چندی پیش رفتم به دیدنِ سهراب سپهری که گرچه کاشانی بود و باید در گورستان اصلیِ شهر بخاک سپرده می شد اما دیدم غریبانه در جایی پرت آرام گرفته است. کجا؟ در فاصله ای دور از کاشان. چرا؟ چون روحانیان متعصب کاشان، مسلمانیِ او را مردود دانسته و به جهنمی بودنش اطمینان یافته بودند. و حتماً نیز به بهشتی بودنِ خود البته.

به چهار اطراف کاشان که نگاه کردم دیدم هیچ اسمی و نشانی از آن روحانیان متعصب و بهشت در بغل نیست. که آنها رفته بودند و مرده بودند و سهراب اما زنده بود و زنده هست تا هر کجا که ادب و عشق زنده است. با اطمینان می گویم: سهراب سپهری اگر عمامه ای و عبایی به تن داشت و مقدارکی نیز ولایی می نمود، امروزه برایش بارگاهی پرداخته بودند بیا و ببین. او اما در جایی بیرون از بقعه ی امامزاده سلطانعلی در مشهد اردهال به خاک سپرده شده است.

آنچه را که بر مزار سهراب می بینید سنگ قبری هنرمندانه نیست. بل یک بَنِر است مثل پارچه. حالا چرا پارچه؟ که تا یک آخوند متعصب اگر از راه رسید، بشود سریع جمعش کرد. برای چه؟ که تا هیچ نشانی از شاعر پر آوازه ی ما در کار نباشد و هرچه پول و اعتنا هست بلوکه ی امامزاده باشد و بس. چرا؟ بخاطر این که در این مُلک بختک زده هیچ بنی بشری نباید آنسوتر از روحانیان، خودی بنمایاند. که چه شود؟ که دکانِ اعتنا، دربست برای اینان باشد و بس. باور کنید من گاه هر چه تقلا می کنم نوشته هایم ربطی به روحانیان پیدا نکند اما می بینم قلم من خواه ناخواه به خساراتی بر می خورد که آخوندهای حاکمیت به جان جامعه ی ما در انداخته اند.

محمد نوری زاد
بیست و هفتم خرداد نود و سه – تهران