عاشورای 88 ( ششم دی ماه ) ، ساعت 9 صبح از کرج به سمت تهران حرکت کردم. با چند تن از دوستان در فضای مجازی ساعت10 وچهار راه نواب رو به عنوان زمان و محل قرار تعیین کردیم .ساعت 10.5 صبح ، با نیم ساعت تاخیر به ایستگاه متروی نواب رسیدم. در حال بالا رفتن از پله ها صدای پخش نوحه از بلندگو وصدای طبل را میشد شنید. به سطح خیابان نواب رسیدم . یه دسته عزاداری از جلوی درب مترو در حال عبور بود. به آسمان نگاه کردم هوا ابری بود اما نه آنچنان سرد برای زمستان. راه افتادم به سمت چهار راه نواب محل قرار.
زیرگذر توحید هنوز در حال ساخت بود و در قسمت شمالی خیابان نواب نزدیک به چهار راه پر از سنگ و نخاله و خاک مربوط به پروزه در حال ساخت تونل توحید . آخوندی به همراه چند جوان تلاش می کردند که فرش بزرگی رو روی قسمتی که مسطح بود بر روی همان خاکها پهن کنند .میشد حدس زد که برای نماز ظهر عاشورا مهیا میشدند.

با دیدن این صحنه و جمعیتی که تا آن لحظه هنوز در حد انتظار من نبود خیلی نامیدانه به حرکت به سمت چهار راه و محل قرار ادامه دادم. چند دقیقه بیشتر طول نکشید که رسیدم به چهارراه نواب. یه افسر راهنمائی و رانندگی به تنهائی وسط چهارراه ایستاده بود عجیب بود ،چرا که به ندرت ماشین در حال تردد بود . جائی که امروز محل ایستگاه بی آر تی است در ابتدای خیابان نواب بین چهار راه و کارگاه پروزه پل زیر گذر توحید که آن آخوند ! و چند جوان آماده میشدند برای نماز ظهر ، منتظر دوستان بودم . بر تعداد جمعیت و تردد کم کم داشت افزوده میشد. اما در جهت های مختلف و متشتت و در دسته های 5 تا 6 نفره . به نظر می رسید این دسته های کوچک و متشتت منتظر بهانه ای بودند تا تحت یک شعار و یک حرکت جمعی همدیگر را بشناسند و به هم بپیوندند.

ناگهان از سمت خیابان توحید ( شمال چهارراه) حدود 50 نفر نیروی گاردی و چند لباس شخصی به سمت مردم حمله کردن . جمعیت به اطراف چهار راه پراکنده شد . من که تقریبا داخل خیابان نواب بودم همراه با اون بخشی از جمعیت که وارد خیابان نواب شدند تا کارگاه ساختمانی عقب نشینی کردیم . نیرو های یگان ویزه هم وارد خیابان نواب شدند. اما جمعیت به محض رسیدن به سنگ ها و نخاله های ساختمانی کارگاه پل زیر گذر توحید ناگهان ایستاد یک لحظه پشت سرم را نگاه کردم دیدم نیروهای مهاجم هم ایستادند و از این ایستادن مردم به شدت جا خوردند. چرخه !خم شدن ، برداشتن و پرتاب سنگ اول به پرتاب دومین سنگ نرسید و سنگ دوم هنوز در دستانم بود که دیدم مهاجمین با چه سرعتی در حال فرار به همون سمت میدان توحید هستند . تعدادی از مردم از جمله خودم به فرار مهاجمین بسنده کردند اما چند جوان اونها رو تعقیب کردند و یکی از لباس شخصی ها را ابتدای خیابان توحید گرفتند و کمی گوشمالی دادند جالب اینکه دسترسی اون چندتا جوون به نیروهای گارد و لباس شخصی که در حال فرار بودند تقریبا برابر بود اما اونها یکی از لباس شخصی ها رو انتخاب کردند.

