دوشنبه بیست مرداد – روز یکصدم

یک: از پنجره ی اتوبوس که به قدمگاه نگاه کردم، دخترهفت سینی ام را دیدم که تنها بر نیمکت نشسته و چشم به اطراف می دواند. در راه، جوانی خوشفکر و نیک سخن با من همقدم شد و گفت: شیوه ای که شما برای اعتراض اتخاذ کرده اید یکی از بهترین هاست. درست در شرایطی که همه ی راهها را به بن بست کشانده اند و هر سخن معترضانه برای گوینده اش پرونده می شود، شما در این میان به شیوه ای دست برده اید که در نوع خود کم نظیر است. گفت: جامعه ای که نتواند فکر تولید کند، جامعه ای که نتواند خود را با جهانِ فهم همراه کند، باید بنشیند و فرسودگی و پوسیدگیِ نسل هایش را تماشا کند.

دو: دختر هفت سینی ام برای من رنگ آورده بود. این دختر، نقاش است. چندی پیش به نمایشگاه نقاشی اش رفتم و کارهای خوبش را دیدم. با کله های بریده شده ی مرغ و خروس تابلوهایی برکشیده بود: تماشایی. تلاش کردم بدانم از این کله ها چه می فهمم. که خودش به کمک آمد و گفت: این حکایت مردمانی است که هم در عروسی هم در عزا می کشندشان. با وی مشورت کرده بودم که رنگ های روی پارچه را از کجا می شود تهیه کرد. که دیدم برایم آورده. در باره ی خانم گوهر عشقی – مادر ستار بهشتی – با وی صحبت کردم که در بیمارستان بستری است. گرچه که شب از خواهر ستار حال مادر را جویا شدم، گفت مرخصش کرده اند بخاطر ازدحام جمعیتی که به ملاقات وی می رفته اند. دیدم عجب ارّه ای شده این گوهرعشقی در گلوی جمهوری اسلامی. که نه می تواند فرو ببردش و نه بیرونش کشد.

سه: بانوی جوانی که سی ساله می نمود و مهندسی خوانده بود در یکی از کشورهای اسکاندیناوی و صورتش انگار برای خنده های آمیخته به اشک پرداخته شده بود، سخن از تنهاییِ من گفت. این که چرا باید نوری زاد یکه و تنها باشد؟ این تنهایی آیا نشانه ی این نیست که: این راه نیز به جایی نمی رسد؟ و این که چرا نام آوران عرصه ی سیاست، نوری زاد را وانهاده اند؟ مگر نوری زاد چه می خواهد و چه می گوید؟ چرا نباید فلان روحانی صاحب نام و فلان سیاستمدار سرشناس که بهنگام سخنوری، یافته ها و بافته های سیاسی خود را حتمی و بی بر و برگشت می دانند، در کنار نوری زاد بایستند و خواسته های او را خواسته های خود بدانند؟

به خانم مهندس گفتم: بانوی خوب، علتش شاید دراین باشد که من فردی سیاسی نیستم. مرا چه بشود که در شمار فعالان فرهنگی جای داد. رویه و سخن من فرهنگی است و نه سیاسی. در سیاست باید ملاحظات فراوانی را درنظر گرفت. در سیاست باید چیزی داد تا چیزی گرفت. در سیاست گاه باید خم شد و سواری داد. من وقتی مته ی سخن خود را بر ملاج پوک مغزان اسلامی می گذارم و صریح و بی اعوجاج از پوکی دستگاه عریض و طویل اسلامی شان می گویم، این نشان می دهد که من اصلاً و مطلقاً سیاسی نیستم. یک فرد سیاسی هرگز به حوزه ی مراجع نزدیک نمی شود. و حال آن که من با اطمینان می گویم بسیاری از اینان در هشتصد سال پیش جا مانده اند و شوربختانه امروز صاحب نفوذ و تأثیرگذارند در بد و خوب جامعه.

