نامه ی رسول بداقی از زندان به رییس جمهور

جناب آقای حسن روحانی سلام، در یکی از روزهای زیبای بهاری در زندان رجایی شهر کرج، سالن ۱۲ سلول ۶، روزنامه ایران به دستم رسید که در آن جنابعالی به معلمان مطالبی را یاد آوری کرده و آنان را در تخصصشان اندرز داده بودید.

از آنجایی که همواره قضات و ضابطین قوه قضاییه به خاطر نوشتن نامه و پیگیری حقوق ملت ایران زندانیان را از حقوق قانونی و طبیعی مصوب خود جمهوری اسلامی محروم می کنند، بیم آن داشتم که با این نامه حکم تازه‌ای بر سه سال زندان من افزوده شود اما اندیشه من بر احساساتم چیره گشت و به رسم انسانهای نترس و مبارز، بر آن شدم که شما را با برخی واقعیات آشنا کنم.

جناب روحانی شما در بخشی از نصایح خود در روزنامه ایران در مورخه ۱۷/۲/۹۳ که نشان از ناآگاهی شما از اوضاع کنونی مدارس داشت، گفته بودید: دانش آموزان باید بتوانند بی دغدغه و به راحتی سوالات خود را بپرسند و پرسشگری را حق خود بدانند.

باید به اطلاع جنابعالی و بزرگترهایت برسانم که امروزه دغدغه دانش آموزان پرسش از معلم نیست. دانش آموزان و معلمان از درد مشترکی به نام دیکتاتوری حاکمان خودکامه رنج می برند. آنان امروزه با هم‌دیگر در یک صف بر علیه خفقان و سرکوب دینی به فکر راه چاره‌ای برای رهایی از زنجیر استبداد مافیای قدرت هستند.

دغدغه دانش آموزان بیکاری و اخراج پدران و مادران و هم وطنان و در آینده ای نزدیک، بیکاری خود آنان و فقریست که باید با آن دست و پنجه نرم کنند. امروزه دغدغه دانش آموزان تورم فلاکت باریست که خانواده آنان و ملت شریف ایران را اسیر خود کرده است و دهها سال است که به یمن برکت امثال جنابعالی با این دغدغه روزگار می گذرانند.

دغدغه های آنان آینده مبهمی است که شما و اطرافیان قدرت طلب برای آنان به ارمغان آورده اید. آزادی آنان دهها سال است که با ریاکاری و دروغ و دزدی حاکمان پایمال شده است.

جناب روحانی در بخشی از سخنان گوهر بارتان فرموده اید دانش آموزان باید در شیوه اداره کشور هم بتوانند انتقاد کنند.

دانش آموزان چگونه می توانند انتقاد کنند، در حالیکه از سرگذشت معلمانِ منتقد و آزادیخواهان وطنشان آگاه هستند که به خاطر چند جمله انتقاد آمیز به سالهای طولانی زندان و محرومیت از همه حقوق اجتماعی و قانونی و طبیعیشان محکوم شده و می شوند.

آیا این معلم است که جلوی انتقاد دانش آموز را می گیرد یا حکومتی که معلمان، پدران، مادران و هموطنان آنان را به جرم کوچکترین انتقاد در دادگاههای فرمایشی محکوم به زندان، شلاق، شکنجه و حتی اعدام می کند.

آقای روحانی شما از امن بودن مدرسه سخن گفته اید، باید پرسید به جز مدرسه کجای ایران برای جوانان دانش آموز امن است؟ خیابانها، پارکها، کوچه‌ها یا بیابانهای این سرزمین که زیر چنگال نیروهای انتظامی، بسیج و نیروهای لباس شخصی حاکمان است.

آیا جوان ایرانی جایی به جز مدرسه را دارد که نیروی ذخیره شده خویش را تخلیه کند؟ آیا امنیتی برای محیط دانشگاه قایل هستید؟ آیا استخر ساعتی ۲۰۰۰۰ تومان باشگاه ساعتی ۵۰۰۰۰ تومان جای امنی برای سرگرمی جوانان است؟ آیا بلیط سینما به مبلغ ۲۰۰۰۰ تومان و تئاتر به مبلغ سی هزار تومان، امنیتی را برای جوانان ایجاد می کند؟ شما امنیت را چگونه تعریف می کنید؟ آیا زمینه مواد مخدر، ترک تحصیل، کودک آزاری، کودکان کار و کودکان خیابانی را، معلمان فراهم کرده اند یا حاکمان جمهوری اسلامی؟

آیا تا کنون آیات ۲ و ۳ سوره صف را خوانده اید؟ “چرا چیزی را که می گویید به آن عمل نمی کنید. بزرگ است از حیص خشم در نزد خداوند، اینکه بگویید چیزی را که انجام نمی دهید.”