هنوز صحنه فرار نیروهای یگان ویژه و گوشمالی مهاجم لباس شخصی در جریان و توجه من هم به اون سمت بود که از پشت سر و از سمت همان کارگاه و جائی که آن آخوند با چند نفر در حال تدارک نماز ظهر عاشورا بودند سر و صدائی بلند شد . به محض اینکه برگشتم صحنه ای که دیدم صحنه فرار آن حاج آقای آخوند بود به سمت پائین خیابان نواب در حالی که عمامه بر سر نداشت !. به سرعت به اون سمت رفتم . چند نفر قصد حمله به کسانی رو داشتند که همراه آخوند فراری می خواستند نماز ظهر عاشورا بخونن به اتهام اینکه اینها هم اراذل و اوباش مزدورند و باید گوشمالی بشن اما اکثریت جمعیت استدلال می کرد که اگر اینها از بسیجیهای مزدور و اراذل و اوباش بودن که الان باید اون سمت و در حال سرکوب مردم باشند نه در حال برگزاری نمازظهر عاشورا. واین استدلال درستی بود برای قانع کردن اون چند نفر و حتی وادار کردن اونها به عذر خواهی !
اما به هر حال مهاجمین نا خواسته اون بهانه کوچک رو برای به هم پیوستن آن دسته های کوچک چند نفره متشتت و پراکنده فراهم کرد و به قول معروف شناسنامه ها رو شد و جمعیت پراکنده با این حرکت جمعی همدیگر رو پیدا کردند و شناختند . هسته اولیه درست وسط چهارراه با اولین شعار سبز ” یا حسین * میرحسین” و ” ما جنبش سبزیم وعلمدار حسینیم * همه با میرحسینیم” شکل گرفت. کم کم مردم از هر طرف و به خصوص از سمت میدان انقلاب به این هسته اولیه چهارراه نواب اضافه می شدند.

گوشه جنوب شرقی چهارراه ایستاده بودم در حال شعار دادن که دیدم یک نفر به بالای سرم با دست اشاره می کند و فریاد می زد که بگیریدش فلان فلان شده رو داره فیلمبرداری میکنه ! در همان سمت چهارراه نواب ( جنوب شرقی) یک زمین بزرگی بود که گود برداری شده و با تخته های چوب اطراف اون مسدود شده بود . یک کانکس در فاصله 3 متری زمین قرار داشت که احتمالا دکه نگهبانی مربوط به همان پروزه ساختمانی در حال ساخت بود اما پله های آهنی نردبان این کانکس در پیاده رو خیابان قرار داشت. اشاره آن فرد به همان کانکس بود.

جوانی چهار شانه وقوی هیکل که پلیوری سبز به تن داشت با اعتماد به نفس به سرعت به سمت پله های کانکس دوید و از پله ها بالا رفت . روی پاگرد چسبیده به درب کانکس ایستاد با صدای بلند گفت : “بیا بیرون قسم می خورم که کاری با خودت نداریم. نمی زارم کسی اذیتت کنه . فقط دوربینتو می گیرم! ” . در این بین چند نفر دیگه به حمایت جوون سبز پوش رفتند و روی پله ها منتظر بودند . اونها هم با جوون سبز پوش همراهی کردند و “امان نامه” فریاد می زدند که با خودت کاری نداریم فقط دوربین رو بده و برو . یکی از پائین گفت :” آقا کسی نیست شاید اشتباه دیدید.” اما جوان صبرش تمام شد .کمی از در فاصله گرفت و با یک لگد به شیشه ! شیشه درب کانکس را شکست و درب رو از بیرون باز کرد و وارد شد. کسانی که روی پله منتظر بودند هم به کمک جوان رفتند اما قبل از رسیدن آنها به داخل کانکس دو نفر ! از کانکس خارج شدند و جوان سبز پوش که دوربین به دست ! آنها را همراهی می کرد. جوان سبز پوش هر دو را به کسانی سپرد که روی پله ها ایستاده بودند. پله های آهنی جای تردد یک نفر بود فیلمبردارها دست به دست از بالای پله ها به پیاده رو منتقل شدند.چند نفر از مردم که توی خیابان منتظر بودند به سمت فیلمبردارها حمله کردند اما جوان سبز پوش به سرعت خودش را به غائله رساند و با اینکه لباس شخصی های فیلمبردار به حرف او توجه نکرده بودند و برای باز کردن درب کانکس او را به زحمت و حتی خطر جراحت با شیشه شکسته انداخته بودند اجازه نداد زیاد مردم آنها را گوشمالی بدن و مردم هم فقط به ضبط دوربین و مدارک همراهشان و همان گوشمالی مختصر بسنده کردند.