گفتم: یک سیاستمدار هرگز به نقد دستگاه رهبری نزدیک نمی شود، من اما مصرانه بارها فریاد زده ام: رهبر به ازای این همه مسئولیتی که برهمه ی آنها دست نهاده، باید پاسخگوی مردم باشد. یک سیاستمدار مگر می تواند بگوید: چرا نباید گردش مالی دستگاه رهبری مشخص و روشن باشد؟ و اساساً چرا رهبری در شخص خامنه ای مادام العمر شده؟ و این که این رهبر اگر هیچ خطایی مرتکب نشده بود الا رهبریِ داستان نکبت بار و پر هزینه و خسارت بار و بی حاصلِ هسته ای، باید از رهبری خلع می شد. یک سیاستمدار کجا سخن از بابک زنجانی می گوید و حمایت های بی درو پیکر آقا مجتبی خامنه ای در برکشیدنِ وی؟ یک سیاستمدار یا یک حزب سیاسی مگر جرأت می کند به قلب سپاهِ سرداران پف کرده از مال حرامِ سپاه بتازد و چراییِ تاراج کشور را از آنان مطالبه کند؟ و گفتم: این سخنانی که من بر زبان می آورم و می نویسم، هرکدامش بمبی است بر سر یک جناح و یک حزب سیاسی، چه برسد به این که این بمب بر سرِ یک فرد سیاسی فرود آید. بله به همین خاطر است که من تنهایم.

گفتم: در این راهی که من گشوده ام، باید هر روز و هرساعت چشم به راه حادثه بود. در این راه، باید مرگ را در مشت گرفت. باید دور زندگی کردن و خوشبخت شدن و دور مال و ثروت و دفتر و شرکت و دم و دستگاه و دوستان را خط کشید. در این مسیر، صدای هر زنگ در، خبر از احتمال یک حادثه ی شوم دارد. در این راه، همه از اطراف شما پراکنده می شوند. چه می گویم؟ حتی دوستان و نزدیکان دیرین تان از این که با شما در قاب یک عکس جا بگیرند، هراس می کنند. در این راه، هرکسی که به شما نزدیک می شود، حتماً برخود پای نهاده است پیشاپیش. و خاطره ای برای خانم مهندس تعریف کردم:

دریک مجلس عزا، چشمم به دوستی خورد که سالها ندیده بودمش. او نیز مرا دید. من به سمت او می رفتم با شوق و او عقب عقب می رفت از ترس. در آن مجلس، عکاسان فراوان بودند. من می رفتم که روی او را ببوسم. و او می گریخت که مبادا عکاسی از آن بوسه عکس بگیرد و میز و شرکت و زندگی اش به مخاطره افتد. بله بانوی خوب، داستان تنهایی من از این جنس است. من گاه آنقدر تنها می شوم که می بینم جز خانواده ام کسی با من نیست. خانواده ای که بخاطر همراهی با من، از بسیاری از فرصت ها و موقعیت ها دور مانده است. من گاه بخود می گویم تا کی می خواهی این خانواده را از پی بکشی؟ تفاوت من با مردان سیاسی در همین چیزهاست. آنها در میان خانواده و فرصت ها و داد و ستدها و دفترها و میزها و شرکت ها فعال اند و من بر همه ی اینها، برهمه ی اینها، خط کشیده ام. سخنم که به اینجا رسید، اشک های خانم مهندس جاری شد.

چهار: در میان جمع، بانویی شصت هفتاد ساله و چادری و عینکی بود با دخترش که این دخترحدوداً سی و پنج سالی از عمر مبارکش را پشت سر گذارده بود ومانتویی تیره بر تن داشت. این مادر و فرزند آمده بودند که بگویند: نوری زاد بدان که تنها نیستی. بویژه مادر که می گفت اهل قم است و در هر سخنش همدلی و همراهیِ صادقانه موج می زد. این مادر جوری سخن می گفت که گویا تنها و تنها آمده به برادرِ یکه و تنهایش دلداری بدهد در میانه ی غوغای اشقیا. دختر از چراییِ تغییرِ من پرسید. و من پاسخش گفتم که: تغییرِ من ناگهانی نبود بانو. بل در سال 88 به بلوغی رسیدم که دانستم باقی ماندنِ من در آن سوی به امضای من منجر می شود پای برگه ی شقاوت حاکمانی که حالا دیگر آشکارا آدم می کشتند و آشکارا می دزدیدند. و من، بخاطر جهالت و طمع و ترس و امید واهی، از اندرونیِ نکبت بار آنان خبر نداشتم یا اگر چیزی می دیدم بخاطر همان چهار عامل سکوت می کردم.

