بیست و دوم مرداد – روز یکصد و دوم

این روزها به برکت سرانگشتان برادران سایبری چراغ فیسبوک به کورسویی مانند شده است. از همین روی مرا امکان جولان و انتشار کل عکس ها و نوشته ها نیست. پس مختصر می نویسم. تا فردا که افزون تر خواهم نوشت و کامل تر. اگر که امکانش باشد. دیروز خیلی ها آمدند. از پسر نوجوان دبیرستانی تا پیرمرد ارومیه ای تا مادرِ شهید کریم بیگی از شهدای عاشورای 88. از بانوان، چه با حجاب کامل و چه بانوانی که به حجاب اعتقادی نداشتند. همگی آمده بودند تا بگویند: تو تنها نیستی، ما با توایم و از این که با تو عکس بگیریم باکی نداریم. حتی بانویی از سوئد یکی را فرستاده بود با گل و شیرینی و همانجا در قدمگاه تلفنی با من صحبت کرد. اغلب شان دوستان فیس بوکیِ من بودند. دو نفر نیز از خوانندگان سایت آمده بودند. که یکی بانو بود و دیگری مردی با چشمانی پرمهر. این بانو برای من چوب پرچم آورده بود با یک بغل گل رُز.

خلاصه خیلی ها آمدند و آشکارا سخن گفتند یا چیزی دم گوشم نجوا کردند و رفتند. یکی بهایی بود و یکی مسیحی. و حتماً نیز در آن میان بوده اند کسانی که مسلمان نبوده اند اما آمده بودند بگویند: ما را در این میان اختلافی نیست. حتی بسیجیان و حزب اللهی های عبوری نیز برخوردشان جور دیگر بود. یکی شان دستها را بالا برد و گفت: خدا مریض ها را شفا بدهد. دیگری به اعتراض درآمد که: پرچم یزید را چرا بالا برده ای؟ نوشته ی فردا را به پای عکس ها خواهم کوچاند. تا هم عکس ها را ببینید و هم شرح مختصری از روز یکصد و دوم را. راستی این نیز بگویم که من دو هفته ای در قدمگاه نخواهم بود. این را بگذارید بحساب مرخصی تابستانه. حتماً بعد از این دو هفته – با اعلام قبلی – به این مکان مبارک بازخواهم گشت و با شما خواهم بود. تا کی؟ تا زمانی که یا من به اموال برده شده ام دست یابم، یا طرفِ مقابل بخواهد نشان بدهد که زورش بیشتراست و این زورِ بیشتر را به رخ بکشد.

محمد نوری زاد
بیست و سوم مرداد و نود و سه – تهران