بخش دوم (بیست و پنج عکس و بیست و پنج شرح)

آمده بودند تا بگویند: ما از این که با تو در یک قابِ عکس جا بگیریم باکی نداریم. من به این دوستی ها بسیار اعتقاد دارم. دوستی هایی که بُن مایه اش ” هیچ نخواستن و همه چیز دادن” است. اینها چه می خواهند از من؟ که نه امضایی دارم و نه نفوذی. و بعکس، هرچه دارم هراس است و هیاهوی و بیم از زندان و به مخاطره افتادنِ معیشت و تحصیل.

آقای نوری زاد، حال گوهر عشقی – مادر ستار بهشتی – خوب نیست. بیمارستان که رفت، شلوغ شد. مردم ریختند داخل بخش. اطلاعاتی ها زود مرخصش کردند. از ترس بلوایی که می رفت جهانی شود در همان بیمارستان. می بینی آقای نوری زاد، یک پیرزن پوست و استخوانی یک طرف، یک نظام پر مدعای اسلامی یک طرف.

دوست ارومیه ای ما با فارسیِ نمکینی که طعم ترکی داشت از دیروز ایران گفت و از فردایی که در پیش است: دیروز ما را که دزدیدند، اما نمی گذاریم فردایمان را بدزدند. از گلویشان بیرون می کشیم. زهرشان می کنیم هرچه را که بالا کشیده اند از ما.

آن سوتر از جمعی که در اطراف من بودند، جمعی نیز با مردِ احمدی نژادی بحث می کردند. او همچنان معتقد بود که باید مصالح نظام را فهم کرد و کاری نکرد که در مصلحت نظام نباشد.

آقای نوری زاد، من کوچکترین عضو کهریزکم. من بچشم خودم جنایت ها را دیدم در هفده سالگی ام. آمده ام تنها یک جمله ی کوتاه بشما بگویم و بروم. این که: دمت گرم!

یک پرسش، شما راز فلاکت ما را در چه می دانید آقای نوری زاد؟ دوستان، آخوندهای بی تخصص خیمه بسته اند بر سر کارهایی که تخصص می طلبد. راز سرگشتگی و حفارت و افول ما در همین یک نکته است. آدم های کار نابلدی که در گذشته های تاریخی جامانده اند، برای ما و آینده ی ما تکلیف روشن می کنند. راستی آقای نوری زاد، من یک هدیه برای شما آورده ام. چه؟ یک سی دی از استاد حسین علیزاده. سه تار نوازیِ وی است. سپاس

این جوان نارنجی پوش دو روز پیش با مادرش آمده بود اینجا. یک شاخه گل به او دادم تا از جانب من تقدیم مادرش کند. این جوان حامل یک پیام بود: ما را در کنار خود ببینید.

آقای نوری زاد، شما پایان کار این سه نفر را چگونه می بینید؟ والا من به پایان کار مرحوم مصدق که می نگرم، تصورم بر این است که این سه تن نیز به همان راه در افتاده اند. نظامی که جرأت دادگاهی کردن این سه را ندارد، لاجرم اینان را به سمت مرگ می شتاباند. ما در آینده ای نزدیک شاهد وقایع عجیبی خواهیم بود. چرا که زندانی کنندگانِ این سه تن نیز خود در معرض مرگ اند بی هیچ اعوجاج!

ما را چاره ای نیست جز رواج آگاهی. باور کنید حاکمیت بصورت هشت سیلندر دارد جهالت را ترویج می دهد چرا که بقایش در همین است و ما باید با موتور گازی هم که شده به سمت آگاهی خیز برداریم. ما را چاره ای جز این نیست. ما که اهل اسلحه و مقابله ی خشن نیستیم. که اگر اسلحه هم داشتیم دست به خشونت نمی بردیم. چه کسی را بزنیم و بکشیم تا به آزادی برسیم؟ کشورمان ایران را باید برهانیم اما با خردمندی و بی کمترین آسیب.

پسرم، ما اهل خشونت نیستیم. اگر سرداران پف کرده از مال حرام، اهل خشونت اند و ملاهای بی لیاقت و خشن، دست به کلتِ کمر، ما بجای نفهمیِ آنان باید بر درستیِ راه اصرار ورزیم. خشونت همان است که اینان مشتاق آنند. چرا که تخصصش را دارند. بله ممکن است کار به درازا بکشد و سالها بگذرد اما بخاطر ایران عزیز و ایرانیان چشم به راه، با صبوری خیمه هایشان را فرو می خوابانیم حتماً.

مادر شهید کریم بیگی از شهدای عاشورای 88 نیز آمد که بگوید: شما هرگز تنها نیستید. این بانو، بقدر صد مرد تقلا و تلاش می کند برای رواج آگاهی. سپاس بانوی خوب که شهرها و روستاها را در می نوردی برای التیام مادران و پدرانی که چون تو زخم خورده اند و زخم عزیزی بر دل دارند.

مادر شهید کریم بیگی: آقای نوری زاد، تنهایی را بگذار برای آنانی که سنگدل اند و بخیال خام شان بر سرِ فرصت ها خیمه بسته اند. اینها تنهایند. چرا که همه ی اطرافیانشان – نه به خاطر لیاقت هایشان – که بخاطر همان فرصت ها آنان را احاطه کرده اند. ما و شما چرا باید تنها باشیم؟

یک عکس یادگاری به اصرار رزمنده ی ارومیه ای. یک ترک زبان و یک مادر شهید در اطراف مردی که می گوید: ما می فهمیم پس هستیم.