بعد از دستگیری فیلمبردارها مردم احساس اعتماد به نفس بیشتری می کردند . مدام بر تعداد جمعیت اضافه میشد و شعارها بلندتر و تندتر ” عزا عزاست امروز* روز عزاست امروز* جنبش سبز ایران صاحب عزاست امروز” ، ” ای سید علی خامنه ای آواره گردی * کشتی جوانان وطن الله اکبر * کردی هزاران در کفن الله و اکبر * مرگ بر تو * مرگ بر تو” در همین حین یه دسته از نیروهای یگان ویژه چند متر پائینتر از چهارراه از سمت میدان آزادی و کمی جلوتر از راهنمائی و رانندکی در مقابل جمعیت موضع گرفتند اما جلو نمی آمدند یک گلوله گاز اشکاور درست وسط چهارراه فرود آمد .رفتم به سمت گاز اشکاور و با ضربه پا قصد دور کردن اون رو داشتم که متاسفانه به جدولهای کنار خیابان برخورد کرد و زیاد دور نشد. در همین بین دو تا سه گلوله گاز اشکاور دیگر در وسط و اطراف چهارراه فرود آمد و جمعیت متفرق شد.

من هم همراه تعدادی از مردم وارد خیابان توحید شدم .کمی سوزش چشم داشتم و احساس تنگی نفس اما جمعیت با تمهیداتی که از قبل در نظر گرفته بود مثل برپائی آتش و دود و سیگار و آب ، مجددا بر میدان ! مسلط شد و برگشت به سمت چهارراه . من همراه چند نفر در باند جنوبی خیابان ( آزادی به سمت انقلاب ) رو به نیروهای مهاجم و در فاصله حدودا 40 متری ایستاده بودم ، در حال پرتاب سنگ دیدم کسی که اسلحه پرتاب گاز اشکاور رو به دست داره خودش رو آماده پرتاب گلوله دیگه ای میکنه . بی انصاف لوله تفنگ را مستقیم به سمت مردم گرفت و شلیک کرد . گلوله دقیقا جلوی پای من افتاد رفتم و خواستم با ضربه پا اونو دور کنم که متاسفانه پام سرخورد و محکم به زمین خوردم . یه نفر به کمکم اومد و از زمین بلندم کرد . یک نفر هم آمد و همون گاز اشکاور رو با دست !! به سمت نیروهای یگان ویزه پرتاب کرد. بعد از بلند شدن احساس درد شدیدی در ناحیه مچ دست چپم داشتم اما زیاد جای توجه نداشت و نبود. از بین درختهای وسط جدولبندی خیابان آزادی به سمت شخص پرتاب کننده گاز اشکاور رفتم که کمی جلوتر از بقیه نیروها بود. با کمک دست و اشاره با صدای بلند گفتم : بی انصاف لااقل سر اون لوله اسلحه رو مستقیم به سمت مردم نگیر و با دست زاویه پرتاب پیشنهادیم ! رو بهش نشون دادم که حدود 30 درجه ای میشد! بلافاصله به عقب برگشتم .
در این بین اکثر جمعیت در باند شمالی خیابان ( انقلاب – آزادی) در مقابل نیروهای یگان ویزه که در باند جنوبی ( آزادی – انقلاب) موضع گرفته بودند در حال پرتاب سنگ و پیشروی بود .بعد از چند دقیقه نیروهای گاردی مجبور به عقب نشینی شدند که بعدا متوجه شدیم به اونها اطلاع داده شده از پشت سر و خیابانهای اطراف راهنمائی و رانندگی به خصوص خیابان سلسبیل مردم در حال نزدیک شدن هستند و اینها هم نگران از اینکه محاصره بشن به سمت ساختمان راهنمائی و رانندگی عقب نشنی کردند.

