یک: من امروز – چهارشنبه – از ساعت پنج و نیم عصر، سپید پوش و پرچم به دوش در مقابل درِ اصلی سفارت سابقِ آمریکا قدم خواهم زد. برای چه؟ شاید برای این که به خود ثابت کنم: تا چه اندازه برای فردای سرزمینم حساسم.

دو: دیروز صبح ساعت ده بود که دکتر سید محمد سیف زاده – یکی از نام آورترین و پاک ترین و با تجربه ترین و با سواد ترین وکلای مستقل – را از زندان رجایی شهرِ کرج آوردند به یک دندانپزشکی در تهران. رفتم و درهمان دندانپزشکی دیدمش. جناب پیمان عارف و خانواده ی آقای سیف زاده نیز آمده بودند. از این ملاقات هم خواهم نوشت.

سه: عصر دیروز رفتم منزل دکتر مسعود پدرام، پژوهشگر ارشد علوم سیاسی و فعال ملی مذهبی که تازه از زندان اوین به مرخصی چهار روزه آمده بود. در باره ی این ملاقات نیز خواهم نوشت.

چهار: دیشب، سرِ شب بود که رفتم منزل جناب مهندس عباس امیر انتظام. روز قبلش با وی تلفنی صحبت کرده و صدای خسته و بیمارش را شنیده بودم. آنچه که از امیرانتظام دیدم، دماوندِ ناپیدایی بود گمشده در میان غباری از بی خبری و غفلتِ ما ایرانیان. جسمش رنجور بود و صدایش به سختی ارتفاع می گرفت. تجسم این که یک ایرانیِ انسان و پاک و خردمند و وطن پرست و متخصص و جهاندیده سی و شش سال از ناب ترین مقطع عمرش را اسیر و زندانی نظامی باشد که بهترین هایش علم الهدی ها و جنتی ها و احمد خاتمی ها و فلاحیان هایند، درد آور که نه، بل تأسفبار و مشمئز کننده است.

همسرش کجا بود؟ آواره ی داروخانه ها برای یافتنِ داروهای خاص. می گویم: این روزها جناب امیر انتظام روزهای سختی را گذران می کند. پیشنهاد می کنم آب اگر در دست دارید بر زمین بگذارید و از هر کجای ایران به دیدار این دماوند بی ادعا بروید. نه برای روحیه دادن به وی. بل برای روحیه گرفتن از وی. منزلش؟ الهیه – مجتمع مسکونی لاله. نمی دانم چرا از وی پرسیدم: ضرر نکرده اید از این که بخش وسیعی از عمر خود را بخاطر پایداری و ایستادگی بر سر حق و حقیقت و وطن از کف داده اید؟ پاسخش؟ این فیلم را ببینید و پاسخش را از خودِ جناب امیر انتظام بشنوید:

محمد نوری زاد
دوازدهم شهریور نود و سه – تهران