یک: عملِ پروستاتِ رهبر مگر چه شق القمری است که یک هفته مملکت را به تماشای خود بخواند؟ مگر نمی شد جناب رهبر نصفه روزه ترتیبِ این عملِ سرپایی را می دادند و از بیمارستان به منزلِ مبارک پای می نهادند و در همانجا میهمانانِ خود را پذیرا می شدند؟ می گویم: آدمِ افتاده بر تخت، لباس سفید بیمارستان، دستگاه های سنجش و مراقبت، آمد و رفت پزشکان و پرستاران، یا اساساَ تیترِ ” عمل جراحی”، همه ی اینها ” ترحم ” بر انگیزند. یعنی شما اگر از کسی هزار جور دلخوری هم که داشته باشید، همین که بشنوید طرف روی تخت بیمارستان است، دلتان به رحم می آید.

می گویم: جناب رهبر، سخت به این ترحم محتاج بود. می گویم: رهبر نه و خودِ محمد نوری زاد، وقتی دست نوری زاد به نکبت هسته ای آغشته باشد، و به آشوب ها و خون های جاری در سوریه، و به باد دادن سرمایه های ملی، و به بر آوردن و برکشیدنِ شعبده ای به اسم احمدی نژاد، و به بارشِ آوار گون تحریم ها، و به زدن و کشتن و زندانی کردن هموطنان، خب این محمد نوری زاد با کلی آدم مجیز گوی اطرافش، هنوز دلهره ی محبوبیت دارد. این که نکند از سکه افتاده باشد یک وقت؟ داستانِ عمل پروستات حضرت آقا، و به عیادت رفتن فوج فوج وزیر و وکیل و آخوند و غیر آخوند و ورزشکار و هنرمند و آدمهای دم دست، هرچه که نداشته باشد، رحمت و شفقت و دلسوزی که دارد.

باور کنید من وقتی به دیدن جناب امیر انتظام رفتم که در خانه اش نیمه بیهوش بود و کسی از گنده نامان را بر سر نداشت، به یاد عمل پروستات حضرت آقا افتادم. و این که این عمل سر پایی، به این خاطر متعمدانه تا یک هفته ” کش ” داده شده که برای ایشان جلب محبت کند. بله، ایشان به این محبت های آبشارگون محتاج بود سخت. راستی چه ابلهانی به رهبر مشاوره می دهند در اینجور قضایا.

دو: ما و شما، محسن شجاع را آزاد کردیم. من اما همچنان جلوی اوین به قدم زدن های خود ادامه خواهم داد. هم برای این که جلوی چشم بازجوهای سپاهی باشم، و هم برای این که گزارشگر رنج آدم های بی پناه باشم، و هم برای این که دوستان به آنجا نیایند تا داستان محسن و آتنا فرقدانی ( دختر هفت سینیِ من) تکرار شود. آتنا، یک فهم جاری است. یک محبت سیال و زلال است. کاش در میان هواخواهان رهبر، یکی مثل آتنا پیدا می شد که بی هیچ چشمداشتی به اصل انسانیِ وی عشق ورزد. ما آتنا و دیگر عزیزانمان را نیز آزاد خواهیم کرد حتماَ.

سه: به دیدن جناب امیر انتظام رفتم. حالش کمی بهتر بود. اما چه حالی؟ پاها از کار افتاده، دست ها لرزان، صدا فرو کشیده، چشم ها به انتظار. انتظارِ چه؟ انتظارِ فرزندانی که سی و شش سال است آنان را ندیده. از جناب امیر انتظام پرسیدم: بزرگترین آرزویتان چیست؟ گفت: آزادیِ ایران. دیگرچه؟ دیدن فرزندانم. می گویم: آهای سر رشته داران نظام اسلامی، اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید. آزادیِ ایران و ایرانیان به کنار، بیایید و آرزوی دیدار فرزندان را برای امیر انتظامی که از سی و شش سال پیش زندانیِ شماست محقق کنید. یا ممنوع الخروجی اش را رفع کنید یا به اندازه ی یک هفته – و نه بیشتر – امکانِ آمدنِ فرزندانش را به ایران فراهم آورید.