جمعیت همون دو باند شمالی خیابان آزادی ( انقلاب – آزادی) و در جهت میدان آزادی رو برای حرکت انتخاب کرد من هم که سمت جنوب خیابان بودم رفتم به اون سمت .دیدم چندتائی از مردم یک تیر چراغ برق 5 یا 6 متری رو که برای نصب در وسط بلوار، در کنار پیاده رو رها شده بود بلند کردند و قصد دارند در عرض خیابان روی زمین بزارن تا بعد از عبور جمعیت نیروهای مهاجم موتور سوار نتونن از پشت به راحتی عبور کنند . مچ دست چپم درد می کرد ، با دست راست سعی کردم من هم کمک کنم . اما موقع زمین گذاشتن تیر برق انگشتان دستم بین وزن سنگین تیر و آسفالت خیابان جا موند . فریادم به آسمون رفت . به قول یکی از دوستان شوخ طبع اما بی انصاف ! در حال شکست خوردن از دشمن فرضی بودم. چند دقیقه پیش هم برای دور کردن گاز اشکاور با پا زمین خوردم و شلوارم پاره شد و دست چپم صدمه دید در حالی که میشد به راحتی با دست این کار رو انجام داد . به هر حال مردم به سرعت تیر برق رو بلند کردن و خلاص شدم .
در طول مسیر از چهارراه نواب به سمت آزادی جمعیت باید از مقابل کلانتری 108 نواب عبور می کرد به محض رسیدن به جلوی درب کلانتری، جمعیتی که در حال سر دادن شعار” یا حسین* میرحسین ” بودند شروع کرد به سر دادن شعار ” سکوت هر مسلمان خیانت است به قرآن ” و جالب اینکه اکثر مردم در حال حرکت به جلو، روی خود را به سمت کلانتری و مامورانی که جلوی درب کلانتری ایستاده بودند برگردانده بودند و این شعار رو تکرار می کردند. جلوی درب و روی پیاده رو و کنار دکه نگهبانی 2 یا سه نفر مامور نیروی انتظامی با لباس فرم ایستاده بودند . یک یا دونفر هم مامور سپاه با کاپشن های فرم طوسی رنگ سپاه . دو نفر هم روی سقف اتاق نگهبانی و دیوار مشرف به خیابان کلانتری با اسلحه به سمت خیابان موضع گرفته بودند که اگر اشتباه نکنم یکی از آنها لباس فرم سپاه به تن داشت و یکی هم نیروی انتظامی. به چهره مامورهای جلوی درب کلانتری و به خصوص ماموران سپاه دقت کردم یکی از آنها خنده ای به لب داشت اما به وضوح می شد تشخیص داد اون خنده چیزی بیش از یک نقاشی نیست آنچه در صورت این مامور سپاه در پس آن خنده مصنوعی دیده میشد ترس بود آن صورت با داشتن آن خنده هم ، چهره ای پر از ترس و نگرانی بود.

چند متری از کلانتری رد نشده بودیم که یه دسته از نیروهای یگان ویزه مقابل راهنمائی و رانندگی به مردم حمله کردن . نیروهای مهاجم توان جلو آمدن نداشتند و از دور به سمت مردم سنگ و گاز اشکاور پرتاب می کردند و مردم هم جواب آنها را با سنگ و پرتاب گاز اشگاور به سمت خودشان ! می دادند دقیقا همین در گیری بین گروهی دیگر از مردم با یگان ویزه در خیابان سلسبیل شمالی در جریان بود. جلوی خیابان سلسبیل شمالی ( خوش) جنب سازمان حج و اوقاف ایستاده بودم که یک نفر آمد و گفت داخل کوچه یه زمین خالی و بایر هست پر از سنگ. همراه تعدادی از مردم برای جمع آوری سنگ و رساندن آنها به خط مقدم رفتم انصافا انگشتان دست راستم که زیر تیر چراغ برق مانده بود به سختی جمع می شد و تنها کاری که میتونستم انجام بدم همین انتقال سنگ به خط مقدم بود . هیچگاه فراموش نمی کنم آخرین بار هنگام خروج از ایستگاه مترو بود که به آسمان نگاه کرده بودم. نمی دونم چی شد یک لحظه به آسمون نگاه کردم حس عجیبی برای لحظه ای بهم دست داد دقیقا ظهر عاشورای 88 بود و رنگ آسمون دیگه در آن ساعت و لحظه ها به سرخی میزد. از آنچه در پل کالج ، ستارخان و خیابان شادمان و دیگر نقاط تهران می گذشت با خبر نبودم .
دو سه بار بین انبار مهمات و خط مقدم رفته و برگشته بودم . داخل خیابان سلسبیل شمالی نزدیک انبار مهمات ایستاده بودم چند نف داخل اون زمین خالی سنگها رو به مردم که داخل خیابان بودن دست به دست می کردن. در حال دست به دست کردن سنگها یک لحظه داخل جمعیت چشمم به جوونی افتاد که به آرامی در حال حرکت خلاف جهت اکثریت به سمت من می آد نمی دونم چرا حدس زدم داره از خط مقدم می آد . نزدیکتر که شد دیدم از سمت چپ سرش خون جاری و تا روی گردن و یقه کاپشنش خون آلوده . یه دستمال کاغذی که توی جیبم بود رو روی جای زخم سرش گذاشتم. خونریزی شدیدتر از این بود که بخواد با یه دستمال کاغذی بند بیاد . از همون داخل خیابان سلسبیل به کوچه …. پشت سازمان حج و اوقاف رفتیم . دوربین همراهم رو دادم به یک نفر و ازش خواهش کردم یه عکس از جوون زخمی بگیره . در حین انداختن عکس یه دختر خانوم در حالی که داشت رد میشد بدون اینکه چیزی بگه یه دستمال بزرگ سبز رو به من داد و احتمالا منظورش این بود برای بستن زخم ازش استفاده کنم دستمال رو گرفتم و گذاشتم روی سر جوون مصدوم و رفتیم به سمت پیاده رو .

