باور کنید من به عنوان یک مسلمان شیعه، این روزها از خیلی چیزها خجالت می کشم. اگر بتوانم از ظهور خصلت های خلخالی گون و فلاحیان وش که بسیار پیش از برآمدنِ طالبان و داعش، شگردهای قصابیِ آدمها را به اسم مبارکِ شیعیِ خود به ثبت رسانده اند بگذرم، و اگر بتوانم از هزار جور مفسده ی جاری در سپاه و غارتگری های متداول اسلامی – شیعی اش عبور کنم، نمی دانم با این داستان رؤیت هلال ماه چه بکنم که هرساله یکصد و پنجاه گروه استهلال از جانب رهبری و سایر علما چه با هواپیما و تلسکوب چه با پای پیاده و بی تلسکوب به راه می افتند و آسمان را می کاوند تا مگر با چشم خود برآمدن ماه را ببینند و به حضرات مراجع اطلاع دهند تا جنابان ایشان رسمیت روز عید فطر را اعلام دارند.

نمی دانم چرا به یاد یکی از پادشاهان دوره های دور کشورمان افتادم که در شکارگاهی به شب بر خورد و ناگزیر در کناره ی یک آسیاب رحل اقامت گزید بی هیچ سر پناهی. آسیابان پیر در آمد که: من گوشهایم سنگین است و اگر بخواب روم صدایی نمی شنوم. و گفت: به شما توصیه می کنم به داخل آسیاب بیایید تا از باران تندی که خواهد بارید خیس نشوید. پادشاه، وزیر همراهش را خواست و سخن آسیابان با وی در میان نهاد. وزیر به آسمان نظر افکند و غش غش خندید که: این آسمان هرچه داشته باشد باران نخواهد داشت.

شب باران تندی باریدن گرفت، و در کوفتن های پادشاه و همراهانش بجایی نرسید. صبح، آسیابان در را واگشود و همگان را خیس آب یافت. پادشاه، آسیابان پیر را فراخواند و گفت: تو از کجا دانستی که باران می بارد و وزیر من ندانست؟ آسیابان به الاغ فرتوت خود اشاره کرد و گفت: این الاغ من هرگاه عرعر می کند و بعد از هر عرعر بی دلیل پای به اطراف می پراند من اطمینان می یابم که باران خواهد بارید. پادشاه درنگی کرد و به آسیابان گفت: خواهشی دارم، اجابت می کنی؟ آسیابان گفت: چرا که نه. پادشاه گفت: این الاغت را با وزیر من عوض کن!

می گویم: مقابله با دنیای علم و عقل و تجربه، به مثابه رفتار آن وزیری است که: آثار باران را باید بچشم خود ببیند حتماً. دنیای علم وعقل و تجربه، که می تواند ثانیه های خسوف و کسوف پانصد سال آینده را همین اکنون رصد کند، به کل بساط و دکانهای شیعی ای که ما آراسته ایم می خندد. اصرار برای دیدن ماه با تلسکوپ هایی که در هواپیماها کار گذاشته ایم، اصرار برای اختراع هزار باره ی چرخ است به شیوه ای کودنانه اما!

به این هفده عکسی که من گِرد آورده ام نیک بنگرید تا به معنای باطنیِ هیاهو و غوغا برای “هیچ” وقوف یابید. من اما شخصاً این غوغا را برای هیچ نمی دانم. بل معتقدم: این غوغا، به دکانی مربوط است که هر مرجع برای کار و کسب خود بساط کرده است. “جهالتِ آذین بسته” ای که من در نوشته ها و سخنانم مرتب بدان اشاره می کنم مگر جز این است آقایان؟

محمد نوری زاد
شش مرداد نود و سه – تهران