روی سخن من با بسیجیانی است که هنوز از مردی و مردانگی سرشارند. هنوز به رسمِ هم نامانِ دیرینِ خود، آکنده از ادب و مهر و مردم اند و آرزوهای نیک بر دل دارند. بسیجیانی که به رسمِ هم نامانِ دیرینِ خود، خود را به مردار بو گرفته ی دنیا نفروخته اند و بر نقطه ی درستی و خِرد و خواهش های خوبِ انسانی پرگارند. و بنا به فرمایش امیر مؤمنان، بیش از آنکه وابسته ی آدمیان باشند، به برجِ بلند حقیقت وامدارند. روی سخن من در این مقالِ مختصر، نه با آنانی است که بر خردِ خام خویش قفل بسته اند و در منتهای بی خردی گرفتارند. کسانی که اسمی از بسیج بر خود نهاده اند اما بی چاک و دهان و فحاش و آلوده و بیمارند.

عزیزانم، مرا اکنون با شمارشِ خسارت های یک به یک پولی و اعتباریِ سال های سپری شده، و خسارت های نجومیِ هسته ای کاری نیست. که اگر ما را لیاقتی بود یک زمانی، این حق را از گلوی نابکارانی که نسل های بر نیامده ی ما را نیز بدهکار بی کیاستی های خود کرده اند، بیرون خواهیم کشید. و نیز با خسارت های بنیادین و اعتقادیِ این سالهای پس از انقلاب. که به دست بی لیاقتِ آخوندهای حکومتی صورت پذیرفته است.

من کاری به این ندارم که چرا ما در میان کشورهای اکنونِ دنیا بی اعتبار و مفلوک و جا مانده و حقیر و بی کار و بد کار و شعارخوار و گرفتاریم. بل همه ی همّ شما را به خسارت یا غرامتِ هجده میلیارد دلاریِ اخیر مسئولینی ارجاع می دهم که در داستان “کرسنت” به کشورمان تحمیل کرده اند و خم به ابرو نیز نیاورده اند. عزیزانم، ما را توان مقابله با این مفتخواران و نفت خوران نیست. شما را که هست، نگذارید این بی لیاقتان و بی مقداران، این بدهکاری عظما را از کیسه ی مردم بپردازند و همچنان بر سرِ کار باشند.

شما اگر در این سالهای معلّق، با شعارهای تند و تیز و پرتاب الفاظ الفت یافته اید، بر سرِ این جماعت بی مقدار فریاد برآورید و بر حق مردمی انگشت بگذارید که صدایشان را سرکردگان نظام اسلامی سالهاست فرو خوابانده اند و در عوض ترس را به جانشان فرو تپانده اند. نگذارید این خسارت هجده میلیارد دلاری در حد یک خبرِ تأسفبار به حاشیه رود و به ورطه ی فراموشی افتد. همه ی آنانی را که در این خسارت هنگفت سهیم بوده اند به معرکه ی پاسخگویی و پوزش و پرداخت فرا بکشید و اجازه ندهید بار سنگینِ خسارت، بر شانه ی این مردم بی پناه و نسل های بر نیامده ی ما و شما نهاده شود.

این خواستِ من نیست که بر طَبَقِ تقاضا نهاده می شود. این تمنّای مردمی است که دستگاه های ارعابِ حاکمیتِ اسلامی زبانشان را به لکنت انداخته و آنان را از هرگونه اعتراض باز داشته است. شما را سوگند به روح شهدایی که ما و شما وامدارشان هستیم تا قیامِ قیامت، به سهولت از کنار این فاجعه ی ملی عبور نکنید. صرفاً به اسم این که نوری زاد پیشنهاد دهنده ی این اعتراض است، روی از آن بر مگردانید. چه: خود اطمینان دارم من آنی را بر قلم جاری کرده ام که در دل شما تکاپوها دارد. به گلِ روی تک تک تان بوسه می زنم و بر این بوسه افتخار می کنم.

محمد نوری زاد
هفده خرداد نود و سه – تهران