متن پیاده شده ی مصاحبه محمد نوری زاد درباره سخنان اخیر رئیس قوه ی قضائیه مبنی بر تشکیل چهارده میلیون پرونده ی قضایی در سال در کشور:

پرسش: امروز رئیس قوه ی قضائیه ی ایران صدا و سیما را متهم کرد که به طور یکجانبه و به قصد محاکمه یکجانبه ی این قوه، برنامه هایی تولید می کند بدون آنکه از آن برنامه ها نامی ببرد. در عین حال، وزیر دادگستری آقای پورمحمدی از تشکیل ده میلیون پرونده ی قضائی در سال به طور متوسط صحبت کرده و خود رئیس قوه قضائیه گفته که این نهاد سالانه به چهارده میلیون پرونده رسیدگی می کند. به نظر شما منظور آقای آملی لاریجانی از اینکه رسانه ی ملی درباره ی این نهاد قضاوت یکجانبه می کند چیست؟

پاسخ: آقای لاریجانی و سیستم امنیتی هیچگاه فضا را برای انتقاد فراهم نکرده اند و الان خودشان مشغول انتقاد از هم به طور نمایشی هستند، وگر نه اصلا مسئله در اینکه صدا وسیما چه کرده نیست. صدا و سیما سریال هایی دارد که برخی از انها یک پایشان در دادگاه می گذرد و عمدتا هم چهره های طنزی از دادگاه پرداخته می شود، که واقعا هم طنز هست. خوب همه ی اینها که برای تایید به سیستم قضائی نمی رود. خود صدا و سیما آنها را تایید می کند. اما شوربختانه، رقم های ده میلیون و چهارده میلیون، ارقام واقعی هستند و نشان می دهند که شاید از هر دو خانواده، یکی درگیر پرونده های قضائیست. ضمن اینکه در اطراف هر پرونده نیز چندین نفر دیگر، درگیر ماجرا هستند. شما می بینید که به نوعی، کل کشور درگیر ماجرای قضائیست. جامعه ای که درگیر پرونده های قضائی باشد، جامعه ای نگران است و بن مایه های فساد در سیستم قضائی چنان فراهم است که شما به راحتی می توانید وارد یک پرونده شده و از آن پیروز خارج شوید.

پرسش: شاید قوه ی قضائی ایران از جمله نهادهایی باشد که رهبر جمهوری اسلامی از آن طریق با جامعه و مشکلات آن در ارتباط است چرا که رئیس قوه ی قضائیه مستقیم از طریق رهبر پیشنهاد، تعیین و منصوب می شود. آقای لاریجانی رسیدگی به چهارده میلیون پرونده در سال را افتخارات قوه ی قضائیه دانسته اما این چگونه جامعه ایست که با این همه مشکل دست به گریبان بوده و باز هم سر پاست؟

پاسخ: با تحکم. طبیعی است که پشت آن، اسلحه و ترس است. توجه کنید که جامعه ی ما هیچوقت نتوانسته جامعه ی آرام و برآمده از فهم و خرد باشد. شما نگاه کنید که هنوز که هنوز است، یک راهپیمایی آرام دارای مجوز از وزارت کشور در جامعه ی ما نبوده درصورتیکه این جزو حقوق یک جامعه است که بتواند اعتراض یا اعتصاب کند. این نشان می دهد که نظام اقتداری این جامعه، خود را شکننده می داند و طبیعی است که این دوام زیادی نخواهد داشت. تا کی می توان یک جامعه را با ترساندن حفظ کرد و ساختمان و بنای یک جامعه را با ترس پی ریزی کرده و انتظار بقای آن را داشت. بله، چهارده میلیون پرونده نه تنها غرور آفرین نیست، بلکه یک فاجعه است، و خبر از این می دهد که در عنقریب یک گسست بزرگ هستیم و حاکمیت که خود از این امر با خبر است، با اسلحه و فشار و ترساندن و برآشفتن نظام معیشتی مردم بقای خود را به این شکل حفظ کرده است.

پرسش: فکر می کنید این گسست در آینده خود را به چه شکلی نمایان کند؟ در شکل یک فروپاشی؟ یا در شکل یک گذار به وضعیت جدید؟

پاسخ: البته اتفاقاتی در صحنه ی بین المللی به وقوع می پیوندند که خارج از اراده ی ما بوده ولی بی ارتباط هم نبوده است. ما در افغانستان، امارات، بحرین، عراق دخالت می کنیم. در قلب اروپا دست به ترور می زنیم. این نشاندهنده ی جامعه ایست که بقایش را در حذف مخالفین خود ترسیم کرده چون نمی تواند با آنها کنار بیاید. در صورتیکه یک نظام سیاسی خردمند، بقای خود را در تعامل با مخالفین پی ریزی می کند نه در حذف آنها. نیروهای سنی متعصب داعش برآمده در عراق، باتلاقی برای ما هستند که مستقیم برای روفتن شیعیان می آیند. یعنی ورود سپاه قدس اگر چه با اراده ما مقدور باشد، خروجش خارج از اراده ی ماخواهد بود. اینها پازل هایی هستند که برای ما چیده شده و بی خردان ما درست در جایی که برایشان طراحی شده قدم می گذارند. یک حاکمیت برای همیشه نمی تواند در لبه ی یک پرتگاه خانه کرده و مدعی شود که برای هواخوری در آنجا خانه ساخته. مردم ترسیده، ناراضی و درگیر معیشت همیشه مترصد فرصتی برای ابراز انفجار درونی و نفرت درونی خود هستند. حاکمیت با ترساندن بیشتر، فضا را برای بقای خود بیشتر فراهم می کند ولی این نشان دهنده ی پوک بودن جامعه و این واقعیت است که زیاد نمی توان بر این استعداد خانه سازی کرد. یک جایی مردم جاخالی خواهند داد و این حاکمیت فروخواهد ریخت. این حاکمیت اگر به بقای خود بها می دهد، اتفاقا باید به مردم و خواسته های آنها اهمیت قائل شود. اما تجسم اینکه این حاکمیت در جایی نشسته و به مردم می گوید من شما را می بینم و خواسته های شما را می فهمم، کمی دور از انتظار به نظر می رسد.