای اطلاعاتی وامنیتی اصطلاحی دارند به اسم: فایده وهزینه. یعنی باهرکاری که می کنند، هم فایده اش را وهم هزینه اش را رصد می کنند. شاید زدن وکشتن وزندانی کردن من هزینه ی بیشتری برای سیستم دارد تا آزاد گذاردن من. البته احتمال همراهی من با سیستم وجاسوسی وسوپاپ بودن من نیز برای خودش احتمالی است که نمی شود نادیده اش گرفت. با احترام

——–

احمــدی:
… دلایل روشنی برایم بوجود آمد که نمیتوان باور کرد که شخصی بتواندآنقدر واضح و روشن در جامعه انتقاد کند،بدون آنکه برایش مشکلی بوجود آید!!! ودرک این موضوع برای اکثر افراد قابل حضم است!تقریبا محال است که بتوان چنین انتقادهایی کرد. با احترام بسیار اما شما از افرادی هستید که میخواهند بگویند دموکراسی اینجا هست! ….

محمد نوری زاد:
سلام جناب احمدی. شما هم اگرکمی شناخته شده بودید، وشخص رهبر شما را از نزدیک می شناخت، وشما را دوست می داشت، وبا یک نامه ی انتقادی از رهبر به زندان می رفتید، ودر زندان مورد ضرب وشتم قرارمی گرفتید، وخانواده ی شما را برای بازجویی های ناجوانمردانه به زندان اوین می کشاندند، وشما از داخل زندان همچنان رهبر را نقد می کردیدو نوشته های خود را با لطایف الحیل بیرون می فرستادید، ووقتی به شرط وشروط به شما مرخصی می دادند که : ننویسید تا بیرون بمانید، وشما بمحض بیرون رفتن مصاحبه با رادیوها و تلویزیونهای خارجی و نقد از رهبر را با تیزی بیشتر ادامه می دادید، باز که شما را به زندان برگرداندند، نوشتن از داخل زندان را با تندی و عتاب از سرمی گرفتید، وعلاوه بر سه سال ونیم قبلی ، دوسال مجدد دریک دادگاه سه دقیقه ای به دوران محکومیت شما افزوده می شد، وشما دست به یک اعتصاب خشک فرساینده می زدید، ودرهرفرصت ممکن نوشته ها ونقدهای خود را بیرون می دادید، ووقتی بعد از یکسال ونیم به شما عفو می دادند، رسما می نوشتید که : من که تقاضای عفو نکرده بودم، وباز می نوشتید ومی نوشتید ومی نوشتیدوبعد ازچندبار جارو کردن و بردن ابزار کارتان همچنان می نوشتید و رهبر را با تند ترین الفاظ می نواختید، اگر شما نیز اینگونه می بودید، وجانتان را کف دستتان می گرفتید وهرلحظه برای مرگی سخت خود را آماده می کردید، ودهها بار با شبکه های رادیویی و تلویزیونی بساط ظلم را مفتضح می کردید ودراین راه هم خودتان وهم همسرتان و هم فرزندتان ممنوع الخروج می شدید و با هرزنگ در لرزه به تن فرزندانتان می افتاد ، بله اگر از این موانع عبور می کردید و چیزی برای از دست دادن نداشتید وتنها حذف فیزیکی خود را برای دستگاه اطلاعاتی باقی می گذاردید، شما نیز مثل من می توانستید همچنان بی واهمه بنویسید و نگران چیزی نباشید. با احترام

———
رضا:
اگر اوضاع چنین که شمابرمیشمریدقاراشمیش است پس چگونه است که شماآزادانه هرآنچه برداشت شخصیتان است راقلمی کرده وازآن عجیب ترآنکه چنین آزادانه منتشرمیکنید!!!؟اینجاست که برای من ودیگرانی چون من این دوگانگی وجمع اضداد موجب سوالات وفرضیات متعددی میشود بقول شاعرگرحکم شودکه مست گیرند…..قبلاتشکرمیکنم ازاینکه باقلم شیوایتان بنده حقیرراازاین دوگانگی وچرایی ماجرامطلع میسازید.(البته اگرلازم دانستید)

محمد نوری زاد:
سلام آقارضای گرامی. این سوال از آنجا در درو ن شما پای گرفته است که: شما پذیرفته اید باید سکوت کرد وحرفی نزد وفریادی نکشید. وبهمین خاطرهمه ی آنانی که سکوت کرده اند ازنگاه شما آدمهای درست وعاقلی هستند. که اگرمن نیز سکوت می کردم وچیزی نمی نوشتم این سوال برای شما پیش نمی آمد. یعنی شما درست به آن مسیری رفته اید که آرامش خودِ شما پیش پای شما نهاده است. وگرنه بجای تردید درباره ی چگونه نوشتن های من که با هزینه های سنگینی برای من وخانواده ام همراه بوده به آنانی اعتراض می کردید که: سکوت کرده اند. واول ازهمه به : خودتان. ما گاه با یک پرخاش بزرگ به کسی که سرپا ایستاده، ازرنج شرمساریِ نشستن های مستمرِخود می کاهیم. با احترام