چهار: عکس های تن پوشم همان قبلی ها بود: عکسِ آقای تاج زاده با زیر نویسِ ” زندانیان بی گناه ” در پیش، و عکس جناب حاج حسین شریعتمداری با زیر نویسِ ” داعشی های ایران ” در پشت. بانویی مانتویی و لاغر آمد و گفت: ما مردم اهل همراهی و خطر کردن نیستیم. علتش این است که گرفتار و مشغول و اسیرِ امروزیم و از فکر کردن به فردا هراس داریم. بنا به گفته ی خودش، برادرش بخاطر یک ” انگِ ” مالی در زندان بود.

پنج: یک پژوی 405 که احتمالاَ یا به بازجویان سپاه تعلق داشت یا به بازجویان اطلاعات، آمد جلو و دم درِ بزرگِ زندان توقف کرد تا به داخل برود. آن کسی که پشت فرمان بود، صورتی تیره داشت و چهل سالی از عمرش را پشت سر گذارده بود. این مرد تیره پوست، زیر چشمی مرا پایید و تا آمدم به چهره اش بنگرم، صورت برگرداند. و من تا رفتم که قدم بزنم، به سمت من سر برگرداند تا نوشته ها و عکس های تن پوشم را بخواند و ببیند. سربازِ دم در، رفت طرف تیره پوست. مرد تیره پوست که نمی خواست من صدایش را بشنوم، بسیار آرام و بی صدا اسمش را به سرباز گفت. سرباز با صدای بلندِ میوه فروشانِ دوره گرد، به سربازِ هماهنگ کننده ی داخل اتاقِ هماهنگی رو کرد و داد زد: مهدوی دو الف. و این یعنی مرد تیره پوست از بازجویان سپاه بود.

شش: پیرمردی هفتاد ساله که اندامی ریز ولاغر و چهره ای زرد و پر چروک و ته ریشی سفید و کاپشنی احمدی نژادی بر تن داشت و کیف نازکِ قهوه ای رنگی به دست، از درِ کوچک مراجعینِ زندان بیرون آمد و از کنار من گذشت و نیم نگاهی به تن پوش من انداخت و عرق پیشانی اش را با دستمال پارچه ای اش سترد. پرسیدم: پدر جان کسی از شما زندانی است؟ ابروانش را بالا انداخت که: نه. پرسیدم: خودتان زندانی هستید؟ ابروها را بالا انداخت که: نه. پرسیدم: وکیل هستید؟ ابروانِ بالا رفته گفتند: نه. اما سرانجام به سخن در آمد و گفت: شغلی دارم که هیچ کس نمی تواند عزلم کند.

یک اتومبیل سمند از داخل زندان بیرون آمد. پیرمردِ چهره زرد به طرف سمند رفت. پرسیدم: چکاره اید که کسی نمی تواند عزلتان کند؟ گفت: قاریِ قرآنم. پرسیدم: برای زندانیان قرآن می خوانید؟ سرش را پایین آورد که یعنی بله. داشت سوار می شد که گفتم: خیلی خوب است که شما قاری هستید. اما این داعشی ها هم بد قرآن نمی خوانند ها؟! در نیمه راه سوار شدن گفت: آنها انسان نیستند. رفت که سوار شود گفت: در قرآن ” لعن” هم داریم. شیشه ی راننده پایین بود. گفتم: اتفاقاً داعشی ها به همین لعن های قرآن استناد می کنند و آدم می کشند و تجاوز می کنند. سرباز دم در کفِ دستش را به صندوق عقب سمند کوفت و به راننده که سرباز بود گفت: برو دیگه!

هفت: مرد جارویی که از زندانیان مالی است و کارش نظافت همین اطراف است، ماسک سفیدی به صورت بسته بود و خاک انداز به دست، جارویش را پرچم کرده بود به دیواره ی پل و با بی حوصلگیِ مفرط، زباله های جمع آوری شده را در یک سطل زرد رنگ می ریخت. کوه می کند انگار. زندانیان سیاسی از این ماسک های سفید خاطره ها دارند. همه ی بازجویان ماسک به چهره دارند. عجب شهری است اینجا. هم متهمان چشم بند به چشم دارند و هم بازجوها ماسک به صورت.

