یک: امروز رفتم اوین. زیر پل، خانم خانجانی را دیدم با دخترش. دختر جوان بعد از دوسال، به تازگی از زندان آزاد شده بود و حالا همسر این دختر را به زندان برده و دو و نیم میلیارد تومان برایش وثیقه تعیین کرده بودند. خانم خانجانی می گفت: سه نفر از ما را به زندان برده اند و برای این سه نفر جمعاً هفت و نیم میلیارد تومان وثیقه خواسته اند. گفتم: زبانِ حال این وثیقه ی سنگین این است که: ما نمی خواهیم اینها را آزاد کنیم. و گفتم: لعنت به آیت الله هایی که با نجس خواندنِ بهاییان، راه را بر شقاوت دستگاه قضایی هموار کرده اند و دستِ مأموران اطلاعات و سپاه را در آزار بهاییان واگشوده اند.

دو: رفتم داخل و نامه ای برای آقای تورک – سرپرست دادسرای مستقر در زندان اوین – نوشتم. این که: اگر تا دیروز خواسته های من باز پس گیریِ اموالم بود، اکنون آزادی محسن شجاع نیز بدان افزوده شده است. و نوشتم: محسن شجاع، بی گناه است و اگر جرمی در کار باشد، این جرم متوجه من است. و باز نوشتم: تا پایان وقت امروز – یکشنبه – اگر وی را آزاد کردید که هیچ، وگرنه من از فردا همینجا سپید می پوشم و جلوی زندان اوین قدم خواهم زد با پرچمی سرخ بر شانه. بیرون که آمدم، عکسی به یادگار از خود گرفتم. شاید برای این که احساس کردم دارم به نقطه ی عطفِ این روزهای خود نزدیک و نزدیک تر می شوم. انتخاب قدمگاهی چون مقابل درِ اصلیِ زندان اوین، نه چیز کمی است که بتوانند تحملش کنند.

سه: تابلوی تازه ام را تقدیم می کنم به محسن شجاع و همه ی بی گناهانِ زندانی در هر کجا.

محمد نوری زاد
شانزدهم شهریور نود و سه – تهران