——–

ناشنــاس:
bebakhshid ke be farsi nemitoonam type konam choon keyboard man loghat farsi ro nadareh. Man nameh ha va sohbathaye shoma ro peigiri mikonam va doost daram. Faghat yek nokteh hanooz baraye man haal nashodeh ke chetor jomhoori eslami ke tahamol shenidan sedaye mokhalefin ro nadareh hanooz ejazeh mideh ke shoma noghteh nazaratetoon ro ke shamel mokhalefat sarih ba vali faghih hast ro be goosh digaran beresoonid va hamoontori ke ba digaran raftar kardeh ba shoma raftar nemikonad.

محمد نوری زاد:
سلام دوست من. احتمالاً اگر جمهوری اسلامی مرا بخاطر اعتراض ها و نقدهایم می گرفت و می کشت، این پرسش دیگر برای شما پیش نمی آمد. دربطن پرسش شما این واقعیت تلخ نهفته است که: ما درجمهوری اسلامی باید سکوت پیشه کنیم. و فریاد نکشیم. و اعتراض نکنیم. ایکاش بجای این که از من می خواهید سکوت کنم تا دستگیر وکشته نشوم، این پرسش در شما پدید می آمد که دیگر نام آوران عرصه ی سیاست چرا سکوت پیشه کرده اند؟ ایکاش به آنها ایمیل می زدید که: شما چرا ساکت اید. نه این که از من بخواهید سکوت کنم تا کشته نشوم. فریاد واعتراض حق ماست دوست من. اگر تا کنون از ما دریغ داشته اند این بدان معنی است که حق ما را خورده اند. نقدهای نوری زاد مختصر حقی است که نظام از کیسه ی دزدی هایش بیرون ریخته. با احترام

———

احمد:
…آقای نوری زاد شما فقط به این سئوال کننده بفرمائید چگونه در ایران اینگونه سخن می گوئید وکسی را با شما کاری نیست. مگر تافته جدا بافته ای ؟ مگر سری از کسی زیر بغل داری که از افشاگریت میترسند؟ تو کی هستی ؟ نقابت را کنار بزن وخودت را به مردم معرفی کن…

محمد نوری زاد:
سلام دوست گرامی. پرسش شما تازگی ندارد. من بارها وبارها درهمین سایت خود به پرسش های اینچنینی پاسخ گفته ام. بطورمثال مراجعه کنید به مطلب: گفتگوهای من وساسان، مصاحبه ی من با برنامه ی “به عبارت دیگر”، و مصاحبه ی من با دویچه وله… تنها به این بیندیشید که : احتمال دارد نقابی درکارنباشد. احتمالش که ایرادی ندارد؟ وقتی شما می فرمایید: همه را می گیرند وزندانی می کنند شما چرا حرف می زنی وکسی با تو کاری ندارد درحقیقت خودتان را که ساکت وبی نشان هستید درجانب حق نشانده اید وکسی را که حرف می زند وچای مخاطراتش هم ایستاده درجانب باطل. یعنی خودتان را که می ترسید گذاشته اید درطرف حق وکسی را که نمی ترسد گذاشته اید درطرف باطل. شما چرا خودتان را ملامت نمی کنید؟ یا کسانی را که نوری زاد را تنها گذارده اند؟ قدیمها یک مردانگی ای بود کجارفت آن مردانگی ها دوست من؟ با احترام

———

ایرانی آزاده:
به شما که اسلامی هستید هیچ اعتمادی ندارم همه کسانی که مثل شما وب لاگ دارند اگر یک صدم آنچه شما مینویسید بنویسند خونشان ریخته میشود ولی شما را کاری ندارند آیا شما یک عامل نفوذی نیستید

محمد نوری زاد:
دوست آزاده ی من. شاعر گرانمایه وآزادیخواه ما جناب ” فرخی یزدی” در زندان رضا شاه، با نود ونه نفردیگر با هم متحد می شوند که: غذا نخورند. شاید این نخستین اعتصاب غذای سیاسی درتاریخ متأخرکشورما باشد. که یکصد نفر تصمیم بگیرند غذا نخورند. برای چه؟ برای اینکه سخنشان شنوده شود. اما همزمان هزاران نفربودند که: درهمان زندانها غذا می خوردند. جناب فرخی که بعدها توسط رضاخان لبانش با سوزن ونخ دوخته وسپس اعدام شد خود درباره ی این اعتصاب غذا می سراید:

