نوشته ی اخیر من در باره ی اصطبل نشینان بهارستان باعث شد یکی از اصلاح طلبان سرشناس طی نامه ای به نوع رفتار و نوشته های من اعتراض کند. این دوست که من به وی احترام می گذارم و جز این که خود اجازه دهد اسمش را آشکار نمی کنم، برای من نوشته: ” …شما با رفتار و نوشتار رادیکالِ خود، فضای آرام سیاسیِ کشور را امنیتی می کنید چون در این فضاست که نوری زاد تنهاست ونظیر ندارد و نوری زاد هم به این یکه بودن احتیاج دارد وگرنه اگر عاقلانه رفتار می کرد هیچ اسمی از وی نبود. این روزها نوری زاد شاید از باری که به دوش می برد در پوست نگنجد و به خود نمره ی بیست هم بدهد. حتی شاید خود را مسیح و منجیِ این مردم بداند. مردمی که ” تا گفته اند غلام توییم، فروخته اندشان”…..

این دوست اصلاح طلبِ ما در جای دیگری از نوشته اش آورده: “…. بله من اعتراف می کنم باری که شما می برید هیچیک از اصلاح طلبان نمی برند. دلیلش این است که بارنوری زاد کج است برادر. چرا اصلاح طلبان با وی همراه شوند در حالی که عقلا گفته اند: بارِ کج به منزل نمی رسد؟ ایکاش نوری زاد از فکر منجی بودن بیرون می آمد و در میان مردم و سیاسیون متین و عاقل گم می شد. اگر رشته ها به دست نوری زاد بود همان تنش ها و نا آرامی ها ادامه می یافت. رفتار عاقلانه ای که آقایان هاشمی و خاتمی در انتخابات اخیر از خود بروز دادند و فضا را آرام (کردند) و کشور را نجات دادند کجا و رفتار رادیکال نوری زاد (کجا)؟

دوست ما نوشته: شما آقای نوری زاد هر از چندی با ظرافت به نقد اصلاح طلبان دست می بری. از طرف پرسیدن (د): خبرداری پدرت از گشنگی مرد؟ جواب داد داشت و نخورد؟ ما اگر در جایی کم ظاهر شده ایم تنها بخاطر عمقی است که می بینیم. در عین حال که به کوتاهی ها و خطاهای احتمالی خود نیز اعتراف می کنیم. من به شما برادرانه نصیحت می کنم بیش از این خود را مضحکه ی خاص و عام نکنید. داد و فریاد و هواداریِ عده ای که نمی گویم دشمن اما دوست نیز نیستند شما را نفریبد. کمی آرام بگیر(ید) و از شاخه ای که بُن می برید به زیر آیید و به زن و بچه ی خود برسید. ما خمره ی شرابی را که تازگی ها سرمی کشید و بدان خوشید، تهش را قبلاً بالا آورده ایم.
البته این دوست اصلاح طلب به این نیز اشاره کرده است که: “… اجازه بدهید نوری زاد یک خاطره باشد تا فردی شک بر انگیز…”.

این نامه طولانی است و تلاش من برای این که نویسنده را برای انتشار علنیِ آن مجاب کنم به جایی نرسید. این چندمین نوشته ای است که با همین حال و هوا برای من ارسال می شود و من به احترام این که نویسندگانشان مایل به رسانه ای شدن نوشته هایشان نیستند، از انتشار اسم و شهرتشان پرهیز می کنم.

درپاسخ به این دوست، چند جمله ای بیش ننوشتم اما در انتها آوردم: اگراجیرِ شک برانگیزی یافتید که اینگونه شب و روزِ خود را نشناسد و خود و خانواده اش را اینگونه به آسیب اندازد و هرگز نیز از جاده ی انصاف و ادب و انسانیت خروج نکند و مخاطبانش را هماره به همین انصاف و ادب و انسانیت فرا بخواند، قد و بالایش را طلا بگیرید با هزینه ی من.

محمد نوری زاد
بیست وهفت مرداد نود و سه – تهران