وقتی که سردمداران جمهوری اسلامی دزدی می کنند، دروغ می گویند و مردم را فریب می دهند و یار و یاور دروغگویان، دزدان و فریبکاران هستند، درس اخلاق معلم چگونه در ضمیر پاک و اندیشه پویای جوان دانش آموز موثر گردد؟

آیا از معلم انتظار دارید خلاف واقع سخن بگوید؟ آقای روحانی در حکومتی که بزرگان شما ساخته اند، هم بندیانی داشته ایم که به اتهام دزدی‌های میلیاردی به زندانهای طولانی مدت محکوم شده اند اما پس از گذراندن یک سال زندان، مشمول رافت اسلامی قرار گرفته اند و آزاد شده اند اما معلمان بی‌گناه و آزادی خواهان دلیری که فقط انتقاد کرده اند و حاکمان را به انسانیت و شرف و رعایت حقوق هم وطنان ایرانی دعوت کرده اند، پس از گذشت پنج سال هنوز در زندان از همه حقوق قانونی، انسانی و طبیعی، محروم هستند.

آقای روحانی؛ من و همکاران فرهنگی ام در سراسر کشور به جرم انتقاد و یادآوری اصل سی قانون اساسی مبنی بر رایگان بودن آموزش و پرورش خواستار دادن فرصتهای برابر آموزشی برای همه دانش آموزان کشور و حقوق قانونی برای معلمان شدیم اما پاداش ما سالها زندان و محرومیت از حقوق قانونی و مدنی بوده است.

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن / با مردم بی درد ندانی که چه دردیست

آقای روحانی؛ قوه قضایی حکومت عدل اسلامی اجازه نداد که من در لحظات مرگ مادرم در واپسین نفسهایش بر بالین او حاضر شوم، تا دقایقی هر چند کوتاه بر بالین سردش، قطره ای اشک گرم نثار رنجهای بیکرانش کنم که به پای زندگی سراسر رنج من کشیده بود.
از شما چه پنهان قوه قضاییه‌ی عدالت گستر ولایت فقیه اجازه نداد بر خاک سرد گور مادرم با روح پاکش وداع کنم و به او بگویم که مادر آزادگی سرمشقی بود که تو خود به من آموختی.

آقای روحانی از کدام اسلام سخن می گویی؟ از کدام قانون؟ از کدام انسانیت و رافت سخن می‌رانی و افسانه می سرایی؟ کجای ایران زندگی می کنی؟

آقای روحانی پنج سال است بزرگترین آرزویم این است که برای لحظاتی فرزندان خردسالم را در آغوش بکشم. دردناک تر اینکه این آرزو را در چشمان آنان در پشت شیشه های کابین ملاقات نیز می خوانم. آقای روحانی تو رئیس جمهور کشوری هستی که معلمانش از داشتن یک هفته نامه هم محروم هستند.

آری هرگز از خاطر ما و فرزندان مان نمی رود که چه هدیه‌ی گرانبهایی اسلام ناب محمدی برای ملت ایران به ارمغان آورده است. این فقط من نیستم که با این رنجها دست و پنجه نرم می کنم.

آقای روحانی در بخشی از سخنانتان فرموده اید؛ جوانان گاهی برخی از مسائل را بهتر از بزرگان می فهمند و تحلیل می کنند؛ باید عرض کنم در بیشتر مواقع جوانان و توده مردم از حاکمان، دقیق تر و درست تر مسایل را می فهمند و تحلیل می‌کنند و آینده را بهتر پیش بینی می نمایند؛ زیرا این حاکمان هستند که مستی قدرت گوشهایشان را کر و چشمهایشان را کور کرده است.

گرچه می دانم که دم گرم من در آهن سرد زورمداران بی منطق اثری نخواهد کرد اما به رسم وظیفه اجتماعی و تاریخی برخود لازم دیدم که بنویسم و اما آیندگان درباره خائنین و خادمین راست گویان و دروغگویان، فاسدین و پاکان داوری خواهند کرد.

باشید و باشیم تا بگویند

رسول بداقی
۲۳ خرداد ماه ۹۳