صد مرد دلیرعهد وپیمان کردند
برحفظ وطن ترک سروجان کردند
چون شیرگرسنه ازپی حفظ مرام
اعلام گرسنگی به زندان کردند

دوست من اشکال کارشما اینجاست که سکوت خود را ملاک درستی یافته اید. یعنی پذیرفته اید که دراین کشورهمه باید سکوت کنند تا آسیبی نبینند. ونا خواسته، کار درست را همان سکوت دانسته اید. یعنی اگر من نیز چون شما سکوت می کردم اکنون درمعرض این پرسش شما قرار نمی گرفتم. یا بهتربگویم: شما برای آرامش روان و درون خود مرا به آغوش جاسوسی درمی اندازید. چون خودتان سکوت کرده اید وازاین سکوت خود رنج می برید یکی را که صدایی درداده و فریاد می زند مخاطب قرار می دهید و می گویید: یا سکوت کن یا این که من به تو مشکوکم. بجای این که درکنار من قراربگیرید تا صدایمان رساترشود ازمن می خواهید سکوت کنم وازمظان اتهام خلاصی یابم.
با احترام

———

محمدرضا:
من یه سوال ساده از شما داشتم.با این وضعیتی که برای منتقدین سیاسی و اجتماعی در کشور بوجود میاد،زندان و شکنجه و … اساسا شما با این مصاحبه ها و مقاله ها ونامه ها چرا تا حالا زنده اید؟! به آدم حق نمیدید در مورد شما کمی مشکوک باشه؟!

محمد نوری زاد:
چرا دوست گرامی. من کاملا به شما حق می دهم که درباره من وهرکسی که اینگونه است مشکوک باشید. این حق شماست. حتما

——–

ایرج:
سلام. یکجا گفتید چون من نام اشنایم نمیتوانند با شما برخورد کنند و شما راحت در وبلاگتون چیزایی مینویسید که اگر هرکس دیگه بنویسه سه سوت به حکم محاربه میفرستنش بالای دار!!!شما از موسوی کروبی تاج زاده نبوی وهزاران نام اشنای دیگه که در زندان یا حصر هستند نام اشناترید؟؟؟؟؟!! چگونه انها در بندند و شما با زبانی سرخ واتشین که سری به باد نمیدهد ازادید ؟؟؟ میتوانید دقیقا تفاوتتان با این چهره ها را بیان کنید؟ینها سوال خیلی از دوستان است که بی جواب مانده!خواهشن یک بار برای همیشه در این مورد کاملا توضیح دهید چون شایعه اطلاعاتی بودن شما وجود دارد. ممنون

محمد نوری زاد:
سلام دوست گرامی. تفاوت من با این عزیزانی که ازآنها اسم بردید این است که آنها صاحب تشکیلات وجمعیت اند. ومن تنها. واین تفاوت کمی نیست. شیطان نیز نام آشناست. این نام آشنایی نه چیزی است که من بدان ببالم. بل خواستم بگویم که سیستم اطلاعاتی درباره ی نام آشنایان بویژه درعصر ارتباطات مجازی کمی دست به عصا رفتارمی کند. من اگر عضوی ازتشکیلات حزبی وجناحی بودم حتما اکنون درزندان بودم. حداقل درزندان. با احترام.

——–

امیـر:
“خطرکجاست تا من به سویش شتاب کنم وازاو کام دل بگیرم؟ من چهارسال است که درمتن خطرزیست می کنم. بی آنکه بدانم پیش ازمن، بی پناهان بسیاری ازمردمان ما درمتن خطرزیست می کرده اند ومن وامثال من هیچ ازآنها خبرنداشته ایم. یا اگرخبرداشته ایم، شهامت اعتراض نداشته ایم.”
اجازه هست کمی بخندم؟ دیگران که چریک بازی درنیاوردند و از خطر گریختند در اوین و گوهردشت آب خنک می خورند شما که در جستجوی خطر هستید فعال همیشه در صحنه!! به سوالاتی هم در باب این تناقضات در نمی دانم کِی و کجا پاسخ داده اید گویا که نه به مسیج های حاوی این سوال پاسخ می دهید و نه به کامنتهای پرسشگر!!

محمد نوری زاد:
سلام امیرگرامی. چرا اجازه ندارید بخندید. شما مختارید بخندید وهم مختارید گریه کنید. این حق شماست. جنابعالی ازاین که من می نویسم وفریاد می کشم درتعجبید. یعنی با تمام سلولهای خود پذیرفته اید که: سکوت، امری درست است و اعتراض نادرست. دوست من، بجای این که به فریادهای من دراین وانفسا بخندید، به کسانی اعتراض کنید که سکوت کرده اند. حکایت آن مردی را شنیدیده اید که وارد روستایی شد که همگان خود را می خواراندند؟ واو که خودش را نمی خواراند، ازنگاه سایرین بیماربود.

