بخش نخست ( بیست و پنج عکس و بیست و پنج شرح)

این بانو که حجاب کاملی بر تن داشت، با هیجانی که هر لحظه افزون تر می شد، از پسرش گفت. و از همسرش که استاد دانشگاه شریف است. گفت: در روزهای الله اکبر، مأموران، پسرم را گرفتند و ریختند داخل خانه که همسرم را نیز ببرند. جلویشان را گرفتم. این بانو متعمدانه سخن هتاکانه ی مأموران را اینگونه وا گفت که: برو کنار زنیکه ی پتیاره! و شوهرم را و پسرم را بردند. گرچه یک روز بعد آزادشان کردند اما هر دو را بد جوری زده بودند. از آن روز به بعد من هرگز لبخند پسرم را ندیدم. شش ماه بعد پسرم که فارغ التحصیل دانشگاهی در ایالت کلرادو آمریکا بود، با ایست قلبی درگذشت. این مادر پرپر می زد که پسرم را کشتند این ناجوانمردها.

من به این بانویِ جوان از دست داده چه می گفتم؟ گفتم: همچو منی هرگز سوز یک مادر را نمی فهمد. این می گویم اما: در این نظام سردادن الله اکبر نیز جرم محسوب می شود. در گذشته های دور هر که به ظلمی از حکومتیان دچار می شد، به یک بلندی می رفت و اذان سر می داد نابهنگام. تا یکی بیاید و بپرسد دردت چیست. اینجا اما بخاطر الله اکبر می زنند و می کشند که چرا بزرگی ما را نمی بینی و داد می زنی خدا بزرگتر است؟

چوب بلند پرچم جوری بود که تاکسی ها به سوار کردن من اشتیاقی نشان نمی دادند. جوانی یک میله ی آنتن آورد که یکی دو روز بیشتر کار نکرد. یکی از بانوانی که خواننده ی سایت نوری زاد است برای من یک چوب صیقل خورده ی گردو آورد و گفت: این پرچم باید هماره در اهتزاز باشد.

چرا سفارت آمریکا؟ بخاطر این که جماعتی کودن از دیوار اینجا بالا رفتند و عده ای را گروگان گرفتند و احساس مردی کردند بی آنکه بدانند در جاده ای پای نهادند که پیشاپیش شوروی ها برایشان احداث کرده اند. جاده ای که به تباهی کشور انجامید. درد من این است که بالا رفتگان از دیوار سفارت هنوز که هنوز است از این ” بی تربیتی و کودنی بزرگ” شان نان می خورند.

بانویی که برایم چوب پرچم آورده بود یک بغل گل رُز نیز آورده بود. که: اینها را بدهید به بسیجیانی که به اینجا می آیند و به شما ناسزا می گویند یا با شما بحث می کنند.

این که با من دست می دهد، یک پسر نوجوان دبیرستانی است. با یک شاخه گل آمده بود به قدمگاه. می گفت: مگه من بمیرم که شما تنها باشی!

این بانو با لباس کامل دو چرخ سواری به قدمگاه آمده بود. می گفت: رکاب زدم تا اینجا که بگویم: شما را می فهمیم و با شماییم. مباد که ما را با خود و در کنار خود نبینید!

سئوال: چرا نوشته ای این سه نفر را دادگاهی کنید؟
پاسخ: برای این که نمی خواهیم باور کنیم آنگونه هستیم که: حاکمیت می خواهد. می خواهیم بگوییم: ما می فهمیم. برخلاف آنچه که حاکمیت اصرار دارد ما نمی فهمیم!

مرد: من استاد دانشگاهم. داستان استیضاح وزیر علوم تنها و تنها بخاطر منافعی است که جمعی از نمایندگان مجلس و حواریونِ آقایان دارند از دست می دهند. این آقای مخبر را که می شناسید؟ اینها استادان نخبه و دانشمند ما را بیرون کردند و همه شان را بازنشسته کردند و کسانی را آورده اند که کارشان جاسوسی است. آقای فرجی دانا اصلاً فرد سیاسی نیست اما همین که انگشت روی بورسیه ی بچه های آقایان گذارد دارند هوایش می کنند.

مرد: من اهل ارومیه ام. برای همسر شما یک جعبه نقل آورده ام که بخورد و دهانش را شیرین کند. آمده ام که بگویم ما در کنار شما هستیم آقای نوری زاد نه در کنار کسانی که سالها ما را دوشیدند. من خودم دو سال جبهه بودم بخاطر وطنم نه به خاطر این آخوندها. حالا اگر خدای ناخواسته جنگی صورت بگیرد، می روم آقا زاده هایشان را از سوراخ ها بیرون می کشم می گویم: بروید بجنگید و شربت شهادت بنوشید و با حورهایی که پدرانتان توصیف می کنند حال کنید.

این مرد رزمنده ی ارومیه ای تا پایان در کنار من ماند و با مخالفان بحث کرد با لهجه ی شیرین آذری اش. به می گفت: عجب خانواده ای و همسری داری نوری زاد که پا به پای تو با تو همراهند. و اصرار که: این جعبه ی نقل را به کسی نمی دهی الا همسرت که بخورد و کامش شیرین شود در این اوضاع تلخکامی!

