یک: من از روز دوشنبه سیزده مرداد به بعد، هر روز ساعت پنج بعد از ظهر، یکی دو ساعت در این مکان قدم خواهم زد: خیابان طالقانی – مقابل درِ اصلیِ سفارت سابق آمریکا. نیز این بگویم که پنجشنبه ها و جمعه ها و روزهای تعطیل را تعطیل خواهم بود. این مکان شاید مقرّ فکریِ سپاه باشد. یا شاید جایی وابسته به سازمان اطلاعات سپاه. نمی دانم، هرچه که هست اما، اینجا از همان سالهای اشغال، در تصرفِ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است. من کاری به دیگر برداشتن ها و بردن ها و بالا کشیدن های سپاه ندارم اما همین سپاه، سه سال است که اموال شخصی و حرفه ای مرا برداشته و برده و پس نمی دهد. تلاش من تا کنون برای باز گرداندنِ اموالم از مجاری قانونی بجایی نرسیده است و من ناگزیر به اینجور قدم زدن های مجنون وار روی برده ام. وگرنه چرا من باید خود را به معرکه ای داخل کنم که پایانش معلوم نیست؟

راز این که من چرا این مکان را برای قدم زدن بر گزیده ام، یاد آوریِ این مهم است که: در این مکان، ما را و پخمگانِ ما را بر قطاری نشاندند که ریلش قبلاً کار گذاشته شده بود. قطاری که قرار بود ما را به همین مکان غارت شدگیِ فعلی برساند که رساند. قطاری که نقطه ی عزیمتش ایستگاهی در دلِ دستگاه های امنیتی شوروی سابق بود و قرار بود در مسیر حرکت، واگن هایش را از کیسه های پول ما پر کند که کرد.

من اما ای بسا در یکی دو روز نخستِ قدم زدن، به آدم های درستکاری بر بخورم که دست به اختفای انبارها یا دفاترِ کاریِ خود ببرند و اموال مرا به من پس بدهند و من بروم دنبال کار خودم. یا نه، به آدم های عبوسی بر بخورم که حرکاتشان با متر و مقیاس انسانی و قانونی جور نیست و همانان برگ تازه ای از حیات فردیِ مرا ورق بزنند. می دانم که سرداران فربه ی سپاه به شدت از من عصبی اند. بویژه آن که من اخیراً صحبت هایی از دخالت های مستقیم و کودتاگون آنان را در سرنوشت انتخاباتیِ مردم منتشر کرده ام. ممکن است مرا ببرند و بزنند و یا بکشند حتی. که می گویم: ایرادی نیست. اگر عطشِ سیری ناپذیر سرداران سپاه با زدن و کشتن همچو منی التیام می گیرد، مفت چنگشان. این من و این جان ناقابل و جسم علیل و مختصر آبرویی که نزد مردم دارم.

دو: روز عید فطر رفتم روستا برای بوییدن و بوسیدن روی گل پدر و مادر. نیم روزی از برکت وجودشان ارتزاق کردم و باز آمدم به شهر. پدرها و مادرها عجب شباهت خیال انگیزی با مام وطن دارند. که ما را در دامان خویش می پرورند بی هیچ ادعا. و داشته های خود را از ما دریغ نمی کنند هرگز. این گونه است که همگانِ ما حاضریم جان مان را فدایشان کنیم. این روزها اما، حال مامِ وطن خوب نیست. به موجود غارت شده و سیلی خورده ای می ماند که در میان جمع تحقیرش نیز کرده باشند. باشد که روزی غبار از چهره اش بروبیم و بر تختی از فرق دنیا بنشانیمش و برایش آبرو باز آوریم. همچنان که او برای ما گنجینه ای از غرورهای دیرینه و ماندنی در سینه دارد.

سه: دیروز عصر راه افتادم و رفتم زنجان برای دیدن سعید متین پور که بعد از پنج شش سال حبس، سه روزه از زندان به مرخصی آمده است. من با سعید یک چند وقتی در بند 350 زندان اوین هم بند و هم اتاق بوده ام. سعید را استعدادی یافتم سخت استوار. که می توانست در گوشه ای از آبادانی ایران عزیز به کار گرفته شود. اما چه جای درد که جمعی از خوبان ما باید در زندان باشند بی آنکه حکم شان تناسبی با خطا یا جرم شان داشته باشد. روزی که مرا به بند 350 زندان اوین منتقل کردند، در راهرو، در حیاط بند، در دستشویی ها به استادان و دانشجویان و نوابغی بر می خوردم که هرکدامشان می توانستند رشته ای از تار و پود نیکبختی ما را در دست گیرند. حاکمان ما از نخبگیِ نخبگان در رنج اند گویا. وگرنه چه کسی با ذخایر انسانی اش این می کند که ما در این سی و پنج سال کرده ایم؟

محمد نوری زاد
نهم مرداد نود و سه – تهران