پنج: یک مرد چهل ساله ی روشن روی که می گفت اهل رشت است و عجله داشت برای رفتن، بسیار متین و آرام و دوستانه به بر شمردن اوضاع منطقه و دشمنی های درکمینِ نظام و ضرورتِ همدلی دست برد و از من خواست درخلوتِ خود به این بیندیشم که: مباد به نظامی که از خون شهدا بر آمده و دراین آشوبِ چهار اطراف، به مدد نیاز دارد و آرامش، ضربه بزنم و کاری کنم که: دشمن می خواهد. می گفت: چرا نوری زاد از بی بی سی ابزاری ساخته برای کوفتن برسرِ مراجع و رهبری و نظام؟ اینها را گفت و اعتراض مردمی را که پاسخ های فراوانی برای سخنان وی داشتند نشنید، اجتماعِ جمع را شکافت و رفت. من اما از متانت و ادبش سپاس گفتم پیش از آنکه عجولانه برود.

شش: در میان جمع چشمم به جناب رضا ملک افتاد. او را پیش خواندم و برای مردمان حاضر از وی گفتم. که سالها در زندان بوده و در زندان سخت آسیب دیده و مقاومت کرده است. گفتم: وی نیز سخنان آتشین در سینه دارد و بارها چوب همین سخنان آتشین را خورده در روزهای تلخِ سلول انفرادی. به پیشنهاد بانویی که کمی چاق اما برازنده بود برایش کف زدیم. رضا ملک تا پایان حضورم در قدمگاه حتی یک کلمه سخن نگفت. نه با من نه با مردم. آمده بود که در آنجا حضور داشته باشد. و همین حضور نیز برای من ارزشمند بود.

هفت: جوان کرجی – که چندی پیش به همینجا آمده بود و طرفدار رفتار تند و خش بود و من او را به آرامش فراخوانده بودم – نیز آمد و در چند جا با صدای بلندش به سخن در آمد و به مخالفان بسیجی اعتراض کرد و از ابراهیم میرزایی گفت. بانوی شصت ساله ای که دو نفر از بانوان همراهش نیز هم سنّ وی بودند، از آقای محمد علی طاهری – مبدع عرفان حلقه – که اکنون درزندان است گفت. و این که چه می شود کرد؟ اصرار به این داشت که یک راه عملی برای خلاصیِ وی پیشنهاد دهم. وقتی سخن از صبوری گفتم، گفت: تا کی؟ اما وقتی شیوه ی دراویش گنابادی را برای وی باز گفتم، پسندید و گفت: ما هستیم. شیوه ی دراویش گنابادی چه بود؟ این که دویست نفر سیصد نفر به دمِ درِ زندان اوین بروند و بگویند حالا که دوستان ما را بی دلیل زندانی کرده اید، ما را نیز زندانی کنید.

هشت: بانویی چادری و صورت گِرد که سی و پنج ساله به نظر می رسید، از کناره ی جمعیت عبور کرد و با لبخندی که به صورت داشت رو به من کرد و گفت: چند گرفتی که اینجایی؟ بانویی پنجاه ساله و مانتویی به وی اعتراض کرد که چرا توهین می کنی؟ بانوی چادری اما دوباره گفت: آقای نوری زاد، خودت را خراب کردی. بگو چند از بی بی سی و صدای آمریکا گرفته ای؟ چیزی نگفتم. او عبور می کرد و بنای ماندن نداشت. بله، یک جاهایی باید سکوت کرد.

نه: مردی چهل و یکی دوساله از فساد در صنعت خود رو سازی گفت. و از استخدام سراسیمه ی افراد بسیجی و بی تخصص به این صنعت. بویژه از ورود بی دلیل مدیرانی که فامیل احمدی نژاد بودند و نه مدیریت می دانستند و نه صنعت را می شناختند. می گفت: از یکی از این استخدام شده ها پرسیدم چگونه شد که استخدام شدی؟ جواب داد: در مسجد یک فرم هایی توزیع کردند و من یکی از فرم ها را گرفتم و پرکردم. مرد خود رو ساز گفت:به وی گفتم: من اما سالها پشت در بودم برای استخدام با کلی تخصص.