هشت: جمعی از زنان و مردان چهل پنجاه شصت ساله در کناره ی پل در سایه ایستاده بودند. مینی بوسی از راه رسید. این زنان و مردان با دیدن مینی بوس به وجد آمدند. عده ای سرباز، زندانیانی را با مینی بوس آورده و به داخلِ زندان می بردند. مینی بوس در شیبِ پیچ کمی توقف کرد. دست هایی از پنجره ها بیرون آمدند. زن ها و مردهای منتظر با شادمانی پیش دویدند و به لمس دست ها پرداختند. مینی بوس بالا آمد و در کنار من توقف کرد. زنان و مردان بالا دویدند. چهار زندانی با دستبند یکی یکی درست پیشِ روی من از مینی بوس پیاده شدند. یکی از زندانیان عجبا که شبیه ستار بهشتی بود. با سری برهنه و بی هیچ موی.

هر چهار زندانی که پیاده شدند، من دیدم یکی شان عجیب شبیه ” آرتین” پسرک پنج ساله ی بهایی زاده است. همو که من به پاهایش بوسه زده بودم. بله، این پدرِآرتین بود. جلو رفتم. او نیز مرا شناخت و با صدای بلند خودش را به من معرفی کرد: من کامران رحیمیان هستم. پدر آرتین. از این خبر، مست شدم. رفتم و در آغوشش گرفتم. سه زندانیِ دیگر با دیدنِ من شادمان شدند. صورت آن سه را نیز بوسیدم و به تک تک شان گفتم: من بخاطر شماها اینجایم. سربازِ مراقب بیش از این به مستیِ ما مجال نداد. آنها را به سمتِ درِ کوچک مراجعین بُرد. آن چهار می رفتند و سر بر می گرداندند و به تکانِ دست من پاسخ می دادند. مردان و زنان بهایی با هیجان به سمت اتاق مراجعین رفتند.

نه: یکی از بستگانِ کامران رحیمیان را دیدم که آرتین را بر شانه نشانده بود و با شتاب از شیبِ اوین بالا می آمد. او را می شناختم. به من که رسید گفتمش: دیر آمدید رفتند داخل. گفت: نه دیر نشده. و داستان را برایم این گونه تعریف کرد: یک چند وقتی است پدر آرتین و این سه نفر را از زندان رجایی شهر به اینجا می آورند. همسرِ کامران و همسرِ عادل نعیمی و همسر شهاب دهقانی و مادر شمیم نعیمی در اینجا – اوین – زندانی اند. گفت: به اینها ماهی یک بار ملاقات حضوری می دهند. من آرتین را آورده ام بفرستم داخل پیش پدر و مادرش.

ده: مردی شبیه آقای ابراهیم اصغرزاده از شیبِ اوین بالا آمد و یک راست رفت داخل دادسرا. هر چه منتظر ماندم بیرون بیاید تا به او بگویم: آقای اصغر زاده، شما چه بخواهید و چه نخواهید، در این سی و شش زندانِ آقای امیر انتظام سهم و نقش دارید. آن روزها که با همرزمان خود، مثل خورشید بر سرِ دیوار سفارت آمریکا طلوع می کردید و هر روز همانجا دادگاه تشکیل می دادید و به شعار مردمِ بی خبر که فریاد می زدند: دانشجوی خط امام افشا کن افشا کن، با افشاگری های روز به روز پاسخ می دادید، اکنون بیایید و با دوستانتان به ملاقات آقای امیر انتظام بروید که سخت بیمار است و معلوم نیست چند وقت دیگر زنده بماند.

یازده: پیرمردِ چهره زرد که قاری قرآن بود و کسی نمی توانست عزلش کند، با یک پژوی 405 آمد و مقابل درِ اصلیِ زندان از اتومبیل پیاده شد و به سمت درِ مراجعین رفت. راننده ی این پژو یک روحانی بود. یک سرباز مسلح، شش زندانی را بازو به بازو دستبند زده بود و از پله ها پایین شان می برد. این شش نفر برای پایین رفتن از پله ها، ناگزیر در هم فشرده می شدند و در پله ای دیگر از هم وا می رفتند. یک مرد سیاه پوش که نیمی از دندانهای بالایی اش ریخته بود، به سمت من آمد. چرا سیاه پوشیده ای؟ همینجوری. اینجا چکار داری؟ برادرم در رجایی شهر زندانی است. به چه جرمی؟ سلفی گری. اقدام مسلحانه که نداشته؟ نه بابا، برادرِ بدبخت من تنها توی مغزش سلفی است و اینها دست برده اند توی مغزش. مرد، کُرد بود و سنندجی. سه سالی از زندانی بودنِ برادرش می گذشت. برای عفو مشروط برادرش به آنجا آمده بود اما نمی دانست چه باید بکند. سرگردان بود. کسی را برای پاسخگویی نیافته بود.