هم بوسه و هم صحبت های درِ گوشی:
نماینده های مجلس چرا ساکت اند؟
چه باید بکنند؟
نشان بدهند که زنده اند!
آنها پول می گیرند که نشان بدهند مرده اند حالا شما می گویید نشان بدهند که زنده اند؟

عکسی به یادگار. با جوانی که از همین اکنون جوانی اش در معرض هدر شدن است. مثل جوانی خیلی ها که در شد و رفت.

به این بانو که با دو چرخه اش به قدمگاه آمده بود گفتم: این همه لباسی که پوشیده اید مگر مجالی برای آرامش و لذت بردن از دوچرخه سواری برای شما باقی می گذارد؟ گفت: برای عبور از تیر رس برادران، ما را چاره ای جز این پوشش غلیظ نیست.

و دختر جوانی که بر بلندای تلف شدن سالهای جوانی اش ایستاده. نظام اسلامی ما همه را زخمی کرده و بخش وسیعی از عمرشان را خراشیده و تلف کرده. شاخه گلی تقدیم به تو نازنین دخترم. همه ی تلاش ما به این است که آینده ی تو را به سمت نیکبختی جهت دهیم. البته با همت خودت که نخواسته ای در خانه بنشینی و خواسته ای که در ترسیم آینده ات نقش داشته باشی.

پسر جوانی برایم یک پاکت نوشیدنی آورد. هوا داغ بود و پوشش پلاستیکی، خیس از عرق کرده بود تن و بدن مرا.

مرد جوانی آمده بود و می گفت: من از دانش آموختگان جبهه ی ملی ایرانم. گفت: پنجشنبه رفتیم منزل گوهر عشقی مادر ستار بهشتی. حالش اصلاً خوب نیست. یک فکری بکنید.

آقای نوری زاد قدمگاه اطلاعات هیجان داشت اما اینجا کسی با شما کاری ندارد. با مردم نیز. گفتم: من مگر بدنبال هیجانم؟ من با اطمینان به شما می گویم: حتی هیجان اینجا از قدمگاه اطلاعات بیشتر است. اینجا یک مکان بین المللی است. جلوی چشم است. گذرگاه است. خیلی ها به اینجا می آیند و به آنجا نمی توانستند بیایند. خلاصه این که من همینجا خیلی کارها می توانم بکنم. یکی اش این که: در اینجا می شود کپه کپه محافل آزاد اندیشی به راه انداخت و از هیچ نیز مهراسید.

دوستان، ما گرفتاریم. رنجوریم. غارت شده ایم. تحقیر شده ایم. جماعتی بر ما حکومت یافته اند که: نمی فهمند و ادای فهمیدگان را در می آورند. بازی خورده اند اما ادای بازیگردانان را در می آورند. ما را چاره ای جز این نیست که از این گردونه خروج کنیم. چگونه؟ با رواج آگاهی. به این که نشان بدهیم ما: می فهمیم.

این کسی که پشتش به دوربین است، مردی است که سخت طرفدار احمدی نژاد است. محور سخنش ” مصلحت” بود و این که باید مصلحت ها را در نظر گرفت. جوان کرجی با صدای بلندش گفت: نفرین بر این مصلحت که مملکت ما را همین مصلحت گرایی به باد داده.

چهار جوان حزب اللهی آمدند و رد شدند. یکی شان دستها را بالا برد و با اشاره به من گفت: خدا مریض ها را شفا بده. دیگری گفت: این پرچم یزید چیه که دستت گرفتی؟ حاضرین بر افروختند. من گفتم: دعای اولی که بد نبود. این که یکی برای مریضان شفا بخواهد که بد نیست. دومی هم به پرچم یزید اشاره کرد که احتمال می دهم به کسی دیگر گفته نه به من. چرا که در این سالهای تاریخی هماره یک چنین پرچمی را برای شهدای کربلا به اهتزار در می آورده اند نه برای یزیدیان.

آقای نوری زاد، کتابهای دکتر مسعود انصاری را خوانده ای؟ بازشناسی اسلام، نگاهی نو به اسلام، یا کتاب از کلینی تا خمینیِ شجاع الدین شفا را؟ یا کتاب 23 علی دشتی را که همینها زدند و کشتندش؟ گرفتاری ملت ما تعصب مذهبی است. من خودم قبلاً قرآن درس می دادم اما اکنون یک کافر به تمام معنا هستم. نه نماز می خوانم نه روزه می گیرم. باور کنید من از مردانگی خودم خجالت می کشم.

آقا من یک چیزی بگویم؟ من از این که تلف شوم یا تلف بکنندم هراس دارم. نمی خواهم مثل پدرم باشم که هم خودش را و هم جامعه ی اطرافش را و هم خانواده اش را تلف کرد.

من یک بهایی هستم آقای نوری زاد. آمده ام به شما بگویم: فصل این که یک عقیده بر دیگران برتری جویی کند سپری شده. اجازه بدهیم هر کس به هر اعتقادی که دارد دلخوش باشد. ما با شماییم آقای نوری زاد.

جوانی آمد و شاخه گلی به دستم داد و دو جعبه شیرینی مقابلم گرفت. گفت: اینها سفارشی است از سوئد برای شما. گل را گرفتم و جعبه های شیرینی همانجا گشوده شد و در میان دوستان حاضر دست به دست شد. سلام دوست سوئدیِ ما. سلام ایران. سلام ایرانی.