ده: روز قبل یک بسیجی ریشوی عینکیِ دکمه از بیخ بسته آمده بود با وردستش. عجبا که این بار آمده بود اما هم عینک نداشت هم دکمه ی بیخ گلو را وا گشوده بود. وردستش نیز بود. باز با گوشی اش فیلم می گرفت و پرسش های بیهوده می کرد. یکی از پرسش هایش به سمت تقلید و مرجعیت رفت. گفتم: نه مرجعیت را قبول دارم نه تقلید را. اما هم به مراجع فهیم احترام می گذارم و هم نه کسی را از تقلید باز می دارم. معتقدم بسیاری از مراجع از زمان خود عقب اند و به جهالتِ مقلدینِ خود محتاج. گفتم: دلیل یکی از فلاکت های امروز ما مراجع بی خردی هستند که امروز را با چهارصد سال پیش اشتباه گرفته اند. بسیجیِ دکمه واگشوده فیلم می گرفت و وردستش نیز. گوشی ام را در آورد و گفتم: اجازه بدهید من هم از شما یک عکسی بگیرم. دوربنیش را خاموش کرد و گفت: دیگر نمی گیرم. و صورت پوشاند و از میان جمع بیرون رفت که مبادا من از چهره اش عکس بگیرم. از پی اش رفتم. گریخت. خواستم به خودش ثابت کنم میزان شهامتش را.

یازده: یک بسیجیِ دیگر در آمد که: شما چند میلیون پول گرفته ای که فیلمی بسازی اما پول را بالا کشیده ای و فیلم هم نساخته ای و سند و مدرکش هم هست. گفتم: دوست بسیجیِ من، مرد باش و بخاطر خراب کردنِ فردی چون نوری زاد به هر خزعبلی دست نبر. و گفتم: بنده ی خدا، من در زندان یک سال و نیم تحت فشار بودم که توبه کنم و مصاحبه کنم و برگردم. بازجوهای من اگر یک برگ سند و مدرک از دزدی های اینچنینی من می داشتند، آن را به سقف آسمان چسبانده بودند. و گفتم: شما زحمت بکش و این سند و مدرکت را منتشر کن. که اگر بود فکر می کنی تا حالا منتشر نشده بود علیه من؟ یک بسیجی پرسید: تعریفت از بسیجی چیست؟ گفتم: بسیجی در امروز جامعه ی ما یعنی: عقل تعطیل، فهم تعطیل، ویعنی اطاعت بی چون و چرا از یک بلند گوی مرکزی. که بزن و بکش و هیچ مپرس چرا.

دوازده: مردی که موهای بلندش را از پشت بسته بود و تی شرت خوش رنگی به تن داشت و چهل و چند ساله به نظر می رسید، مشفقانه به من گفت: شما خودت را با این جماعت خسته نکن. این مرد مو بلند که از زندانیان کهریزک بود، می گفت: من با چشم خودم کشته شدن روح الامینی و کامرانی و جوادیفر را دیدم. این روزها با اسم و مشخصات واقعی خودم در فضای مجازی فعالیت می کنم. معتقدم تنها راهی که برای ما مانده همین آگاهی بخشی ای است که شما یک گوشه اش را گرفته ای و پیش می بری. این مرد، یک دوست بود با کلی نصیحت به من که: خودت را برای آینده حفظ کن.