دوازده: یک پراید آمد و جلوی درِ بزرگ زندان توقف کرد. مسافرش یک روحانی بود. راننده و روحانی پیاده شدند و به سمت درِ مراجعین رفتند. از راننده پرسیدم: حاج آقا را برای نماز آورده ای؟ با علاقه گفت: آره عزیزم. گفتم: قبول باشه. گفت: قبولِ حق. خود در زندان دیده ام که این روحانیان می روند به نمازخانه های بندهای مختلف زندان. زندانیان می آیند و صف می بندند و پشت سرِ حاج آقا به نماز می ایستند. من در دنیا هیچ کاری ناجوانمردانه تر از پول گرفتن بخاطر نماز ندیده ام. این که شما جلو بایستی و نماز بخوانی و دیگران به تو اقتدا بکنند و تو بخاطر همان نماز – که نماز خودت نیز هست – از مردم پول بگیری.

سیزده: یک پراید آمد. مسافرش سه نفر بودند. شاخص ترین شان همان سرگرد لباس شخصی روز چهار شنبه بود. مرا به سمت خود فرا خواند و گفت: باز آمده ای که؟ گفتم: من روزهای زوج اینجایم. نفر بغل کسی که پشت فرمان بود شیرین زبانی کرد که: روزهای فرد می روی پیِ کار؟ گفتم: بله، به نوشتن و کارهای خانه و شخصی ام می رسم. سرگرد لباس شخصی گفت: هیچ به دورنمایی که از خودت ساخته ای فکر کرده ای؟ گفتم: خیلی زیاد. گفت: شاید یه عده بگویند به سرش زده. یک عده بگویند قاطی کرده.

به جناب سرگرد لباس شخصی گفتم: به همه ی اینها فکر کرده ام اما به این هم فکر کرده ام که آن اصلِ کاری ها هرگز به این چیزها فکر نمی کنند. و گفتم: مخاطب من سپاهی ها و قاضی ها و اطلاعاتی ها و مسئولان هستند. یک نفرشان به این فکر نمی کنند که فلانی به سرش زده. بل همه شان در این سخن مشترک اند که نوری زاد با این کارش، بیخ و بنیان سپاه و اطلاعات و نظام را نشانه رفته و روز به روز بر دخمه های مخوف ما نور می تاباند. گفتم: من نود و چهار روز با همین ریخت و قیافه جلوی اطلاعات قدم زدم و جور واجور حرف شنیدم اما اموالم را از آنان پس گرفتم. از اینها هم پس می گیرم.

چهارده: یک مرد سی و هشت ساله ی روشن روی با ته ریشی جو گندمی و کاپشنی بی آستین و پیراهنی بی یقه از داخل زندان بیرون آمد. یک سه ساعتی بود که بعد از دو ماه زندان، آزادش کرده بودند. دانشجوی امام صادق بود و طیِ یک مصاحبه ی ساختگی که در آن به احمدی نژاد گفته بود احمقی نژاد به زندانش انداخته بودند. در این مدت، دوازده روز در انفرادی بوده و سخت او را می زدندش که اعتراف کند آن صد دلاری که در جیبش بوده از اسراییلی ها گرفته. نیز طبق حکم، سی ضربه شلاقش زده بودند و یک هفته بخاطر این سی ضربه شلاق، بستری بوده در درمانگاه زندان.

یکی دیگر از جرمهایش این بوده که در همان مصاحبه ی دروغین از او در باره ی شعار نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران پرسیده بودند و وی گفته بود: ما تا زمانی که خودمان محتاجیم، ناجوانمردانه است که از گلوی مردم خودمان بزنیم و بریزیم به کام دیگران. با نگاه به عکس ها، دانستم که تاجزاده را دوست دارد و از شریعتمداری متنفر است. اسمش؟ سید محمد موسی میر شاه ولد. می گفت: سال 80 هم یک ده ماهی زندانی بوده در همین اوین و برای مدتی نیز از تحصیل محروم شده بود. می رفت تا لوازم شخصی اش را پس بگیرد.