———

حسیـن:
اقای نوری زاد شاید نتونند شما رو تیکه تیکه کنند ولی سواله چرا شما رو نمی گیرند…معروفتر از شما رو گرفتند و زندان انداختند…چرا شما رو کاری ندارند اونم با این تیپ وقیافه…. جوابش رو میدونم… چون اونا هم فهمیدند که شما حزب بادی و معلوم نیست فردا کدوم وری باشید… شاید ی روزی اومدم پیشتون و این سوال رو از خودتون پرسیدم… اینجا که متاسفانه جواب نمیدین

محمد نوری زاد:
حسین گرامی. من به نقطه ی رنج شما نیک واقفم. شما که حرکت مرا نمی پسندید، حرکتی شایسته تر بکار اندازید. آنچنان که در شأن شماست. دوست من، من در قدمگاه چشم به راه شما هستم. در قدمگاه به شما خواهم گفت: برای این مرا نمی گیرند که خیالشان از دوستانی چون شما راحت است. که: این نوری زاد یکه و تنها، آنجا خطرناک می شود که عزیزانی چون حسین یگانه پور در اطرافش جمع شوند. وگرنه وی یک ” بی قرار” منفرد است. به زندان هم که بیندازندش، سقف آنجا را بر سر زندانبانان خراب می کند. همچنان که پیش از این. پس تنها راه، زدن و کشتن وی است. که وی، از مدتها پیش خود را مهیای آن کرده است.

——–

فیـروز:
اقاى نورى زاد، زيدى ميگفت شما و امثال شما و موسوي ها و عبدالله نورى ها و كديور ها و سازگار ها همگى نوعى، خيار شور هستيد كه در اب نمك قرار داده اند تا روزى كه لازم شود( باز امثال شما ها را بنام ضد رژيم فعلى و ازاديخواه و دمكرات ، حامى حقوق بشر و ازادي هاى انسانى) بصورت خيار شور لاى يك ساندويچ سوسيس بسيار كت و كلفت تر به حلق و يا ما تحت اين ملت بدبخت فرو كنند

محمد نوری زاد:
فیروز گرامی، شما جوری رفتار کنید که از شما خیارشور نپرورانند. ما گاه برای تخلیه ی فشارهای درونی خویش، به توهین، و سبک نشان دادن رفتار دیگران روی می بریم که این البته منصفانه و خردمندانه نیست.

——–

شاهرخ:
از نظر من افای نوری زاد مثل طعمه ای است که شکارچی برای دام میگذارد وبا این وسیله مخالفها را شناسائی میکند این هم یک روش برای سکوت مردم است…اقای نوزاد تنها نیست چند ین محافظ وفلمبردار دارد که از راه دور فیلمبراری میکنند…….

محمد نوری زاد:
شاهرخ و مهرنوش گرامی، اتفاقا شاید تنهایی مفرط من است که برای من ایمنی فراهم آورده. من هماره تنها سفر می کنم و تنها بجایی می روم. اینقدر شعور دارم که برای دوستی – بخاطر همراهی اش با من – مشکلی پدید نیاورم. فیلمبرداری کردن هم درکار نیست. من معمولا خودم دوربین دارم می دهم به رهگذری و دوستی و میزبانی از من یا دیگرانی که من در جمع شان هستم عکس می گیرند. بهر حال، تحلیل رفتار یک فرد – اگر قرار باشد منکوبش کنیم – به سادگی با هر اتهام میسر است. ما معمولا برای رهاندن خود از عذاب وجدانی که نصیبمان شده، تلاش می کنیم صورت مسئله را حذف کنیم. کمی منصف باشیم دوستان

——–
بیتا:
سلام اقای نوری زاد من شما رو نمیشناسم ولی گاهی مطالب شما رو وقتی بقیه به اشتراک میزارن نگاه میکنم خیلی برام جای تعجبه که چرا پلیس ها با شما کاری ندارن ایا شما مراحل قانونیش رو بلدید؟ پس به من هم یاد بدید که چجوری آزادانه مبارزه کنم
با تشکر

محمد نوری زاد:
سلام بیتای گرامی. در قدم نخست شما باید حداقل یک سال و نیم زندان بروید و در زندان شکنجه شوید و فحش بخورید اما محکم باشید و نهراسید و مقاومت کنید. این یک قدم را که بر داشتید تشریف بیاورید تا من قدم های بعدی را برای شما می نویسم تا شما را نیز نگیرند
———