چند قدمی داخل پیاده رو نرفته بودیم که دیدم یه نفر جلوی در یه خونه با دیدن اون وضعیت ، ما رو دعوت کرد به داخل خونه. رفتیم داخل ساختمان. چند طبقه و آپارتمانی بود . وارد راه پله ها شدیم و به طبقه دوم رفتیم .صحنه عجیبی بود. ساختمان بیشتر به یک درمانگاه میدانی شبیه بود تا منزل مسکونی. روی راه پله ها پر از جوونها و مردمی بود که زخمی شده و روی راه پله ها نشسته بودن.چند نفر هم در حال رسیدگی به اونها بودن. جوون زخمی رو روی پله دوم طبقه دوم ساختمان نشوندم. یک نفربدون اینکه سوال و جوابی بکنه مثل یک پرستار حرفه ای که انگار در اوج نبرد و در درمانگاه صحرائی مشغول مداوای زخمی هاست اول محل زخم رو با موادی که داشت ضد عفونی کرد و بعد به طور کاملا حرفه ای زخم را با گاز و باند پانسمان کرد. بعد از چند دقیقه استراحت و پذیرائی توسط یه نو جوونی که به نظر دوازده یا سیزده ساله می امد و مدام نگران بود که فیلمبرداری من از زخمی ها و شرایط ساختمون باعث ایجاد دردسر بشه ! ، قصد خروج از خانه را داشتیم که یکی از ساکنان ساختمان خواست چند لحظه ای صبر کنیم. تمام ساکنان عضو یک خانواده و با اصلیتی از شمال کشور بودند لهجه شیرین شمالی در گویش آنها کاملا مشخص بود. بعد از چند دقیقه یکی از اعضاء ساختمان که مسن تر از همه به نظر می رسید با چند کلاه مشکی زمستانی برگشت و از همه کسانی که از ناحیه سر زخمی و باند پیچی شده بودند خواست کلاهها رو طوری روی سرشون بکشن که باند پیچیها مشخص نشه.
همراه جوون از درمانگاه میدانی شمالیهای ساکن تهران خارج شدیم و از پیاده رو کوچه پشت سازمان حج و زیارت حرکت کردیم به سمت کوچه خوش. .

از جوون پرسیدم: “اسمت چیه”
گفت :”علی”
گفتم: ” بچه کجائی علی آقا”
گفت : “بچه نازی آباد با ده ، دوازده تا از بچه های محل با موتور اومدیم موتورهامونو زنجیر کردیم و گذاشتیم نزدیک متروی نواب. “
ازش پرسیدم: ” سرت که درد نمی کنه. سر گیجه که نداری ؟ “
گفت : “نه”
پرسیدم :” سر کار میری”
گفت: ” بله. مکانیک ماشینم .تو یه تعمیرگاه کار می کنم.”
برای اینکه کمی از تمرکزش روی زخم و درد احتمالی کم بشه و تمرکزش را هم محک بزنم صحبت رو ادامه دادم.
گفتم: ” خیلی خوبه علی آقا . مکانیکی شغل خیلی خوبیه. فقط تو محیط اینطور کارها بیشتر باید مراقب باشی گرفتار سیگار و دود و این چیزها نشی. سالم موندن تو این مملکت با این شرایط یکی از رمزهای موفقیته. راستی علی جان چند سالته “
جواب داد :” 22 “.
یکدفعه نمی دونم چی شد که پرسیدم : ” ببخشید علی جان آخه شما چه شناختی از میرحسین و کروبی داری. با این سن شما …..”
اجازه نداد سوالم تموم بشه . حرفم رو قطع کرد و گفت : “ببین آقا ! من با این حرفها کاری ندارم. یکی بالاخره باید جلوی اینا وامیستاد”!
از تمرکزش خیالم راحت شد! چنان این جوون این جمله رو با صلابت گفت، ادامه بحث و سوالات رو صلاح ندونستم!
دیگه رسیده بودیم داخل کوچه خوش هنوز درگیری ها تو خیابان آزادی و روبروی راهنمائی و رانندگی و اطرافش ادامه داشت . به شدت هوس سیگار کرده بودم. خیلی برای تهیه سیگار تلاش کردم و به هر دری زدم اما فایده ای نداشت.
در همین حین احساس کردم علی که تلاش منو برای تهیه سیگار می دید ، می خواد یه چیزی بگه اما این پا و اون پا میکرد.
بالاخره گفت : آقا میشه یه چیزی بگم .
گفتم : بگو علی جان . می خوای بری؟
جواب داد : نه ، راستش ….
همینطور که داشت توضیح می داد دستشو کرد داخل جیبش و یه بسته سیگار از جیبش در آورد. چند دقیقه قبلش من داشتم براش از محیط تعمیرگاه ها و اینکه مراقب باشه تا گرفتار سیگار و اینطور مسائل نشه صحبت می کردم . این جوون با حیا هم که دیده بود دنبال سیگار می گردم ابتدا روش نمیشد سیگاری که همراه داشت رو کنه اما وقتی دیده بود من خیلی دارم تلاش می کنم ! دلش برام سوخت و سیگارشو رو کرد . من هم به محض اینکه گوشه بسته سیگار رو از جیبش خارج کرد لگدی به آرامی به سمتش پرتاب کردم و علی هم که با این شوخی من همراهی کرده بود پا به فرار گذاشت و من هم دنبالش ! در حالی که می گفتم : مرد حسابی من دو ساعت بود برای کی پس روضه می خوندم ؟!” اون هم در حال دویدن مدام می گفت : “آقا صبر کن توضیح می دم . آقا صبر کن توضیح میدم”!
بعد از چند قدم دویدن گفتم : خیله خب واستا توضیح بده !

