برای مریم میرزاخانی
(برنده ی جایزه ی معادل نوبل ریاضی)

بانوی خوب، سپاس که دست کشورت را گرفتی و بر چهره ی اندوهبارش لبخند نشاندی و غبار از جمال مبارکش روفتی. در این سالهای انقلاب اسلامی، هر چه بر ایران رفته، جز خسارت و بی آبرویی و خروج نخبگان نبوده عمدتاً. تو اما با خرد و هوش سرشارت خوش درخشیدی برای سرزمینت ایران و البته برای خودت. و ایران، چه به مردان و بانوانی چون تو محتاج است این روزها.

امروز دیدم روزنامه ی شرق تصویری از تو منتشر کرده بود و بی حجابی ات را در سیاهیِ پس زمینه، گم کرده بود از ترس. بله بانوی خوب، این است درد جامعه ی ما. که جماعتی از آیت الله های ما از تماشای بلندای علم تو هیچ حسی در وجودشان نمی جنبد اما موهای ساده و سادگی تو همه ی احساس شان را به تکاپو در می اندازد. نازنین، به تو غرور می ورزیم و قدرت را می دانیم. دست ایران را در هرکجا بگیر که این روزها از درخشش عزیزانی چون تو در پوست نمی گنجد از خوشحالی.

محمد نوری زاد
بیست و سوم مرداد نود و سه – تهران