کشتاری که در غزه صورت می پذیرد، یک سرِ توجیهش این است که: آنچه در آنجا رخ می دهد، درگیریِ دو همسایه است با هر پس و پشتِ منطقی یا بدون منطق. اما سرِ دیگرِ این کشتار حتماً یک جورهایی به جمهوری اسلامی ایران بند است. که به هر شکل ممکن، پایش را به این درگیری وا کنند. چه خودش رسماً و با ارسال پول و اسلحه و نفر، و چه با گسیل حزب الله لبنان و پرتاب موشک به تل آویو و حیفا. درست همانی که اسراییل و آمریکا چشم به راهش هستند.

نیز کشتار غزه، ممارستی است برای عصبی کردن سران اسلامی ایران. که دست ببرند و سلاح های آنچنانی خود را از پستوها بدر آورند و تهدیدهای در کمینِ خود را عملی کنند. عصبی شدن سران اسلامی و پای در میان گذاردن ایران در این تله، مقدمه ای است که پایانش در خودش خفته. شما فکر می کنید اسراییل و آمریکا چرا داعشی ها را به این سوی گسیل داشته اند؟ نه برای این که: اگر حزب الله، عامل وحشیِ جموری اسلامی ایران است بیخ گوش اسراییل، ما وحشی ترش را می فرستیم بیخ گوشش؟! حالا شما بیا و به این بیندیش که: چه نقشه ها و چه حوصله ها و چه سرمایه هایی به هم پیوسته اند تا درست در همین یکی دو سال، چیزی به اسم داعش ظهور کند بیخ گوش ایران تا رعشه بیندازد به تن و بدن آخوندها و سردارانِ ماجراجویشان.

افسوسا بر مردانی که در امتداد هوس های هسته ای آقایان، توسط دستگاههای اطلاعاتی و امنیتیِ خودمان کشته شدند تا مگر خون اینها بر مضحکه ی مرده ی هسته ای جانی بدواند. می گویم: غیرتی شدن آخوندهای ما و سرداران شان در قبال کشتار غزه – فراتر از غیرتی که همه ی کشورهای مسلمان و غیرمسلمان ابراز می کنند – فرو شدن به پروژه ی تازه ای – مثل پروژه ی هسته ای – است که فونداسیونش پخمگیِ سران است. چه پخمگیِ سردارانِ فربه و پف کرده ی سپاه که در معرض خودِ اسراییل ورز داده شده اند، و چه آخوندهایِ بی تجربه و درس نخوانده یِ ناگهان بر مسند نشسته. در این پروژه، اگر از تجزیه ی ایران گذر کنند، غارت دوباره ی ذخایر پولی و حیثیتیِ ما را بر میز مطالباتِ خود می نشانند. که مثلاً تا دنیا دنیاست، سالی فلان قدر به اسراییلِ موشک خورده بپردازیم الی الابد. درست مثل رؤیای هسته ایِ بیت رهبری، که میلیارد میلیارد از نقدینگی ما را به جیب روسها سرازیر کرد و سر آخر همین روسها در 1+5 به تحریم علیه ما با دیگران هم قسم شدند. یعنی هم پول ما را بالا کشیدند و هم در تیم تحریم حضوری فعال داشته اند تا کنون.

می گویم: ورود به جنگ غزه – به هر شکل و ترتیب – پای نهادن به تله ای است که پیشاپیش انتهایش مشخص است. بر خلاف آدم های بی فکری که در ایران فرصتِ حکومت پیدا کرده اند، طرفِ مقابل بسیار خوش فکر و خوش نقشه است. و برخلاف آدم های عصبی و عجول و عبوسِ حاکم بر ما، طرف مقابل بسیار صبور و تو دار و بظاهر متین است. این همه مردم مسلمان در قبال کشتار غزه چه می کنند؟ ما نیز یکی از آنها. چرا بخت یک ملت را به چیزی گره بزنیم که پایان خونبار و اسفبارش از همین اکنون هویداست؟ پای از این معرکه بیرون گذاریم و داستان غزه را به یک خواستِ بین المللی واگذاریم. کاری که همه ی عقلای دنیا می کنند. می گویم: با این خواب های داعش گونی که برای ما دیده اند از هر سو، ما هنر بکنیم از مرزهای گسترده ی خود صیانت کنیم. در این معرکه البته، ما کاری به ظلم ها و مفسده های رسمی و حکومتی نداریم که داستانی است دیگر برای خود.