سیزده: یک بانوی چادری که عینکی به چشم داشت و چهل سالی از عمر مبارکش گذشته بود در کنارم قرار گرفت و بسیار مؤدبانه پرسید: نظرتان راجع به اسراییل چیست؟ گفتم: در اسراییل علاوه بر نتانیاهو و دیگرانی از این دست، زن ها و کودکان و کلاً مردم هم هستند که دارند زندگی می کنند. اینها را باید از حاکمان اسراییل جدا کرد. معتقدم حاکمان اسراییل غاصب و وحشی اند. مثل غاصبین و وحشیان خودمان. مثل بشار اسد. مثل داعشی های اسلامی در عراق و سوریه و افغانستان. بانوی با ادب چادری پرسید: بهترین شیوه ی کشورداری را در کجا می بینید؟ گفتم: آنچه که در غرب جاری است. گفت: در غرب جنایت نمی شود؟ گفتم: در تحلیل غرب، به کل آن باید نگریست و نه به جزء. در کلّ غرب، دروغ نیست دزدی نیست احترام به حقوق شهروندان یک اصل است و دولتها با یک خطا فرو می ریزند و افکار عمومی بسیار تعیین کننده است. گفت: پس به جداییِ دین از سیاست معتقدید. گفتم: حتماً.

بانوی چادری پرسید: اگر به جدایی دین از سیاست باور داشته باشیم، حکومت پیامبر که نشانه ای از آمیختگی دین و سیاست است چه می شود؟ مگر نه این که ما مسلمانیم و به سیره ی پیامبر و امامان متکلف؟ گفتم: شیوه ی پیامبر در مملکت داری به سالهای دور تاریخ تعلق دارد. این روزها شیوه های نو می طلبد. مثلاً دردوره ی پیامبر کجا انتخابات بود و مجلس شورا و دستگاه قضایی و دانشگاه و وزارتخانه های گونه گون و رانندگی و کارکردن بانوان؟ وگفتم: اصرار به این که: چون پیامبر چنان می کرده پس ما نیز باید همان بکنیم، نتیجه و خروجی اش می شود همین جمهوری اسلامی یا همین عربستان و همین داعش. که داعشی ها اخیراً بازار برده فروشی به راه انداخته اند صرفاً با این ادعا که در زمان پیامبر برده داری رایج بوده و در قرآن نیز هست.

چهارده: یک مرد نسبتاً تنومند و پنجاه ساله به عکس روی تن پوشم اشاره کرد و گفت: شما چرا خواستار محاکمه و دادگاهی شدنِ اینها شده ای؟ گفتم: بخاطر این که زندانی کردنِ اینها را بی آنکه سخن شان شنوده شود، ظالمانه می دانم. گفت: اینها مملکت را بهم ریختند. گفتم: قانون برای همینجور مواقع است. مملکت را بهم ریختند؟ بگیرند و دادگاهی شان کنند و بعدش اعدام حتی. گفت: بهتر نبود روی تن پوشت گناهکار اصلی را که دستگاه قضایی است می نوشتی؟ که مثلاً ما قانون می خواهیم. گفتم: دستگاه قضایی خودش معلول و فرمان بر و ذلیل بیت رهبری است. من اگر می خواستم به اصل ماجرا اشاره کنم باید می نوشتم: رهبر را دادگاهی کنید. مرد گفت: من، هم بسیجی بودم هم جانبازم هم برادر شهید. اما راز بدبختی این کشور را در دستگاه قضایی می دانم. که اگر این دستگاه درست اداره می شد همه چیز مملکت سرجای خودش قرار می گرفت. گفتم: وقتی از بیت رهبری به دستگاه قضایی زنگ می زنند و می گویند: سعید مرتضوی می شود دادستان تهران، و بعد که این سعید مرتضوی به گند در می افتد همین بیت رهبری او را از هر جرم و خطا و مجازاتی مبرّا می کند و وی اکنون راست راست می گردد و به ریش ملت می خندد، شما چرا دستگاه قضایی را محور تحولات کشور می دانید؟

گفتم: بله، من هم مثل شما به استقلال و تأثیرگذاریِ بی بدیل دستگاه قضایی ایمان دارم که اگر اینگونه بود بسیاری از مشکلات امروز برچیده می شد. اما شما یک نگاهی بیندازید به رییس دستگاه قضا که بی آنکه تجربه ی یک بازپرسیِ ساده را داشته باشد ناگهان از حوزه ی علمیه برش می دارند و بر سرِ این دستگاه می نهندش. و گفتم: یک نگاهی به اطوار آدمهایی مثل رییسی و صدیقی و رازینی در این دستگاه بیندازید و به من جواب بدهید آیا با این دستگاه خاص نگر و اطاعت پذیر و هردمبیل به کجای عدالت می شود آویخت؟