پانزده: مردی پنجاه ساله، در حالی که دست مردی فلج را گرفته بود از دادسرا بیرون آمد و با مرد فلج که عصایی دردست داشت به سمت شیب اوین رفت. این مرد فلج، در هر گام با رقصی دردناک به خود می پیچید و پایین می رفت. جوری که با خود می گفتم ای خدا هر آن ممکن است استخوانهای نازک این مرد بشکند و بند از بندهای سستش جدا شود.

شانزده: مرد جوان و رشید و توپُری که عینکش را روی موهای بالای پیشانی اش جای داده بود، از یک وانت آبی رنگ نیسان پیاده شد و با نگاه به تن پوشم گفت: بابا اینها مالی را که بردند پس نمی دهند که. کارش؟ توزیع غذا به ده واحد از زیرمجموعه های زندان اوین درده نقطه ی تهران. می گفت: آشپزخانه ی مادر در همین اوین است. کمی که به تن پوشم خیره ماند، دست به صورتش کشید و ملتمسانه از من پرسید: مرگ من دوربین مخفی نیستی؟

هفده: سید محمد موسی میر شاه ولد با کیسه ای پلاستیکی در دست باز آمد. حکم قاضی را که نشانم داد، دانستم وی روحانی است و در این مدت در بند ویژه ی روحانیان زندانی بوده. در حکم، خلع لباسش کرده بودند به مدت سه سال و محروم از حمایت ها و امکانات حوزوی با یک میلیون تومان جریمه ی نقدی و سی ضربه شلاق. می گفت: مدتی با آیت الله کاظمینی بروجردی که هشت سال در اوین زندانی است هم بند بوده است. جای دو زخم عمیقِ مچِ دستش را نشانم داد. گفت: به هشدار بسیجی ها اعتنا نکردم. یکی از بسیجی جلو آمد و با چاقو به من ضربه زد دو بار. جوری که خون بیرون زد و پاشید هم به سرو روی من و هم به سرو روی بسیجی. می گفت: داعشی ها اخیراَ کلمه ی داعش که مخفف دولت اسلامی عراق و شام است تغیرش داده اند به: داعشما. یعنی دولت اسلامی عراق و شام و مصر و ایران.

هجده: از درِ مراجعین، آرتین کوچولو را دیدم که با مادر بزرگش – آفاق خانم – بیرون آمد. به مادر بزرگ اجازه نداده بودند پسر و عروسش را ببیند اما آرتین را به داخل فرستاده بودند. اکنون وقت باز رفتن این چهار زندانیِ بهایی به رجایی شهر بود. بردندشان به اتاق مراجعین. من نیز رفتم و بار دیگر صورت هرچهارشان را بوسیدم و گفتمشان: ما را در همه حال در کنار خود بدانید. گفتم: ما بخاطر آسیب هایی که از ما شیعیان و این نظام اسلامی دیده اید و می بینید، هماره شرمنده ی شمایانیم. همانجا در اتاق مراجعین، آرتین را بار دیگر به آغوش پدرش کامران رحیمیان سپردند. این پدر گویا از لمس و بوسیدن و بوییدن آرتین سیر نمی شد. دیدم که کامران رحیمیان، بینی اش را به گلوی کودک نزدیک کرد. نمی دانم چه بویی را از تن کودک استشمام می کرد که وقتی به سمت من روی بر گرداند، چشمانش بی تاب اشک بود. نامسلمان ها، مگر پدر و مادری را همزمان زندانی می کنند؟ آنهم بخاطر درس دادن فیزیک و شیمی و روانشناسی!؟

نوزده: همه که رفتند، آرتین کوچولو همان لطیفه ای را که چند بار برای پدر و مادرش تعریف کرده بود، برای من نیز تعریف کرد. این لطیفه را از زبان کودکانه ی آرتین از اینجا بشنوید و ببینید:

بیست: محسن شجاع زنگ زد. کِی؟ ساعت دوازده و نیم ظهرِ همین امروز یکشنبه. گفت که حالش خوب است و هیچ نگرانی ندارد. و گفت: چیزی در میان نبوده که بخواهند برایش پرونده کنند. خدای را سپاس گفتم. به محسن نگفتم که: در همین زندان اوین، چه دختران و پسران و مردان و زنانی را که بی هیچ گناه و خطا بر عاطفه هایشان سیلی زده اند و سه سال و ده سال و بیست سال در دخمه ها و سلول ها پوسانده اندشان.

محمد نوری زاد
بیست و سوم شهریور نود و سه – تهران