شما آیت اللهی را تجسم کنید که یک دانشگاه که نه، یک بنگاه بزرگ و پت و پهن را با همه ی عرض و طول و حواشیِ اقتصادی و اعتباری اش زیر بغل زده و همه ی کسانِ خود را در گوشه های حساس این بنگاه و حواشیِ پولی و اعتباری اش بر سرِ کار گمارده تا نسلش مبادا ور افتد و کلید داری اش به تردید افتد. این روزها جناب آیت الله مهدوی کنی را به ضرب مداواهای میلیاردی زنده نگه داشته اند تا خدای را چه دیده ای – از مرگ مغزی بدر آید – و بر سرِ جای بنشیند و یک چند تایی امضاء پای برگه های از پیش مهیا بیندازد و برود به هر کجا که تمایل دارد.

دکتر مهدی خزعلی، مرگِ مغزی آیت الله را به مرگ مغزی جامعه ی غارت شده ی ما پیوند زد و از همین پیوند، هزار مفسد بر کشید و بساطِ جماعتی را بر طَبَق نهاد. من راز زندانی شدن ناگهانی دکتر خزعلی را از همین منظر به وادیِ تأویل می برم. مرگ مغزی این آیت الله، و پیوند آن به بخت و اقبال مردمی غارت شده، ما را به هزار توی مرگ های مغزیِ آیت الله های دیگر ربط می دهد. و حال آنکه اینان خود را نشانه های نامیرایِ پروردگار می دانند و به همگان اینگونه تفهیم فرموده اند که: راه شناخت خدا و راه دست یابی به بزرگراهی که به بهشت منتهی می شود، از گذرگاه آیت اللهیِ ما می گذرد.

من می گویم: ای بَدَک نمی شد اگر یک چند تایی از این داعشی های از خدا بی خبر سری به گذرگاه آیت اللهیِ این جنابان می زدند و نحوه های ربطِ بین زمین و آسمان را از اینان می آموختند و بر می گشتند به هر کجا که متمایلند. که در این صورت، من به همه ی داشته و نداشته ام قسم می خورم که داعشی ها گریبان می دریدند و اسلحه بر زمین، سر به بیابان می نهادند و به پشت سرشان هم نگاه نمی کردند چه برسد به ادعاهای عجیب و غریب شان در باب مسلمانی.

محمد نوری زاد
چهارم تیرماه نود و سه – تهران