پانزده: جوان لاغری که کپه ای ریش در چانه داشت دوساعتی در کنار من ماند و در یک فرصت مناسب از خودش گفت. این که از دانشجویان ستاره دار و اخراجی سالهای احمدی نژاد بوده و از دوستان مجید توکلی است. این جوان بنا به گفته ی خودش، یک هفته ای بود که از ایتالیا به ایران آمده بود. در آنجا درس می خواند. گفت: همین که ستاره دار شدم حتی خانواده ی دوستان نزدیکم از پذیرفتن من و همنشینیِ فرزندشان با من پرهیز کردند. گفت: من به شیوه ای که شما در پیش گرفته اید بسیار امیدوارترم تا شیوه های تند و چپ روانه ی دانشجویان. و گفت: به قول مرحوم بازرگان، به این رسیده ام که ما برای تغییر دراوضاع جامعه باید “لاک پشتی” حرکت کنیم. وحال آنکه یک دانشجو به شتاب و تندروی متمایل است. گفت: این درد بزرگی است که هر دانشجو به فکر خروج از کشور باشد. که خروج این همه نخبه از کشور، فردا ضایعاتش را به رخ می کشد. و از من خواست در باره ی نگرانی جوانها از سربازی اجباری کاری بکنم. که این دوسال سربازی رفتنِ جوانها جز اتلاف عمر مستعد ترین بخش جامعه هیچ نیست. وگفت: به گفتمان، بسیار باور دارم درحالی که گفتمان دینی هیچ شانسی برای حضور در آینده ی جامعه ی ما ندارد و بهمین خاطر است که تا از پاسخ در می ماند دست به خشونت می برد.

شانزده: مأموران انتظامی و مأموران لباس شخصی آمدند. بسیجیِ داعشیِ چاق و بی ادبی که چندی پیش در همین مکان کله ی ریش حنایی را به دیوار لانه ی جاسوسی کوبید نیز آمد اما هیچ سخنی با من نگفت و با مأموران در پراکندن مردم همکاری کرد. یک زوج جوان آمدند و با خود کلی خنده و شادی آوردند و دراطراف من پراکندند و با اصرار به مأموران فهماندند که ما تا با نوری زاد صحبت نکنیم نمی رویم. مرد جوان عکسی از گوشی تلفنش نشان من داد که یک دیوار اتاقشان پر بود از عکس. یکی از عکس های دیوار اتاقشان را نشان من داد که در نمایشگاه گرفته شده بود. در آن عکس، من بودم و بانوی جوان که هر دو به دوربین لبخند می زدیم. یک جوان آمد و شاخه گلی به دستم داد و من کمی بعد همان شاخه گل را به بانویی تقدیم کردم. مردی که هم سنّ خودم بود و بسیار مهربان، یک کیسه پراز آب معدنی آورد و در میان مردم توزیع کرد. جوان دیگری خود را از حصار مأموران رهاند و آمد و کیف دستی ای به من داد و گفت: هدیه ای است از طرف مردم سیستان و بلوچستان. در خانه که این هدیه را واگشودم دیدم سه تکه کار آینه دوزی است به چه زیبایی.

هفده: یک بانوی لاغر و قامت کوتاه با دوست جوان ترش آمد و خواست با من عکس بگیرد. این بانو بعداً به من گفت که آتئیست است و به خدا باور ندارد اما به حرکت من چرا. مأموران و بسیجیان تلاش کردند او را از حضور در آنجا منصرف کنند اما این بانو محکم ایستاد و به بسیجیان گفت که وی را بارها بخاطر لاک ناخن توبیخ کرده اند داعشیان دستگاه. یک بانوی چادری میان سال از راه درستی که نوری زاد طی می کند گفت. و گفت: به این رسیده ام که دست ایران را باید ایرانی بگیرد نه جماعتی که به دوردست های تاریخ عربی دل خوش کرده اند. می گفت: در یکی از شب های قدر رفتم مهدیه ی تهران. سخنران ابله آنچنان از امام علی می گفت که حالم بهم خورد از فضایی که در اطراف امام می پرداخت و ما را به تآسی از آن فضا فرا می خواند. می گفت: این آخوندها مرتب می گویند ازدنیا پرهیز کنید. وحال آنکه دنیا ما را به خود می خواند که از من بهره ببرید و استعدادهای مرا بار آورید. و گفت: همین آخوندهای بظاهردنیا گریز حاکمیت را ببینید که چگونه به بلعیدنِ دنیا چنگ برده اند.

