آنچه که در سخنان رهبر به “دشمن” تعبیر می شود، یک رو به آمریکا دارد و روی دیگر به اسراییل. گرچه وی انگلستان را با ” خبیث” توصیف کرده اما مراد اصلیِ رهبر همان دو عقربِ جرّاره بیش نیست. مثلاً این که روسیه با هزار هزار کلاهی که بر سر دستگاه رهبری نهاده و اعماق جیب نسل های ما را نیز بالا آورده، و این که همین روسیه بعد از فریبِ هزار جوره ی دستگاه رهبری، در جمع کشورهای 1+5 در تحریم گسترده علیه کشورمان حضور یافته، و این که روسیه با این همه خسارتی که بر ما و نسل های ما آوار کرده همچنان در عِداد دوست است و مدال دشمنی به این کشور هزار رنگ تقدیم نشده، داستان دیگری است که من بارها بدان پرداخته ام و تنها می گویم: آقایان، ما می فهمیم آن پشت ها چه سر و سرِی با روسیه دست به دست می شود.

پرسش من از رهبری به سابقه ی تاریخی سیاهپوستان در آمریکا ربط پیدا می کند. که نسبت سیاهان به سفید پوستان در آمریکا، شاید مثل نسبت تاریخیِ بهاییان ایران به شیعیان ایران باشد. با همان نفرت ها و و کشتارها و زندان ها و ترس ها و تبعید ها و غارت ها. در همین کشورِ دشمن، خردمندی آنقدر جولان می دهد و فضا می پردازد که: یک سیاهپوست بخاطر لیاقت ها و سلامت های فردی اش می شود رییس جمهور. پرسش این که آیا خردمندی در ایرانِ شیعی، روزگاری به خود می بیند که: یک بهاییِ خردمند و فهیم و متخصص و سالم و وطن پرست و نوعدوست، رییس جمهور شود و بر جمع کثیر شیعیان و دیگر ایرانیان حکم براند؟ گرچه من پاسخِ این پرسش را نیک می دانم، و می دانم تصور یک چنین فردایی نیز به بدن خیلی ها کهیر می اندازد.

محمد نوری زاد
دهم شهریور نود و سه – تهران