چندی پیش بود که چهار تن از زندانیان عقیدتی اهل سنت را از زندان رجایی شهر برای اجرای حکم اعدام به زندان قزل حصار کرج منتقل کردند. اینان و جمعی دیگر که آنان نیز سنی اند و به اعدام محکوم، پنج شش سالی است که در زندان اند و هر روز و هر ساعت به کابوس هایی از طناب دار دچارند. هفته گذشته با اعضای ” لگام ” رفتیم به دیدن خانواده های این چهار زندانی که در حوالی این زندان تحصن کرده اند. آنگونه که دانستیم، این چهار تن را بی آنکه اسلحه ای بدست گرفته و یا جایی را نا امن کرده یا عضوی از گروههای متخاصم بوده باشند، شش سال پیش گرفته اند و به اعدام محکومشان کرده اند.

در این دیدار آنچه که دیدیم ضجه های پدران و مادرانی بود که شیون کنان بر محاکمه ی علنیِ فرزندانشان اصرار می ورزیدند. و یا می گفتند: بچه های ما حتی تفهیم اتهام نیز نشده اند. می گویم: نمی شود که جمعیتی را پشت درهای بسته به اعدام محکوم کرد و همچنان انتظار داشت دیگران به ما به چشم منصفان و عدالت پیشگان بنگرند و کل دستگاه قضاییِ ما را که نه بل کل حیثیت ما را به قهقرای تعصب های پوک در نیندازند.

محمد نوری زاد
بیست و هفتم خرداد نود و سه – تهران