هجده: یک مأمور امنیتی قدکوتاه که هم سنّ خودم بود، با عینکی دودی بر چشم آمد و شروع کرد به صحبت کردن با من. یک جوان لاغر و ترکه ای هم بی اجازه شروع کرد به فیلمبرداری از من. این مأمور که بسیار تهی بود از هرچه که نامش خرد و آگاهی است، اصرار به این داشت که لیست اموالت را به من بده تا پیگیری کنم. گفتم: شما همین که به اطلاعات سپاه بنویسید اموال نوری زاد، خودشان می دانند داستان از چه قرار است. این مأمور اصرار داشت به این که چرا در این تن پوش خواسته ای این سه فتنه گر دادگاهی شوند؟ و این که فکر نمی کنی داری برای رسانه های دشمن سوژه می پردازی؟ این مأمور مفصل صحبت کرد بی آنکه مایه ای در سخنِ وی باشد.

نوزده: راننده ی تاکسی که هم سنّ من است، چشم به راهم بود. در راه برایم تعریف کرد که مدتی به ژاپن رفته برای کارکردن. گفت: چندی پیش آقای حداد عادل گفته بود ما می خواهیم ایران را به ژاپن اسلامی تبدیل کنیم. راننده ی تاکسی گفت: در ژاپن هر نخست وزیر پنج سال می تواند رییس دولت باشد. از سال 91 تا 2000، که باید دو نخست وزیر بر سرکار بوده باشند، ژاپنی ها یازده نخست وزیر داشته اند. این یعنی نخست وزیری بوده که چند ماه بیشتر دوام نیاورده و بخاطر خطایی و خسارتی پوزش خواسته و استعفا داده. گفت: در زمان نخست وزیری موری، چند دانش آموز در حادثه ای کشته شدند. به موری که به بازیِ گلف علاقه داشته و آن روز در حال بازی گلف بوده، خبر می دهند که حادثه ای رخ داده است بیا و کاری بکن. وی که در حال شلیک آخرین ضربه ی گلفش بوده می گوید: همین یک ضربه را بزم و بیایم ببینم قضیه چیست. بهمین یک دلیل و بخاطر همین یک سخن، موری مجبور به پوزشخواهیِ رسمی شد. و پوزشخواهی در ژاپن یعنی استعفا.

راننده ی تاکسی گفت: در ژاپن، مثل هر کجا افراد خاطی جریمه می شوند. با این اختلاف که اگر کسی ناشناخته باشد جریمه اش را می پردازد و می رود پیِ کارش. اما وای به افرادی که شناخته شده باشند مثل هنرمندان و سیاستمدران و نام آشنایان. که اینها علاوه بر پرداخت جریمه، باید یک ماه دو ماه در جاهای شلوغ مثل ایستگاههای مترو یا دیگرگذرگاههای پر جمعیت، جارو به دست گیرند و جارو کنند و آشغال سیگار جمع کنند بی عینک و بی کلاه تا تلویزیون های محلی از آنها فیلم بگیرند و در شبکه های رسمی پخش کنند. حالا شما از آقای حداد عادل بپرسید: ژاپن اسلامی در مملکتی که همه ی چهارستونش بر فضاحت های رابطگی و چشم پوشی های آشکار قضایی است یعنی چه؟

نشانی قدمگاه: خیابان طالقانی – درِ اصلیِ سفارت سابق آمریکا
زمان حضور: ساعت پنج و نیم عصر هر روز بجز پنجشنبه ها و جمعه ها و روزهای تعطیل

محمد نوری زاد
بیست و یکم مرداد سال نود وسه – تهران