ایستاد و از فاصله چند متری گفت :” ما تو تظاهراتهای قبلی ! که می اومدیم می دیدیم مردم وقتی گاز اشکاوری ! میشدن از دود سیگار هم استفاده می کنند .یکی از بچه ها توی راه که می اومدیم تو همون محله خودمون 5، 6 تا سیگار گرفت . چهارراه نواب که گاز اشکاور زدن دو تاشو برای مردم و یکی از دوستامون استفاده کردیم . دو یا سه تاش هم مونده . من سیگاری نیستم به خدا” !.
با لبخند رفتم به سمتش صورتش رو بوسیدم . بسته سیگار رو به من داد .سیگار کنت بود و 2 تا بیشتر نداشت . رو کردم به علی و گفتم : “علی جان تو دیگه برو .با اون وضعیت سرت شاید بهتر باشه خودتو به خونه برسونی. ” . گفت :” نه آقا من فعلا هستم.”! یکی از سیگارها رو روشن کردم و داخل کوچه خوش حرکت کردیم به سمت خیابان آزادی که دیدم یه جمعیت حدودا 30 تا 40 نفر دارن از آزادی وارد خیابان میشن .
یه جوون قد بلند با کاپشن مشکی در حالی که به شدت نفس نفس میزد اومد به سمت من و علی گفت : ” آقا ندیدی ! چه بلائی سرشون آوردیم و …….” همینطور که داشت توضیح می داد نگاهم به دستش افتاد کف دستش به شدت زخمی شده بود و از نوک انگشتاش خون می چکید. دستش رو گرفتم و پرسیدم چی شده ؟ گفت :” هیچی مجبور شدیم یه سری میله و نرده بود اونجا بکنیم برای اون…..!” همینطور که داشت توضیح می داد از داخل جیب کتم یه مقدار باند و یه گاز که از درمانگاه میدانی شمالیهای ساکن تهران برداشته بودم در آوردم و دستشو بستم . در حال بستن دست اون جوون بودم که دیدم علی بچه نازی آباد داره با دو سه نفر دیگه صحبت می کنه . از صحبتهای بینشون متوجه شدم دوستان و بچه محلهای علی هستند که خیلی دنبالش گشته بودن و خیلی هم نگرانش شده بودن. علی اومد به سمتم و ازم خداحافظی کرد گفت بچه ها فلان جا منتظرن و من باید برم. رفتم به سمت اون جوونهای بچه محل علی و باهاشون سلام و علیکی کردم . بعد هم به سمت علی برگشتم و صورتش رو بوسیدم و با اون و بقیه دوستاش خداحافظی کردم .
علی بچه نازی آباد رفت اما خاطرات من از عاشورای 88 بخش دومی هم داره که از همون کوچه خوش شروع میشه و در آزادی و خیابان شادمان و بهبودی تا پل ستارخان ادامه داره .
آقای سردار جعفری علی بچه نازی آباد بود. بچه جنوب شهر!

محمد رضا احدی