پسر جوان نارنجی پوش، گلی را که من به مادرش هدیه داده بودم، آورد و تقدیم مادر شهید کریم بیگی کرد. گلی که بهر حال به دست یک مادر رسید.

به این بانو که پرسشی از پسرش آورده بود تا من بدان پاسخ بگویم، گلی هدیه کردم. اما وی این گل را برد و هدیه کرد به مادری دیگر.

بانویی که پرسشی از پسرش آورده بود، گلی را که من تقدیمش کرده بودم، به مادر شهید کریم بیگی تقدیم کرد. پرسش پسرش این بود: وقتی داعشی ها در عراق و سوریه اینگونه آدم می کشند حتماً مسلمانان صدر اسلام نیز اینگونه بوده اند. خب با این توصیف، چه ارزشی دارد اسلام آوردن سرزمین های درو شده؟ چه پاسخش باید می دادم؟ می گویم: هیچ! این نیز می گویم که: از هر دین و هر آیین، نیکی ها و درستی ها و بایستگی هایش را بپذیر و ناشایستگی ها و پلیدی ها و دروغ ها و نکبت هایش را دور بریز. ما برای رفتن به سوی آینده نباید به گذشته بنگریم. همین

آقای نوری زاد، من این روزها با سایت جناب عبدالعلی بازرگان حال می کنم. یک دوره تفسیر ایشان را دارم مزه مزه می کنم. خیلی خوشحالم که آقای بازرگان را و سایت ایشان را یافته ام. کلی پرسش دارم که این سایت به اغلب شان پاسخ می دهد. این مرد چه شریف و با ادب و منصف و پاک اندیش است.

بله پسرم. جناب عبدالعلی بازرگان مرد فهیم و با خرد و منصفی است. وی نقطه ی مقابل آخوندهایی است که از دین نان می خورند. در سخن جناب بازرگان شما هیچ عصبیتی و تعصبی نمی بینید. در اسلام مورد اعتنای ایشان، همه ی بشریت پذیرفتنی اند. اسلام ایشان جماعت قلیلی را بهشتی و کثیری را جهنمی نمی بیند. تو به خوب گنجی دست برده ای نازنین

تلفنی از سوئد: سلام آقای نوری زاد، من یک زن ایرانی هستم که طعم زندان های ایران را چشیده ام و کاملاً شما را و راه شما را درک می کنم. ما را با خود و در کنار خود ببینید و بدانید. شما هرگز تنها نیستید. آن شاخه ی گل و آن شیرینی ها را من سفارش دادم که برای شما بیاورند. شیوه ی مدنی شما برای اعتراض، همان است که مورد نیاز امروز کشورمان است. به راهتان ادامه بدهید که راه همین است.

پسرم، می پرسی چه انقلاب هدر شد؟ چرا سرمایه های ما در جنگ در بعد از جنگ تباه شد؟ چرا ما عقب مانده ایم؟ چرا این همه کینه در میان ماست و مردمان را رشدی رخ نداده بقدر لیاقت؟ می گویم: همه اش را در حاکمیت روحانیان ببینید. اینان بنا به کارنابلدی شان، و بخاطر حرص شان در بلعیدن فرصت ها، به راحتی فریب می خورند و به راحتی نقشی ایفا می کنند که: دیگران برایشان آراسته اند. به داستان هسته ای بنگر. ببین روسها چگونه عمامه ها را از سر آقایان برداشتند و بجایش کلاه گشادی نهاده اند تا قرن ها ما باید خسارتش را بپردازیم.

این چیزهایی که آقای زنگنه – وزیر نفت – گفت از بخور بخورها، و این چیزهایی که افراد اصطبل نشین در نکوهش وی گفتند، همه دال بر این است که پشت پرده ی بابک زنجانی جناب مجتبی خامنه است و اگر دستگاه قضا بخواهد انگشت بر این مفسده فرو کند دست خیلی ها رو می شود. زنگنه یک جور فرار به جلو می کنداز قرار داد کرسنت، اصطبل نشینان یک جور. مهم این است که جناب مجتبی خامنه ای در امنیت است و دستگاه قضا را در مشت دارد با همه ی قاضیان مستقلش!

ببین آقای نوری زاد، من هم در جنگ بوده ام هم در انقلاب و هم در قبل و بعدش. این روزها به این رسیده ام که سرم کلاه رفته تا کمر. ورشکسته ام آقای نوری زاد. شما هم مثل من اید. با این تفاوت که شما با این کار، خودتان را تسکین می دهید من اما خودم را می خورم مدام.

جناب سرگرد هم سر رسید با گروهبانی که مردم را متفرق می کرد. جناب سرگرد می گفت: مسئولیت اتفاقات اینجا با من است و من نمی خواهم گروههای فشار برای شما مشکلی پدید آورند.

جناب سرگرد و سرگروهبان دست بکار شدند و همه را متفرق کردند. من ماندم و آنانی که بر ماندن اصرار می ورزیدند. یک مرد اطلاعاتی یا سپاهی هم که لباس شخصی به تن داشت مرتب بر این تأکید می ورزید که: ببین راه را بند آورده ای!؟ من دو هفته ای در این قدمگاه نخواهم بود. خیال جناب سرگرد و آن مأمور اطلاعاتی یا سپاهی راحت برای این مدت. بعدش خواهم آمد با کلی انرژی. سپاس از همه ی شما خوبان. چه آنانی که آمدند یا نیامدند اما با من همدل بوده اند. حتی از بسیجیان و قلچماقان نیز تشکر می کنم. این مکان احتمالاً به کانون داغی از خبرهای داخلی بدل خواهد شد.