یک: باور کنید داستان اعتراض رییس قوه ی قضاییه به صدا و سیما، آنقدر که جانبدارانه است، مضحک نیست. جناب شیخ صادق لاریجانی از این در سوز است که چرا صدا و سیما در نسبتِ با دستگاه قضا، یکجانبه به نقد می نشیند. بی آنکه وی به این پرسش خاک آلود پاسخ دهد: در کجای این سالهای خاکمالی شده، خودِ دستگاه قضا درطومار پیچیِ مخالفان، به یکجانبه گرایی و بیخ و بنیان کنی فرو نشده است؟

صدا و سیمایی که چشم در چشم مردمِ نگونبخت می دوزد و دروغ و فریب به خوردشان می دهد، مگر نه این که در نقطه ی مقابلِ خردمندی، به جهالت بها می دهد و برای گسترانیدن و پروار سازیِ این جهالت هزینه ها می کند؟ آنسوتر، دستگاه قضایی نیز رخ در رخِ چیزکی به اسم حق و عدالت و قانون، به وادیِ مناسباتِ حکومتی پای می نهد و با کشتن و حبس و تاراندن مخالفانِ بی گناه، فضا را برای حاکمانی فراخ می سازد که نسبتی با درستی ندارند.

حالا در این میان، جناب پورمحمدی – وزیر دادگستری – به سخن در می آید که: دولت از خیر اعتراض به صدا و سیما گذشته است. وی این واژگانِ: دولت و خیر و اعتراض را آنچنان در پنبه می نهد که گویی از ارث پدریِ غارت شده اش چشم می پوشد! راست می گویند که: به سخن هرکه اعتماد می بندی، به سخن قاتلان اعتنا مکن!

دو: اخیراً شیخ محمد یزدی گفته است: … احمدی نژاد در ماه های آخر واقعاً کارهای خلاف می کرد و خیلی از روحانیون هم برخورد کردند. همان روحانیونی که کمک کرده بودند و برایش از آبرویشان مایه گذاشته بودند…
این جناب شیخ محمد یزدی، همان است که با سفارش و تأکید و انتخاب شخص رهبر، سالها رییس قوه ی قضاییه بود و با سوادی که نداشت، و با لیاقت و عُرضه و مدیریتی که نداشت، و با سادگی مفرطی که داشت، و با حرف شنوی هایی که داشت، و با نفوذ پذیری هایی که باب کرد، آنچنان هیبتِ مفلوکی از دستگاه قضا بر کشید که تا قیام قیامت، آهِ دودمان های تباه شده، و آهِ فرصت های هدر رفته، و آهِ انصاف و قوانین بخاک افتاده، دست از گریبانش بر نخواهد داشت و شب و روزش را تیره خواهد کرد.

در همین سخنِ اخیرِ این شیخ بی دلیل، شما تلاش کنید ردّی از ” حق مردم” را پی بگیرید. ببینید نگرانی وی از تباه کاری های احمدی نژاد، مختصری آیا رو به جانب مردم دارد؟ و این که: اگر روحانیانی بوده اند که برای برکشیدنِ احمدی نژاد از آبروی خود مایه گذاشتند، پس چرا به محضِ آشکار شدنِ مفسده هایش، عمامه ها بر زمین نکوفتند و گریبان ندریدند و از مردمان بخاطر این فهم غلط شان، پوزش نخواستند و به ضرب همین بی کیاستی، در دوردست ها، در غارها، مأوا نگزیدند تا از شماتت مردم خلاص شوند؟

سه: همانگونه که انتظار می رفت، نوری مالکی نخست وزیر عراق، از آمریکا و متحدانش دست شست و دربست در آغوش ایران جا گرفت. هیاهوی فتوای جهاد آیت الله سیستانی و هجوم مردم برای رویارویی با داعش، و البته برق پول و اسلحه ی ایران وی را بر آن داشت که جانبِ سخنِ رهبر ایران را بگیرد و به صورتِ ظاهر به آمریکا پشت کند. چرا؟ چون آمریکا یی ها لابد بعد از انداختن چند تا بمب و شلیک چند تا راکت می روند سراغ زندگی خودشان، اما ایران چه؟ وی دریافته است این ایران است که تا نفس دارد پای یا علی ای که گفته می ایستد.

ایران نشان داده که در اینجور قضایا هم رفیق نیمه راه نیست و هم آبشار دلارهای بی وقفه اش تمامی ندارد. نوری مالکی وقتی به چشم خود دیده است پول هایی را که ایران سرازیر افغانستان کرده و سرازیر لبنان و جنوب لبنان کرده و سرازیر سوریه و عراق، چرا و به چه علت نقد را وا بگذارد و دست به دامان نسیه برد؟ پس، نوری مالکی اگر درها را به روی آمریکا بسته است حتماً درهای همه جایش را به روی ایران گشوده است.

در این معبر مخوف، آنچه که احتمالاً عاید عراق و ایران می شود اینهاست: یک: عراق، حتماً تجزیه می شود. دو: در مجاورتِ غربیِ ایران یک غده ی طالبانی رسماً تأسیس خواهد شد. سه: با هر کشتار در عراق به دست سپاهیان و بسیجیان، اختلافات قومی در داخل ایران تحریک خواهد شد. چهار: سرداران سیاسی و امنیتی با بگیر و ببند های بی حساب و کتابشان در داخل، ایران را به سمت یک اشغالگری همه جانبه سوق خواهند داد. پنج: آقای خامنه ای در حالی از این جهان رخت برخواهد بست که: نام نیکی در میان خردمندان تاریخ نخواهد داشت. بهمین خاطر، من – محمد نوری زاد – به آقای خامنه ای اعلام خطر می کنم بابت نه عراق و داعش، که بابت همه ی مسئولیت هایی که بعهده دارد و بابت هیچکدامشان پاسخگو نیست.

چهار: نمی خواهم بگویم: فوتبال در ایران حق همه ی رشته های ورزشی را بلعیده. نیز نمی خواهم بگویم: چه مافیایی در پس و پشت فوتبال خانه کرده اند و از این سفره ی پت و پهن، چه ها که بر نمی دارند و نمی خورند. بل می خواهم بگویم: فوتبال در ایران به قول فقها، به ” اَکلِ میّت” ی بدل شده که باید سرِ جماعتی از مردم بویژه جوانان را گرم کند تا این پتانسیل ویرانگر، کمتر متعرضِ بی لیاقتی های حاکمان شود.

و گرنه شما بگو اگر این همه جوانی که در معرض و در متنِ بیکاری و اعتیاد و حقارت های هویتی و ملی اند، سر از تماشای فوتبال بگردانند و یکصدا صدا بزنند: ای همه ی حاکمیت، با میلیارد میلیارد سرمایه های ما و نسل های بر نیامده ی ما چه کرده ای و چه می کنی، خب حتماً یک اتفاق هایی رخ می دهد که: نباید! اینجاست که می گویم: کدام مسئول عمامه به سر و کدام سردار کُلت به کمر جرأت می کند خودی بنمایاند و سری بر بیاورد و معترضان را به ادله ای مجاب کند؟

پنج: جناب روحانی نشان داده است که بسیار پیش از اراده و خواست مردم، چشمان مبارکش به بیت معظم رهبری است. از تحمل وزیران تحمیلیِ بیت که بگذریم، تحمل غیرقانونی شهردار تهران نیز برای سومین دوره ی متوالی از آن دهن کجی های آشکاری است که در هیچ کجای دنیای فهم نمی گنجد. وه، چه می گویم؟ فهم، قانون، مردم؟ سایه ی تحکمات بیت رهبری در بقای قالیباف آنچنان وسیع و بسیط و حتمی الاجراست که: دست و دلِ ترسیده ی نمایندگان مجلس و اعضای بخت برگشته ی شورای شهر و مدعی العموم ناپیدای دستگاه قضا و دیوار ترک خورده ی دیوان عدالت اداری را در هم فشرده و گریزگاهی نیز برایشان باقی نگذارده است. من بیت معظم رهبری را می بینم که به دهان گشوده از تعجب مردم زل زده است و با خونسردی شانه هایش را بالا می اندازد که: بله، ما اینیم!

شش: بقول این مجری های رادیو و تلویزیون، دولت آقای روحانی “می رود” که به بازگشاییِ سفارت انگلستان توفیق یابد. البته بعد از پرداخت غرامتِ خسارت ها و آسیب هایی که برادران بسیجی ببار آورده اند. می گویم: این برادران بسیجی اگر ” مرد” تشریف دارند، بیایند و در یک اقدام مبارک و مردمی و شرعی، مسئولیت تمامی خساراتِ وارده را بپذیرند و همه را از جیب خود بپردازند. وگرنه، تأمین و باز پرداخت آن از جیب مردم، هیچ فرقی با دزدی ندارد. اگر بسیجیان زیربار نرفتند، جناب لاریجانی رییس مجلس از جیب برادر زمین خوارش بپردازد که این بسجیان را شیر کرد و از تریبون رسمی مجلس گفت: حمله به سفارت انگلستان، خروجیِ عصبیتِ مردم ا از سیاست های انگلستان است.

و من متعجب از اینم که وی این ” مردم” را از کجای محفظه ی جمجمه اش بیرون کشید و بر سفره ی فلاکت مردم نهاد؟ یا لااقل سردارانِ آمر، به پرداخت این خسارت چند میلیاردی همت گمارند. و یا نه، خودِ بیت معظم رهبری دست به جیب دستگاههای تحت امر و البته بی حساب و کتاب خود ببرد و بپردازد. وه، چه می گویم؟ مگر پولهای موجود در مافیای ستاد فرمان امام و مافیای آستان قدس رضوی و مافیای بنیاد مستضعفان و مافیای هزار بنیاد ثبت شده و نشده از آنِ مردم نیست؟ که یعنی: باز این مردم نگونبخت اند که باید خسارتِ نفهمی های زعما را بپردازند.

هفت: اجازه بدهید این مقال را با طنزی به پایان ببرم: سردار سلامی، جانشین فرمانده کل سپاه فرموده اند: سپاه به کوری چشم دشمنان، به جنگ با بیکاری و فقر و محرومیت در ایران اسلامی به پا خاسته و در عرصه ی اقتصادی نقش آفرینی می کند. هیچ منافعی از از این فعالیت ها به جیب پاسداران نمی رود و ابداً هیچ گاه اینگونه هم نبوده است.

محمد نوری زاد
هفتم تیرماه نود و سه – تهران